The Novel’s Extra 498

บทที่ 498 สงครามอันขุุ่นมัว (8)

 

ลอเรลเป็นพืชที่มีประโยชน์มากซึ่งสามารถนำมาทำเป็นยาหรือใช้ในการตีอาวุธ มันเป็นหนึ่งในพืชที่เติบโตแต่ในแอฟริกาเท่านั้น

 

“อืม งั้นพวกคุณคือผู้อยู่อาศัยใน ลูพิตัน”

 

ชายคนนั้นยิ้มและแขวนเคียวรอบเอว

 

“พวกคุณควรหยุดการต่อสู้และจากไปซะ ที่นี่เป็นพื้นที่อันตราย มันอยู่ภายใต้การเฝ้าระวังอย่างเข้มงวดเพราะ ท่านผู้มีระดับเซคริดโบน

‘ไทกริส’ มีกำหนดจะเข้ามาในอีก 1 สัปดาห์ หากพวกคุณถูกตำรวจจับพวกคุณอาจถูกจำคุกได้”

 

“…อ่า ฉันเข้าใจแล้ว ไปกันเถอะ”

 

รูมิ กับ เบลล์ บอกชายคนนั้น

 

“… แชนายอน ไปกันเถอะ.”

 

คิมซูโฮ คว้าข้อมือของ แชนายอน แล้วดึงเธอเข้ามา

 

“จินซาฮยอค พวกเราไม่ได้เจอกันเลยตั้งแต่ อคทรีน่า ใช่มั้ย ฉันพึ่งรู้ว่าเธอเองก็คุ้นเคยกับคิมซูโฮเช่นกัน”

 

“…อย่าพูดกับฉัน.”

 

ชินจงฮักและจินซาฮยอคเดินกันอย่างเชื่องช้าและท้ายที่สุดจินเซยอนก็กระซิบมาด้านหลัง

 

“พวกเราพบหมู่บ้านหนึ่งชื่อ ลูปิตัน พวกเราจะมุ่งหน้าไปข้างใน”

 

– ข้างใน?

 

“ใช่. สถานการณ์เบี่ยงเบนไปจากแผนแรกของพวกเรา แต่ดูเหมือนว่าผู้คนที่นี่จะไม่สงสัยพวกเราเพราะจำนวนประชากรในหมู่บ้านสูงมาก อย่างไรก็ตามผู้อยู่อาศัยทั้งหมดถูกล้างสมองโดย ออร์เดน แล้ว”

 

– … ล้างสมอง? อืม…โอเค รายงานมา อ้อ ส่งรูปมาให้ฉันด้วย

 

“ได้สิ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นฉันจะขอความช่วยเหลือไป”

 

จินเซยอน ยังคงเดินต่อไปโดยมองไปที่จินซาฮยอค

 

*************************************************************************

 

ผมมองทิศทางที่ลมมาจากและใช้ ‘ดวงตาพันไมล์’ วิสัยทัศน์ของผมขยายออกไปในทันทีและจากระยะนี้ผมเห็น…แมลงขนาดเท่ามือของผม

 

“…นั่นอะไร?”

 

แมลงเรืองแสงสีทอง มันเป็นแมลงปอที่กระพือปีกสองปีกสีทองเหมือนจะรีบหนีมาอย่างรวดเร็ว

 

“มันคือแมลงปอทองคำ”

 

“หา แมลงปอทองคำ?”

 

ดวงตาของ เทนซูฮาร์ เบิกกว้าง

 

“นายรู้ไหมว่ามันคืออะไร”

 

“ นะ…… แน่นอน.”

 

เมื่อ เทนซูฮาร์ พยักหน้าแมลงปอก็มาใกล้พวกเราแล้ว มันเร็วเท่ากับ คุรุคุรุ แต่ผมเปิดใช้งาน Bullet Time และยังใช้ [การเร่งความเร็วเกินขีดจำกัด] เพื่อจับแมลง

 

ผมดูแมลงปอในมือของผม

 

===

[แมลงปอทองคำ] [คุณสมบัติ ลึกลับ]

– โชคดี

– มันยากที่จะจับ จะมีบางสิ่งดีๆเกิดขึ้นเมื่อคุณมีแมลงปอตัวนี้อยู่กับตัว

 

「ผลิต 50 DP ทุกๆชั่วโมง」

「ทุกๆ ค่าสถานะยกเว้นค่าสถานะที่ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงเพิ่มขึ้น 1 แต้ม 」

「โบนัสแห่งโชคชะตา – แมลงปอตัวนี้จะเพิ่มคุณสมบัติบางอย่าง

รักษาความปลอดภัย」

===

 

“…นี่มันอะไรน่ะ?”

 

“โอ้, ขอแสดงความยินดีด้วย แมลงปอทองคำเป็นแมลงที่หายากมากไม่ว่าจะเป็น เซคริดโบน ทรูโบนต่างก็อยากได้พวกมัน แมลงพวกนี้อยู่ๆก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับพ่อค้าปีศาจ”

 

“หืมม.”

