นกสีดำบนบ่าของจักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตขยายขนาดใหญ่ขึ้น ปกคลุมอยู่เหนือท้องฟ้าในทันใด มีขนาดใหญ่กว่าดวงดาวเป็นพันเท่าหมื่นเท่า เงาร่างของจักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตเปลี่ยนแปรแล้วแยกออกให้เห็นเป็นสองร่าง จักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตทั้งสองคนสำแดงค่ายกลไปพร้อมกัน…ค่ายกลขนาดใหญ่ทั้งสองแห่งปรากฏขึ้นเหนือปีกทั้งสองของอาจารย์ห้ากาฬปักษา เหนือปีกข้างหนึ่งเต็มไปด้วยเปลวเพลิง ส่วนอีกข้างกลับเต็มไปด้วยน้ำแข็ง
“ปัง…” อาจารย์ห้ากาฬปักษากระพือปีก เพลิงและน้ำแข็งพลันบรรจบกัน ก่อให้เกิดพลังทำลายล้างอันน่าหวาดหวั่นแผ่กวาดออกมาด้านหน้า ทำลายล้างทุกหนแห่งที่มันผ่านไป
ร่างแยกและค่ายกลขนาดใหญ่ทั้งสองร่วมแรงกับนกสีดำ ก่อให้เกิดเป็นพลังที่ทำให้คนตะลึงงันจนมิอาจเอ่ยวาจา
ตงป๋อเสวี่ยอิงที่อยู่ด้านข้างเองก็ยังรู้สึกตื่นตระหนก นี่คือครั้งแรกที่เขาเห็นท่านอาจารย์จักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตสำแดงพลังอย่างสุดกำลัง เหมือนตนเองที่ถึงแม้จะมีร่างจริงร่างแยกรวมทั้งสิ้นสามร่าง แต่ก็เป็นการต่างคนต่างสู้ ทว่าสำหรับท่านอาจารย์จักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตนั้น ร่างแยกทั้้งสองกลับควบคุมค่ายกลสองแห่งร่วมกันได้อย่างสมบูรณ์แบบ ทำให้พลังได้รับการยกระดับขึ้น
“ช่างเป็นผู้ปกครองที่แข็งแกร่งเสียจริง” ภายในเรือบินอลวน รูปสลักขนาดมหึมา ‘กู่กานหลัว’ ที่มองดูฉากนี้อยู่ห่างๆ มีสีหน้าแปรเปลี่ยนไปเล็กน้อย “ถ้าหากไม่มีเรือบินอลวน ถึงแม้ว่าจะอาศัยสมบัติล้ำค่าอื่นๆ ก็ตาม เกรงว่ายามที่ข้าแตะจุดสูงสุดก็จะมิใช่คู่ต่อสู้ของเขาแล้ว! ในจักรวาลแห่งนี้ถึงกับสามารถให้กำเนิดผู้ปกครองที่น่าหวั่นเกรงเช่นนี้ออกมาได้ พลังยุทธ์เช่นนี้ก็เพียงพอให้รับมือกับเทพอากาศได้หลายกระบวนท่าแล้ว”
ในใจของกู่กานหลัวเกิดความริษยาขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว สายตาของเขาก็มองออกว่า ‘นกสีดำ’ ก็เป็นเพียงสิ่งมีชีวิตที่ค่อนข้างพิเศษ และเป็นเพียงระดับผู้ปกครองเท่านั้นเช่นเดียวกัน
ตัวเองร่วมมือกับผู้ติดตามคนหนึ่งก็แสดงพลังยุทธ์เช่นนี้ออกมาได้… ถ้าหากอยู่ต่อหน้าบรรพชนกู่ จักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตผู้นี้คงมีคุณสมบัติเหมาะสมจะเป็นบุตรทิพย์มากกว่าเขา กู่กานหลัวผู้นี้เสียอีก! สถานะของเขาต้องสั่นคลอนอย่างแน่นอน จึงตัดสินใจลองเสี่ยงดูสักตั้ง
“เฮอะ” ถึงแม้ว่าจะอิจฉา แต่กู่กานหลัวก็ยังคงไม่แยแสเช่นเดิม “สุดท้ายก็ยังมิได้เดินออกจากจักรวาล รอให้ได้สมบัติล้ำค่าของลัทธิจอมมารดามาก่อนเถิด จะกำจัดเขาทิ้งเสียเลย!”
