Transmigration with QQ Farm สาวน้อยปลูกผัก 591

TQF:บทที่ 591 โมโหเป็นฟืนเป็นไฟ (2)

 

“หลังจากนี้เจ้าจะทำอย่างไร”

 

เฉิงเสี่ยวเสี่ยวเปลี่ยนเรื่องคุย สายตาที่มองเขามีแววสงสาร บางทีบนผืนดินนี้มีเรื่องแบบนี้ทุกวัน หากตัวเองไม่ได้ไปเจอก็ไม่ได้รู้สึกอะไร แต่ตอนนี้เจอแล้วก็รู้สึกไม่ดีอยู่บ้าง

 

“ข้า ข้าเหลือแค่บ้าน 3 ส่วน มีที่ให้พำนัก ส่วนที่เหลือก็ต้องรับงานช่วยคนอื่น ข้ายังต้องเลี้ยงครอบครัว”

 

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เถ้าแก่จินก็อยู่เป็นผู้จัดการต่อที่ร้านข้าสิ เชื่อว่าเจ้าทำได้”

 

“หัวหน้ากลุ่มเฉิง ท่านหมายความว่า…”

 

เถ้าแก่จินอ้าปากค้างมองหญิงสาวตรงหน้างงๆ เขานึกว่าตัวเองฟังผิดไป

 

นางไม่ใช่แค่จะซื้อร้านตัวเอง แต่ยังจะให้เขาเป็นผู้จัดการด้วย นี่มันเป็นไปไม่ได้

 

ผู้เฒ่าหยิงก็มีท่าทีแปลกใจ แต่พริบตาเดียวก็กลับเป็นปกติ เขาเข้าใจคุณหนูของตัวเองแล้ว

 

แม้ว่าเถ้าแก่จินตรงหน้าจะบาดหมางกับกลุ่มทหารรับจ้างเฮยอั้นที่คนอื่นมองว่าดุร้ายนักหนา แต่สำหรับเขาแล้วเจ้าพวกคนของกลุ่มทหารรับจ้างเฮยอั้นต้องรู้หน้าที่หน่อย ไม่อย่างนั้นไม่จบดีๆแน่

 

เมื่อมีงานทำเถ้าแก่จินก็ยินดีเป็นอย่างมาก แต่ไม่นานนักเขาก็ใจเย็นลง สายตาซาบซึ้งและลำบากใจ “หัวหน้ากลุ่มเฉิง ความหวังดีของท่านข้าขอรับไว้ด้วยใจ แต่ข้าทำร้ายพวกท่านไม่ได้”

 

“หืม ทำไมเจ้าพูดอย่างนี้ล่ะ หรือว่าการที่ข้าให้เจ้ามาทำงานเป็นเรื่องไม่ดี หรือว่าเจ้าทำมาค้าขายไม่เป็น”

 

เฉิงเสี่ยวเสี่ยวยกมุมปากขึ้น ในใจรู้สึกประทับใจในตัวเถ้าแก่จินเพิ่มขึ้นไปอีก

 

“ไม่ใช่ๆ” เถ้าแก่จินส่ายหัว “หัวหน้ากลุ่มเฉิง ข้ารู้ว่าท่านหวังดีอยากจะช่วยข้า แต่หากข้าอยู่ทำงานที่ร้านของท่านกลุ่มทหารรับจ้างเฮยอั้นไม่ปล่อยพวกท่านไว้แน่ พวกเขามาหาเรื่องทุกวันแล้วจะทำมาค้าขายกันได้อย่างไร”

 

“เหล่าจิน เจ้าคิดมากเกินไปแล้ว”

 

ผู้เฒ่าหยิงไม่สนว่าอีกฝ่ายจะมีวิทยายุทธสูงกว่าตัวเอง เรียกอย่างคุ้นเคยพลายเอ่ยอย่างผยอง “ข้าพูดตรงๆนะ แม้ว่ากลุ่มทหารรับจ้างเฮยอั้นจะเป็นระดับ 3 แต่ก็ยังไม่อยู่ในสายตาพวกเราอยู่ดี พวกเขาไม่มาหาเรื่องพวกเราก็ไม่เป็นไร แต่ถ้ากล้ามาก่อเรื่องที่ถิ่นของเราละก็ งั้นก็รอโดนล้างบางได้เลย”

 

“…..” เถ้าแก่จินตาเบิกกว้างมองผู้เฒ่าหยิงราวกับเห็นคนบ้า

 

เกรงว่าแม้แต่เจ้าเมืองฮวงยันก็ยังไม่กล้าพูดว่าจะล้างบางกลุ่มทหารรับจ้างระดับ 3 ตอนนี้เขาได้ยินว่ากลุ่มทหารรับจ้างระดับ 4 จะล้างบางระดับ 3 จะให้เขายอมรับได้อย่างไร

 

แต่สายตาของเขาก็มองไปยังคนข้างๆ เมื่อเขาเห็นหัวหน้ากลุ่มเฉิงก็มีท่าทีเหมือนนี่เป็นเรื่องที่สมควรแล้วก็แทบเป็นลม

 

วิทยายุทธของเถ้าแก่จินไม่สูงนัก แต่อาชีพค้าขายทำให้เขามองคนไม่ผิดแน่ ใครพูดเรื่องจริงเขาพอแยกออกอยู่

 

จากสายตาของเขาดูออกว่า 2 คนนี้ไม่ได้พูดเล่น ราวกับพวกเขาไม่เห็นกลุ่มทหารรับจ้างเฮยอั้นอยู่ในสายตาจริงๆ

