The Novel’s Extra 663. เรื่องราวที่ไม่ควรมีอยู่จริง (4)

บทที่ 663. เรื่องราวที่ไม่ควรมีอยู่จริง (4)

 

ยุนซึงอาบ่นในขณะที่เธอกำลังชงชาสองถ้วย – ถ้วยหนึ่งสำหรับเธอและอีกถ้วยหนึ่งสำหรับคิมซูโฮ

คิมซูโฮพูดด้วยรอยยิ้มจาง ๆ

 

“ มันเป็นเรื่องที่ดีถ้าเราคิดว่าพวกเขาเป็นพันธมิตร ยังไงก็เถอะ ทำไมคุณถึงโทรหาผม?”

 

“ อ่า คุณเห็นแล้ว…. สมาคมได้ทำการร้องขอมา มันเป็นคำสั่งลอบสังหาร”

 

“อะไรนะ? การลอบสังหาร?”

 

คิมซูโฮขมวดคิ้ว เขาไม่เคยคาดหวังว่าจะได้ยินคำว่า ‘การลอบสังหาร’ โดยเฉพาะจากสมาคม

 

“อ๋อ หัวหน้าสมาคมส่งคำขอนี้เป็นการส่วนตัว คุณเคยได้ยินคณะคมีเลียนใช่ไหม?”

 

“ใช่.”

 

“ พวกเขาต้องการให้เรากำจัดกลุ่มนั้นออกไป”

 

“…ฮะ?”

 

คิมซูโฮเหวอ แน่นอนว่าคณะคมีเลียนได้ก่ออาชญากรรมมากมายจนถึงปัจจุบัน แต่พวกเขาไม่เพียงช่วยมนุษยชาติในระหว่างสงครามกับออร์เดนและบาอัล พวกเขายังได้รับการอภัยโทษเพราะสงครามครั้งนั้น

หากคำสั่งนั้นคือการจับกุมสมาชิกคณะคมีเลียนคิมซูโฮคงจะเห็นด้วยอย่างง่ายดาย

แต่ ‘ลอบสังหาร’ พวกเขาอย่างนั้นหรอ?

 

คิมซูโฮถามอย่างรุนแรง“ คุณเห็นด้วยไหม?”

 

“ไม่ ยังไม่ได้ แต่…ถ้าเราทำ มันจะเป็นประโยชน์อย่างมากต่อเรา มันเพียงพอที่จะทำให้เราลุกขึ้นมาเป็นอันดับ 2 ….”

 

ยุนซึงอาอาแอบมองมาด้านข้างขณะจิบชา คิมซูโฮรู้สึกถึงอะไรบางอย่างจากสายตาของเธอ

คิมซูโฮพยักหน้ารับ

 

“ อันดับ 2 พิเศษยังไง?”

 

“ …จำได้ไหมว่า มีดันเจี้ยนปรากฏขึ้นกี่ครั้งเมื่อเร็ว ๆ นี้ เขาบอกว่าเขาจะให้สิทธิ์แก่เราในการผูกขาดดันเจี้ยนสิบอันดับแรก”

 

มันเป็นข้อเสนอที่น่าดึงดูด คิมซูโฮลูบคางของเขาโดยแสร้งทำเป็นคิดก่อนที่จะดันผมและลุกขึ้น

 

“ นั่นฟังดูไม่ดีเลย ไม่ฟังดูน่าดึงดูด แต่ตอนนี้ผมมีสิ่งที่ผมต้องทำ…ดังนั้นผมจะฟังรายละเอียดในภายหลัง”

 

“ อ่า ตกลง ถ้านั่นคือสิ่งที่คุณคิด ฉันจะคิดถึงมันในแง่ดี คุณดูยุ่งอยู่ คุณไปได้แล้ว.”

 

“ เข้าใจแล้ว”

 

คิมซูโฮออกจากสำนักงานของหัวหน้ากิลด์

 

“ฮึบบบ….”

