บทที่ 409 : หนิงชิงเซวียตกอยู่ในอันตราย
“คุณมีธุระอะไรกับฉันรึเปล่าคะ?” ซวี่เยวียฮวาสังเกตเห็นว่ามีคนที่รอเธออยู่คือ ลู่ซือ หัวหน้าแก๊งค์มหาสมุทร แก๊งค์เล็กๆ ซึ่งแบบนี้ไม่น่าจะถูกพิจารณาจากซวี่เยวียฮวา
ลู่ซือรู้สถานะของตัวเองและรู้ว่าเขาไม่มีค่าอะไรในสายตาของเธอ
เมื่อเห็นซวี่เยวียฮวา เขาก็ลุกขึ้นยืนแล้วพูดอย่างเคารพนับถือ “พี่ใหญ่ซวี่ ผมมารับใช้พี่ครับ”
ซวี่เยวียฮวามองลู่ซืออย่างสับสน “คุณต้องการติดตามฉันหรอ? ธุรกิจของคุณอยู่ในทะเล ในขณะที่โรงแรมนี่ก็เหมือนเหมืองและฉลาด”
ลู่ซือพูดอย่างจริงจัง “พี่ซวี่ ผมรู้ว่าแก๊งค์มหาสมุทรของผมดูไร้ค่าในสายตาพี่ ผมโชคดีที่เชียนเปยเย่ให้ยาเพิ่มลมปราณแก่ผม ผมถึงขั้นสีเหลืองได้ต้องขอบคุณยาเม็ดนี้ ก่อนที่จะถึงขั้นสีเหลืองผมก็รู้ว่าผมต่ำต้อยมาก่อน”
ดูเหมือนว่าซวี่เยวียฮวาจะเข้าใจว่าเขากำลังทำแบบนี้ทำไม เธอนั่งลงและบอกให้ลู่ซือนั่งลงด้วยเช่นกัน
หลังจากนั่งลง ลู่ซือก็กล่าวต่อว่า “ผมรู้ดีว่าความสามารถของผมมันน้อยนิดไม่มีค่าอะไรกับเชียนเปยเย่ แต่มันแตกต่างจากพี่ซวี่ เชียนเปยเย่ต้องการที่จะเก็บตัวพี่ซวี่ไว้ด้วยความสามารถของพี่ซวี่ ดังนั้นผมจึงคิดว่าถ้าผมติดตามพี่ซวี่ แล้วถ้าพี่ซวี่ติดตามเชียนเปยเย่ ผมก็จะได้รับประโยชน์เช่นกัน”
ซวี่เยวียฮวาเริ่มมองลู่ซืออย่างถูกต้องเป็นครั้งแรก ไม่แปลกใจที่พ่อของเธอบอกให้เธอไม่ประมาทใครเลย
ลู่ซือไม่ได้มีชื่อเสียงมากและเป็นเพียงแค่เจ้านายเล็กๆ ในโลกฝูงชนฮ่องกง แต่เขาก็สามารถเห็นได้ว่าเขาไปไกลได้และจินตนาการว่าทำไมเชียนเปยเย่จะเก็บเธอไว้ เขาต้องการความก้าวหน้าที่สูงขึ้น ซึ่งหมายถึงการติดตามเย่โม่ แต่เขารู้ว่าเย่โม่ไม่ต้องการเขา ดังนั้นเขาจึงมาหาเธอแทน คนๆนี้มีไหวพริบมาก
ถึงแม้ว่าแก๊งค์มหาสมุทรจะเป็นแก๊งค์เล็กๆ แต่ก็ยังเป็นเนื้อชิ้นเล็กๆ นอกจากนี้เขายังสามารถเอาชีวิตรอดได้ในระหว่างแก๊งค์ใหญ่เหล่านั้นทั้งหมด ซึ่งพิสูจน์ว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดา
“คุณฉลาดมาก” ซวี่เยวียฮวาปรบมือ ในที่สุดเธอก็เข้าใจว่าเธอไม่ใช่คนเดียวที่ฉลาด เธอยังคงคิดว่าจะเข้าร่วมกับเย่โม่หรือไม่ แต่มีบางคนที่พยายามทุกอย่างเท่าที่จะทำได้เพื่อติดตามเย่โม่
