The Soul Purchasing Pirateบทที่ 321: ฉันกลับมาแล้ว!

S.P.P: บทที่ 321: ฉันกลับมาแล้ว!

ท่าเรือเกาะจันทร์เสี้ยว

ในตอนนี้ทั่วทั้งท่าเรือนั้นต่างก็ถูกล้อมรอบไปด้วยเหล่าทหารและจอมเวทย์ ทุกคนต่างก็กําลังจ้องมองมาที่เรือของโรแกนพร้อมทั้งอธิษฐานให้ราชาของพวกเขาเดินทางปลอดภัย

“ไม่จําเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับฉันพวกนายทําเพียงแค่รอก็พอสักวันหนึ่งพวกนายจะได้ยินชื่อของฉันดังก้องไปทั่วโลกและเมื่อวันนั้นมาถึงพวกนายจะต้องรู้สึกภาคภูมิใจที่มีฉันเป็นราชา!”

ในตอนนั้นเองโรแกนที่ยืนอยู่บนรูทดราก้อนก็ได้ตะโกนออกมาเสียงดัง

ในฐานะราชาของอาณาจักรมันจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่เขาจะสามารถสัมผัสได้ถึงความเศร้าเสียใจและความผิดหวังที่อยู่ในแววตาของพวกเขา

อาจเป็นเพราะเขาช่วยเหลืออาณาจักรแห่งนี้ให้รอดพ้นจากความทุกข์ทรมานหรืออาจจะเป็นเพราะนโยบายที่แปลกใหม่ของเขาที่ทําให้ผู้คนในอาณาจักรแห่งนี้ได้รับผลประโยชน์มากมายมหาศาลพวกเขาถึงได้สํานึกบุญคุณแต่ไม่ว่าจะเป็นยังไงก็ตามสิ่งเหล่านั้นมันก็ไม่ได้สําคัญสักนิดเดียวเพราะสิ่งที่สําคัญก็คือการที่พวกเขาทุกคนต่างก็เคารพในตัวเขาอย่างแท้จริง

รูทดราก้อนได้แล่นไปข้างหน้าและค่อยๆจางหายไปในหมอกอย่างช้าๆ

เมื่อเห็นดังนั้นซาโลและคนอื่นๆก็ได้ถอนสายตากลับมาพร้อมกับท่าทีของพวกเขาที่เปลี่ยนไปเป็นจริงจัง

“ไปจัดการเลือกผู้วิเศษที่แข็งแกร่งที่สุดในอาณาจักรมา 30 คนเพื่อที่จะทําการติดตามฉันไปที่งานประชุมโลกรีเวอรี่ที่จะถูกจัดขึ้นในอีกสามเดือนหน้า”

“มันถึงเวลาที่โลกใบนี้จะได้ประจักษ์ถึงความน่าสะพรึงกลัวของอาณาจักรบารุตของเราแล้ว!”

น้ําเสียงของเขานั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความหนักแน่นและความจริงจัง

เมื่อได้ยินคําพูดของซาโลจอมเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสี่ก็ได้พยักหน้าอย่างเห็นด้วย
อาณาจักรบารุตนั้นได้ห่างหายไปจากสายตาของโลกใบนี้มานานเกินไปแล้วในตอนนี้มันถึงเวลาที่โลกใบนี้จะต้องประจักษ์ถึงพลังอํานาจของพวกเขา! และถ้าอีกฝ่ายรับรู้ถึงพลังอํานาจของพวกเขาความปลอดภัยของโรแกนก็จะเพิ่มยิ่งขึ้นไปอีกแม้ว่าคนเหล่านั้นต้องการที่จะลงมือพวกเขาก็ต้องไตร่ตรองให้ดีก่อน

การมีอาณาจักรที่น่าเกรงขามอยู่ในปกครองกับการยิ่งใหญ่ด้วยตัวคนเดียวนั้นมันแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง!

