การต่อสู้เพื่อเกล็ดกลับตาลปัตร

ปัง!

ร่างกายของหานเซิ่นระเบิด เมื่อถูกตัดด้วยใบมีดที่พุ่งเข้ามา ขณะที่หานเซิ่นอีกคนวิ่งเข้าไปหาดราก้อนฟิฟทีนจากด้านข้าง

 

ดราก้อนฟิฟทีนวิ่งเข้าไปหาหานเซิ่นและใช้กรงเล็บมังกรแทงเข้าไปที่หัวใจของเขา ดราก้อนฟิฟทีนไม่มีแผนจะเก็บเกล็ดกลับตาลปัตรมาในทันที เป้าหมายหลักของเขาในตอนนี้ก็คือการฆ่าหานเซิ่น

 

ปัง!

ร่างกายของหานเซิ่นถูกตัดขาด แต่มันเป็นเพียงแค่ร่างโคลนจากวิชาจันทราอีกร่างเท่านั้น

 

ดราก้อนฟิฟทีนรีบหันกลับไปหาร่างของเทพเจ้ามังกรและสังเกตเห็นว่าหานเซิ่นลอยอยู่ใกล้ๆกับศพของมัน และเขาก็กำลังเก็บเกล็ดกลับตาลปัตรเข้าไปในกระเป๋า

 

ดราก้อนฟิฟทีนพุ่งเข้าไปหาหานเซิ่นด้วยความโกรธ แต่หานเซิ่นว่ายหลบได้อย่างงดงามราวกับปลา ความเร็วในการเคลื่อนในน้ำของเขาเหนือกว่าที่ดราก้อนฟิฟทีนสามารถทำได้มากนัก

 

หานเซิ่นทิ้งระยะห่างกับดราก้อนฟิฟทีนได้สำเร็จ แต่ก่อนที่เขาจะได้ผ่อนคลาย หอกแสงจำนวนมากก็พุ่งเข้ามาหาเขาด้วยความเร็วสูง ซึ่งมันเป็นหอกของหลงอิ๋ง

 

ตอนนี้หานเซิ่นรู้ตัวแล้วว่าถูกหลอก หลงอิ๋งไม่ได้ไปไหน และการจากไปของเธอก็เพียงเพื่อล่อเขาออกมาเท่านั้น

 

“เป็นแผนที่ดี” ก่อนที่หานเซิ่นจะได้มีเวลาทำอะไร หอกแสงมากมายที่ครอบคลุมรัศมีกว่าหนึ่งร้อยเมตรก็พุ่งเข้ามาเขา มันไม่มีอะไรที่หานเซิ่นจะทำได้ ดังนั้นเขาจึงชักมีดขนนกโลหิตออกมาและใช้พลังของมีดและดาบเพื่อป้องกันหอกที่พุ่งเข้ามา

 

หลงอิ๋งต้องการจะป้องกันไม่ให้หานเซิ่นหนีไปได้ ดังนั้นเธอจึงใช้หอกแสงมากมาย แต่ทว่าพลังของหอกแสงแต่ละอันก็ลดลงไปด้วยเหตุนั้น

 

แต่ถึงอย่างนั้นทุกครั้งที่หานเซิ่นใช้มีดเพื่อป้องกันหอกแสงที่พุ่งเข้ามา แรงกระแทกก็ทำให้เขากระเด็นออกไป เขารู้สึกเจ็บปวดราวกับมันถูกฟ้าผ่า

 

แต่หานเซิ่นยังไม่มีเลือดไหลออกมา เขาพยายามจะใช้แรงกระแทกเพื่อส่งตัวเองออกไปให้ไกลจากหลงอิ๋ง แต่ทันใดนั้นดราก้อนฟิฟทีนก็มาปรากฏด้านหลังและแทงเข้าใส่เขาด้วยกรงเล็บแสง

 

การมองเห็นของหานเซิ่นเปลี่ยนเป็นภาพของโครงสร้างลำดับที่ประกอบไปด้วยโมเลกุลอย่างกะทันหัน เขากวัดแกว่งมีดขนนกโลหิตและฟันเข้าไปปะทะกับกรงเล็บแสงที่พุ่งเข้ามา เขาสามารถทำลายมันได้สำเร็จ หลังจากนั้นหานเซิ่นก็ว่ายกลับลงไปใต้ทะเลอีกครั้ง