……
จักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตเพียงคนเดียวก็ระเบิดการโจมตีอันแข็งแกร่งออกมาได้ ส่วนประมุขหยวนชู เจ้าแม่กานเหอ ผู้ครองชิง ประมุขตำหนักหมื่นเทพ และผางอี พวกเขาห้าคนก็ควบคุมค่ายกลขนาดใหญ่ค่ายหนึ่งในเวลาเดียวกัน โดยมีประมุขหยวนชูเป็นหลัก การโจมตีของค่ายกลทุกครั้งต่างก็มีรอยแยกสีดำขลับปรากฏขึ้น ทั้งยังมีพลังโจมตีที่ชวนให้คนตื่นตะลึง
นอกเหนือจากนี้แล้ว ผู้ปกครองนรกโลกันตร์ ตงป๋อเสวี่ยอิง บรรพชนหุบเหวลึก และประมุขเกาะกาลมิตินั้น พวกเขาทั้งสี่คนล้วนต่างคนต่างสู้
เพราะสมบัติล้ำค่าที่แกร่งกล้าที่เหมาะสมกับทางฝั่งผู้บำเพ็ญนั้นมีน้อยเกินไป
“ปัง…” ทุกครั้งที่อาจารย์ห้ากาฬปักษากระพือปีก ล้วนมีพลังทำลายล้างอันน่าหวาดหวั่นแผ่กำจายออกมา
“พรึ่บ!” ประมุขหยวนชูและผู้ปกครองห้าท่านควบคุมค่ายกลโดยพร้อมเพรียงกัน พวกเขาต่างก็เชี่ยวชาญค่ายกล มีรอยแยกปรากฏขึ้นทันทีในทุกการโจมตี หมายจะฉีกทึ้งลัทธิจอมมารดา
ถึงแม้ว่าพวกตงป๋อเสวี่ยอิง และผู้ปกครองนรกโลกันตร์แต่ละคนจะกำลังลงมือ แต่พลังการโจมตีของพวกเขาก็ค่อนข้างอ่อนแอ เพราะสุดท้ายก็ยังอยู่ในขอบเขตของขั้นผู้ปกครอง ย่อมมิอาจคุกคามลัทธิจอมมารดาได้อยู่แล้ว!
