The Rise of The White Lotus 120 ผมคิดถึงคุณ

ตอนที่ 120 ผมคิดถึงคุณ

 

การถ่ายทำดําเนินต่อไปและกองถ่ายก็ถูกถ่ายทําถึงฉากที่ 8 ในตอนเย็น โชคดีที่เล็กซี่ทําได้ดีมากในวันแรกของการถ่ายทําและ NG ทั้งหมดไม่ได้เกิดจากเธอ

 

ในขณะเดียวกันชูรูก็ไม่ได้กลับมาเลยทั้งวัน อีธานก็เช่นกัน ดังนั้นเล็กซี่จึงมุ่งเน้นไปที่การแสดงและจดจําบทของเธออีกครั้ง

 

“เล็กซี่ วันนี้คุณทําได้ดีมาก” อบเกลฝานกล่าวชมขณะที่เธอส่งน้ําดื่มบรรจุขวดให้เล็กซี่

 

“ขอบคุณนะ” เมื่อรับน้ํา เล็กซี่กล่าวขอบคุณเธอก่อนจะเปิดมันแล้วกลืนน้ําหนึ่งอีกเพื่อให้น้ําลายไหลลงคอ 

 

ขณะที่พวกเขามุ่งหน้าไปที่รถของอบิเกล ผู้จัดการของเธอยังคงพูดเพ้อเจ้อซึ่งเล็กซี่ไม่สามารถเข้าใจได้อย่างถูกต้อง ในขณะที่จิตใจของเธอหลงไปที่อื่นแล้ว

 

“เล็กซี่? น้องเล็กซี่?” เมื่อเห็นว่าเล็กซี่เดินผ่านรถของเธอไป อบิเกลก็ร้องเรียก

 

“อ่อ?” เมื่อได้ยินผู้จัดการของเธอเรียกหลายครั้ง เล็กซี่ก็หลบสายตาจากความงุนงงและมองกลับมาด้วยสายตาที่สับสน

 

“นี่คือรถของฉัน” อบิเกลผ่านเอียงศีรษะไปทางรถของเธอเล็กน้อย

 

“เอ่อค่ะ ขอโทษค่ะ พอดีฉันเหนื่อยนิดหน่อยน่ะ ” เล็กซี่ส่ายหัวเล็กน้อยอธิบายสั้น ๆ ก่อนที่เธอจะเดินขึ้นรถไป

 

ครู่หนึ่ง เล็กซี่สงสัยว่าสองคนนั้นไปไหนกันแน่ แม้ว่าจะเป็นเรื่องดีที่พวกเขาไม่ได้รบกวนเธออีก แต่อนิจจา ตอนนี้เป็นเวลาเย็นแล้ว เล็กซี่ก็อดคิดไม่ได้

 

—–

 

เนื่องจากพวกเขาอยู่ในชนบทห่างไกลจากตัวเมือง ทุกคนจึงต้องใช้เวลาสามวันติดต่อกันในโรงแรมที่ดีที่สุดในเมืองนี้

 

ตามปกติ อบิเกลขับรถและจะส่งเล็กซี่ไปที่โรงแรม ก่อนที่เธอจะกลับไปที่เมือง ท้ายที่สุดเธอก็ยุ่งอยู่กับการเตรียมจัดตั้งเอเจนซี่ของตัวเอง และเล็กซี่ก็ยืนยันว่าเธออยู่คนเดียวได้สบาย

 

“ว่าแต่คุณเคยได้ยินข่าวนี้หรือยัง?” อบิเกลผ่านทําลายความเงียบที่น่าอึดอัดโดยไม่หันศีรษะไปด้านข้าง

 

“หืม?”