 

ผมโยนแมลงปอไปในรอยสักโดยไม่คิดมาก ทันใดนั้นผมก็รู้สึกปวดหัวอย่างมาก

 

“… อาาาาา.”

 

อาการปวดเป็นอาการที่คุ้นเคย แต่รุนแรงน้อยกว่าเมื่อก่อน

ผมกัดฟันและมองไปที่ไหล่

ที่นั่นรอยสักถูกจารึกลงไปเพียงบางส่วนเท่านั้น ผมจะต้องบอกว่ามันเพิ่มมาแค่ 0.4 รอยในแง่ของความยาว ผมมองอย่างสับสน แต่ไม่ช้าก็รู้ว่าทำไมสิ่งนี้ถึงเกิดขึ้น

 

มันเป็นเพราะผลของ ‘โบนัสแห่งโชคชะตา’

 

ตอนที่ผมเก็บแมลงปอไว้ในรอยสักโบนัสจึงถูกนำไปใช้กับมัน

 

ในขณะนั้นเองบอสก็ถามผมว่า “ดอกบัวดำ นายโอเคไหม”

 

“ชะ-ใช่ ฉันสบายดี.”

 

อย่างไรก็ตาม. แมลงปอที่โชคดีก็กลายเป็นของผม แต่ฉันรู้ว่าต้องมีอะไรมากกว่านั้นในเรื่องนี้ ผมยังไม่รู้ว่าแมลงตัวนี้วิ่งหนีไปจากอะไร

ผมจ้องมองระยะทาง

 

“…หืมม มอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์และปีศาจอยู่ที่นั่น”

 

มอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์และปีศาจจำนวนมากถูกไล่ล่า

มันง่ายที่จะบอกว่าพวกเขาเป็นใคร ปีศาจสวมเสื้อคลุมปักด้วยสัญลักษณ์ ‘9 ปีศาจ’ ‘Brutality’ และมอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์คนหนึ่งดูเหมือนมนุษย์ยกเว้นปีกค้างคาวคู่หนึ่งบนหลังของเขา

 

“เฮ้ มอนสเตอร์นั่นมีปีกค้างคาว เธอรู้จักเขาหรือเปล่า”

 

“อะไรนะ? อ้า~ จะว่าทำไงดี นั่นคือ ‘Lacurdra’ เซคริดโบนที่อายุน้อยที่สุด”

 

“ฉันเห็นชื่อนั้นมาจากไหนนะ แต่…อะไรคือ เซคริดโบน”

 

“เซคริดโบน หมายถึงมอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์ที่มีรูปร่างคล้ายมนุษย์มาก พวกเขาถึงความสมบูรณ์แบบทางพันธุกรรม”

 

การเผชิญหน้ากับพวกเขาไม่ใช่เป็นทางเลือกที่ดีนัก

 

“บอส ชอคจุนกยอง เอาไง”

 

บอสและ ชอคจุนกยอง ยักไหล่ พวกเขาไม่เห็นสิ่งที่ผมเห็นดังนั้นแล้วพวกเขาจึงไม่อยากแสดงความคิดเห็น

 

“เทนซูฮาร์ พาพวกเราไป”

 

“แน่นอน”

 

จากในระยะไกลมอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์และปีศาจกำลังอาละวาดขณะที่พวกเขาค้นหาแมลงปออย่างบ้าคลั่งตอนนี้มันได้มีเจ้าของไปแล้ว

 

พวกเราเดินต่อไป หลังจากผ่านไป 2 ชั่วโมงในที่สุดพวกเราก็มาถึงหมู่บ้านที่ 2

 

“ในที่สุด นั่นคือ ‘ลูพิตัน’ ”

 

ในขณะที่ เทนซูฮาร์ ชี้ไปที่ ลูพิตัน พวกเราก็พูดไม่ออก

 

“…อะไรนะ.”

 

ทิวทัศน์ที่อยู่ตรงหน้าเราคือ

 

“นั่นมันเมืองไม่ใช่เหรอ?”

 

มันไม่มีอะไรที่จะอธิบายได้ไปกว่าคำว่าเมืองของมนุษย์

*************************************************************************

พระจันทร์เต็มดวงสูงขึ้นในท้องฟ้ากลางคืน

 

ทีมลาดตระเวนที่แทรกซึมเข้าไปใน ลูพิตัน ได้แบ่งออกเป็น 2 ทีมและเริ่มสำรวจเมือง คิมซูโฮอาสาที่จะอยู่ในทีมเดียวกันกับจินซาฮยอค

เขามุ่งมั่นที่จะเสียสละตัวเองเพื่อเฝ้าดูระเบิดเวลาที่ไม่แน่ใจว่าจะระเบิดขึ้นมาตอนไหน

 

“ฉันได้รับข้อมูลที่สำคัญ ไทกริส ผู้ทำลายจีนกำลังมาที่นี่ บางทีพวกเราอาจลอบสังหารเขาได้….”

