TQF:บทที่ 497 บาดเจ็บกันนับไม่ถ้วน (3)
ฝึกฝนวิทยายุทธมาได้ถึงระดับนี้ ใครๆก็อยากออกไปทั้งนั้น ฟางซูหยุนเข้าใจความคิดของเขา กล่าวยิ้มๆ “อาวุโสไม่ต้องเกรงใจ หวังว่าจะมีวันนั้น”
“ก็จริง” อาจารย์ปู่วิหารสวรรค์พยักหน้าพูดกลั้วหัวเราะ “จะออกไปได้มั้ยยังไม่รู้ บางทีอาจจะคิดมากไปก็ได้”
“เรื่องในโลกใบนี้ยากจะคาดเดา พูดยาก”
“จริงๆนั่นล่ะ เรื่องในโลกใบนี้ยากจะคาดเดา”
ทั้งคู่มองเรื่องนี้จากมุมสูง คนข้างนอกนั้นไม่มีใครล่วงรู้ได้ เป็นไปได้ที่กฎแห่งฟ้าดินของที่นี่จะถูกทำลาย หรืออาจจะถูกผนึกไว้ที่นี่เหมือนเดิม ไม่มีใครหนีไปได้
พริบตาเดียวผ่านไปอีกครึ่งเดือน
การต่อสู้ข้างนอกนั่นดุเดือดขึ้นเรื่อยๆ ผู้ฝึกตนวิถีมารตายไปแล้วเกือบ 2 ล้าน แต่ในขณะเดียวกันพวกเขาก็ทลายสำเร็จ กระจายไปทั่วทั้ง 4 เมือง เตรียมจะยึดครองพื้นที่
“เลว…”
เสียงตะโกนด้วยความโกรธดังออกมาจากห้องหนังสือในบ้านใหญ่
เฉิงเสี่ยวเสี่ยวที่เพิ่งออกจากมิติได้ยินเสียงเกรี้ยวกราดของท่านพ่อที่ใจเย็นอยู่เสมอเข้า ก็รีบตรงดิ่งไปที่ห้องหนังสือ
ในห้องหนังสือ สีหน้าของท่านพ่อ อาจารย์ และผู้เฒ่าหยิงต่างไม่ดีนัก
“คุณหนูมาแล้ว…”
ผู้เฒ่าหยิงลุกขึ้นต้อนรับ แต่สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อเห็นหน้าซีดๆของนาง รีบถามขึ้น “คุณหนู ท่านเป็นอะไร”
“เสี่ยวเสี่ยว ทำไมสีหน้าเจ้าแย่แบบนี้” เฉิงไป๋หยวนไม่สนไฟโมโหที่สุมขึ้นในใจ ตอนนี้สนใจแต่คนตรงหน้าที่ท่าทางอิดโรย
โม่อู๋เซอเห็นสภาพของลูกสะใภ้ที่ไร้เรี่ยวแรงราวกับคนไม่ได้พักผ่อน
อดถามด้วยความเป็นห่วงไม่ได้ “เสี่ยวเสี่ยว ทำไมเป็นแบบนี้”
“ท่านพ่อ อาจารย์ ผู้เฒ่าหยิง ข้าไม่เป็นไร” เฉิงเสี่ยวเสี่ยวฉีกยิ้ม แต่ไม่สามารถบดบังความเหนื่อยล้าบนใบหน้าได้
ตลอด 3 เดือนเต็มที่ไม่ได้พักผ่อนเลย นอกจากทำยาแล้วก็คือทำยา ถ้าไม่ใช่เพราะฝืนไม่ไหวแล้วจริงๆ ตอนนี้นางก็ยังคงทำยาอยู่ในมิติ
“เหลวไหล…” เฉิงไป๋หยวนขมวดคิ้ว “ดูท่าทางเจ้าซิอย่างกับครึ่งคนครึ่งผี ยังบอกอีกว่าไม่เป็นไร หรือว่า 3 เดือนมานี้เจ้าไม่ได้พักผ่อนเลย”