“ขอบคุณสำหรับคำชมเชยของคุณพี่ซวี่ แต่ผมไม่กล้าถูกเรียกว่าฉลาดต่อหน้าพี่ซวี่หรอกครับ ผมเป็นคนซื่อสัตย์ ดังนั้นถ้าพี่ซวี่ยินดีที่จะยอมรับผม ผมสาบานว่าจะจัดการเรื่องต่างๆ ด้วยใจจริงสำหรับพี่ซวี่” ลู่ซือสัญญาอย่างเคร่งขรึม
ซวี่เยวียฮวายิ้มและยืนขึ้น “หัวหน้าแก๊งค์ลู่ คุณกลับไปก่อนเถอะ ถ้าวันหนึ่งฉันติดตามเชียนเปยเย่ ฉันจะแจ้งให้คุณทราบ”
ลู่ซือดีใจและลุกขึ้นยืน ก่อนที่เขาจะจากไป น้ำเสียงของเขาก็ลังเล
“มีอะไรอีกไหม?” ซวี่เยวียฮวาสังเกตเห็นมันและถาม
เมื่อเห็นเธอถาม ลู่ซือก็ดูเหมือนจะคิดมากและพูดว่า “ครับพี่ซวี่ วันนี้ที่ลีเปาย๋าต้องการปล้นยา ผมกำลังนั่งอยู่ข้างหลัง 4 รูปลักษณ์แปลก ผมเห็นว่าฟูโย่วอินเองก็ต้องการลุกขึ้นยืน แต่ถูกดึงกลับอย่างรวดเร็วโดยพี่ใหญ่ของเขา ผมสังเกตเป็นพิเศษจากทั้งสี่และทันทีที่พวกเขาออกจากห้องประชุม พวกเขาส่งสัญญาณให้กันและพยักหน้าให้กัน ก่อนที่ผมจะรีบออกไป ผมสงสัยว่าพวกเขาอาจพยายามทำร้ายเชียนเปยเย่”
ซวี่เยวียฮวาขมวดคิ้วและจ้องที่ลู่ซือ พร้อมพูดช้าๆ “ถ้างั้นทำไมคุณไม่บอกเชียนเปยเย่?”
ลู่ซือพูดอย่างงุ่มง่าม “ฉันเกรงว่าเชียนเปยเย่อาจคิดว่าผมตั้งใจจะเข้าใกล้เขา นอกจากนี้ผมยังนั่งอยู่ข้างหลังทั้ง 4 คนนั้น ดังนั้นถ้าผมไปบอกเชียนเปยเย่ มันอาจไปถึงหูของพวกเขา แก๊งค์มหาสมุทรของผมเป็นเพียงแก๊งค์เล็กๆ พวกเขาจะทำลายพวกเราได้อย่างง่ายดาย”
“แต่ตอนนี้คุณอยู่ในขั้นสีเหลือง ทำไมคุณกลัวอีแค่ 4 รูปลักษณ์แปลกละ? นอกจากนี้ คุณไม่กลัวว่าฉันจะเปิดเผยคุณหรอ?” ซวี่เยวียฮวาพูดอย่างสงสัย
ลู่ซือกล่าวอย่างระมัดระวัง “4 รูปลักษณ์แปลกสามารถทำให้แม้แต่หัวหน้าแก๊งค์เจียวรู้สึกว่าถูกคุกคามได้ ไม่มีวิธีที่ง่ายขนาดนั้นและแม้ว่าตัวผมเองจะไม่กลัว คนของผมก็เป็นคนธรรมดา พวกเขาอาจถูกฆ่าได้ง่ายๆโดยพวกเขา พี่ซวี่จะไม่เปิดเผยเรื่องนี้ ถ้าผมไม่เชื่อในความซื่อสัตย์ของพี่ซวี่ผมก็คงไม่มาวันนี้”
ซวี่เยวียฮวาพยักหน้า “โอเค ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะรับทราบเรื่องนี้ เพราะงั้นกลับไปก่อนเถอะ เมื่อฉันต้องการคุณ ฉันจะแจ้งให้คุณทราบเอง”