 

จากนั้นเขาก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ ขณะที่ยืนพิงประตู ในขณะนั้น เสียงบางอย่างดังขึ้น

เมื่อมองไปทางนั้น คิมซูโฮเห็นอียงฮาน

เขากำลังชี้นำกลุ่มนักเรียนนายร้อยจากคิวบ์ในขณะที่กำลังทัวร์กิลด์อยู่

 

“ ดูสิ นั่นคือรองหัวหน้าในอนาคต! ทักทายเขาเด็ก ๆ ! เขาคือฮีโร่ที่ช่วยโลกของเราเอาไว้ คิมซูโฮ!”

 

“ …อ่า ว่าไง”

 

คิมซูโฮยิ้มอย่างเจื่อนๆ

 

“ว-ว้าว! รุ่นพี่คิ คิมซูโฮ!”

 

“ ด-ดาบศักดิ์สิทธิ์ คิมซูโฮ! ผมเป็นแฟนคลับตัวยงของคุณ!”

 

“ว้าวววว-!”

วัยรุ่นที่ดูเหมือนจะอยู่ในปีแรกหรือปีที่สองของคิวบ์หยุดและวิ่งมาหาเขา คิมซูโฮยิ้มเบี้ยวๆและถ่ายรูปกับพวกเขาหลายร้อยภาพ

 

**

 

ก๊อก ก๊อก- ในห้องเงียบ ๆ ที่มีเพียงได้ยินเสียงนาฬิกาบอกเวลา ผมกำลังดื่มน้ำสกัดโสมแดงที่มีราคาถึง 500,000 วอน

 

“ ขมมาก ๆ ”

 

รสชาติของมันขมปร้า ผลของยาไม่ได้มีอะไรพิเศษเช่นกัน

หากสารสกัดจากโสมแดงราคา 500,000 วอนนั้นมีค่าเพียงแค่นี้ อันอื่นๆที่ถูกกว่าที่ขายตามร้านค้าจะต้องไม่มากไปกว่าหรือน้อยลงมากๆแน่ๆ

ผมเขียนผลของสารสกัดลงในสมุดบันทึกที่อยู่ข้างหน้าตัวเอง

 

[โสมแดงอันดับต่ำ – เอฟเฟกต์ฟื้นพลังจาง ๆ ไม่มีผลต่อการเพิ่มความสามารถทางกายภาพ]

 

เนื่องจากความสามารถในการดูระบบและสถิติของผมหายไป ผมจึงต้องพัฒนานิสัยการเขียนตามที่ผมรู้สึก

ปัจจุบัน ผมมียา 14 ชนิดที่เขียนในสมุดบันทึก

ส่วนใหญ่เป็นสิ่งต่าง ๆ เช่นสารสกัดโสมแดง

 

“ …อย่างที่คิด มันยังไม่พอ”

 

ผมโยนสารสกัดออกไปและนอนแผ่ลงบนโซฟา

 

“เฮ้ออ….”

 

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปตั้งแต่ผมได้รับ [ร่างกายจดจำฤทธิ์ยา]

ผมใช้ชีวิตอยู่ในความรู้สึกที่ไร้ประโยชน์

ผมมีแรงบันดาลใจขับเคลื่อนตัวเอง จากนั้นก็หายไปหลายครั้งในทุกๆวัน ความว่างเปล่าเติมช่องว่างที่แรงจูงใจที่เหลืออยู่ และแม้เมื่อแรงจูงใจกลับมามันก็จะหายไปอย่างรวดเร็ว

แม้ว่าผมจะสามารถจดจำผลกระทบของยาได้ แต่ผมก็ไม่มีวิธีที่จะทำให้มันกลายเป็นสิ่งที่มีประโยชน์ได้ ประวัติย่อที่ผมส่งไปยังแผนกขายของบริษัทเภสัชกรรมก็ถูกปฏิเสธ

 

“เพราะแบบนี้ ฉันอาจจะฆ่าตัวตายก็ได้”

 

ผมยังมีอาการนอนไม่หลับที่น่ากลัว

ทุกครั้งที่ผมพยายามจะหลับ ผมจะฝันถึงอดีตและเกลียดการตื่น ด้วยเหตุนี้ผมจึงกลัวที่จะหลับไป

 

“จิ”

 

ฉันเดาะลิ้นและเปิดทีวี

 

– พอร์ทัลที่เชื่อมต่อประเทศต่าง ๆ เพิ่งได้รับการกู้คืน ประตูสู่อเมริกาและยุโรปทำงานได้อย่างสมบูรณ์และ….

