S.P.P: บทที่ 332: ช่องว่าง?!
“อะไรที่เป็นไปไม่ได้”
มังกรคชสาร 5 ได้กล่าวออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม
เขานั้นไม่ได้สนใจการท้าสู้ของ MR.1 แม้แต่น้อย
“อีกครั้ง!”
MR.1 ได้สงบสติอารมณ์ลงพร้อมกับพุ่งเข้าใส่มังกรคชสาร 5 อีกครั้ง
แต่ในตอนที่ใบมีดของเขากําลังจะปะทะเข้ากับร่างของมังกรคชสาร 5, MR.1 ก็ต้องรู้สึกหนักใจ
ในตอนนี้เขารู้แล้วว่าอีกฝ่ายนั้นสามารถอ่านการเคลื่อนไหวทั้งหมดของเขาได้อย่างทะลุปรุโปร่ง
“ฉันอ่านการเคลื่อนไหวทั้งหมดของนายออกหมดแล้ว”
มังกรคชสาร 5 ได้กล่าวออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม
“อ่านออก?”
ผ่านมาหนึ่งนาที,MR.1ก็ยังคงไม่ปลดปล่อยการโจมตีออกมา
“ถ้านายไม่ยอมเข้ามา งั้นฉันก็จะเข้าไปหานายเอง!”
ทันใดนั้นเองร่างของมังกรคชสาร 5 ก็ได้กระพริบหายไป
“ชวิ้งง!”
MR.1 สามารถรู้สึกได้ถึงอันตรายที่กําลังพุ่งเข้ามาหาเขาได้ในทันที มันทําให้หัวใจของเขาถึงกับหยุดเต้น
“เท้าวายุ!”
คลื่นพลังสีฟ้าได้กระแทกลงไปแผ่นหลังของ MR.1 อย่างรุนแรง
“ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”
หลังจากที่เท้าวายุปะทะเข้ากับแผ่นหลังของ MR.1 มันก็ได้ปรากฏเสียงปะทะกันของเหล็กดังขึ้นมา
ด้วยความสามารถของผลซูปะ ซูปะทําให้ร่างกายทุกส่วนของเขานั้นแข็งแกร่งไม่แตกต่างไปจากเหล็ก
“เป็นผลปีศาจที่ดี!”
มังกรคชสาร 5 ได้กล่าวชื่นชมออกมาก่อนที่จะยื่นมือทั้งสองข้างออกมา
“แต่มันก็ยังไร้ประโยชน์อยู่ดี!”
“ฮาคิเกราะ!”
ในตอนนั้นเองแขนของเขาก็ได้ถูกเปลี่ยนไปเป็นสีดําพร้อมกับร่างของเขาที่กระพริบหายไปอย่างรวดเร็ว
ร่างของมังกรคชสาร 5 ได้มาปรากฏอยู่ตรงหน้าของ MR.1 ด้วยความเร็วที่น่าหวาดกลัว เมื่อเห็นความเร็วของมังกรคชสาร 5 ดวงตาของ MR.1 ก็หดแคบลงในทันที
“พอได้แล้ว!”
ในขณะที่กําปั้นสีดํานั้นกําลังจะปะทะเข้ากับใบหน้าของ MR.1 ก็ได้มีเสียงของใครบางคนดังขึ้นมา
“วูมมม!”
