เลือดนองสายน้ำ

หานเซิ่นใช้ร่างวัวหินผาวิ่งออกไปข้างหน้า พร้อมกับส่งคลื่นกระแทกออกไปรอบๆ

 

ดราก้อนไนน์ทีน ดราก้อนฟิฟทีนและหลงอิ๋งคือคนที่อยู่ใกล้ที่สุด ดราก้อนไนน์ทีนไม่ได้คาดคิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถป้องกันตัวเองได้ทัน เธอถูกคลื่นกระแทกเข้าเต็มๆและกลายเป็นหินในทันที

 

ส่วนดราก้อนฟิฟทีนและหลงอิ๋งสามารถตอบสนองได้อย่างรวดเร็ว พวกเขาพยายามจะต่อต้านมันด้วยพลังมังกร แต่พลังมังกรไม่สามารถหยุดคลื่นกระแทกของหานเซิ่นได้

 

เมื่อเห็นว่าพวกเขากลายเป็นหิน หานเซิ่นก็รู้สึกอวดดีขึ้นมา แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงคำรามดังขึ้นมา หนึ่งในยามรักษาการณ์เรืองแสงออกมา เขาสร้างวงแหวนที่ลบล้างผลของคลื่นกระแทกได้

 

“เวรล่ะ! พวกเขามีวิชาจีโนที่จะลบล้างการกลายเป็นหินด้วยอย่างนั้นหรอ?”

เมื่อเห็นอย่างนั้นหานเซิ่นก็กลับคืนร่างเดิม เพราะร่างวัวหินผาเชื่องช้าเกินไป

 

เขาเปิดเผยตัวตนที่แท้จริง พร้อมกับชักมีดขนนกโลหิตออกมาขณะที่วิ่งไปที่ทางออก

 

ดราก้อนระดับดยุกที่เฝ้าทางออกอยู่รีบวิ่งเข้ามา พร้อมกับปลดปล่อยพลังของมังกรเพื่อหยุดเขาเอาไว้

 

“นั่นมันหานเซิ่น! ฆ่าเขา!” ดราก้อนฟิฟทีนตะโกนด้วยความโกรธ เขากลายร่างเป็นซีโน่เจเนอิคและกระโดดเข้าไปหาหานเซิ่น

 

แต่หลงอิ๋งเคลื่อนไหวก่อนที่ดราก้อนฟิฟทีนจะสั่งซะอีก เธอแทงหอกใส่หานเซิ่นจากด้านหลังอย่างรวดเร็ว

 

หานเซิ่นดูไม่กังวล ปีกสีเลือดปรากฏขึ้นบนหูทั้ง 2 ข้างของเขา และด้านหลังของเขาก็มีปีกมังกรขนาดใหญ่งอกออกมา ร่างกายของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงคล้ำ เขาดูเหมือนกับมังกรยิ่งกว่าดราก้อนฟิฟทีนซะอีก

 

“ใครก็ตามที่มาขวางทางของข้าจะต้องตาย”

หานเซิ่นกำมีดขนนกโลหิตในมือและวิ่งต่อไปข้างหน้า เขาไม่สนใจอะไรหลงอิ๋งและดราก้อนฟิฟทีนที่อยู่ด้านหลัง

 

ขณะที่พลังมังกรและหอกพุ่งเข้ามาจากทั้งด้านหน้าและหลัง หานเซิ่นก็กระพือปีกและหายตัวไป

 

พลังมังกรของดราก้อนระดับดยุกปะทะกับหอกของหลงอิ๋งทำให้เกิดระเบิดขึ้นมา ทั้งเธอและดยุกต่างก็กระเด็นออกไป

 

เมื่อหานเซิ่นปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง เขาก็ฟันเข้าใส่หนึ่งในดยุกด้วยมีดลมปราณที่ดูเหมือนกับเขี้ยวสีม่วง

 

ดยุกคนนั้นลอยอยู่ในอากาศจากแรงระเบิด ดังนั้นเขาจึงพยายามใช้หอกในมือเพื่อป้องกัน

 

เคร๊ง!

แต่มีดขนนกโลหิตตัดผ่านหอกของดยุกและตัดเข้าไปในอกของเขา มันทำลายทั้งกระดูกและอวัยวะภายในของเขาในคราวเดียว

 

หานเซิ่นรีบเคลื่อนที่ต่อไปยังทางออกของทะเลโบราณหวนคืน ดราก้อนฟิฟทีนและหลงอิ๋งไล่ตามเขาจากด้านหลัง ขณะที่พวกดยุกรวมพลังกันและปล่อยออกไปใส่เขา

 

หานเซิ่นใช้ปีกมังกรเพื่อเทเลพอร์ตไปข้างหน้าครั้งละ 100 เมตร เขาหลบหลีกการโจมตีที่เข้าพา พร้อมกับกวัดแกว่งมีดขนนกโลหิตเพื่อปลดปล่อยมีดลมปราณไปรอบๆ

 

“อ้า!” ดยุกที่วิ่งนำมาถูกเข้ากับมีดลมปราณของหานเซิ่น เขาวิ่งเข้ามาเร็วเกินไป ทำให้โมเมนตัมฉีกร่างกายของเขาจนขาดครึ่งเมื่อสัมผัสกับมีดลมปราณ

 

มีดลมปราณที่ปล่อยจากมีดขนนกโลหิตระดับครึ่งเทพรุนแรงกว่าที่หานเซิ่นคิดเอาไว้ พวกมันสามารถตัดร่างของดยุกได้อย่างง่ายดาย และถึงแม้ดยุกคนนั้นจะประมาท แต่มันก็ยังเป็นอะไรที่น่าประทับใจอยู่ดี

 

