The Novel’s Extra 549

บทที่ 549 ความจริงเหมือนมีความจริง (5)

 

พวกเราซ่อนตนเองอย่างดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ รถซีดานล้อมรอบไปด้วยความมืดมิดของยามค่ำคืน ในไม่ช้าประตูด้านหลังก็เปิดออกมาชายและหญิงก็ลงจากรถ บอสค่อยๆเดินไปหาพวกเขาอย่างประหม่า

 

หลังจากนั้นผมก็ได้รับข้อความของยูจินฮยอก

 

== [ข้อความของยูจินฮยอก] ==

[ชายและหญิงคู่นี้เป็นพ่อแม่ของเด็กผู้หญิงผู้หญิงคนนี้]

===

 

ผู้ชายคนนี้เป็นคนแรกที่เห็นบอส เขาหยุดอยู่ตรงหน้าหญิงสาวและขมวดคิ้ว

 

– …ฉันบอกแกแล้วว่าอย่าออกมาข้างนอก

 

ผมรู้อยู่แล้วในเรื่องนี้เพราะมันอยู่ในเนื้อเรื่องของผม

 

– ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่?

 

แม้จะเจอท่าทางเย็นชาจากพ่อของเธอ แต่บอสก็ยังยิ้มเล็กๆเธอดูเหมือนจะมีความสุขที่ได้เห็นเขา

 

– …คือ สิ่งนี้

 

บอสหยิบของบางอย่างออกมาจากกระเป๋าของเธอ มันเป็นสร้อยข้อมือที่ทำจากดอกไม้และเงา เธออาจทำเอง อย่างไรก็ตามพ่อของเธอก็กำกำปั้นของเขาและ…

 

เพี๊ยบ!

 

…ตบ สร้อยข้อมือ

 

– …ฉันไม่ต้องการของที่เกิดขึ้นจากพลังคำสาปของแก

 

“ไอ้ สารเลวมัน-”

 

ผมจับข้อมือของ ชอคจุนกยอง และพยายามทำให้เขาใจเย็น

 

“ชู่ว มันเป็นแค่ของเสมือนจริงไม่ใช่ความจริง”

 

ในขณะนั้นแม่ของเธอก็ออกมาข้างหน้า เธอมองบอสด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรังเกียจและเดาะลิ้นของเธอ

 

– แกมันเป็นเด็กต้องสาป ฉันยังไม่ได้บอกให้แกออกมาแถมนี้ทำอะไรไปจับดอกไม้แบบนี้เดียวมันก็พัง! แกรู้สึกไม่ดีต่อดอกไม้งั้นหรือ?

 

ความโหดร้ายของพวกเขาทำให้ผมสงสัยว่าพวกเขาเป็นพ่อแม่ของเธอจริงๆหรือเปล่า ทั้งคู่เหยียบย่ำบนสร้อยข้อมือของบอสและมุ่งหน้าไปยังโรงเรือน บอสจ้องมองที่ด้านหลังขณะที่พวกเขาจากไป แต่บอสไม่ได้ร้องไห้จริงๆแล้วใบหน้าของเธอไม่เปลี่ยนแปลงเธอหยิบสร้อยข้อมือของเธอขึ้นมาจากพื้นดินและบ่นกับท้องว่างๆของเธอแล้วเริ่มเดินไปที่

โรงเรือน

 

“…หืมมม”

 

“ไอ้พวกนั้น ฉันจะฉีกท้องพวกมันแล้วเอาไส้พวกมันมาใช้กระโดดเชือกต่อหน้าพวกมัน”

 

“ใจเย็นได้แล้ว”

 

ผมยกมือปิดปากของ ชอคจุนกยอง และลุกขึ้น แน่นอนผมรู้สึกไม่ดี แต่นี่เป็นเพียงความจริงเสมือน ผมรู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นและแล้วตอนนั้นผมก็ได้รับข้อความอีกฉบับ

 

== [ข้อความของ ยูจินฮยอก] ==

[ค้นหาว่าพ่อแม่ของเธอว่ามาจากไหน คุณจะพบ ยียอนจุน ที่นั่น]

===

 

ข้อความเหล่านี้ที่ยูจินฮยอกทิ้งไว้มีประโยชน์มากจริงๆ

 

ซ่าาา

 

“…?”