กลับมาที่รูทดราก้อน,เนลืนนั้นกําลังทอดสายตามองไปที่ท้องทะเลอันไร้สิ้นสุดที่อยู่ตรงหน้าของเธอด้วยความประหลาดใจแต่หลังจากนั้นไม่นานการแสดงออกของเธอก็ได้กลับมาเป็นปกติ

“ได้สัมผัสกับท้องทะเลแล้วรู้สึกยังไงบ้าง?”

โรแกนได้กล่าวถามออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม

“ก็ดีเพคะ,องค์ราชา” เนลีนได้กล่าวออกมาพร้อมกับพยักหน้าเล็กน้อย

“อีกสามเดือนหลังจากนี้จะมีงานประชุมโลกถูกจัดขึ้นเธอไม่คิดที่จะไปกับพวกเขางั้นหรอ?”

โรแกนได้กล่าวถามออกมาด้วยความสงสัย

“ไม่หรอกเพคะ,เพราะว่าตัวของฉันนั่นมีเพียงแค่ความสามารถในการปรุงยา ท่านอาจารย์บอก ว่าถ้าฉันพัฒนามากกว่านี้ฉันก็จะมีโอกาสที่จะได้แต่งงานกับท่าน”

เนลีนได้กล่าวออกมาอย่างแผ่วเบา

เมื่อได้ยินคําพูดของเนคืนเจ้านายตัวน้อยที่กําลังดื่มน้ําผลไม้อยู่นั้นก็ถึงกับสําลักมันออกมาในทันที โรบินเองก็ได้หัวเราะออกมาเมื่อเห็นการแสดงออกของเจ้านายตัวน้อย

โรแกนเองก็ถึงกับสตั้นไปชั่วขณะหนึ่ง

“ตาแก่นั้นยังไม่ยอมแพ้อีกงั้นหรอ?”

โรแกนได้กล่าวออกมาในใจก่อนที่จะหมุนตัวแล้วเดินจากไป

ในช่วงตลอดเวลาที่เขาอยู่ในอาณาจักรบารุตนั้นโทนี่มักจะหาโอกาสมาสาธยายความงามของลูกศิษย์เขาให้โรแกนฟังอยู่เสมอแม้ว่าโรแกนจะปฏิเสธอยู่ตลอดแต่เขาก็ยังคงคะยันคะยอเขาไม่เลิก

ดูเหมือนว่าแม้แต่ในเวลาที่เขาออกมาจากอาณาจักรแล้วอีกฝ่ายก็ยังคงไม่ยอมแพ้ในการที่จะยัดเยียดลูกศิษย์ของเขาให้กับเขาอยู่ดี

เมื่อเห็นว่าโรแกนเดินจากไปแล้วเนอื่นก็ได้ยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย

“เสน่ห์ของฉันมันไม่สามารถทําให้ท่านหลงใหลได้เลยงั้นหรอ? องค์ราชา”
เนลีนได้พึมพําออกมาด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อน

ราชาที่เปี่ยมล้นไปด้วยสติปัญญา,ความแข็งแกร่งและความอ่อนโยนนั้นเป็นเรื่องธรรมดาที่จะสามารถดึงดูดใจหญิงสาวได้แม้ว่าโดยปกติแล้วเนจีนจะเป็นคนที่เยือกเย็นและเย็นชาแต่สําหรับโรแกนแล้วหัวใจของเธอนั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความชมชอบแต่เธอก็ไม่ได้คิดที่จะแสดงความรู้ สึกภายในใจของเธอออกมาบนใบหน้าของเธอแต่อย่างใด

รูทดราก้อนนั้นกําลังแล่นอยู่บนท้องทะเลเวสต์บลูด้วยความเร็วที่คงที่

ด้านบนของเสากระโดงเรือนั้นได้เผยให้เห็นถึงธงสีดําที่แสดงออกถึงความน่าเกรงขามอย่างแปลกประหลาด

ด้วยความที่ว่าในตอนนี้โรแกนมีผู้ร่วมเดินทางเพิ่มมาอีกสามคนทําให้เขาไม่รู้สึกเหงาอีกต่อไปในการเดินเรือ