 

“ตอนนี้ รีเกล เอนเตอร์เทนเมนท์ กําลังเผชิญกับความล้มเหลวครั้งใหญ่ หลังจากเรื่องอื้อฉาวเรื่องการค้าประเวณีของรองประธานวิคเตอร์หวัง เฮ้ออ ใครจะคิดกัน แม้ว่าเรื่องนี้จะได้รับประโยชน์เพียงเล็กน้อย แต่ก็ทําให้เรื่องอื้อฉาวของคุณถูกกลบอยู่ เพียงไม่นานและผู้คนจะลืมมันไปเอง แม้ว่าอบิเกลจะเห็นใจเหยื่อของชายคนดังกล่าว แต่เธอก็รู้สึกโล่งใจเช่นกันที่เรื่องนี้ทําให้เรื่องอื้อฉาวของเล็กน้อยลง

 

นอกจากนี้อบิเกลก็ไม่แปลกใจเกี่ยวกับข่าวนี้ ในขณะที่เธอรู้ดีว่าเบื้องหลังความรุ่งโรจน์และความเย้ายวนใจของวงการบันเทิงมีกฎที่พูดไม่ได้นี้เกิดขึ้น

 

เธอไม่อยากจะคิดเลย อบิเกลรังเกียจคนแบบนี้มาก แต่ถึงแม้จะดูหมินพวกเขา แต่เธอก็ต้องคลุกคลีกับพวกเขาเพราะนั่นคือวิธีการทํางานของอุตสาหกรรมนี้ โชคดีที่เล็กซี่มาจากครอบครัวที่มีชื่อเสียง ดังนั้นเธอจึงไม่ต้องสัมผัสกับประสบการณ์ที่น่าสะพรึงกลัวเหล่านี้

 

” อย่างนั้นเหรอ”เล็กซี่พึมพําอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยไม่สนใจโลกภายนอก “แล้วฉันควรจะขอบคุณเหยื่อหรือไม่” เธอพูดอย่างประชดประชัน ขณะที่เธอจ้องมองออกไปข้างนอกผ่านหน้าต่าง

 

ด้วยเหตุผลบางประการ เล็กซี่ไม่รู้สึกซาบซึ้งกับความจริงที่ว่าข่าวอื้อฉาวของเธอถูกกลบฝังโดยข่าวประเภทนี้ แม้ว่าเธอจะไม่ได้ผ่านประสบการณ์ที่น่ากลัวเช่นนี้ แต่เล็กซี่ก็รู้สึกได้ว่าผู้หญิงเหล่านั้นจะรู้สึกอย่างไร

 

เธอเป็นคนอ่อนไหวง่ายมาก และแค่มีผู้ชายข้ามเส้นบริเวณใกล้เคียง ความรู้สึกไม่สบายของเธอก็เพียงพอที่จะฟาดฟันพวกเขาได้แล้ว จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเธอถูกบังคับให้ใช้ร่างกายเพื่อรับงานต่างๆ ?

 

เพียงแค่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เล็กซี่ก็อยากจะอ้วกด้วยความขยะแขยง ดังนั้นอย่างน้อยที่สุดที่เธอทําได้ก็คือไม่แยแสกับมันและไม่ควรมองว่ามันเป็นโอกาสที่จะล้างชื่อเสียงแย่ๆของเธอ

 

อบิเกลผ่านกระแอมในลําคอของเธอ หลังจากได้ยินคําพูดเหน็บแนมของเล็กซี่ เธอรู้แน่นอนว่าเล็กซี่ไม่ชอบคําพูดของเธอดังนั้นเธอจึงเก็บความคิดไว้กับตัวเอง

 

ทันใดนั้นโทรศัพท์ของเล็กซี ก็ดังขึ้นทําให้เธอสะดุ้ง เล็กซี่มองหาโทรศัพท์ของเธอในกระเป๋าถือ คิ้วของเธอยกขึ้นเมื่อเห็นหมายเลขผู้โทรของอีธานผู้สาปสูญ บนหน้าจอ

 

กระนั้นเล็กก็รับสายเรียกเข้าหลังจากดังขึ้นหลายครั้ง” ว่าไง?” ” เฮ้…อยู่ระหว่างทางกลับโรงแรมเหรอ?”ในสายอีธานถามเบา ๆ

 

ไหล่ของเล็กซี่ผ่อนคลายและเธอก็โล่งใจหลังจากได้ยินว่าเขาสบายดี น่าเสียดายที่เธอไม่สามารถถามได้ว่า ชูรูอยู่กับเขาหรือไม่ เพราะเขามองไม่เห็นเกี่ยวที่บินได้น่ารักที่ทําให้วันของเธอเป็นวันที่สมบูรณ์