 

คิมซูโฮ พูดขณะที่เขาเดินไปตามถนนกับ จินซาฮยอค และ รูมิ เขาหวังว่าจะได้รับความร่วมมือจาก จินซาฮยอค แต่ตามปกติเธอดูเหมือนจะไม่ฟังเขา

 

“เฮ้ออออ~” จินซาฮยอค หาวแล้วจึงพูดอย่างเมินเฉย ที่สำคัญกว่าความสัมพันธ์ของนายกับผู้หญิงคนนั้นคืออะไร”

 

“ผู้หญิงคนนั้น…เธอหมายถึง แชนายอน เหรอ?”

 

“ใช่” จินซาฮยอค พยักหน้า

 

คิมซูโฮคิดอยู่ครู่หนึ่ง “…พวกเราเป็นเพื่อนกัน.”

 

“ ชิ นายมีเพื่อนมากมาย แต่บางทีนายควรคิดให้ดีก่อนที่จะผูกมิตรกับใครซักคน”

 

“แชนายอนดีกว่าเธอแน่นอน”

 

“… ชิ” จินซาฮยอค เดาะลิ้นของเธอแล้วมองไปรอบๆ มีสิ่งอำนวยความสะดวกที่น่าสนใจมากมายในหมู่บ้านของมอนสเตอร์ มีสนามกีฬา, สนามฝึกซ้อม, สถานที่สำหรับเติมพลังเวทมนต์, และอื่น ๆ ….

 

จินซาฮยอค ดูพวกมันจากนั้นก็หยุดลงและมองไปที่ คิมซูโฮ คิมซูโฮ

ผู้ที่เดินไปข้างหน้าหยุดเดินและหันกลับมามองจินซาฮยอค

 

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ”

 

“… .”

 

‘ความสัมพันธ์ระหว่างคิมฮาจินกับผู้หญิงคนนั้นมันยังไงกัน’

จินซาฮยอค อยากถามเขา แต่เธอไม่สามารถพูดออกมาเองได้ เธอหันไปมอง รูมิ แทน ท่าทางน่าอึดอัดใจเล็กน้อยเกิดขึ้นระหว่างพวกเธอเพราะพวกเธอแสร้งทำเป็นไม่รู้จักกันและกัน

 

“คิมฮาจินอยู่ที่ไหน”

 

ในที่สุดจินซาฮยอค ก็ตอบคำถามที่แตกต่างออกมา ในขณะนั้นคิมซูโฮ ก็ได้ยินเสียงของแชนายอน

 

[เฮ้ คิมซูโฮ พวกเราพบที่พักแล้ว ฉันจะส่งที่อยู่ไปให้นายลองมาดูก่อนนอกจากนี้อย่าไปสนใจยัยหมาบ้านั้นละ]

 

ข้อความนี้ฟังดูเหมือน แชนายอน แบบปกติ คิมซูโฮยิ้มและตอบกลับ

 

[ฉันจะไปกับเธอ ได้โปรดอย่าต่อสู้กันเลยพยายามคุยกับเธอเอาไว้]

 

[ฉันไม่อยากสู้ แต่วิธีการที่เธอพูดมันน่ารำคาญมาก….]

 

จินซาฮยอค ขมวดคิ้ว

 

“นายหัวเราะอะไร”

 

“หา? ก็…ไม่มีอะไร.”

 

จินซาฮยอค ขมวดคิ้วของเธอ

 

“ไม่. บอกฉันว่านายกำลังทำอะไร”

 

“ฉันบอกแล้วว่าไม่มีอะไร.”

 

“นายกำลังพูดกับคิมฮาจินใช่ไหม? นายโทรจิตหาเขางั้นเหรอ?”

 

“ฉันบอกว่าไม่มีอะไรไง….”

 

ขณะที่พวกเขาโต้เถียงกันเงาขนาดมหึมาก็โยนคิมซูโฮและจินซาฮยอค

ชนเข้ากับกำแพง

 

“อ๊ะ อะไรตอนนี้…?” จินซาฮยอค หน้านิ่วคิ้วขมวด

 

“… .”

 

ร่างใหญ่โตกำลังมองดูเธอ ทั้ง คิมซูโฮ และ จินซาฮยอค รู้ว่าเขาเป็นใคร โดยเฉพาะอย่างยิ่ง จินซาฮยอค เขาทิ้งความประทับใจไม่รู้ลืมเอาไว้ในตัวเธอ

 

“อะแฮ่ม..”

 

เขาคำรามเหมือนสัตว์ร้าย จินซาฮยอค และ รูมิ ดวงตาเบิกกว้างและมองไปที่ชายคนนั้น ชอคจุนกยอง

 

เขาถอนหายใจและถามว่า “เธอมาที่นี่ทำไม”

 

เขาเคยพบทั้ง 3 มาก่อน ความสัมพันธ์ของเขากับรูมินั้นซับซ้อนเป็นพิเศษและเขาก็มองเธอเบาๆ

Favorite