บทที่ 417 : ขึ้นเรือผี
หนิงชิงเซวียเห็นว่ามีลวดลายใบพลัมสีเงินอยู่ใต้คอของนกและก็คิดบางอย่างได้ขึ้นมา “ฉันจะตั้งชื่อให้นายนะ ฉันจะเรียกนายว่าใบพลัมเงิน อืมมมมชื่อนี้ยาวไปหน่อยแหะ ฉันจะเรียกว่า ซิลเวอร์ แล้วกัน”
ดูเหมือนว่านกเข้าใจคำพูดของหนิงชิงเซวียและส่งเสียงร้อง สิ่งนี้ฟังแตกต่างจากเสียงโห่ร้อง มันเป็นเสียงที่มีความสุข เธอบอกได้ว่ามันไม่เข้าใจจริงๆ ว่าหนิงชิงเซวียมีความหมายยังไงกับชื่อนั้น มันเป็นแค่นก
โดยปกติสัตว์มีลางสังหรณ์ที่รู้สึกถึงอันตราย ตั้งแต่ซิลเวอร์มีลางสังหรณ์นี้หมายความว่าภูเขาไฟกำลังจะปะทุจริงๆ
แม้ว่าเธอจะมีซิลเวอร์อยู่ข้างๆ แต่ซิลเวอร์ก็เป็นนก หนิงชิงเซวียเข้าหาเรือมือพร้อมถือปืนและก็มีเหงื่อออกมาก บางครั้งสิ่งที่ไม่รู้จักคือสิ่งที่น่ากลัวที่สุด หากเธอเผชิญหน้ากับสิงโตหรือเสือ เธออาจไม่กลัวเลย เพราะท้ายที่สุดมันก็เป็นสิ่งที่เธอเห็น
เมื่อเธอเข้าใกล้เรือมากขึ้น หนิงชิงเซวียก็รู้สึกไม่สบายใจ เธอไม่สามารถคิดได้อย่างที่คนโบราณ
สภาพแวดล้อมของเธอเงียบไปอย่างน่ากลัว หากไม่มีกลุ่มรอยเท้า หนิงชิงเซวียคงไม่แน่ใจจริงๆว่าพวกเขาไปบนเรือแล้ว
หนิงชิงเซวียกระโดดขึ้นเรือและรู้สึกว่าลมเยือกเย็นโจมตีเธอทันที และสร้อยคอที่หน้าอกของเธอก็ปล่อยแสงกั้นออกมาและผลักลมเยือกเย็นนั้นออกไป ซึ่งหนิงชิงเซวียสามารถได้ยินเสียงกรีดร้องอย่างแผ่วเบาได้
ซิลเวอร์บินไปที่ด้านบนของเรือที่อยู่ด้านหลังหนิงชิงเซวีย การแสดงออกของมันเป็นกังวลเหมือนเธอ
หนิงชิงเซวียมองไปที่สร้อยคอ เธอรู้ว่ามันช่วยชีวิตเธออีกครั้ง เธอมองกลับไปที่ซิลเวอร์และรู้สึกมั่นใจเล็กน้อย เธอพูดกับซิลเวอร์ว่า “อยู่ข้างหลังฉันไว้นะ”
ซิลเวอร์กระโดดลงทันทีและตามหนิงชิงเซวียอย่างใกล้ชิด หนิงชิงเซวียมองไปรอบๆ เรือทึ่ว่างเปล่า
หนิงชิงเซวียหยุดบนดาดฟ้าและรู้สึกถึงจิตวิญญาณของเธอที่สแกนอยู่ภายใน มันเป็นเช่นเดียวกับเมื่อวานนี้ โต๊ะอาหารและไวน์ ส่วนใหญ่เป็นอาหารปรุงสุก แต่เธอมองไม่เห็นคนสักคนเดียว
ทันใดนั้น เธอดก็รู้สึกว่าจิตวิญญาณของเธอสแกนเห็นเงาดำ แต่หลังจากนั้นมันก็หายไปและดูเหมือนว่ามันจะเข้าไปในบังเกอร์ด้านล่าง
หนิงชิงเซวียหยุด เธอรู้สึกขนลุก เธอไม่ได้คาดหวังว่าจิตวิญญาณของเธอจะสามารถตรวจจับเงานั้นได้ ดังนั้นสัมผัสจิตวิญญาณ จึงสามารถเห็นสิ่งต่างๆ ที่ดวงตาไม่สามารถทำได้สินะ
เธอกลัวสิ่งที่เธอมองไม่เห็น เมื่อเธอเห็นมัน เธอก็ไม่กลัวอีกแล้ว หนิงชิงเซวียเดินเข้าไปในห้องของเรือ
มันมี 2 ระดับคือ ระดับพื้นผิวและบังเกอร์ด้านล่าง
หนิงชิงเซวียจำได้ว่าเงาดำหายไปในบังเกอร์ด้านล่าง ในขณะนั้นสัมผัสจิตวิญญาณของเธอก็พบเงาดำพุ่งเข้าใส่เธอ หนิงชิงเซวียเคลื่อนไหวด้วยจิตใต้สำนึกและยิงปืนใส่เงา