 

ดราก้อนฟิฟทีนและหลงอิ๋งหยุดชะงักไปชั่วครู่ด้วยความตกตะลึงที่เอิร์ลคนหนึ่งสามารถทำลายกรงเล็บแสงของดราก้อนฟิฟทีนได้ นอกจากนั้นดราก้อนฟิฟทีนยังจดจำมีดขนนกโลหิตได้ และสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปในทันที

 

“นั่นมันหานเซิ่น! อย่าปล่อยให้เขาหนีไปได้”

 

“ข้าจะไม่ปล่อยให้เขาหนีไปได้อีก” หลงอิ๋งพูดพร้อมกับกลายร่างเป็นซีโน่เจเนอิคมังกร เธอกระพือปีกมังกรเพื่อไล่ตามหานเซิ่นไป

 

ขณะที่หานเซิ่นหนีไป เขาก็ยังคงกวัดแกว่งมีดเพื่อทิ้งมีดลมปราณเอาไว้รอบๆ

 

แต่หลงอิ๋งยังคงตามเขามาและตัดผ่านมีดลมปราณที่เขาทิ้งเอาไว้อย่างง่ายดาย มีดลมปราณของหานเซิ่นไม่สามารถทำอะไรร่างซีโน่เจเนอิคระดับดยุกได้

 

เคร๊ง!

หลงอิ๋งแทงเข้าใส่หานเซิ่นอีกครั้ง ซึ่งในครั้งนี้พลังของเธอรุนแรงยิ่งกว่าการโจมตีครั้งก่อนๆ มีดขนนกโลหิตของหานเซิ่นเกือบจะไม่สามารถทนรับมันได้ไหว และร่างของเขาก็กระเด็นลงไปสู่ก้นทะเลราวกับจรวด เขาจมลึกลงไปในพื้นจากแรงกระแทกที่รุนแรง ทำให้เกิดเป็นรูที่เป็นรูปร่างของเขา

 

“ครั้งนี้เจ้าไม่มีทางจะหนีไปได้ง่ายๆ” หลังจากนั้นหลงอิ๋งก็หมุนหอกจนเกิดเป็นวังวนขึ้นภายในน้ำ ทั้งทรายและก้อนหินต่างก็ถูกดูดเข้าไป

 

หานเซิ่นมีแผนที่จะซ่อนตัวใต้พื้นทรายอีกครั้ง แต่ตอนนี้พวกมันถูกวังวนดูดเข้าไป แถมการเคลื่อนไหวของเขาก็ช้าลงจากแรงดูดของวังวนอีกด้วย

 

ดราก้อนฟิฟทีนตามหานเซิ่นมาจนทัน กรงเล็บแสงของเขาพุ่งเข้าไปหาหานเซิ่นอีกครั้งราวกับฝนดาวตก

 

หานเซิ่นตัดสินใจจะหยุดต่อต้านกระแสน้ำและปล่อยให้วังวนดูดเขาเข้าไปหาดราก้อนฟิฟทีน จากนั้นเขาก็ใช้มีดขนนกโลหิตร่วมกับท่าตบขั้นสุดยอด

 

แต่ดราก้อนฟิฟทีนไม่ต้องการจะต่อสู้กับหานเซิ่นตรงๆ เขาเริ่มถอยออกไปขณะที่กวัดแกว่งกรงเล็บเพื่อปล่อยกรงเล็บแสงออกไป มีดขนนกโลหิตสามารถทำลายกรงเล็บแสงที่พุ่งเข้ามาได้ แต่มันก็ต้องใช้เวลา นั่นทำให้หลงอิ๋งมาปรากฏตัวตรงหน้าหานเซิ่นอีกครั้งและแทงหอกใส่เขา

 

หานเซิ่นใช้มีดพร้อมกับพลังของท่าตบขั้นสุดยอด และเขาเกือบจะทำลายลำดับโครงสร้างของหอกได้สำเร็จ แต่หอกก็แทงเขากระเด็นออกไปเช่นเดิม ทำให้เขากระอักเลือดออกมา

 

หลงอิ๋งและดราก้อนฟิฟทีนไม่เปิดโอกาสให้หานเซิ่นได้ตั้งตัว พวกเขายังคงกระหน่ำโจมตีอย่างต่อเนื่องๆ

 