ลู่ซือออกจากโรงแรมอย่างมีความสุข เขารู้ว่าตั้งแต่ซวี่เยวียฮวาได้พูดเรื่องนี่ มันก็หมายความว่าถ้าเธอจะติดตามเย่โม่ เธอจะพาเขาไปด้วยแน่นอน ก่อนที่ลู่ซือจะได้สัมผัสกับพลังของขั้นสีเหลือง เขาไม่ได้คิดมาก แต่ตอนนี้เขาอยู่ในขั้นสีเหลืองและได้ตระหนักถึงพลังของมัน เขาต้องการพลังที่มากกว่านั้น
ซวี่เยวียฮวาทำให้ภาพลักษณ์ของเธอสดชื่นในสายตาของลู่ซือ เขามีสมองและไม่หุนหันพลันแล่น ไม่ว่าสิ่งที่เขาได้เห็นนั้นถูกต้องหรือไม่ เธอก็กำลังวางแผนที่จะตรวจสอบมัน
เย่โม่ให้ยาที่มีค่าเกินกว่าที่เธอได้ทำกับเขา เธอสามารถจัดการสิ่งต่างๆ ได้อย่างง่ายดาย ดังนั้นทำไมจะไม่ละ? ยิ่งกว่านั้นคนอื่นๆ อาจกลัว 4 รูปลักษณ์แปลก แต่เธอก็ไม่เป็นแบบนั้น
…..
ช่วงเวลาที่หนิงชิงเซวียกระโดดลงจากเครื่องบิน เธอรู้ว่าเธอคงต้องตาย เธอรู้สึกสำลักอย่างรุนแรง เธอรู้สึกว่ามีอากาศแปลกๆ กำลังจะพัดพาเธอออกไป เธอไม่สามารถหายใจได้ ในช่วงเวลาสั้นๆ เธอเริ่มเห็นภาพหลอน สิ่งนี้แตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากการดำน้ำบนท้องฟ้าที่เธอฝึก
และนี่คือตอนที่เครื่องบินลงมาน้อยกว่า 10 กิโลเมตรเหนือพื้นโลก หากสูงกว่า 15 กม. เธอจะแยกออกจากกัน
ดูเหมือนว่าร่มชูชีพจะไม่ได้เปิดใช้มาเป็นเวลา 1 ศตวรรษแล้วละมั้ง สมองของหนิงชิงเซวียสับสนวุ่นวาย เธอกำลังหายใจไม่ออกและกำลังจะถูกแยกออกจากกัน แต่ในขณะนี้สร้อยคอบนหน้าอกของเธอก็เปล่งแสงสีขาวเพื่อปกป้องเธอ
คราวนี้ หนิงชิงเซวียเห็นมันชัดเจน แสงสีขาวจางๆ แต่ดูเหมือนว่ามันจะอยู่ได้นาน ความกดดันและความหนาวเย็นนั้นหายไป แต่เธอก็ยังเกือบหายใจไม่ได้
เธอจะตายจากการสำลักหรอ? เมื่อเธอรู้สึกหายใจไม่ออกอย่างมาก กระแสลมจางๆ ก็ขึ้นไปที่สมองของเธอ ทำให้เธอหายใจคล่องขึ้นอีกครั้ง
นี่คืออะไร? หนิงชิงเซวียจดจำวิธีการฝึกฝนที่ทังเป่ยเวยได้สอนเธอ เส้นวงชีพจรรอบแรกทังเป่ยเวยได้สอนให้เธอไปในทางเดียวกันกับการไหลของพลังลมปราณที่หายไป
หนิงชิงเซวียดีใจทันที เธอเคยเรียนรู้วิธีฝึกตนนี้จริงๆหรอ? เย่โม่สอนเรื่องนี้กับเธอมาก่อนหรอ? แต่ถึงกระนั้นการไหลของพลังลมปราณก็อ่อนแอมาก ดังนั้นโดยไม่คิดครั้งที่สอง หนิงชิงเซวียก็เริ่มที่จะเสร็จสิ้นเส้นวงชีพจรที่ทังเป่ยเวยได้สอนเธอ