 

“อืม ” เล็กซี่ตอบเสียงฮัมเพลง ขณะที่เธอเอนศีรษะลงบนพนักพิงศีรษะของผู้โดยสารด้านหน้า

 

ความเงียบชั่วขณะเกิดขึ้นในสายขณะที่ทั้งคู่ไม่ได้คุยกัน ถึงกระนั้นอีธานก็พอใจกับความจริงที่ว่าเธออยู่ที่นั่นแล้ว ไม่วางสายเหมือนปกติ

 

ในทางกลับกัน เล็กซี่ไม่ใส่ใจที่จะวางสายในขณะที่เธออดทนรอให้เขาพูดถึงเหตุผลในการโทรหรืออะไรก็ตามที่เขาต้องการ

 

” เล็กซี่.. “เขาทําลายความเงียบสงบ อีธานเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบาขณะที่มีรอยยิ้มบอบบางเกิดขึ้นที่ข้างริมฝีปากของเขา

 

“ผมคิดถึงคุณ” เขากล่าวเสริม

 

“หืม?” เล็กซี่ค่อนข้างงุนงงว่าทําไมหัวใจและความคิดของเธอถึงรู้สึกสงบเพียงแค่รู้ว่าเขาอยู่ที่นั่น?

 

“ผมขอเจอคุณได้มั้ย?” อีธานลู่ถามด้วยความกล้าหาญ

 

“คุณยังอยู่ที่นี่เหรอ?” เล็กซี่ขมวดคิ้วไม่ตอบ แต่กลับถามกลับ

 

“อื้มใช่ ผมจะไปโดยไม่เลี้ยงข้าวเย็นคุณได้ยังไง? แล้ว …” อีธานหยุดชั่วคราวขณะที่เขารอคําตอบของเธออย่างประหม่า แม้ว่าเขาจะไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะเห็นด้วย แต่อีธานก็ยังคงพยายามเพราะเขาไม่สามารถกลับไปที่เมืองได้หากไม่ได้ใช้เวลากับเธอ

 

“แต่ถ้าคุณเหนื่อย ผมก็เข้าใจ” โดยไม่คํานึงถึงความปรารถนาที่จะเห็นเธอ อีธานสามารถละทิ้งสิ่งนั้นได้ เพราะเขาไม่ต้องการกดดันเธอ ท้ายที่สุด เล็กซี่อาจจะเหนื่อยจากการถ่ายทําทั้งวัน

 

“เอ่อไม่…”

 

“ฮะ?”

 

“ฉันหมายความว่าฉันหิวมาก…ตรวจสอบให้แน่ใจว่าเป็นร้านก๋วยเตี๋ยวที่ดี ไม่ต้องมารับฉัน แค่ส่งที่อยู่ให้ฉัน แล้วฉันจะไปที่นั่นเดี๋ยวนี้” ด้วยคําพูดนั้น เล็กซี่จึงตัดสายทันทีขณะที่เธอกัดริมฝีปากล่างของเธอ

 

ในขณะเดียวกัน อบิเกลฝานก็เหลือบมองเล็กนี่เป็นครั้งคราวและอดสงสัยไม่ได้ว่าเธอกําลังคุยโทรศัพท์กับใคร? ก่อนหน้านี้เธอชวนเล็กซี ทานอาหาร แต่เธอปฏิเสธขณะที่เธอบอกว่าอิ่มแล้ว… แต่ตอนนี้เธอหิวเหรอ? เธอจะไปพบใครกัน

 

แม้จะมีคําถามที่อยู่ในใจของเธอ แต่อบิเกลก็ไม่ได้ตรวจสอบว่ารู้จักบุคลิกของเล็ก

 

“ส่งฉันตามที่อยู่นี้” เล็กซี่แจ้งผู้จัดการของเธอถึงสถานที่ที่อีธานส่งมา และเม้มริมฝีปากของเธอ จากนั้นเธอก็จับจ้องการปรากฏตัวของเธอบนกระจกซึ่งทิ้งคําถามอีกชุดไว้ในหัวของอบิเกลผ่าน

 

Favorite