ในท้องทะเลเวสต์บลนั้นการพบเจอโจรสลัดถือเป็นเรื่องที่ธรรมดามาก

และในระหว่างทางที่ผ่านมาโรแกนก็ได้เจอกลุ่มโจรสลัดถึงห้ากลุ่มที่เข้ามาลองดีกับเขาแต่พวกเขาทั้งหมดต่างก็ถูกวิถีสวรรค์บดขยี้ทิ้งในทันทีโดยที่ยังไม่ทันได้กล่าวชื่อออกมาด้วยซ้ํา

นับตั้งแต่ที่รูทดราก้อนแล่นออกมาจากอาณาจักรบารุตนี่ก็น่าจะผ่านมาหนึ่งอาทิตย์แล้ว

“เป้าหมายต่อไปแกรนด์ไลน์!”

โรแกนได้กล่าวเป้าหมายต่อไปของเขาออกมา

“นายจะเดินทางออกจากเวสต์บลูแล้วงั้นหรอ?”

เจ้านายตัวน้อยได้กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น

“ใช่!”

“พวกเราจะไปที่ไหนกัน? ไปหาเจสันเหมือนกับที่นายเคยพูดเอาไว้งั้นหรอ?”

เจ้านายตัวน้อยได้กล่าวถามออกมา

“สําหรับคล็อกโคไดล์ฉันพอที่จะเดาได้อยู่ว่าเขาอยู่ที่ไหนแต่สําหรับคนอื่นๆนั้น..”

โรแกนถึงกับขมวดคิ้ว ที่เขาสามารถหาตัวของเจ้านายตัวน้อยเจอก็เพราะว่าเขามีบเบิ้ลการ์ดของเธอแต่กับคนอื่นนั้นมันไม่ใช่แบบนั้น

โลกใบนี้กว้างใหญ่เกินไปถ้าเขาต้องการที่จะหาตัวของพวกเขาให้เจอดู
เหมือนว่าสิ่งแรกที่เขาต้องทําคือการป่าวประกาศให้พวกเขาได้รับรู้ถึงการมาถึงของเขาซะก่อน

แล้วเขาจะบอกกับพวกเขายังไงดี?

แต่ในขณะนั้นเองบนท้องทะเลก็ได้ปรากฏจุดสีดําขึ้นมาสี่หรือห้าจุดอย่างกระทันหันและดูเหมือนว่าพวกมันกําลังแล่นมาทางรูทดราก้อนซะด้วย

โรแกนได้เงยหน้าขึ้นมามองเล็กน้อยด้วยเนตรสังสาระทําให้เขาสามารถมองเห็นจุดดําบนท้องทะเลนั้นได้อย่างชัดเจน

ในตอนนั้นเองโรแกนก็ได้แสยะยิ้มออกมา

“มันยังมีอยู่วิธีหนึ่ง”

ความเร็วของรูทดราก้อนได้ลดลงมาเล็กน้อยราวกับว่ามันกําลังรอคอยการมาถึงของจุดดําพวกนั้นอยู่

ห่างออกไปจากรูทดราก้อน,บนเรือลําหนึ่งมีทหารเรือคนหนึ่งกําลังใช้กล้องส่องทางไกลมองสํารวจอยู่ในบริเวณโดยรอบอย่างระมัดระวังและในตอนนั้นเองตัวเขาก็ได้ค้นพบเรือลําหนึ่ง
“ค้นพบเรือของโจรสลัด,เตรียมตัวเอาไว้ให้พรอม!”

“รับทราบ!”

เมื่อได้ยินอย่างนั้นพวกเขาก็ได้ขานรับออกมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับทําการเตรียมตัวในทันที

“เมื่อเร็วๆนี้ทางกองทัพพึ่งจะทําการกวาดล้างโจรสลัดบนท้องทะเลทั้งสี่ไปเป็นจํานวนมากแต่ดูเหมือนว่มันจะยังคงไม่พอ!”