ปัง! ปัง! มันเป็นเสียงที่ชัดเจนเป็นพิเศษในเรือเงียบๆ แต่หนิงชิงเซวียสามารถมองเห็นเงาดำถอยกลับโดยไม่ได้รับอันตรายได้ ปืนของเธอไม่มีผลกับเงานั้นเลย
มันเป็นผีจริงๆ มือของหนิงชิงเซวียสั่นสะท้าน ถ้าซิลเวอร์ไม่ร้องเสียงดังเป็นครั้งคราว เธอคงจะบ้าไปแล้วในความลึกของมหาสมุทรที่ไม่มีขอบเขตบนเรือที่น่ากลัวแบบนี้
เธอจำเสียงกรีดร้องในหลุมที่เขาเซิ่นนองเจี๋ยได้ หากเย่โม่ไม่ได้ทิ้งยันต์ป้องกันไว้ เธอก็คงจะตายไปแล้ว
แต่ในวันนั้น ดูเหมือนว่าเธอจะต้องเผชิญกับผีปอบที่แข็งแกร่งยิ่งขึ้น จากสิ่งที่เย่โม่พูด พวกมันไม่กลัวกระสุน หากเย่โม่ไม่ได้มอบสร้อยคอนี่ให้กับเธอ เธอก็คงจะลงเอยเหมือนชนพื้นเมืองพวกนั้น
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หนิงชิงเซวียก็ตัวสั่นอีกครั้ง ทุกคนบนเรือลำนี้ถูกฆ่าโดยผีปอบเหมือนชนพื้นเมืองหรอ? ทำไมผีปอบทำแบบนี้ละ? เมื่อผีปอบนั้นพุ่งเข้าใส่เธอ เธอรู้สึกราวกับมันกำลังพยายามกลืนวิญญาณของเธอ ผีปอบเหล่านี้กลืนวิญญาณของผู้คนหรอ? เธอไม่เชื่อในสิ่งเหล่านี้ก่อนที่เธอจะเริ่มฝึกฝนเช่นกัน แต่มีหลายสิ่งในโลกนี้ที่วิทยาศาสตร์ไม่สามารถอธิบายได้
หนิงชิงเซวียมองไปที่ซิลเวอร์ ผู้ซึ่งติดตามเธออย่างใกล้ชิดและเธอก็รู้สึกผ่อนคลายเล็กน้อย เธอเอาปืนออกไป หยิบยันต์บอลไฟออกมาแล้วเดินเข้าไปในบังเกอร์ด้านล่าง เธอรู้ว่าปืนไม่มีประโยชน์
น่าเสียดายที่เย่โม่ไม่ได้อยู่ที่นี่ ถ้าเขาอยู่ด้วย เขาจะเห็นว่าผีปอบตัวนี่มันคล้ายกับที่เขาทำลายที่เมืองชุนอัน อย่างไรก็ตามผีปอบนั้นได้รับการเลี้ยงดูโดยผู้หญิงชุดแดงจากวิหารสี่ขั้นเก้าจันทรา
โดยปกติแล้ววิญญาณของผู้คนจะหายไปจากโลกหลังความตาย การที่วิญญาณบางคนควบแน่นและไม่ละลายต้องเป็นเพราะเหตุผลพิเศษบางอย่าง
หนิงชิงเซวียทำให้จิตวิญญาณเธอเปิดกว้าง ทันทีที่เธอเข้าไปในบังเกอร์ด้านล่าง เธอก็พบเงาดำซ่อนอยู่ด้านข้าง อย่างไรก็ตามด้วยพลังของเธอ เธอสามารถเห็นร่างสีดำเท่านั้น หากเป็นเย่โม่เขาจะสามารถเห็นได้ว่าวิญญาณนั้นมีรูปร่างที่แข็งแกร่งไม่เหมือนหมอก เขาจะรู้ทันทีว่าจะต้องมีผู้รักษาผีอยู่ข้างหลังผีปอบนั้นเหมือนกับผู้หญิงชุดแดง
เมื่อหนิงชิงเซวียเห็นผีปอบ เธอก็รู้สึกกลัว แต่ก็ยังรวบรวมความกล้าหาญและเดินไปหามัน แต่เธอเดินเพียง 2 ก้าวเท่านั้น ขณะที่เธอหยุดและเปลี่ยนทิศทาง
เธอจำความเร็วของผีปอบได้ มันเร็วเกินไป และเธอมั่นใจว่าผีปอบจะสามารถเห็นเธอได้ ถ้าเธอเดินไปเธอจะไม่สามารถซุ่มโจมตีได้อย่างแน่นอน
ทันทีที่หนิงชิงเซวียเปลี่ยนทิศทาง ร่างดำที่กำลังก็หยุดขยับ
อาหารและน้ำกระเซ็นไปทุกที่ หนิงชิงเซวียหลีกเลี่ยงสิ่งเหล่านี้และเข้าใกล้เงา
เมื่อเธออยู่ห่างจากมันเพียงประมาณ 3 เมตร หนิงชิงเซวียก็ปายันต์บอลไฟและตะโกน “หลิน!”