 

และแล้ว

 

ซ่าาา

 

ผมรู้สึกว่ามีอะไรอยู่หลังพุ่มไม้ข้ามทุ่ง ไม่มันไม่ใช่แค่การปรากฏตัว

 

[ผู้ใช้]

 

ผมเห็นเครื่องหมาย – ‘ผู้ใช้’

 

“…ผู้ใช้?”

 

‘นั่นคืออะไร?’

 

ดวงตาผมเบิกกว้างตาและเปิดใช้งานพรสวรรค์

 

[การสังเกตการณ์และการอ่าน]

 

[ผู้ใช้ – รหัส GreasyPaper] [เวลาเล่น 7236 ชั่วโมง]

 

“ทำไมถึงมีผู้ใช้ที่นี่…?”

 

ทันใดนั้นการรับรู้ทำให้ผมรู้สึกราวกับว่าถูกค้อนกระแทกอยู่ในหัว

ความคิดที่ปรากฏเข้ามาในความคิดของผมทำให้ผมขนลุก

 

“อืม ผมเห็น 2-3 คนตรงนั้น พวกเขาไม่ใช่ศัตรู”

 

แม้แต่เสียงของ ชอคจุนกยอง ก็ยังห่างไกล ผมเริ่มคิดเช่นเดียวกับ

ร้านแคปซูลที่ [แคปซูลเดอมาร์ส] ใช้เครือข่ายสาธารณะที่ใช้ร่วมกัน และในเวลานั้นมีลูกค้าที่ร้านกาแฟมากกว่า 1,000 คนบางทีเมื่อผมเชื่อมต่อแฟลชไดรฟ์กับแคปซูลทุกคนที่ร้านกาแฟ …

 

“เอ่อ รอเราคิดว่าพวกเรามีปัญหาใหญ่”

 

ผมเกาที่หลังคอ นอกเหนือจากเครื่องหมาย ‘ผู้ใช้’ ข้อมูลเกี่ยวกับ

‘เวลาเล่น 7236 ชั่วโมง’…ถ้าประโยคนั้นเป็นจริงนั่นหมายความว่ามีปัญหากับแกนเวลา

 

“เอ่อ…..ฉันว่า”

 

ผมเพิ่งรู้ตัวว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมาใหญ่ขนาดไหน ผมตื่นขึ้นมาและขยี้ผม

 

“…ชอคจุนกยอง?”

 

“ว่า.”

 

“นายเห็นคนพวกนั้นไหม”

 

“นายอยากให้ฉันจับพวกเขาเหรอ?”

 

ชอคจุนกยอง ยิ้มแล้วก็ส่ายหัว

 

“ไม่ จับไม่ได้ไปหาพวกเขาอย่างสุภาพ”

 

ชอคจุนกยอง วิ่งไปทั่วทุ่งเหมือนสัตว์ร้ายก่อนที่ผมจะพูดจบ

 

*************************************************************************

 

[โรงแรมในเขตซูวอน A]

 

เช้าตรู่ท้องฟ้าที่ส่องแสงสีฟ้าสลัวไม่ช้าดวงอาทิตย์ก็จะขึ้น แต่บรรยากาศภายในโรงแรมยังคงเงียบงัน

 

“ฉันต้องไป…ฉันต้องไป….”

 

“เฮ้ออออออออออ….”

 

ยูยอนฮา กำลังเกาที่ผนังด้วยความเจ็บปวดขณะที่ คิมซูโฮ และ

ยุนซึงอา ถอนหายใจด้วยความคิดแบบเดิมรอบที่ 3 ซึ่งจะเป็นบ่อยๆในช่วง 3 วันที่ผ่านมาและชินจงฮักกำลังปลอบใจ แชนายอน

 

“…”

 

แชนายอน ไม่สามารถเผชิญหน้ากับเพื่อนๆของเธอได้ เธอยังไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับสถานการณ์นี้ แต่เธอเป็นคนพยายให้พวกเขาเล่นเกมนี้

แชนายอน ถอนหายใจอีกครั้ง ทันใดนั้นเธอก็จ้องมองไปที่ยีจินยูนซึ่งยังอยู่หน้าคอมพิวเตอร์

 

“จินยูน เธอพบอะไรเหรอ?”

