Strongest Abandoned Son บุรุษผู้ถูกทอดทิ้ง 415

บทที่ 415 : ฟื้นความทรงจำ

 

ราวกับว่าเป็นการพิสูจน์การเดาของหนิงชิงเซวีย ทั้งสามคนก็เริ่มที่จะมุ่งหน้าอย่างช้าๆ มาที่ซ่อนของหนิงชิงเซวีย พวกเขาเดินอย่างระมัดระวังโดยใช้กิ่งไม้เพื่อดันกิ่งก้านต่างๆ

 

พวกเขารู้ว่ามีคนซ่อนตัวอยู่ที่นั่น แต่พวกเขากลัวที่จะถูกซุ่มโจมตี

 

หนิงชิงเซวียตระหนักดีว่าหากพวกเขามาอีกไม่กี่ก้าว พวกเขาจะเจอเธอ เธอไม่รู้ว่าจะยิงดีหรือไม่ แม้ว่าเธอจะต้องการ แต่มันจะหมายถึงความตาย แม้ว่าพวกเขาจะเป็นชนพื้นเมือง พวกเขาก็มีเยอะมากเกินกว่าที่หนิงชิงเซวียจะจัดการ

 

มันแตกต่างจากตอนที่เธอใช้ยันต์บอลไฟเพื่อฆ่าชายชาวญี่ปุ่น เขาพยายามข่มขืนเธอ อย่างไรก็ตามตอนนี้เธอยังไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับชนพื้นเมืองที่ไม่ได้ทำร้ายเธอ ซึ่งพอเธอคิดว่าชายชนพื้นเมืองปฏิบัติต่อผู้หญิงคนนั้นอย่างไร เธอก็รู้สึกกลัว หากชายคนนั้นเห็นเธอ เธอก็ไม่กล้าที่จะคิดถึงผลลัพธ์เลย

 

เมื่อเธอลังเลว่าจะยิงหรือไม่ พวกเขาทั้งสามก็หยุดทันที ผู้หญิงคนนั้นชี้ไปที่เรือและกรีดร้อง

 

พวกเขาเห็นเรือดังที่หนิงชิงเซวียเข้าใจ และพวกเขายังสามารถเห็นเรือจากที่ที่พวกเขายืนอยู่ คนที่มาภายหลังเองก็กรีดร้องและวิ่งไปที่เรือ

 

เมื่อเห็นเขาไป อีกสองคนก็ตามมาราวกับว่าจะไปราวว่า เดี๋ยวข้าวของทั้งหมดจะหายไป

 

เมื่อหนิงชิงเซวียเห็นว่าทั้งสามไปก็รู้สึกโล่งใจ ถ้าทั้งสามคนมาหาเธอจริงๆ เธอคงไม่มีทางเลือกนอกจากยิงและนั่นอาจดึงดูดพวกเขามามากกว่านี้

 

หนิงชิงเซวียไปที่ปากถ้ำและขยับกิ่งไม้เล็กน้อยมองผ่านพวกเขา เธออยากรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าพวกเขาขึ้นเรือได้

 

ไม่ไกลนักและหนิงชิงเซวียสามารถเห็นสามคนวิ่งไปที่ด้านข้างของเรือได้และพุ่งเข้าใส่มัน สองคนเข้าไปข้างใน แต่ก็อยู่ข้างนอกคนหนึ่ง

 

จากการเคลื่อนไหวที่คุ้นเคยมากของพวกเขา หนิงชิงเซวียเดาว่ามันไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขาเห็นเรือเหล่านี้เข้ามา บรรพบุรุษของพวกเขาอาจประสบอุบัติเหตุทางทะเล ดังนั้นจึงอยู่ที่นี่และทำเหมือนเดิม

 

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ทั้งสองที่เข้าไปข้างในก็วิ่งออกมาและกระโดดลงทะเล

 

หนิงชิงเซวียเห็นชัดเจนว่าชายสองคนที่กระโดดลงทะเลไม่ได้โผล่ขึ้นมา

 

ผู้หญิงที่กำลังรออยู่บนเกาะกรีดร้องหลังจากเห็นพวกเขากระโดดและวิ่งอย่างรวดเร็ว เธออาจรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับเรือ

 

หนิงชิงเซวียรู้สึกกลัวเรือลำนี้ ซึ่งมันน่าขนลุกแน่นอน

 

ผู้หญิงคนนั้นกรีดร้องดังขึ้นและดังขึ้น ในไม่ช้าก็มีเสียงอื่นๆ หนิงชิงเซวียยืนยันด้วยทฤษฎีของเธอว่ามีคนอื่นแน่นอน

 

ผู้หญิงคนนั้นเห็นคนเหล่านี้และวิ่งไปหาพวกเขา ในขณะที่กรีดร้องพยายามที่จะแสดงอะไรบางอย่าง หลังจากพูดไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้นเธอก็ล้มลงกับพื้นและไม่ส่งเสียงใดๆ

 

หญิงสาวชนพื้นเมืองสองคนพยายามดึงเธอขึ้นมาและปลุกเธอ แต่เธอไม่ตอบสนอง

 

ชนพื้นเมืองเดินไปรอบๆ ผู้หญิงที่ตายแล้ว และเข้าหาเรือที่เธอวิ่งจากมา

 

หนิงชิงเซวียมองดู เธออยากเห็นว่าคนที่เหลือจะทำอะไร อย่างไรก็ตามผู้หญิงที่ตายไปบนพื้นก็ลุกขึ้นทันที หนิงชิงเซวียสับสน เธอโกหกหรอ?