ทางฝั่งลัทธิจอมมารดานั้นมีการป้องกันถึงสามชั้นเต็มๆ
ชั้นหนึ่งคือเรือรบซวีมู่ที่เบื้องล่างของเจดีย์สังเวย ซึ่งมีรากอากาศจำนวนมากคอยบินวนรายล้อมรอบเจดีย์สังเวยเพื่ออารักขาเจดีย์สังเวย
ชั้นที่สองคือเรือบินอลวนที่อยู่ด้านบนเหนือเจดีย์สังเวย ก็คอยป้องกันอยู่เช่นกัน
ชั้นที่สามคือค่ายกลที่กู่กานหลัวมอบให้กับลัทธิจอมมารดาเอาไว้ก่อนหน้านี้
“ปัง ปัง ปัง” “ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว”
การโจมตีของฝั่งผู้บำเพ็ญดุร้ายบ้าคลั่ง แต่ก็ทำลายการขัดขวางของรยางค์จำนวนมากมายอย่างทุลักทุเลยิ่ง ลำพังแค่การป้องกันอันไร้รูปร่างของเรือบินอลวนที่มีต่อมิติเบื้องล่างก็สามารถสกัดกั้นพลานุภาพที่หลงเหลืออยู่เอาไว้ได้แล้ว
“ข้าประเมินพวกเขาสูงเกินไปเสียแล้ว ทั้งยังให้ลัทธิจอมมารดายืมค่ายกลหกแห่งอีกด้วย” เมื่อกู่กานหลัวที่อยู่ภายในเรือบินอลวนได้เห็นก็อดส่ายหน้ายิ้มเยาะมิได้ ใช่แล้ว แค่สองด่านแรกก็ป้องกันเอาไว้ได้แล้ว ค่ายกลย่อมไม่ได้รับการโจมตีแต่อย่างใด
“เร็วเข้า”
“กระตุ้นเร็วเข้าสิ”
เหล่าเจ้าลัทธิจอมมารดาต่างก็ร้อนรนเป็นอย่างยิ่ง
ทว่าชายชราผอมแห้งผู้นั้นกลับสวดพึมพำอยู่หน้าเจดีย์สังเวย มิได้เร่งร้อนเลยแม้แต่น้อย
กระบวนการกระตุ้นนี้จำเป็นต้องทำทีละขั้นละตอน
ตามการกระตุ้นอย่างค่อยๆ ของชายชราผอมแห้ง พลังของเจดีย์สังเวยก็ทวีความปั่นป่วนยิ่งขึ้น มีการรับสัมผัสกับบุคคลผู้สูงส่งอย่างที่สุดที่อยู่ห่างออกไปไกลเป็นที่สุดคนหนึ่ง
“จอมมารดา”
ชายชราผอมแห้งเผยรอยยิ้มบนใบหน้า ราวกับทารกน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนมารดา เขารู้สึกได้ถึงพลังอันมหาศาลไร้ที่สิ้นสุดนั้นแล้ว อยู่ต่อหน้าพลังเช่นนี้ ถึงแม้ตัวเขาจะเป็นขั้นเจ้าลัทธิ แต่ก็ราวกับมดปลวกตัวหนึ่งที่อยู่กลางอากาศ
“ปัง…”
ทันใดนั้นเจดีย์สังเวยก็ระเบิดพลังอันแข็งแกร่งยิ่งขึ้นออกมา แล้วเริ่มต้นสั่นพ้องไปกับเงารางของเจดีย์สังเวยสีเทาอื่นๆ แห่งแล้วแห่งเล่าที่ปรากฏขึ้นในจักรวาล การสั่นพ้องชนิดนี้ค่อยๆ ทำให้เกิดแบบแผนที่เริ่มมีความเสถียร แต่ความแปรปรวนของพลังฟ้าดินทั่วทั้งจักรวาลผู้บำเพ็ญกลับยิ่งทวีความรุนแรง เหล่าชีวิตเหนือธรรมดาในโลกเทพ โลกวัตถุ และหุบเหวลึกดำมืดจำนวนหนึ่งต่างก็ค้นพบด้วยความตื่นตะลึงว่าไม่มีทางดูดซับพลังฟ้าดินได้แล้ว เพราะว่าบ้าคลั่งเกินไป
“ใกล้เสร็จแล้ว” เมื่อบรรดาเจ้าลัทธิคนอื่นๆ ในเรือรบซวีมู่ได้เห็นฉากนี้ก็เผยสีหน้ายินดีออกมา
“ทำอย่างไรดี ตีไม่แตกเสียที ทำอย่างไรดีเล่า” ผู้ครองชิงเผยสีหน้าร้อนรนออกมา
“เจดีย์สังเวยนั้นมีเรือรบลำนั้นอยู่ ทั้งยังมีการป้องกันของเรือบินอลวนอีกด้วย ยังมีแม้กระทั่งการป้องกันจากค่ายกลอันน่าอัศจรรย์แห่งหนึ่ง ตอนนี้พวกเรายังตีไม่แตกแม้กระทั่งการป้องกันของเรือบินอลวนเลย” ประมุขหยวนชูก็มีสีหน้าไม่น่าดูเช่นเดียวกัน
จักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตก็ร้อนรนไม่ต่างกัน
ทำอย่างไรดีเล่า
ลัทธิจอมมารดาจำเป็นต้องติดตั้งเจดีย์สังเวยหกแห่ง จึงจะสามารถติดตั้งแท่นบูชาจอมมารดาให้สำเร็จได้ แล้วเริ่มเปลี่ยนแปลงทั่วทั้งจักรวาลโดยสมบูรณ์ ดังนั้นเจดีย์สังเวยทุกแห่งจึงจำเป็นต้องมีการรักษาการณ์ ทว่าเรือรบซวีมู่มีอยู่เพียงลำเดียว เรือบินอลวนก็มีเพียงแค่ลำเดียว นี่คือเหตุผลที่ก่อนหน้านี้ลัทธิจอมมารดามิได้ติดตั้งเจดีย์สังเวยมาโดยตลอด เพราะว่าติดตั้งไปก็มิอาจป้องกันได้!
