TQF:บทที่ 605 หยกแกะสลักนับหมื่นรูป (2)
เหล่าผู้อาวุโสเมื่อได้เห็นคู่สร้างคู่สมตรงหน้าก็พยักหน้าอย่างพร้อมเพรียงกัน 1 ในนั้นลูบเคราพลางถามยิ้มๆ “โม่อู๋เซอ เจ้าจะมาเป็นลูกศิษย์ข้ารึเปล่า”
“ศิษย์พี่สามนิสัยไม่ดีเลยนะ แย่งคนกันต่อหน้าต่อตาแบบนี้” ผู้อาวุโสคิ้วยากอีกคนรีบแย้งขึ้นมา พลางหันไปถาม 2 สามีภรรยาโม่อู๋เซอ “มาเป็นลูกศิษย์ข้า แล้วต่อไปนี้เรื่องของเจ้าข้าจะช่วยเหลือสุดความสามารถ เป็นยังไง”
“โม่อู๋เซอ เจ้ากับข้ามีวาสนาของอาจารย์-ศิษย์ เจ้ามาเป็นศิษย์ข้าดีกว่า”
“ผู้อาวุโสเป่ย ท่านอย่าขี้โม้ เจ้าเด็กโม่อู๋เซอนี่มีวาสนาอาจารย์-ศิษย์กับข้าต่างหาก เจ้าอย่ามาแย่งลูกศิษย์ข้านะ”
…..
ทันใดนั้นคนในห้องโถงก็ทะเลาะกันอีกครั้ง ที่จริงตอนที่ยังไม่เรียกลูกศิษย์เข้าพบเจ้าพวกปีศาจเฒ่าก็ทะเลาะกันไปแล้วรอบนึง ตอนนี้ได้เจอลูกศิษย์แล้วก็ทะเลาะกันอีก
เจ้าโถงส่ายหน้าอย่างเอือมระอา ตอนนี้ยังไม่อยากพูดแทรกอะไร ปล่อยให้พวกอาจารย์ลุงอาจารย์อาทะเลาะกันให้พอก่อน
ส่วนลูกศิษย์ชั้นยอดคนอื่นๆเมื่อเห็นฉากนี้นอกจากอิจฉาริษยาแล้ว ก็ยังรู้สึกเจ็บใจและไม่ยอมอยู่ด้วย
พวกเขาทุกคนคิดว่าตัวเองต่างหากที่เป็นคนที่ยอดเยี่ยมที่สุด ไม่คิดว่าเจ้าลูกศิษย์ที่มาใหม่จะได้หน้าไปหมด จะให้เหล่าลูกศิษย์ชั้นยอดที่พยายามมานานนับปีหรืออาจจะ 10 ปีจะยอมได้อย่างไร
ไม่ว่าเหล่าลูกศิษย์จะพยายามปกปิดความแค้นในใจยังไง แต่สายตาที่คมกริบเกินจะเปรียบก็แทบจะแทงร่างของโม่อู๋เซอทะลุ
“เอาล่ะ ผู้อาวุโสทุกท่านเลิกทะเลาะกันได้แล้ว”
เจ้าโถงเห็นว่าเหล่าผู้อาวุโสไม่ได้ผลสรุปสักทีจึงต้องเอ่ยขัดพวกเขา ถ้ายังเป็นอย่างนี้ต่อไปไม่ใช่แค่เรื่องขายหน้า แต่เป็นเรื่องของการลงมือวิวาทกัน ถ้าหากพวกเขาตีกันจริงๆละก็โถงหลักของเขาคงพังพินาศ
“เจ้าโถง คงไม่ใช่ว่าเจ้าจะรับศิษย์ไว้หรอกนะ” ผู้เฒ่าชุดเทามองเจ้าโถงอย่างไม่พอใจ
แม้ว่าเจ้าโถงวิหารสวรรค์จะอายุน้อยกว่าปีศาจเฒ่าพวกนี้ และยังรุ่นเล็กกว่า แต่เจ้าโถงก็คือเจ้าโถง ไม่ว่าอย่างไรทุกคนในโถงวิหารสวรรค์ก็ต้องทำตามคำสั่งของเจ้าโถง
ได้ยินคำนี้เจ้าโถงหวั่นไหวนิดหน่อย แต่สีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง หันไปถามโม่อู๋เซอ “โม่อู๋เซอ เจ้ามีอาจารย์ที่อยากฝากตัวเป็นศิษย์อยู่ในใจรึเปล่า”
“ทูลเจ้าโถง ข้าน้อยขอขอบคุณความหวังดีจากผู้อาวุโสทุกท่าน ข้าน้อยมีเพียงเงื่อนไขเดียวในการฝากตัวเป็นศิษย์ ก็คือข้าน้อยต้องได้อยู่ด้วยกันกับภรรยา เป็นศิษย์ของอาจารย์คนเดียวกัน พวกเราจะไม่แยกจากกัน”
พูดไป 10 นิ้วของโม่อู๋เซอก็ประสานเข้ากับ 10 นิ้วของหรงจิ้งซือ ทั้ง 2 ยิ้มให้กัน มีเพียงความรักหวานชื่นที่อยู่ในแววตาของพวกเขา