เมื่อกล่าวจบเขาก็ได้ถอนหายใจออกมา

เพียงแค่คําพูดก่อนตายของโรเจอร์ก็สามารถที่จะสร้างยุคทองของโจรสลัดขึ้นมาได้ และหลังจากนั้นไม่นานชิกก็ได้ก่อสงครามกับกองทัพเรือและในเวลาเดียวกันนั้นเองโรแกนก็ได้ทําการบุกทําลายดินแดนศักดิ์สิทธิ์ของเหล่ามังกรฟ้าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นมานั้นทําให้ทั้งโลกต่างก็เทความสนใจมาที่โจรสลัด

แม้ว่าพวกเขาทั้งคู่จะถูกคุมขังในอิมเพลดาวน์ไปแล้วแต่เรื่องราวที่พวกเขาได้ทิ้งเอาไว้นั้นก็ยังคงอยู่

แต่ถ้านับจากจุดเริ่มต้นของยุคทองของโจรสลัดสถานการณ์ในตอนนี้ก็นับว่าดีขึ้นมามากแล้ว

“สักวันหนึ่งพวกเศษสวะพวกนั้นจะต้องถูกกําจัดออกไปจากโลกใบนี้จนหมดสิ้น!”

เอ็มเมนต้าได้กล่าวออกมาพร้อมกับถอนหายใจ

ในตอนนั้นเองเขาก็ได้หยิบกล้องส่องทางไกลขึ้นมาและมองออกไปข้างหน้าอีกครั้ง

เนื่องจากระยะทางที่ไกลเกินไปทําให้เขาไม่สามารถมองเห็นธงของเรือโจรสลัดลํานั้นได้อย่างชัดเจนเขาเห็นเพียงแค่เงาเรือของพวกเขาเท่านั้นทําให้เขาไม่สามารถระบุตัวตนของพวกเขาได้

หลังจากนั้นไม่นานระยะห่างระหว่างทั้งสองก็เริ่มลดลง

“พวกเขาดูเด็กมาก แต่ฉันไม่เคยเห็นพวกนั้นมาก่อนเลยหรือว่าจะเป็นรุกกี้”
เอ็มเมนต้าได้กวาดตามองไปที่ใบหน้าของพวกเขาทีละคนๆและในตอนนั้นเองเขาก็ต้องหยุดชะงัก

“ฮม? เด็กคนนั้นมันนิโค โรบินไม่ใช่งั้นหรอ!”

เมื่อเห็นใบหน้าของโรบินเอ็มเมนตาก็รู้สึกตกใจมาก

“น่าสนใจ,ไม่คิดเลยว่าฉันจะได้มาเจอกับทายาทปีศาจในที่แบบนี้”

ในตอนนั้นเองเขาก็ได้หันกลับไปสั่งการเหล่าทหารเรือในทันที

“เมื่อไหร่ที่เปิดฉากโจมตีอย่าได้ทําร้ายเด็กผู้หญิงที่อยู่บนเรือลํานั้น!”
“รับทราบ!”

เหล่าทหารได้ขานรับออกมาเสียงดัง

หลังจากนั้นสิบนาที,ในตอนนี้ระยะห่างระหว่างทั้งสองฝ่ายนั้นห่างกันเพียงไม่กี่ร้อยเมตรเท่านั้น

“ยิงปืนใหญ่และบอกให้พวกเขาหยุดเรือซะ,ไม่งั้นพวกเราจะทําการกําจัดพวกเขาให้หมด!”
เอ็มเมนต้าได้กล่าวสั่งออกมาอย่างไร้ปราณี

ในเวลาเดียวกันนั้นเองบนรูทดราก้อนโรแกนเองก็กําลังมองมาที่เรือรบของกองทัพพร้อมกับรอยยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้าอย่างเด่นชัด

“ได้เวลาประกาศให้โลกใบนี้ได้รับรู้แล้วว่า..”

“ฉันกลับมาแล้ว!!”