แต่ทว่าค่ายกลอันน่าอัศจรรย์แห่งนั้น จักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตก็เป็นยอดฝีมือผู้ยิ่งใหญ่ในด้านค่ายกล จึงย่อมดูออกอย่างสมบูรณ์ “ค่ายกลที่คอยปกป้องเจดีย์สังเวยแห่งนี้มีความพิเศษและเร้นลับอย่างที่สุด เกรงว่าพลังในการป้องกันจะยังอยู่บนเรือรบซวีมู่ และเรือบินอลวน”
แน่นอนว่าการป้องกันอันแท้จริงของเรือบินอลวนเลิศล้ำเป็นที่สุด แต่ถึงอย่างไรกู่กานหลัวก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส เขาเพียงแค่หยุดเรือบินอลวนเอาไว้เหนือเจดีย์สังเวย แล้วควบคุมอากาศเบื้องล่าง เป็นการรักษาการณ์อย่างง่ายๆ เท่านั้น การป้องกันที่ง่ายดายพรรค์นี้… มิอาจสู้ค่ายกลของผู้รักษากฎแห่งนั้นได้เลย
“ก่อนหน้านี้ไม่เคยพบเห็นค่ายกลเช่นนี้มาก่อนเลย”
“นอกจากนี้ความพิเศษและเร้นลับเช่นนี้ ไม่เหมือนกับระบบลัทธิจอมมารดาเอาเสียเลย เกรงว่าจะเป็นกู่กานหลัวหยิบออกมาใช้น่ะสิ” จักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตกระวนกระวาย “ในที่สุดเขาก็ลงมือ เกรงว่าจะเป็นการทำให้มั่นใจว่าเจดีย์สังเวยทั้งหกแห่งได้รับการอารักขาอย่างเพียงพอ ทำอย่างไรดี ทำอย่างไรดีเล่า”
……
ทางฝั่งผู้บำเพ็ญไร้หนทางโดยสิ้นเชิง พูดถึงภูมิหลัง พวกเขาก็ย่ำแย่กว่าลัทธิจอมมารดา ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าจะเปรียบเทียบกับกู่กานหลัวเลย
“จอมมารดาหรือ” ตงป๋อเสวี่ยอิงมองดูเจดีย์สังเวยแห่งแรกนั้นอยู่ห่างๆ พลานุภาพของเจดีย์สังเวยแห่งแรกก็แผ่กวาดไปทั่วทั้งจักรวาลแล้ว หลากหลายพื้นที่ต่างก็มีเงารางของเจดีย์สังเวยสีเทาแห่งแล้วแห่งเล่าปรากฏขึ้น ด้วยการรับสัมผัสต่ออากาศของเขา ย่อมสามารถรับสัมผัสได้ถึงเจดีย์สังเวยสีเทาเหล่านั้น “จอมมารดาช่างเหิมเกริมเสียจริง”