 

“…อืม? ไม่นะ. ฉันแค่ดูบล็อกและเนื้อหาต่างๆ”

 

“อ้า…งั้นเหรอ?”

 

‘บล็อก นั้นทำให้เธอฆ่าเวลาได้สินะ’

 

ในขณะที่เธอถอนหายใจอีกครั้ง แชนายอน ก็จำบางสิ่งได้ทันใดนั้น

ไฟฟ้าช็อตทะลุร่างของเธอแล้วเธอก็เบิกตา บล็อก นานมาแล้วเป็น

คำพูดที่คนล้ำค่าของเธอพูดกับเธอ พวกมันยังคงอ้อยอิ่งอยู่ในจิตใจของเธอ

 

– ฉันจะถ่ายรูปเธอและพี่ชายมากมายแล้วโพสต์ไว้ในบล็อกของฉัน

 

เธอได้ยินเสียงนั้นชัดเจน

 

“บ้าจริง!”

 

แชนายอน กระโดดขึ้นมาแล้ววิ่งไปที่ ยีจินยูน

 

“ให้ฉันดู ให้ฉันดูหน่อย!”

 

“เธอทำให้ฉันกลัวนะ. เกิดอะไรขึ้นเหรอ…?”

 

“เอามาให้ฉันดูก่อน”

 

แชนายอน เห็นเว็บไซต์บล็อกบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ เธอหลับตาแล้วลูบขมับ ‘ID ของแม่คืออะไรนะ’ เธอจำภาพที่แม่เล่นคอม ‘คิดสิ…คิดสิ!’

 

“อา! Bellflower!”

 

“ฮะ? อะไรคือ Bellflower-”

 

“มันเป็น ID! ด่วน ค้นหาเร็ว Bellflower!”

 

ยีจินยูน เงยหัวเธอสับสน แต่ก็ทำตามที่เธอบอก มีผู้ใช้เพียงคนเดียวที่มีชื่อเล่น ‘Bellflower’ ยีจินยูน คลิกที่ลิงค์ไปยังบล็อกของเธอโดยไม่ลังเล

 

“…”

 

“ …อา.”

 

จากนั้นหัวใจของแชนายอนก็หยุดเต้นไปชั่วขณะ เช่นเดียวกับยีจินยูน

 

“นี่มัน….”

 

น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงมาที่แก้มของ แชนายอน

 

“เกิดอะไรขึ้น แชนายอน, ยีจินยูน?”

 

ส่วนที่เหลือของปาร์ตี้เริ่มรวมตัวกันรอบๆคอมพิวเตอร์คนแรกที่จะมาถึงคือชินจงฮักจากนั้นคิมซูโฮ ยุนซึงอาและสุดท้ายคือ ยูยอนฮา

 

พวกเขาทั้งหมดเงียบลงเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่บนหน้าจอคอมพิวเตอร์

 

ปฏิกิริยาของพวกเขาเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

 

“…”

 

[Bellflower] [●ออนไลน์ในขณะนี้]

[บล็อกแห่งความสุขนิรันดร์ ฉันเขียนเกี่ยวกับลูกๆของฉัน]

 

บล็อกของ Bellflower – มันเต็มไปด้วยภาพถ่ายของแชจินยุน

 

“อ่า…,” แชนายอนพูดพึมพำอย่างงุนงง น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเธอและรอยยิ้มอันแสนเศร้าแผ่กระจายไปทั่วริมฝีปากของเธอ

 

“…พวกเขายังมีชีวิตอยู่”

 

คิมซูโฮ และคนอื่นๆมอง แชนายอน ชินจงฮักเหยียดแขนออกไปหา

แชนายอน แต่ ยูยอนฮา หยุดเขา

 

“แม่ของฉันและพี่ชายของฉันด้วย”

 

“…ใช่.”

