The Novel’s Extra 623 ชิ้น (2)

บทที่ 623 ชิ้น (2)

ออร์เดนส่ายกำปั้นแล้วหันไปรอบๆ เขาไม่ได้เป็นราชาอีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงไม่จำเป็นต้องสอนใครที่ไม่ต้องการเรียนรู้

ออร์เดนถอนหายใจและเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่ล้อมรอบด้วยความเงียบสงบของป่า จ้องมองลงไป ผนังประดิษฐ์ที่ยืนสูงท่ามกลางสีเขียวของธรรมชาติ ออร์เดนจ้องมองที่ด้านบนสุดของกำแพง

“ผู้พิทักษ์….”

“ผู้พิทักษ์ที่ยิ่งใหญ่!”

“เขาเป็นผู้พิทักษ์แห่งวลาดิวอสต็อก!”

มนุษย์ ผู้ที่รู้สึกถึงการจ้องมองของออร์เดนเริ่มตะโกน ออร์เดนอึดอัดเล็กน้อยและมองออกไปทางอื่น

“ผู้พิทักษ์ -!”

“ช่างเป็นเกียรตินัก! เราสรรเสริญท่าน!”

แสงสรรเสริญอันแรงกล้าดังอย่างต่อเนื่อง ซึ่งน่าแปลกใจนักที่เขาพอใจ ออร์เดนยืนเคียงข้างคุรุคุรุ จากนั้นสัตว์ประหลาดก็มุ่งหน้ากลับไปยังที่อยู่อาศัยของพวกมัน

**

[แกนช่องแคบใต้ดิน]

ด้วยชุดของ [ชุดดอกบัวดำ] ฉันมาถึงที่โรงงานใต้ดินที่ [มิติเอนโทรปี] ถูกเก็บไว้ เมื่อมาถึงฉันได้ยินยูยอนฮาพูดว่า “ฉันพบวิธีที่จะย้อนกลับไปสถานการณ์ปัจจุบัน”
ฉันตัดสินใจที่จะซ่อนตัวในขณะนั้นและฟังการสนทนาของพวกเขา

“เราจำเป็นต้องส่งพลังงานให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้สำหรับ หอคอยแห่งความปรารถนา พอมีทางไหม?”

“…ฉันไม่แน่ใจมิติเอนโทรปีเต็มไปด้วยพลัง แต่ก็ไม่ง่าย แม้กระทั่งตอนนี้เราก็แทบจะควบคุมมันไม่ได้ด้วยความช่วยเหลือของเครื่องมือสร้างความเสถียรที่ล้ำสมัย มันเสี่ยงเกินไปที่จะปล่อยพลังงานชนิดนี้เป็นจำนวนมาก”

นักวิจัยแต่ละคนแสดงความคิดเห็น
นักวิจัยทั้งเก้าคนรวมตัวกันที่นี่ น่าจะเป็นคนที่ฉลาดที่สุดในโลกนี้ ฉลาดพอที่จะจัดการมิติเอนโทรปีได้

“คุณหาทางไม่ได้เหรอคะ? เราควรจะสามารถดึงออกมาได้อย่างน้อยหนึ่งครั้งสิ่ถ้าเราเพิ่มระดับเอาท์พุทให้สูงสุด “

“จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเครื่องแตกในระหว่างกระบวนการล่ะ? โลกทั้งใบจะถูกทำลาย…”

ฉันเข้าหาพวกเขาในช่วงที่มีการถกเถียงกันอย่างดุเดือด

“โย่ว”

“เฮ้ยยยย!”

ทันทีที่ฉันพูด นักวิจัยก็กรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียง ฉันเห็นเส้นผมของพวกเขาชี้ตรง แม้แต่ยูยอนฮาก็รู้สึกประหลาดใจและกลืนน้ำลาย

ฉันจึงพูดด้วยรอยยิ้มว่า “อย่ากังวลเรื่องความเสถียรเลย ฉันจะช่วยเอง”

ฉันมีพรสวรรค์หลายอย่างที่สามารถใช้เพื่อเพิ่มผลผลิตของเครื่องจักรได้ : [การตีตรา], [ระบบการรวมแบบสุ่ม] และ [แรงกดดันและการขยาย]
แต่อย่างไรก็ตาม…

“ผู้ชายคนนี้คือใคร? พะ-พิสูจน์ตัวเองสิ่!”

“คุณมาที่นี่ได้ยังไง?!”

นักวิจัยพูดติดกันและหนึ่งในนั้น มียักษ์ใจกล้าคนหนึ่งชี้นิ้วมาที่ฉัน วิธีที่นักวิจัยวัยกลางคนกรีดร้องด้วยความตื่นตระหนกก็ดูน่ารักอย่างน่าประหลาดใจ

“หะ-หัวหน้าเจ้าหน้าที่! โปรดทำอะไรสักอย่างสิ่! ชายคนนี้คือใคร?”

“…อ่าา”

ยูยอนฮาเหลือบมองเสื้อผ้าของฉันแล้วถอนหายใจ

“ไม่เป็นไรค่ะ เขาอยู่ข้างเรา”

“…ข้างเรา?”