เมื่อบำเพ็ญวิชาลับผู้ท่องไปถึงขั้นที่สิบเอ็ด ซึ่งก็คือยามที่อยู่ในแดนผู้ปกครองแล้ว ก็สามารถเข้าไปท่องในอากาศอันสับสนอลหม่านได้แล้ว! และการถ่ายทอดที่ผู้ท่องอากาศกู่ฉีทิ้งเอาไว้ก็มีการถ่ายทอดข้อมูลภายในอากาศอันสับสนอลหม่านเอาไว้จำนวนมากมาย รวมถึงข้อมูลของโลกทิพย์ด้วย
ด้วยสถานะของท่านอาจารย์ผู้ท่องอากาศ ‘กู่ฉี’ ข้อมูลที่ให้เอาไว้ก็ย่อมมหาศาลยิ่งนัก
อากาศอันสับสนอลหม่านอันกว้างใหญ่ไพศาลและโลกทิพย์ทั้งห้า! เช่นเดียวกับบุคคลผู้น่าเกรงขามแต่ละท่าน… อย่างเช่น บรรพชนเทียนอวี๋ จอมกระบี่แห่งเกาะใจกลางทะเลสาบ และท่านบรรพชนคีรีมาร เป็นต้น ท่านเหล่านี้ต่างก็เป็นบุคคลที่ไปถึงจุดสูงสุดของการบำเพ็ญ! เหมือนกับวิชาลับผู้ท่องของระบบผู้ท่องอากาศ เพียงแค่ไปถึงขั้นที่ห้าสิบเอ็ดเป็นต้นไป ก็นับได้ว่าเหยียบย่างเข้าสู่ระดับขั้นสุดยอดสุดท้ายของการบำเพ็ญแล้ว
นั่นคือระดับขั้นที่น่าเหลือเชื่อ แน่นอนว่าระดับขั้นนั้นก็มีทั้งที่แข็งแกร่งและอ่อนแอ ผู้บุกเบิกเฉกเช่นผู้ท่องอากาศนั้น นั่นคือผู้ที่สำเร็จทั้งวิชาลับผู้ท่อง ทั้งยิ่งใหญ่และน่าเกรงขาม
ในบรรดาบุคคลขั้นสุดยอด ‘จอมมารดา’ ก็คือบุคคลที่โอหังเป็นที่สุดผู้หนึ่ง ระบบการบำเพ็ญนี้ศรัทธาในตัวจอมมารดา และปฏิเสธระบบอื่นๆ ทั้งหมด! ทั้งหมดล้วนให้จอมมารดาเป็นที่เคารพเทิดทูนสูงสุด! แม้กระทั่งแท่นบูชาจอมมารดาก็สามารถหยิบยืมเอาพลังที่ ‘จอมมารดา’ มอบให้มาใช้เปลี่ยนแปลงจักรวาลแห่งหนึ่ง ทำให้จักรวาลอื่นๆ กลายเป็นจักรวาลของจอมมารดาได้
ว่ากันตามเหตุผลแล้ว บุคคลเช่นนี้ย่อมต้องเผชิญกับการแบ่งแยกจากบรรดาบุคคลขั้นสุดยอดคนอื่นๆ แต่จอมมารดาก็มีสถานะอันมั่นคงเช่นเดิม ก็คือแกร่งกล้าเหลือเกิน!