“เสี่ยวเสี่ยว ทำไมถึงทุ่มขนาดนี้” โม่อู๋เซอเลิกคิ้ว เอ่ยเป็นห่วงแต่แฝงความหยอกล้อไว้ “ถ้าให้ซวนซุนเห็นสภาพเจ้าตอนนี้นะ เกิดเรื่องแน่”
“นั่นน่ะสิ ถ้าคุณชายเห็นต้องปวดใจแน่ พวกเราคงต้องซวยกันหมด”
ผู้เฒ่าหยิงกล่าวยิ้มๆ มองคนตรงหน้า “คุณหนู ไปพักผ่อนก่อนดีกว่ามั้ย สีหน้าท่านแย่เกินไป ระวังร่างกายจะไม่ไหว”
“ข้าไม่เป็นไรจริงๆ”
เฉิงเสี่ยวเสี่ยวดีใจที่สัมผัสความเป็นห่วงได้จากผู้ใหญ่ทั้ง 3 “เดี๋ยวข้าก็จะไปพักผ่อน วางใจเถอะ ข้ารู้ตัวอยู่”
หลังจากที่ทำยากันอย่างไม่หลับไม่นอนถึง 3 เดือนเต็ม ตอนนี้ก็สะสมยาได้นับแสนเม็ดแล้ว สามารถรับมือกับเหตุการณ์ฉุกเฉินได้แน่ ดังนั้นนางจึงถูกหยูเฮงไล่ออกมาจากมิติ
อย่าว่าแต่นางที่อิดโรยจนไม่เป็นผู้เป็นคนเลย แม้แต่หยูเฮงก็ล้าจนต้องกลับร่างเดิมเพื่อฟื้นตัว ทุ่มเทสุดชีวิตกันจริงๆ
เฉิงเสี่ยวเสี่ยวเดินไปนั่งตรงหน้าพวกเขา กวาดตามองคนทั้ง 3 “ท่านพ่อ เมื่อกี้ข้าได้ยินท่านโมโห เกิดอะไรขึ้นเหรอ”
“…….”
พูดถึงเรื่องนี้ ทั้ง 3 เงียบลงพร้อมกัน
“ทำไมเหรอ”
สายตาของเฉิงเสี่ยวเสี่ยวกวาดไปตามหน้าพวกเข้า ก่อนจะหยุดลงที่หน้าผู้เฒ่าหยิง จ้องเขม็ง
ผู้เฒ่าหยิงขนลุกซู่ทันที ใบหน้ากระตุกไม่หยุด จึงต้องเอ่ยปาก “คุณหนู ผู้ฝึกตนวิถีมารสามหาวขึ้นเรื่อยๆ พวกเขาทลายแนวหน้าสำเร็จ ล้างบางประชาชนไป 2 เมือง คนนับแสนต้องตายอย่างอนาถ ท่านเจ้าบ้านกำลังโมโหเรื่องนี้อยู่”
นับแสนคน?
ได้ยินตัวเลขแล้ว สีหน้าของเฉิงเสี่ยวเสี่ยวยิ่งแย่เข้าไปใหญ่
“ถ้าอย่างนั้น ตลอด 3 เดือนนี้คนตายไปไม่น้อยสินะ”
“คุณหนู รวมทั้ง 4 เมืองแล้วก็ประมาณ 7-8 แสน ถือว่าสาหัส” สีหน้าของผู้เฒ่าหยิงอึมครึมลง พูดตัวเลขโดยประมาณออกมา
“ทำไมครั้งนี้ถึงเป็นแบบนี้ พวกเขาใช้วิธีอะไร” เฉิงเสี่ยวเสี่ยวขมวดคิ้วแน่นเป็นปม “ประมือกับพวกเขาครั้งที่แล้วก็ไม่ได้เกิดความเสียหายขึ้นถึงขนาดนี้”
“ไม่เหมือนกับครั้งที่แล้ว”
——————————–
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