มีลูกศิษย์หญิงไม่น้อยเมื่อได้เห็นท่าทางรักกันของทั้ง 2 แล้วเกิดอาการเจ็บจี๊ดๆ โม่อู๋เซออายุไม่ได้มาก รูปร่างก็หล่อเหลาเอาการ เขาได้กลายเป็นเจ้าชายขี่ม้าขาวในใจของเหล่าลูกศิษย์หญิงไปตั้งนานแล้ว
เหล่าผู้อาวุโสเห็นว่าพวกเขาไม่ทอดทิ้งกันก็พยักหน้าอย่างปลื้มใจ ส่งสายตาชื่นชม
เจ้าโถงกลัวว่าเหล่าผู้อาวุโสทะเลาะกันต่อจึงแอบส่งกระแสจิตไปให้คนๆหนึ่ง ให้ท่านเป็นคนออกหน้า
เขาโตที่สุดในโถงวิหารสวรรค์ วิชาวิหารสวรรค์ก็สูงส่งที่สุด ให้เขาออกหน้ายังไงเหล่าผู้อาวุโสก็ต้องยอม
มิติของโถงใหญ่บิดเบือนขึ้นเรื่อยๆ มีร่างๆหนึ่งโผล่ออกมา ตาแก่ซอมซ่อที่มีกลิ่นเหล้าคละคลุ้นไม่ได้มองใครเลย เขาเพียงแต่เงยหน้ากรอกเหล้าเข้าปากไปเรื่อยๆ
เมื่อเขามาถึงทุกคนในที่นี้ก็สงบลงหมด ไม่มีใครกล้าพูดอะไรแม้แต่คำเดียว
ส่วนลูกศิษย์เข้าใหม่อย่างพวกโม่อู๋เซอ ไม่มีใครเคยเห็นตาแก่ซอมซ่อคนนี้มาก่อน มองไปที่เขาด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น
กรอกเหล้าเข้าปากไปทีเดียวกว่าครึ่งขวด ตาแก่ซอมซ่อที่สะอึกอยู่ก็หรี่ตามองไปยังทุกคน ก่อนจะหันไปพูดกับเจ้าโถง “เจ้าหนุ่ม เรียกข้าทำไม”
“คารวะอาจารย์ปู่”
“คารวะอาจารย์อา”
“คารวะท่านอาจารย์ปู่”
ทันใดนั้นทุกคนก็ได้สติ ทั้งหมดยืนขึ้นคำนับตาแก่ซอมซ่อคนนี้
“พอแล้วๆ ลุกขึ้นเถอะ”
ตาแก่ซอมซ่อเก็บขวดเหล้าในมือพลางโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ สายตากลับอยู่ที่โม่อู๋เซอ
“เอ๋…”
เมื่อเห็นพวกเขา 2 สามีภรรยา ตาแก๋ซอมซ่อก็อุทานอย่างแปลกใจ ก่อนจะเริ่มคำนวณโชคชะตา ยิ่งคำนวณก็ยิ่งทึ่ง สุดท้ายได้แต่ยิ้มเฝื่อนๆในใจ
เจ้า 2 คนนี้มาจากที่เดียวกันกับลูกศิษย์เขา และก็เป็นไปได้ว่าพวกเขารู้จักกัน บางทีอาจจะมีความสัมพันธ์อาจารย์ศิษย์หรือญาติมิตรกันก็ได้
คิดมาถึงตรงนี้ตาแก่ซอมซ่อก็เข้าใจแล้วว่าก่อนหน้านี้เขาเคยคำนวณไว้ว่าโถงวิหารสวรรค์จะได้ลูกศิษย์ 2 คนที่ไม่ธรรมดา แต่ไม่คิดว่าจะมาเพราะลูกศิษย์ตัวเอง
พวกเขามาปรากฏตัว เกรงว่าไม่นานนักความทรงจำของลูกศิษย์ตัวเองก็คงจะกลับมา ถ้าเป็นแบบนี้ละก็…
ความคิดแบบนี้แว้บเข้ามาในหัวตาแก่ซอมซ่อ เขาพยักหน้าให้กับ 2 คนตรงหน้า “พวกเจ้าไม่เลวนี่ พรสวรรค์ใช้ได้”
“อาจารย์ปู่ ก็เพราะพรสวรรค์ของ 2 สามีภรรยาหวี่เจ๋อไม่เลวนี่แหละ ตอนนี้ผู้อาวุโสทุกท่านจึงอยากจะรับพวกเขาเป็นศิษย์หมด อาจารย์ปู่ช่วยชี้แนะด้วย” เจ้าโถงรีบโยนปัญหาปวดหัวนี้ไปให้เขา
“หืม..”
ตาแก่ซอมซ่อพยักหน้าพลางเหลือบมองสายตาคาดหวังของเหล่าผู้อาวุโส เขาแอบส่ายหน้าจนสุดท้ายก็สั่งกับเจ้าโถง “ให้พวกเขาอยู่กับเจ้าเถอะ คนอื่นน่ะไว้ก่อน”
————————-
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