ถ้าดราก้อนฟิฟทีนเพียงคนเดียว หานเซิ่นก็คงจะต่อสู้กับเขาได้ และถึงหลงอิ๋งจะไม่ใช่ดยุกที่แข็งแกร่งอะไร แต่ระดับของเธอก็เทียบได้กับชารอนในร่างซีโน่เจเนอิค หานเซิ่นจึงไม่มีโอกาสมากนัก

 

หานเซิ่นใช้ร่างโคลนจันทราเพื่อรับการโจมตีหลายครั้ง แต่สถานการณ์ก็เลวร้ายขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุดหอกแสงอันหนึ่งก็สามารถเจาะทะลุชุดเกราะและแทงเข้าไปในไหล่ของเขา

 

การเคลื่อนไหวของหานเซิ่นช้าลงไป เมื่อเขาได้รับบาดเจ็บมากขึ้น และในที่สุดกรงเล็บของดราก้อนฟิฟทีนก็สามารถโจมตีถูกเขาจนได้ มันแทงใส่เขาจากด้านหลังจนเกินเป็นร่องลึก

 

ขณะที่หานเซิ่นถูกดึงความสนใจโดยการโจมตีของดราก้อนฟิฟทีน หลงอิ๋งก็พุ่งเข้ามาและแทงใส่เขาด้วยหอก

 

หานเซิ่นกัดฟันและเก็บความเจ็บปวดจากบาดแผลเอาไว้ เขายกมีดขนนกโลหิตขึ้นเพื่อป้องกันหอกของหลงอิ๋ง

 

แต่พลังของดยุกเป็นอะไรที่น่ากลัว หลังจากการโจมตีครั้งนั้น หานเซิ่นก็กระเด็นลงไปที่ก้นของทะเลอีกครั้ง

 

ทรายและก้อนหินลอยขึ้นเมื่อหลงอิ๋งใช้หอกของเธอสร้างวังวนขึ้นอีกครั้ง ร่างของหานเซิ่นจมลึกลงไปจนเกิดเป็นหลุม แต่เมื่อดราก้อนฟิฟทีนและหลงอิ๋งเก็บกวาดทรายและหินรอบๆจนถึงก้นของรูนั้นแล้ว พวกเขาก็ยังไม่เจอหานเซิ่น

 

พวกเขาพยายามตามหาหานเซิ่น แต่หานเซิ่นไม่อยู่แล้ว มันเหมือนกับว่าเขาหายไปเป็นอากาศธาตุ

 

ดราก้อนฟิฟทีนดูเหมือนกับภูเขาไฟที่พร้อมจะระเบิดออกมา หานเซิ่นเพิ่งจะหายตัวไปพร้อมกับเกล็ดกลับตาลปัตรของซีโน่เจเนอิคระดับครึ่งเทพ

 

“ส่งข่าวบอกคนอื่นๆ แม้เจ้าจะต้องดูดน้ำทั้งหมดของทะเลแห่งนี้ขึ้นมาก็ต้องหาตัวหานเซิ่นมาให้ได้” ดราก้อนฟิฟทีนดูโกรธจัด

 

หลงอิ๋งดูหดหู่ เธอไม่สามารถเข้าใจได้ว่าหานเซิ่นหนีไปได้ยังไง

 

หลงอิ๋งแพร่กระจายข่าวสารออกมา และเธอก็ออกคำสั่งกับดราก้อนคนอื่นๆให้ออกค้นหาหานเซิ่นทั่วทั้งทะเลโบราณหวนคืนแห่งนี้

 

ร่างของหานเซิ่นไปปรากฏขึ้นที่บ้านภายในสหพันธ์ดวงดาว เขาเริ่มกระอักเลือดออกมาในทันทีที่มาถึง

 

พลังของเอิร์ลนั้นอ่อนแอเกินไป นอกซะจากเขาจะใช้โหมดเทพเจ้าสปิริตขั้นสุดยอด เขาก็ไม่มีทางจะต่อกรกับดยุกได้ ดังนั้นเขาจึงหนีกลับมาในสหพันธ์

 

“โชคดีที่เรานำเกล็ดนี่กลับมาด้วยได้ ไม่อย่างนั้นล่ะก็มันก็จะเป็นการสูญเสียอย่างใหญ่หลวง” หานเซิ่นเลียริมผีปากของตัวเองขณะที่ลูบเกล็ดกลับตาลปัตรในมือ

Favorite