 

ข่าวเกี่ยวกับพอร์ทัลออกมา

 

“ …ฉันควรออกไปจากที่นี่จริงๆเหรอ?”

 

เมื่อเร็ว ๆ นี้ผมคิดจะออกจากอพาร์ตเมนต์นี้

เช่นเดียวกับที่ผมออกจากสถานที่นี้ในอดีตเพื่อเข้าสู่คิวบ์ ผมรู้สึกเหมือนได้ออกไปทำสิ่งที่ผมต้องการจะทำจริงๆ

 

ท้ายที่สุด สถานที่แห่งนี้เป็นเพียง ‘จุดเริ่มต้น’ เท่านั้น

 

ความจริงแล้ว ผมมีความคิดนี้หลังจากวันที่ผมได้รับ [ร่างกายจดจำฤทธิ์ยา] ท้ายที่สุดแล้ว ความสามารถนี้ได้คาดการณ์ ‘สมุนไพร’ ที่หายากและจดจำผลกระทบของมันมากกว่าผลิตภัณฑ์สำเร็จรูปที่ขายตามท้องตลาด

 

แต่เหตุผลที่ผมรออยู่นั้น มีโอกาสน้อยมากที่บางคนอาจมาที่นี่ บางคนอาจจะรื้อฟื้นความทรงจำของพวกเขาได้และมาหาผม

 

แน่นอนผมรู้ว่ามันเป็นความปรารถนาที่ว่างเปล่า

 

และเมื่อเวลาผ่านไปเกือบสิบวัน ผมก็ไม่มีทางเลือกนอกจากจะยอมรับมัน

นั่นคือ ‘ผม’ ได้หายไปจากโลกนี้อย่างสมบูรณ์แล้ว

 

“… ฮึบ”

 

ผมยกแขนขึ้นมาและเปิดสมาร์ตวอทช์

เหมือนที่ผมเห็นในข่าวพอร์ทัลไปยุโรปได้รับการฟื้นฟู้แล้ว

ผมดูบัญชีธนาคารของตัวเอง

ผมมีเงินเพียงพอที่จะเดินทางไปรอบ ๆ ภูเขาของประเทศต่าง ๆ ผมมี ‘เดสเสิร์ทอีเกิ้ล’, ‘ชุดดอกบัวดำ’ และ ‘อีเธอร์’ ในกรณีที่ผมต้องการป้องกันตัวเอง

 

“ใช่แล่้ว”

 

ผมพยักหน้าอย่างแน่วแน่ขณะมองสมาร์ทวอชต์

ไม่มีทางที่ผมจะเข้าบริษัทเภสัชกรรมได้

ในกรณีนี้ มันคงดีกว่าถ้าผมจะกินสมุนไพรต่าง ๆ จากการเดินทางและทำยาของตัวเอง การสมัครงานเมื่อผมมีประสบการณ์บางอย่างอาจจะเป็นประโยชน์มากกว่า

 

“ไปเถอะ ตอนนี้เลย”

 

ผมพึมพำและลุกขึ้น

แม้ว่าจะเป็นการตัดสินใจแบบกระทันหัน แต่ผมก็ไม่ได้ลังเล

เวลาที่จะออกจากจุดเริ่มต้นมาถึงแล้ว

 

“ เจอกัน ชุนดง …หืม ฉันกำลังพูดอะไรเนี่ย ฉันควรแพ็คของ”

 

…เกือบลืม.

เนื่องจากผมไม่มีสติ่กมาอีกต่อไปแล้ว ผมจึงต้องเก็บกระเป๋าก่อนที่จะไปไหน

ผมหยิบกระเป๋าสัมภาระขึ้นมาและเริ่มเก็บเสื้อผ้า อาหาร บัตรประชาชน สมาร์ตวอชนาฬิกา เดสเสิร์ทอีเกิ้ล และอื่น ๆ

ผมโยนสิ่งที่มีประโยชน์ทุกอย่างลงในกระเป๋าเท่าที่ผมสามารถหาได้

Favorite