 

แต่ฉากต่อไปก็ทำให้หนิงชิงเซวียตกตะลึงยิ่งกว่า ทันใดนั้นผู้หญิงคนนั้นก็กระโดดลงทะเลและหายตัวไป

 

หนิงชิงเซวียมองดูเรื่องนี้ด้วยความสยองขวัญ เธอไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าทำไมสิ่งนี้ถึงเกิดขึ้น เรือลำนั้นเป็นเรือผีจริงๆหรอ? หลังจากคิดถึงเรื่องนี้ หนิงชิงเซวียก็ตัดสินใจที่จะไม่เข้าไปใกล้มัน

 

ทันใดนั้น เธอก็นึกถึงสร้อยคอของเธอ เธอไม่ได้ลงไปในทะเลเหมือนผู้หญิงคนนั้นหรือ? ขอบคุณนะ

 

ทันทีที่หนิงชิงเซวียสัมผัสสร้อยคอ เธอก็รู้สึกว่าพลังของเธอไม่สามารถควบคุมได้ เธอไม่กล้าดูต่อและกลับไปที่ถ้ำ

 

ลมปราณภายในร่างกายของเธอทำปฏิกิริยากับมัน และทำให้เธอสั่นมันเหมือนว่าเธอถูกเผาทั้งเป็น หนิงชิงเซวียรู้ว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง มีปัญหากับการฝึกตนของเธอหรอ? เธอกั้นทางเข้าอย่างรวดเร็วและนั่งบนก้อนหินขนาดใหญ่ ในขณะที่ทำวงเส้นชีพจรอีกครั้ง

 

คราวนี้มันแตกต่างจากการฝึกตนครั้งที่แล้ว เธอรู้สึกถึงความคึกคักของลมปราณราวกับว่ากำลังพยายามหาจุดที่ก้าวหน้า หนิงชิงเซวียไม่ค่อยเข้าใจเรื่องการฝึกตนมากนัก

 

หลังจากนั้นไม่นาน หนิงชิงเซวีย รู้สึกหายใจไม่ออก เธอกลัว มันก็เหมือนไคที่ไม่มีที่ไป

 

หากเธอไม่ได้ใช้พลังลมปราณ ในวงเส้นชีพจรของเธอก็จะไหม้ แต่ในขณะที่เธอได้ฝึกตน พลังลมปราณในจุดตันเทียนของเธอก็เริ่มหนาแน่นมากขึ้น

 

ในสมองของเธอก็ดังกึกก้อง ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าพลังลมปราณที่หนาแน่นนั้นมีที่ที่จะไป ขณะที่มันระเบิดเส้นชีพจรให้เปิดกว้างขึ้น

 

หนิงชิงเซวียไม่ได้ลืมตา แต่ในที่สุดก็รู้สึกดีใจ เธอรู้สึกโล่งใจราวกับว่าเธอได้ทำลายบางสิ่งบางอย่าง

 

ทันใดนั้นก็มีลมปราณใหม่เพิ่มขึ้นในจุดตันเทียนของเธอที่พุ่งเข้าหาจุดจักระเฉินหลินและเข้าไปในหัวของเธอทันที

 

ความรู้สึกที่สบายเพิ่มขึ้น มันให้ความรู้สึกสบายและหนิงชิงเซวียก็คร่ำครวญออกมา

 

เธอไม่ลืมตา เธอดูเหมือนจะได้รับความทรงจำมากมายกลับมา หนิงชิงเซวียส่ายหัวไปมา นี่เป็นสิ่งที่อาจารย์หวู๋กวงพูดถึงใช่ไหม? เมื่อพลังของเธอถึงระดับหนึ่งแล้ว ความทรงจำของเธอที่หายไปจะกลับมาเอง

 

สมองของเธอพุ่งเข้าใส่สิ่งต่างๆมากขึ้นเรื่อยๆ เธอรู้ทันทีว่าเธอฟื้นความทรงจำจริงๆแล้ว

 

ความทรงจำของเธอกับเย่โม่ไหลย้อนกลับมาราวกับสายน้ำ จากที่เธอไปหนิงไห่เพื่อเฉลิมฉลองวันเกิดของซูจิงเหวิน แต่ละฉากก็ไหลกลับมาอย่างชัดเจน

 

กล่องแพทย์และใบเสร็จรับเงิน บัตรธนาคารที่ไม่ได้ใช้ ขวดเหล่านั้น หลายครั้งที่เธอขอเงินจากเย่โม่…

 

ใบหน้าของหนิงชิงเซวียเริ่มซีดเซียว นั่นคือวิธีที่เธอเริ่มต้นกับเย่โม่งั้นหรอ?

 

หัวใจของหนิงชิงเซวียรู้สึกเจ็บปวดมากขึ้นเรื่อยๆ เธอไม่กล้าแม้แต่จะลืมตา ตอนนี้เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมเธอไม่ต้องการหย่ากับเย่โม่

 

…..

 

เธอจำได้ว่าเมื่อเธอพบเย่โม่ในทะเลทรายกับชรือวั่นชิง และเย่โม่ตามป้าของเธอ ทิ้งเธอไว้คนเดียวในทะเลทราย เมื่อเธอเห็นเย่โม่ออกไป มันก็เหมือนวิญญาณของเธอว่างเปล่า

 

และนั่นคือตอนที่เธอตกหลุมรักเย่โม่อย่างสมบูรณ์ หนิงชิงเซวียไม่กล้าที่จะเปิดตาของเธอ เธอกลัวว่าเธอจะสูญเสียความทรงจำของเธอถ้าเธอทำ แต่น้ำตาของเธอก็ไหลออกมาอย่างไม่สามารถควบคุมได้บนใบหน้าที่ขาวใสของเธอ

Favorite