S.P.P: บทที่ 338: ฉันอยากมีชีวิตอยู่!
อะไรกันที่ทําให้เด็กน้อยที่น่าจะอายุแค่หกหรือเจ็ดขวบพูดอะไรแบบนี้ออกมา
แม้แต่ตัวของโรแกนเองก็ยังไม่สามารถหาคําตอบได้
ทหารเรือบนเกาะแห่งนี้สามารถจับกุมผู้คนได้ตามอําเภอใจเลยงั้นหรอ?
“ทําไมทหารเรือต้องมาจับตัวพวกเราด้วยงั้น หรอ?”
โรแกนได้กล่าวถามออกมาพร้อมกับยื่นลูกอม ให้กับเด็กคนนั้น
หลังจากที่รับลูกอมมาเด็กคนนั้นก็ได้กลืนน้ําลายสองสามอีกด้วยแววตาที่เปล่งประกายในตอนนั้นเองเด็กคนนั้นก็ได้หันซ้ายหันขวาและเมื่อมั่นใจว่าไม่มีใครเห็นเขาก็ได้ซ่อนมันในทันที
“พวกพี่ชายไม่รู้งั้นหรอว่าทหารเรือหน่ะคือปีศาจพวกเขาจะทําการจับตัวผู้คนไปตราบใดที่พวกเขาเห็นว่าอีกฝ่ายมีร่างกายที่สมบรูณ์ดี”
” ทําไมต้องจับตัวไปด้วย?”
ทหารเรือจับกุมผู้คนจริงๆงั้นหรอเนี่ย!
“จอมพลอานุกิกล่าวว่าผู้คนบนเกาะนี้ต้องเป็นทหารเรือและถ้าไม่เป็นทหารเรือพวกเขาก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะได้กิน!”
คําพูดของเด็กคนนั้นทําให้พวกเขารู้สึกประหลาดใจมากยิ่งขึ้น
“จอมพล? ต้องเป็นทหารเรือ?”
นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับที่นี่กันแน่? ในโลกนี้มันมีสถานที่ที่บังคับให้คนอื่นมาเป็นทหารเรือด้วยงั้นหรอ? และยิ่งไปกว่านั้นไอ้ทหารเรือที่ชื่ออานุกิน นมันกลายเป็นจอมพลของกองทัพเรือตั้งแต่เมื่อไหร่?
“ถ้าฉันจําไม่ผิดจอมพลของกองทัพเรือชื่อเซโงคุไม่ใช่งั้นหรอ!?”
เนจีนได้กล่าวออกมาอย่างช้าๆ
“ใช่แล้ว,เพราะว่าชายที่ชื่อเซนโงคุนั้นเคยมอบของขวัญให้กับฉันมาก่อน!
ชาร์โปลอสได้กล่าวออกมาด้วยความภูมิใจ
ทุกคนต่างก็ไม่สนใจชาร์โปลอสเลยแม้แต่น้อยราวกับเขาไร้ตัวตน
“ฮ่าๆๆ! ดูเหมือนว่าไอ้หน้าหนาที่ชื่ออานุกินั้นต้องการปิดตายเกาะแห่งนี้เพื่อขึ้นเป็นราชา!”
โรแกนได้กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม
ดูเหมือนว่าแม้แต่ในกองทัพเรือก็ยังมีคนที่มีความคิดแบบเดียวกับโจรสลัดอยู่
ไม่น่าแปลกใจเลยที่ในยุคนี้จะมีคนไปเป็นโจรสลัดมากขนาดนี้ลองคิดดูดีๆสิใครก็ตามที่สามารถทําอะไรแบบนี้ได้ไม่มีทางเป็นทหารเรือได้อย่าง แน่นอน
“รีบหนีไปเร็วเข้าอีกไม่นานพวกทหารเรือจะต้องมาจับตัวพวกพี่ชายอย่างแน่นอน!”