อีก 2,000-3,000 เมตรเหนือพื้นดิน ร่มชูชีพนั้นเปิดออกเอง แต่หนิงชิงเซวียยังคงจมลึกลงไปในการทำให้เส้นวงชีพจรเสร็จสมบูรณ์ และไม่รู้สึกถึงร่มชูชีพที่เปิดอยู่
หลังจากนั้นไม่นาน หนิงชิงเซวียก็รู้สึกได้ถึงความเย็นบนผิวของเธอ ขณะที่เธอลืมตาขึ้นมา
เธอไม่ตาย เธอลงบนมหาสมุทรที่ไม่ไร้ขอบเขต หนิงชิงเซวียตระหนักทันทีว่าเธอได้ลงอยู่ในมหาสมุทรแปซิฟิก แต่ถ้าเธอไม่สามารถหาที่พื้นดินได้ ซึ่งในที่สุดเธอก็ยังคงตาย
หนิงชิงเซวียปลดร่มชูชีพแล้วจำได้ว่าควรมีห่วงลอยฉุกเฉินในห้องนักบิน แต่เธอไม่ได้สนใจเรื่องนั้นมากในเวลานั้นและไม่ได้นำออกมาด้วย ในกระเป๋าของเธอนอกเหนือจากอาหารบางอย่างก็มีเพียงอุปกรณ์ดับเพลิงและยารักษาโรคเท่านั้น
หนิงชิงเซวียตัวสั่น แม้ว่าเธอจะไม่จมน้ำตาย เธอก็จะแข็งตายหรือถูกฉลามกัดกิน
หนิงชิงเซวียจับจ้องไปที่ถุงอย่างแน่นหนา เธอไม่สามารถละทิ้งมันได้ ถ้าเธอทำ เธอจะอยู่ไม่ได้แม้ว่าเธอจะหาที่พื้นดินได้ก็ตาม
ความเยือกเย็นนั้นได้แทรกซึมเข้าไปในกระดูกของเธออย่างลึก จิตใต้สำนึกเริ่มวิ่งวนรอบเส้นชีพจรอีกครั้ง เธอรู้สึกแปลกๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้ ตราบใดที่เธอฝึกตนความเย็นชานี่ก็จะหายไป เธอรู้สึกอบอุ่นเล็กน้อย
เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ และเมื่อหนิงชิงเซวียตื่นขึ้นมาอีกครั้ง มันก็มืดแล้ว ด้านหน้าของเธอมีธารน้ำแข็งสีขาวที่สะท้อนแสงจันทร์ หนิงชิงเซวียชื่นชมและเริ่มว่ายเข้าหามัน
เธอรู้สึกโชคดีที่เธอยังคงมีความแข็งแกร่งอยู่นานหลังจากนั้นมานาน อย่างไรก็ตามเธอหิวมาก
เมื่อเธอมาถึงธารน้ำแข็งนี้ หนิงชิงเซวียเริ่มรู้สึกเย็นและชาอีกครั้ง ด้วยลมที่พัดผ่านเข้าไปในรอยแยกภายในภูเขาน้ำแข็ง
อุณหภูมิเยือกแข็งบังคับให้เธอต้องฝึกตนให้ทัน เธอเปิดกระป๋องและกินมันทั้งหมดในขณะที่ดำเนินการต่อกับการฝึกตนของเธอ เธอรู้ว่าเมื่อเธอหยุดเมื่อไหร่ เธอจะแข็งตาย
ปัจจุบัน หนิงชิงเซวียเริ่มเชื่อมากขึ้นว่าเธอเคยฝึกฝนวิธีการฝึกตนที่ทังเป่ยเวยสอนเธอมาก่อนหน้า เธอเข้าใจทิศทางของวัฏจักรลมปราณจำนวนมากและทำเสร็จราวกับว่าเป็นวิถีประจำวันของเธอ
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