 

ยุนซึงอาที่ยืนถัดจากแชนายอนดึงน้องของเธอไว้ในอ้อมแขน แชนายอน จ้องมองที่รูปแม่ของเธอและพี่ชายของเธอด้วยรอบยิ้มแชนายอนก้มหน้าลงไปที่ไหล่ของยุนซึงอา

 

“เฮ้ จินยน บล็อกมันมีคุณสมบัติการแชทสดไหม?”

 

“หืม? โอ้ ใช่รอสักครู่….”

 

แต่ความสงบสุขของพวกเขาก็มีได้ไม่นาน

 

เพล๊ง

 

นอกหน้าต่างโรงแรม สายไฟขาดและหน้าต่างแตกอย่างรวดเร็วและกระจายไปทั่วห้อง

 

“อะไรน่ะ”

 

ทุกคนจับอาวุธอย่างรวดเร็ว แต่มันก็สายเกินไป

 

“ชู่ว อย่าขยับ นี่คือเกมไม่ใช่ความจริง ถ้าเธอขยับฉันไม่มีทางเลือกนอกจากจบชีวิตของเธอซะ”

 

เสียงขู่กระทบหูของพวกเขาและลวดคมก็หยุดอยู่ตรงคอของพวกเขา

 

“…นี้มัน.”

 

แต่คิมซูโฮเคยเห็นสายเงินเหล่านี้มาก่อนเขากัดฟันของเขาและจ้องมองไปที่หน้าต่างที่แตก ผู้ชายที่คลุมด้วยผ้าคลุมตั้งแต่หัวจรดเท้าพิงกรอบหน้าต่าง

 

“แก … .”

 

คิมซูโฮ รู้จักชายคนนี้ ดวงตาและรูปร่างของเขาเป็นอะไรที่คุ้นเคย

พวกเขาเคยเป็นศัตรูตั้งแต่พวกเขาพบกันครั้งแรกที่หอคอยแห่งความปรารถนา ‘เจ้าของที่นั่งสีเงิน เกอิต้า’ เป็นคนเดียวที่ใช้ลวดเหล็กเป็นอาวุธหลักของเขา

 

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ คิมซูโฮ”

 

เกอิต้า ยิ้มเยาะ เครื่องหมาย [ผู้ใช้] ลอยเหนือศีรษะของ เกอิต้า

 

“…นายเป็นผู้อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้งั้นเหรอ”

 

เกอิต้า ยักไหล่กับคำถามของ คิมซูโฮ

 

“ไม่ เห็นไหมฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ดังนั้นอย่าจ้องมองฉันอย่างนั้น

สุดท้าย ฉันมาที่นี่เพื่อช่วยพวกนาย พวกนายไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกมนี้เกี่ยวกับอะไรใช่มั้ย”

 

แตะ – แตะ –

 

“ชิ มีผู้ใช้อื่นอย่างน้อย 1,500 คนที่อยู่นอกเหนือจากฉันและนาย

มี 300 คนในซูวอนและประมาณ 50 คนเป็นแบบพวกนายจนถึงตอนนี้”

เกอิต้า อธิบาย จากนั้นเขาก็นั่งบนเตียงที่ใกล้ที่สุดและพูดต่อ

 

“แต่ทั้งหมด 50 คนหนีไปเพราะฉัน! ฉันช่วยพวกนายนายเข้าใจไหม? ตอนนี้หยุดทำหน้าแบบนั้นได้แล้ว”

 

ชินจงฮัก, แชนายอน, คิมซูโฮ, ยูยอนฮา, ยุนซึงอา, ยีจินยูน เกอิต้าเป็นจุดศูนย์กลางของสายตาอย่างดุเดือดของฮีโร่ 6 คน เกอิต้า ยิ้มเยาะ

 

“พวกนายจะทำหน้าอย่างนั้นไม่ได้นะ พวกเรามาพูดคุยเรื่องของตอนนี้ก่อนดีกว่า?”

 

Favorite