เด็กคนนั้นได้กล่าวเร่งออกมา
ทุกคนต่างก็มองไปที่เด็กคนนั้นด้วยความเอ็นดูและเมื่อพวกเขามองไปที่ผู้คนที่อยู่บนท้องถนนพวกเขาก็ได้ถอนหายใจออกมาเพราะว่าในแววตา ของพวกเขานั้นไม่มีสิ่งที่เรียกว่าความหวังเลยแม้แต่น้อย
ในเกาะแห่งนี้ผู้คนต่างก็ไร้สิ้นซึ่งความหวังมีเพียงแค่เด็กน้อยคนนี้เท่านั้นที่ยังคงมีมันอยู่
ที่นี่มันจะบ้าเกินไปแล้ว!
“ฉันจะทําลายมันให้หมด!”
เจสันได้กล่าวออกมาด้วยความเดือดดาล
ในตอนนั้นเองก็ได้มีเสียงฝีเท้าที่หนักแน่นดังขึ้นมา
ใบหน้าของเด็กน้อยได้เปลี่ยนไปเป็นตกตะลึงก่อนที่เขาจะตะโกนออกมาว่า
“พวกเขามากันแล้ว!”
โรแกนและคนอื่นๆนั้นไม่ได้คิดที่จะหนีแต่อย่างใดแต่เด็กน้อยคนนั้นได้วิ่งหนีไปเป็นที่เรียบร้อย แล้ว
หลังจากนั้นไม่นานพวกทหารเรือก็เดินมาถึงที่นี่พร้อมกับทําการปิดล้อมพวกเขาเอาไว้อย่าง รวดเร็ว
“คนนอกงั้นหรอ? มีคนนอกกล้าเข้ามาที่นี่ด้วยงั้นหรอเนี่ย!”
ในตอนนั้นเองทหารเรือคนหนึ่งก็ได้หัวเราะ
ออกมา
“แล้วทําไมฉันถึงจะไม่กล้าล่ะ?”
โรแกนได้กล่าวถามออกมา
“ฮ่าๆๆ! ที่นี่คืออาณาเขตของกองทัพเรือคนธรรมดาไม่มีทางกล้าเข้ามาที่นี่หรอก”
ทหารเรือคนนั้นได้กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม
“โอ้! ใช่เกือบลืมพวกนายสนใจที่จะเป็นทหารเรือไหม?”
ทุกคนต่างก็กําลังแปลกใจเพราะว่าทหารเรือตรงหน้าของพวกเขานั้นไม่ได้น่ากลัวอย่างที่ผู้คนบนเกาะบอกกล่าวกับพวกเขา
“ไม่ล่ะ! ขอบคุณสําหรับความหวังดี”
โรแกนได้กล่าวปฏิเสธออกมาในทันทีแต่ในตอนนั้นเองทหารเรือคนนั้นก็ได้กล่าวสวนออกมาในทันที
“ฉันลืมไปพอดีว่าพวกนายไม่มีสิทธิ์เลือกหรอกนะ!”
“นับแต่นี้เป็นต้นไปพวกนายคือทหารเรือ!”
ทุกคนต่างก็รู้สึกประหลาดใจและขบขันพวกเขาไม่คิดมาก่อนเลยว่าโจรสลัดอย่างพวกเขาจะถูกบังคับให้เป็นทหารเรือ
“พอดีว่าพวกเราเป็นโจรสลัด!”
เทรนซุได้กล่าวออกมาอย่างแผ่วเบา
” โจรสลัด?”
การแสดงออกของชายทหารเรือคนนั้นได้เปลี่ยนไปในทันที
“กําจัดพวกเขาทิ้งซะ!”
ในตอนนั้นเองพวกทหารเรือที่เหลือก็ได้เล็งปืนมาที่พวกเขาในทันที
“ฉันไม่ชอบให้ใครเล็งปืนมาที่ฉัน!”
เป็นเจสันนั้นเองที่ลงมือเป็นคนแรก เขาได้ก้าวเข้าไปหาพวกทหารเรือด้วยท่าทางที่เดือดดาล
“ใจกล้าดีหนิ!”
ทหารเรือคนั้นได้ตะโกนออกมาด้วยความโกรธพร้อมกับสั่งให้พวกทหารเรือที่เหลือลงมือใน ทันที
ในตอนนั้นเองดวงตาของผู้คนที่อยู่บนท้องถนนก็ได้เบิกกว้างขึ้นมาด้วยความสับสนแต่หลังจากนั้นไม่นานดวงตาของพวกเขาก็ได้เปลี่ยนไปเป็นตกตะลึง
“อ้ากกก…”
เสียงกรีดร้องได้ดังระงมไปทั่วทั้งท้องถนนและเสียงกรีดร้องพวกนั้นก็คือเสียงของทหารเรือ
บนเกาะแห่งนี้ยังมีคนที่กล้าต่อกรกับพวกทหารเรืออีกงั้นหรอ!