แต่ก่อนที่หานเซิ่นจะมีเวลาได้ปลาบปลื้มกับมัน ดราก้อนหลายคนก็ปรากฏตัวขึ้นจากอีกฝากหนึ่งของทางออก หานเซิ่นไม่ได้คาดคิดว่ามันจะมีดราก้อนมากมายรออยู่ด้านนอกทะเลโบราณหวนคืน

 

เมื่อเห็นแบบนั้นหานเซิ่นก็รู้ว่าจำเป็นต้องฆ่าถ้าต้องการจะออกไป เขาใช้พลังอย่างบ้าคลั่งเพื่อฝ่าฝูงดราก้อนไป

 

“หานเซิ่น! นี่คือวันตายของเจ้า!” ดราก้อนฟิฟทีนที่กลายร่างเป็นซีโน่เจเนอิคใช้หอกที่เหมือนกับสว่านแทงเข้าใส่หานเซิ่น

 

“หากท้องฟ้าอยู่ในกำมือของข้า เจ้าก็เป็นแค่ตุ๊กตา”

หานเซิ่นกวัดแกว่งมีดในมืออย่างบ้าคลั่ง พร้อมกับใช้วิชาอย่างเต็มความสามารถ ในขณะเดียวกันเขาก็ใช้หมากล้อมสวรรค์และศาสตร์ตงเสวียนด้วย

 

พรวด!

 

ที่ไหนก็ตามที่หานเซิ่นผ่านไปจะเต็มไปด้วยเลือดและแขนขาที่กระเด็นกระจัดกระจายไปทั่ว

 

ซิวซือเห็นหานเซิ่นฆ่าซีโน่เจเนอิคนับพัน ร่างสีแดงแว็บไปแว็บมา ขณะที่สายน้ำของเลือดกลายเป็นแม่น้ำที่ไหลเชี่ยว ทั้งดราก้อนระดับดยุกหรือแม้แต่ดราก้อนเลือดบริสุทธิ์อย่างดราก้อนฟิฟทีนก็ไม่สามารถหยุดเขาเอาไว้ได้

 

ซิวซือไม่ได้อยู่ในการต่อสู้ แต่เธอมองดูหานเซิ่นต่อสู้กับศัตรูนับพันด้วยความตกตะลึง

 

ในตอนแรกเธอคิดว่าหานเซิ่นอ่อนแอกว่าดยุก แต่สิ่งที่เธอเห็นในตอนนี้ทำให้เธอรู้ว่าเขาไม่ได้อ่อนแอกว่าเลยสักนิด เธอสังเกตเห็นว่าดราก้อนฟิฟทีนเคลื่อนไหวตามมีดของหานเซิ่นราวกับหุ่นเชิด ไม่ว่าหานเซิ่นจะไปทางไหน คนอื่นๆก็จะถูกลากจูงไป พวกเขาทำสิ่งต่างๆได้ช้ากว่าที่หานเซิ่นทำได้

 

“เป็นชายที่น่ากลัวจริงๆ ไม่แปลกใจเลยที่เขาฆ่าชารอนได้ วิชามีดของเขาเหนือกว่าระดับของเขามาก” ซิวซือพูดกับตัวเอง

 

ภูเขาและแม่น้ำถูกย้อมเป็นสีแดงทั้งหมดเพราะมีดเพียงเล่มเดียว

 

หานเซิ่นต่อสู้เป็นระยะหนึ่งพันไมล์ และไม่ว่าเขาจะไปที่ไหนเหล่าดราก้อนก็จะเข้ามาขวางเขาเอาไว้ ตัวหานเซิ่นเปียกโชกไปด้วยเลือด

 

วิชามีดที่เขาใช้ฆ่าชีวิตไปมากมาย แต่ถึงอย่างนั้นศัตรูก็ยังคงเข้ามาหาเขาอย่างไม่หยุด

 

“หานเซิ่น ถ้าข้าไม่ฆ่าเจ้าในวันนี้ ข้าจะไม่ขอเรียกตัวเองว่าดราก้อนอีกต่อไป” ร่างมังกรของดราก้อนฟิฟทีนบินตรงเข้ามาด้วยความโกรธ หอกของเขาเป็นเหมือนกับเข็มที่หมุนควงเข้าใส่หานเซิ่น

 

หานเซิ่นฟันมีดขนนกโลหิตไปปะทะกับหอกของดราก้อนฟิฟทีนที่เข้ามา

 

หลงอิ๋งบินเข้ามาราวกับมังกร พร้อมกับแทงหอกใส่หานเซิ่นจากด้านหลัง หานเซิ่นกระพือปีกและหลบหลีกการโจมตีของเธอได้อย่างฉิวเฉียด ถ้าไม่มีความสามารถในการเทเลพอร์ต เขาก็คิดว่าคงจะหลบไม่พ้นแน่ๆ

 

เลือดยังคงกระจัดกระจายไปทุกหนทุกแห่ง และหานเซิ่นก็ฆ่าฟันศัตรูตลอดเส้นทางหลายหมื่นไมล์ แต่มันก็ยังมีศัตรูเข้ามาขวางเขาเรื่อยๆ หานเซิ่นไม่สามารถฆ่าพวกเขาทั้งหมดได้

 

ดราก้อนนั้นเป็นเผ่าพันธุ์ชั้นสูงของจักรวาล และพวกเขาก็คู่ควรกับชื่อเสียงที่ได้รับ

 

“หานเซิ่น ความผิดใหญ่หลวงที่สุดของเจ้าก็คือการเป็นศัตรูกับเผ่าดราก้อน” จู่ๆก็มีเสียงของใครบางคนดังขึ้นมา

 

“พี่ใหญ่!” ดราก้อนฟิฟทีนตะโกนด้วยความดีใจ

Favorite