“ใช่ค่ะ ฉันแน่ใจว่าคุณทุกคนเคยได้ยินชื่อเขานะคะ นี่คือดอกบัวดำ”

“…”

ดอกบัวดำ
ในขณะที่ยูยอนฮาประกาศชื่อของฉัน ริมฝีปากและนิ้วของพวกเขาที่เคลื่อนไหวไม่หยุดก็นิ่ง และในไม่นานมันก็หยุดเช่นกัน
ในความเงียบสนิทนี่ ยูยอนฮาพูดอีกครั้ง

“ไม่เป็นไร ฉันบอกแล้ว เขาเป็นพันธมิตรของเรา”

“…”

แม้เธอจะให้กำลังใจ แต่นักวิจัยก็ยังไม่เชื่อ ซึ่งไว้โดยไม่มีทางเลือก ฉันจึงก้าวไปข้างหน้า

“แผนจะดำเนินการต่อไปตามที่กล่าวไว้ ฉันสามารถดูแลปัญหาความเสถีนรได้”

โดยบอกแบบนั้น ฉันเข้าหาเครื่องจักรที่มีรูปร่างคล้ายท้องฟ้า และเอื้อมมือไปที่หัวใจของเครื่องจักร ซึ่งวาง [มิติเอนโทรปี]

“เอ่อ ระวังด้วยนะ”

นักวิจัยตั้งข้อสังเกตอย่างเป็นกังวล ฉันยิ้มเล็กน้อยและเปิดใช้งาน [ระบบการรวมแบบสุ่ม]

-วิ้งงง

เครื่องเริ่มเปล่งเสียงดังทันที และจู่ๆก็มีหมายเลข 48 ก็ปรากฏขึ้นตรงกลาง
48% การขยายที่ยิ่งใหญ่อย่างแท้จริง
ฉันหันมามองนักวิจัยอีกครั้ง ปากของพวกเขาเปิดกว้างจนขากรรไกรจะถึงพื้นซะด้วยซ้ำมั้ง พร้อมกับจากความประหลาดใจ คนเหล่านี้เป็นผู้เชี่ยวชาญ พวกเขาต้องตระหนักว่าเครื่องนั้นแตกต่างจากที่เคยเป็น

“…ตอนนี้มาเชื่อมโยง Crevon กับโลกกันเถอะ” ฉันพูดแล้วมองไปที่ยูยอนฮา

ยูยอนฮาพยักหน้าและมาหาฉัน

“ฉันควรเปิดใช้งานทันทีไหม?”

“ใช่”

“โอเค มาเลยทุกคน! เราไม่มีเวลามากแล้ว!”

เสียงตบมือของยูยอนฮาช่วยให้นักวิจัยได้สติ พวกเขารีบไปที่ห้องควบคุมและเริ่มพิมพ์บนคอมพิวเตอร์อย่างแข็งขัน

ประมาณ 2 นาทีต่อมา

วูบบบบ….

เครื่องจักรท้องฟ้าเริ่มสั่นสะเทือน พลังงานที่สกัดจาก [มิติเอนโทรปี] นั้นกระจุกตัวอยู่ที่จุดเดียว

* กึก กึก กึก….

เสียงก้องของการสั่นสะเทือนสั่นศีรษะของฉันอย่างมาก
และ….

ตึ้งงง-!

ฉันรู้สึกถึงการสั่นสะเทือนเหนือศีรษะตัวเอง ในขณะเดียวกัน การหยั่งรู้ของฉันตรวจพบรอยเท้าที่เต็มไปด้วยความต่อต้าน น้ำสีดำเริ่มไหลลงมาจากเพดาน

“มันคือศัตรู” ฉันพูดกับยูยอนฮา

“ใช่ สัตว์ประหลาดต้องมีสัมผัสกับเอนโทรปีแน่” ยูยอนฮาเดา

เธอคว้าแส้ของเธออย่างรวดเร็ว ฉันจังตั้งสติและหันไปเผชิญหน้ากับมัน

-พูรุรุ

สปาร์ตันรู้ว่าฉันต้องการจะพูดอะไร เพียงแค่มองมาในดวงตาของฉันเท่านั้น เขาก็หายไปอย่างรวดเร็วในที่ไหนสักแห่ง

Kuaaaaa— Guaaaaa—
มนุษย์อยู่ข้างล่าง -! ฆ่ามนุษย์ -! ฆ่ามนุษย์ -!

เสียงหอนของสัตว์ประหลาดปะปนไปกับเสียงของเครื่องจักรและเต็มทั้งอาคาร
แต่ไม่มีอะไรต้องกังวล

ประมาณ 10 วินาทีหลังจากการจากไปของสปาร์ตัน ประตูใหญ่สีฟ้าก็ปรากฏขึ้นถัดจากที่ฉันยืนอยู่

“นายขอกำลังเสริมหรอ?”

เมื่อสังเกตุเห็นประตูใหญ่ ยูยอนฮาก็บุ้ยปาก เธอพอใจเล็กน้อย
และฉันก็ยิ้มให้เธอ

“อ่า ฉันทำเองแหละ”

ในขณะนั้น บล็อกของเงาในสีต่างๆ ก็เพิ่มขึ้นจากประตู ซึ่งในไม่ช้าพวกเขาก็กลับมาในรูปแบบดั้งเดิมของตัวเอง

“ฉันขอแนะนำน่ะ”

พวกเขาไม่ใช่หนึ่ง แต่หลายคน ในเวลาเดียวกันหลายคนเป็นหนึ่งเดียว
เหตุผลก็คือ – ถ้าคุณรวมทั้งหมดเข้าด้วยกัน คุณก็จะกลายเป็นสีดำ

“พวกเราคือคณะกิ้งก่า”

ที่นั่งสีเหลือง เชน
ที่นั่งสีฟ้า คาลิฟา
ที่นั่งสีเขียว จินหยาน
ที่นั่งสีม่วง ดรูน
ที่นั่งสีคราม ยูคยองฮวาน
ที่นั่งของเงิน เกอิต้า
ที่นั่งของสีเขียวขุ่น เซนต์​ริน
ที่นั่งสีน้ำตาล ฮิราโนะ อาราชิ
และ…ที่นั่งสีขาว บอส

สีทั้งหมดของคณะกิ้งก่าอยู่ที่นี่ ซึ่งยกเว้นชอคจุนกยอง