 

ชั่วขณะนั้นในหัวเขานึกไปถึงข่าวลืมเกี่ยวกับกลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนที่ได้ยินมา หรือว่านางมีสมาชิกระดับจักพรรดิ์อมตะนับสิบคนจริงๆ

 

และในขณะนั้นเขาที่นึกว่าพูดเล่นมาตลอดก็เริ่มคลางแคลงใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ เริ่มไตร่ตรองอยู่ในใจ

 

หากตัวเองได้ทำงานในกลุ่มทหารรับจ้างที่แข็งแกร่งขนาดนี้จริงๆก็ไม่ต้องกังวลเรื่องการอยู่การกินของครอบครัวอีกต่อไป

 

นึกมาถึงตรงนี้ตาเขาเป็นประกายวูบวาบ ต้องเลือกทางเดินแล้ว อยู่ทำงานที่นี่อาจจะไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องของกินของใช้อีกต่อไป จะไม่มีคนมารังแกครอบครัวเขาหรือไล่ออกจากฮวงยันอีก หรืออาจจะเจอจุดจบที่น่าอนาถกว่านี้ บ้านแตกสาแหรกขาด

 

ชีวิตคนเราต้องเจอกับการตัดสินใจอยู่ทุกเมื่อ เขาก็ต้องเลือกอีกครั้ง

 

ไม่ว่าจะเลือกเรื่องอะไรก็เหมือนการพนันนั่นแหละ อาจจะชนะและได้ใช้ชีวิตอย่างองอาจ หรืออาจจะแพ้และเสียแม้กระทั่งชีวิต

 

แน่นอนว่าเขาจะไม่เลือกก็ได้ ขายร้านให้พวกนางเสร็จก็ไปหางานอย่างอื่นทำ

 

แต่ทางเลือกนี้ก็จะต้องเจอกับความลำบากอีกมากมาย อาจจะยังต้องเจอกับการรังแกจากกลุ่มทหารรับจ้างเฮยอั้น เรื่องแบบนี้ก็ไม่ใช่อะไรที่เขาจะรับไหว

 

ต่อให้ไม่มีกลุ่มทหารรับจ้างเฮยอั้นมาคอยเป็นปฏิปักษ์กับตัวเองเขาก็อาจจะหางานไม่ได้ หรืองานที่หาได้ก็อาจจะไม่พอที่จะเลี้ยงครอบครัวตัวเอง

 

เขานึกภาพทุกอย่างที่มีโอกาสเกิดขึ้นในหัวรอบแล้วรอบเล่า

 

เฉิงเสี่ยวเสี่ยวมองคนที่นิ่งไปนานก็ยิ้มเบาๆ กำลังจะพูดอะไรบางอย่างก็เห็นเถ้าแก่จินลุกขึ้นยืน สีหน้าจริงจังอย่างที่สุด “ข้ายินดีทำงานให้กับหัวหน้ากลุ่มเฉิง จนตายก็ไม่เสียใจ”

 

“เจ้าแน่ใจหรือ” เมื่อได้ฟังคำตอบจากเขาแล้วเฉิงเสี่ยวเสี่ยวก็มองเขาด้วยตาคู่สวย เหมือนจะแปลกใจแต่ก็เหมือนว่าทุกอย่างอยู่ในความคาดหมายหมดแล้ว

 

“แน่ใจ”

 

“ดี หวังว่าพวกเราจะร่วมงานกันได้อย่างมีความสุข” เฉิงเสี่ยวเสี่ยวคลี่ยิ้ม ใบหน้างดงามเจิดจรัส “ขอแค่เจ้าตั้งใจทำงาน เรื่องของเจ้าก็คือเรื่องของพวกเรา เราจะคุ้มครองครอบครัวเจ้าให้อยู่รอดปลอดภัย ไม่มีใครในฮวงยันกล้ารังแก่แน่”

 

ความกังวลอย่างสุดท้ายในใจเถ้าแก่จินหมดไป กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ขอบคุณคุณหนู”

 

“เรื่องเล็กน้อย”

 

ต่อจากนี้ก็เป็นการลงชื่อในสัญญาเช่าที่ เถ้าแก่จินปล่อยให้เฉิงเสี่ยวเสี่ยวเช่าทั้งตึกรวมถึงคนงานในร้านด้วย ต่อไปนี้เขาก็คือผู้อาวุโสแห่งตระกูลเฉิง

 

เรื่องหลังจากนี้เฉิงเสี่ยวเสี่ยวปล่อยให้ผู้เฒ่าหยิงและผู้จัดการจินจัดการ เพราะทั้งตึกยังต้องเก็บกวาดตกแต่งอยู่ ยังไม่สามารถเปิดร้านได้

 

ไม่นานนักข่าวที่ผู้จัดการจินปล่อยตึกให้กลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนเช่าก็กระจายออกไป ขณะเดียวกันเรื่องที่เขาถูกจ้างเป็นผู้จัดการก็ไม่ได้ถูกปิดบังไว้ คนทั้งฮวงยันรอหัวเราะเยาะกลุ่มทหารรับจ้างเฮยอั้นอยู่

 

ใครๆก็รู้ว่าเนื้อชิ้นดีที่กลุ่มทหารรับจ้างเฮยอั้นเล็งเอาไว้พริบตาเดียวก็ถูกกลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนแย่งไป ตอนนี้ทุกคนก็รอดูเรื่องสนุกๆอยู่

 

เพล้ง….

————————-

Favorite