เงาดำไม่คาดว่าหนิงชิงเซวียจะทำสิ่งนี้ในทันที ซึ่งในทันใดนั้นบอลไฟปรากฏ
มีเสียงกรีดร้องดังขึ้น จากนั้นลูกไฟก็หายไปและเงาดำก็เช่นกัน
หนิงชิงเซวียหายใจโล่งขึ้น ในที่สุดผีปอบก็ถูกทำลาย ยันต์บอลไฟนั้นแข็งแกร่งกว่าปืนซะอีก แต่หนิงชิงเซวียก็รู้ทันทีว่ามันไม่ได้เป็นยันต์บอลไฟที่แข็งแกร่งกว่าปืน แต่เหมือนกับว่ายันต์บอลไฟมีประสิทธิภาพมากกว่ากับผี
หนิงชิงเซวียค้นหาบังเกอร์ด้านล่างอีกครั้งและไม่พบสิ่งแปลกประหลาด เธอไม่รู้ว่าโชคดีที่เธอมาครั้งนี้ ผีปอบนี้เป็นปอบที่หนีไปหลังจากที่เย่โม่ฆ่าผู้หญิงชุดแดง ยังไงก็เถอะ มันถูกพาตัวไปอเมริกาและไปที่เบม่า เมื่อโจรสลัดปล้นผู้หญิงมันก็ติดตามพวกเขาเช่นกัน
คนเหล่านั้นทำให้มันแข็งแกร่งขึ้น อย่างไรก็ตามอาจารย์ของมันถูกฆ่าโดยเย่โม่ มันกินตามสัญชาตญาณพื้นฐาน ถ้าหนิงชิงเซวียไม่มีสร้อยคอ เธอคงจะตายไปนับครั้งไม่ถ้วนแล้ว หรือถ้าผู้หญิงชุดแดงนั้นยังคงอยู่ หนิงชิงเซวียก็ยังคงหนีไม่พ้นเช่นกัน
ราวกับว่ามันรู้ว่าหนิงชิงเซวียได้ทำลายผีปอบออกไปแล้ว ซิลเวอร์จึงส่งเสียงร้องเพื่อฉลองชัยชนะของอาจารย์ของมัน
หนิงชิงเซวียเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากของเธอและโบกมือให้ซิลเวอร์ ทั้งสองเดินขึ้นไปที่ผิวน้ำ แม้ว่าเธอจะทำลายผีปอบ แต่เธอก็ไม่ต้องการอยู่ในบังเกอร์ด้านล่าง
เธอสามารถเดาได้ว่าคนทั้งหมดในเรือหายไปแล้ว ก็เพราะผีปอบ ดังนั้นเธอจึงไม่รู้สึกอยากอยู่ในบังเกอร์มืดมนนั่น
เมื่อกลับมาสู่จุดสูงสุด หนิงชิงเซวียยังจำสิ่งสำคัญได้ เธอไม่รู้ว่าจะต้องเดินเรือยังไง และไม่ได้ใช้ใบเรือเพื่อควบคุมทิศทาง
หนิงชิงเซวียยิ้มอย่างขมขื่นและเดินไปที่หัวของเรือ ทันใดนั้นเธอก็งง เรือจอดอยู่ข้างๆเกาะและเธอไม่ได้ควบคุมการเดินเรือ แต่ตอนนี้เรืออยู่ไกลจากเกาะนั้นซะแล้ว…
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