สายลมได้สาดซัดเข้ามาที่ใบหน้าของ MR.1 อย่างรุนแรง
“ฮ่าๆๆ,คุณคล็อกโคไดล์”
มังกรคชสาร 5 ได้หัวเราะและมองไปที่คล็อกโคไดล์
“ดูเหมือนว่าผ่านมาสี่ปีพวกนายหกคนจะแข็งแกร่งขึ้นมามากเลยนะ”
คล็อกโคไดล์ได้กล่าวพร้อมกับพ่นควันซิการ์ออกมา
“แต่กว่าจะแข็งแกร่งแบบนี้พวกเราเองก็เกือบตายตั้งหลายครั้ง”
เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ใบหน้าของพวกเขาก็ได้เปลี่ยนไปเป็นน่าเกลียดในทันที
ในตอนนี้ใบหน้าของ MR.1 ดูน่าเกลียดมาก เขาไม่คิดมาก่อนเลยว่าความแข็งแกร่งที่น่าเกรงขามของเขาในแกรนด์ไลน์เมื่อมาอยู่ต่อหน้าของมังกรคชสาร 5 มันจะกลายเป็นสิ่งที่ไร้ค่าขนาด
หมัดสุดท้ายนั้นเขามีลางสังหรณ์ว่าถ้าเขาโดนมันเข้าไปละก็จบไม่สวยแน่
แม้ว่าร่างกายของเขาจะแข็งแกร่งราวกับเหล็กกล้าแต่เขาเชื่อเหลือเกินว่าเขาจะต้องไม่สามารถทนมันได้อย่างแน่นอน
“จดจําช่องว่างนี้เอาไว้ให้ดีและพัฒนาตัวเองขึ้นมาซะ”
คล็อกโคไดล์ได้เดินเข้ามาหา MR.1 และกล่าวออกมาอย่างแผ่วเบา
“แล้วช่องว่างมันใหญ่ขนาดไหนกัน?”
MR.1 รู้สึกหงุดหงิดมากแม้ว่าการต่อสู้จะสิ้นสุดลงแล้วแต่เขาก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าช่องว่างที่ว่ามานั้นมันกว้างใหญ่ขนาดไหน
ในตอนนั้นเองคล็อกโคไดล์ก็ได้มองไปที่โรแกน
“ดาซ บอเนซสินะ? จะว่าไงดีล่ะ..” (ชื่อจ ริงMR.1)
หลังจากที่คิดอยู่สักพักโรแกนก็ได้กล่าวออกมา
“อืมม..ฉันจะเปรียบเทียบให้เข้าใจง่ายๆก็แล้วกันความแข็งแกร่งของนายมันคือความแข็งแกร่ง ในระดับแกรนด์ไลน์ แต่ความแข็งแกร่งของพวกมังกรคชสารหน่ะมันคือความแข็งแกร่งในระดับโลกใหม่!”
“หรือก็คือนายยังอ่อนแอยังไงล่ะ!”
ใบหน้าของดาซ บอเนซดูน่าเกลียดยิ่งกว่าเดิมซะอีก
คําพูดของโรแกนนั้นทําลายความภาคภูมิใจในตนเองของเขาจนหมดสิ้น
“นายอยากที่จะแข็งแกร่งขึ้นไหมล่ะ?”
ทันใดนั้นเองเสียงของโรแกนก็ได้ดังขึ้นมาอีกครั้ง
“ฉันอยากที่จะแข็งแกร่งขึ้น!”
ดาซ บอเนซได้กล่าวออกมาโดยที่ไม่มีความลังเลใดๆ
“ถ้านายต้องการที่จะแข็งแกร่งขึ้นนายก็ต้องเริ่มจากการเป็นลูกเรือฝึกหัดก่อน”
โรแกนได้กล่าวออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม
“ผลไม้ปีศาจของนายนั้นนับว่าเป็นผลไม้ปีศาจที่ดีมากและฉันก็เชื่อว่าสักวันหนึ่งนายจะกลายเป็นผู้แข็งแกร่งที่แท้จริง!”
ในตอนท้ายโรแกนได้กล่าวชมออกมาพร้อมกับหมุนตัวแล้วเดินจากไป
ในตอนแรกดาซบอเนซนั้นยังคงรู้สึกลังเล เพราะว่าในชีวิตนี้คนที่เขารู้สึกเคารพนั้นมีเพียงแค่คล็อกโคไดล์คนเดียวเท่านั้น สําหรับคนอื่นๆที่เหลือนั้นเขาไม่เคยรู้จักกับพวกเขามาก่อนดังนั้น เขาจึงไม่มีความรู้สึกเคารพหรือหวาดกลัวอยู่แต่อย่างใด
แต่หลังจากการต่อสู้ในครั้งนี้มันทําให้เขาได้รู้ว่าโลกใบนี้มันกว้างใหญ่แค่ไหน
คนที่ดูราวกับคนธรรมดาทั่วไปกับมีความแข็งแกร่งที่สามารถเอาชนะเขาได้อย่างง่ายดาย
“ทั้งๆที่เขาเป็นแค่คนธรรมดา!”