“พวกเขามันบ้าไปแล้ว!”
เหล่าผู้คนที่สิ้นหวังต่างก็มองไปที่พวกโรแกนด้วยความสับสนและไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เห็น
“ฉันไม่สนใจหรอกว่าพวกแกจะเป็นใครมาจากไหน!”
“แต่ในเมื่อพวกเรากลุ่มโจรสลัดโซลมาถึงที่นี่แล้วมันก็ไม่มีใครที่จะมาหยุดพวกเราได้!”
ในตอนนั้นเองเสียงที่เย็นชาของโรแกนก็ได้แพร่กระจายไปทั่วทั้งท้องถนนอย่างชัดเจน
“ทหารเรือ? ปีศาจ? ต่อให้พวกแกเป็นปีศาจจริงๆฉันก็จะขยพวกแกให้หมด!”
“บนโลกนี้ไม่มีใครที่สามารถมาบังคับให้คนอื่นทําตามในสิ่งที่เขาไม่ต้องการได้!”
“ถ้าแม้แต่อิสรภาพก็ยังไม่สามารถรักษามันเอาไว้ได้ถ้างั้นฉันก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะมีชีวิตอยู่!”
คําพูดของโรแกนได้ดังก้องอยู่ในกันบึงจิตใจของทุกผู้คนในที่แห่งนี้
“เขาเป็นใครกัน?”
บางคนได้พึมพําออกมาด้วยดวงตาที่พร่ามัว
“พวกนายกําลังประกาศสงครามกับกองทัพเรืองั้นหรอ?”
ในตอนนั้นเองผู้คนที่สิ้นหวังก็เริ่มลุกยืนขึ้นมาด้วยร่างกายที่สั่นสะท้าน
เสียงกรีดร้องของเหล่าทหารเรือทําให้ผู้คนในที่แห่งนี้ตกตะลึงงัน
“ไอ้พวกทหารเรือโผล่หัวออกมาซะ!”
ทันใดนั้นเองเสียงที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความโกรธก็ได้ดังก้องไปทั่วทั้งท้องถนน
“อานุกออกมารับความตายซะ!”
“ความยุติธรรมที่ลิดรอนอิสรภาพหน่ะสมควร
ตาย!”
“พวกเราคือโจรสลัดเพราะฉะนั้นพวกเราคือศัตรูของกองทัพเรือ!”
ในตอนนี้ท้องถนนที่เคยเงียบเหงาได้เปลี่ยนไปเป็นมีชีวิตชีวา
เสียงร้องตะโกนที่ดังกึกก้องของพวกเขาทําให้เหล่าทหารเรือที่เหลือบนเกาะเคลื่อนไหวในทันที
บนเกาะภายในคุกใต้ดินที่มืดมิด
ท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบสงบได้มีดวงตาคู่หนึ่งปรากฏขึ้นมา
“มีใครบางคนกําลังท้าทายกองทัพเรือ!”
” เรื่องจริงงั้นหรอ? มีคนท้าทายอานุกิจริงๆงั้นหรอ?”
“พวกเราจะได้รับการช่วยเหลือไหม?”
ท่ามกลางความมืดมิดได้ปรากฏเสียงกรีดร้องขึ้นมา
“ฉันไม่ต้องการเป็นทหารเรือ ได้โปรดช่วยฉันด้วย!”
“ไม่ว่าพวกนายจะเป็นใครแต่ฉันขอให้พวกนายทําสําเร็จ!”
“พวกนายจะต้องชนะ!”
เบื้องหลังความเงียบสงบบนเกาะแห่งนี้กลับเต็มเปี่ยมไปด้วยความสิ้นหวัง และความหวาดกลัว!
และเมื่อมีแสงสว่างส่องลงมาผู้คนที่อัดอั้นก็ได้ปลดปล่อยความหวังภายในส่วนลึกออกมาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด!
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