เขาได้กําหมัดแน่นและกระแทกมันลงไปบนพื้น
คําพูดของโรแกนนั้นยังคงดังก้องอยู่ในใจของเขา ในตอนนั้นเองเขาก็ได้เดินไปรับไม้กวาดกับไม้ถูพื้นและเดินเข้าไปในโกดังเพื่อทําความสะอาด
“ถ้างั้นฉันก็ไม่จําเป็นต้องเป็นลูกเรือฝึกหัดแล้วสิ? ก็มันมีคนอื่นทําแทนแล้วนี้!”
ชาร์โปลอสได้มองไปที่ดาซและหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง
” นายหัวเราะทําไม? คนที่น่าเกลียดแบบนายกล้าที่จะหัวเราะเยาะฉันด้วยงั้นหรอ”
เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะดาซก็ได้ตะโกนสวนออกมาในทันที
“แกกล้าที่จะต่อว่าฉันงั้นหรอ? แกจะกล้าเกินไปแล้ว!”
ชาร์โปลอสได้ลุกขึ้นมาและตะโกนออกมาเสียงดัง
“แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? ฉันคือเผ่ามังกรฟ้า!”
คําพูดของเขาทําให้การแสดงออกของคนที่พึ่งมาใหม่เปลี่ยนไปในทันที
ดาซเองก็รู้สึกตกใจมากที่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นเผ่ามังกรฟ้า
“เพียะ!”
แต่ในวินาทีต่อมาเทรนซุก็ได้ตบลงไปที่หัวของเขาจนเขาต้องกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
” ทําบ้าอะไรของนาย? เทรนซุ! ”
ชาร์โปลอสได้ตะโกนออกมาด้วยความโกรธ
“นายเองก็ต้องไปทําความสะอาด!”
เทรนซุได้กล่าวออกมาพร้อมกับยืนไม้ถูพื้นให้กับชาร์โปลอส
“ฉันเป็นเผ่ามังกรฟ้านะ!”
ชาร์โปลอสได้กล่าวถึงสถานะของเขาออกมาอีกครั้ง
“ในตอนนี้นายคือลูกเรือฝึกหัดของเรือลํานี้ เพราะฉะนั้นรีบไปซะ!”
เทรนซุได้ตะโกนออกมาเสียงดัง
เวรเอ้ย!”
“ฉันคือเผ่ามังกรฟ้านะมันไม่มีสิทธิพิเศษอะไรหน่อยหรือไง? อย่างเช่นให้ฉันกลายเป็นลูกเรืออย่างเป็นทางการไปเลย”
แม้จะพูดแบบนั้นแต่เขาก็ยังรับไม้ถูพื้นมาอยู่ดี ในตอนนั้นเองเขาก็ได้มองไปที่ดาซและเริ่มทําความสะอาด
ในตอนนั้นเองโรบินก็ได้กล่าวออกมา
“หนูไม่ต้องทําใช่ไหมคะ?”
“ใช่แล้ว! ผู้หญิงหน่ะไม่จําเป็นต้องทํา”
เจ้านายตัวน้อยได้กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มพร้อมกับมองไปที่โรแกน
“ใช่ไหม? กัปตัน”
“แน่นอน!”
โรแกนได้กล่าวตอบออกมาในทันที
“ชั้วว!”
ดาซและชาร์โปลอสที่กําลังทําความสะอาดได้ร้องออกมาด้วยความไม่พอใจในทันที การกระทํา ของพวกเขานั้นทําให้ทุกคนบนเรือถึงกับหัวเราะออกมา
ที่มุมหนึ่งเนลีนที่กําลังอ่านหนังสือเวทย์มนตร์อยู่ก็ได้เงยหน้าขึ้นมามองพวกเขาด้วยความสงบ
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