“ยังคงใช้น้ำเต้าสีดำดีกว่า” ตงป๋อเสวี่ยอิงพลิกมือหยิบเอาน้ำเต้าสีดำออกมา
“ตงป๋อเสวี่ยอิง เจ้าจะใช้จริงๆ หรือ” วิญญาณอาวุธส่งเสียงมา “ข้าขอเตือนเจ้าอีกครั้ง ตอนนี้เจ้าเป็นผู้ปกครอง เคลื่อนพลังขั้นที่สองของน้ำเต้าสีดำ… นั่นอาจจะทำร้ายทั่วทั้งจักรวาลได้! ถ้าหากบ้าคลั่งเกินไป ถึงขั้นทำลายทั้งจักรวาลจนสูญสลาย ก็มีความเป็นไปได้นะ”
“ข้าเข้าใจ ข้าจะควบคุมขอบเขตอย่างระมัดระวังที่สุดเลย” ตงป๋อเสวี่ยอิงพูด
ยามที่อยู่ในแดนผู้เคารพ พลังที่น้ำเต้าสีดำปลดปล่อยออกมาก็เพียงพอที่จะทำให้ผู้ปกครองทุกคนต้องล่าถอย!
ทว่ายามที่อยู่ในแดนผู้ปกครองนั้น สิ่งที่น้ำเต้าสีดำปลดปล่อยออกมา มิใช่ระลอกคลื่นอีกต่อไปแล้ว หากแต่เป็นพลานุภาพอันน่าหวาดหวั่นยิ่งกว่า เพียงพอที่จะทำให้บรรดาสิ่งมีชีวิตขั้นเทพอากาศ ‘แดนกำเนิด’ ต้องล่าถอย เหล่าเทพอากาศธรรมดาล้วนต้านทานไม่อยู่ จะเห็นได้ว่าพลานุภาพนี้น่าหวั่นเกรงเพียงใด พึงปรารถนาเพียงใด และมีเพียงพลานุภาพที่แข็งแกร่งเช่นนี้เท่านั้นจึงจะสามารถปกป้องผู้ท่องอากาศในแดนผู้ปกครองเอาไว้ได้!
“น้ำเต้าสีดำหรือ”
กู่กานหลัว รวมถึงเหล่าเจ้าลัทธิจอมมารดาที่อยู่ภายในเรือบินอลวน ที่คอยจับตามองฝั่งผู้บำเพ็ญอยู่ตลอดเวลาต่างก็ดูแคลนอยู่บ้าง
พลานุภาพของน้ำเต้าสีดำนั้น พวกเขาเคยเห็นมาก่อนแล้ว ระลอกคลื่นสีดำนั้นระห่ำบ้าคลั่ง มาถึงขั้นเทพอากาศอย่างทุลักทุเล แม้กระทั่งการโจมตีของจักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตก็มิอาจสู้ได้ ยังจะมาผสมผสานกันอีกหรือ
“ปั้ก” ตงป๋อเสวี่ยอิงดึงจุกปิดน้ำเต้าสีดำออก
……………………………………………….
“ก็มีสองเรื่องที่พูดไปก่อนหน้านี้ บัญชีกับโลหิตธาตุของแมลงเพลิงพันเนตร” จักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตพูดต่อ “สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นความต้องการเร่งด่วน เจ้าทำสำเร็จเพียงเรื่องเดียวก็ดีเหลือเกินแล้ว ถ้าหากทำได้ทั้งสองเรื่อง… เช่นนั้นพวกเราก็ชนะการต่อสู้ในคราวนี้อย่างแน่นอนแล้ว”
“เข้าใจแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ตงป๋อเสวี่ยอิงพยักหน้า
ก่อนหน้านี้เคยถามท่านชายสามเจียวอวิ๋นหลิวเกี่ยวกับสิ่งล้ำค่าสองชิ้นที่เป็นความต้องการเร่งด่วนของพวกท่านอาจารย์มาแล้ว แต่เจียวอวิ๋นหลิวก็ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยด้วยซ้ำ
เห็นได้ชัดว่าต้องไปหาสิ่งมีชีวิตที่ร้ายกาจยิ่งกว่านี้ จักรวาลคีรีมารมีอิทธิพลยิ่งใหญ่ มีผู้ปกครองอยู่มากมาย สมบัติล้ำค่าที่พวกจักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตหาไม่พบ กลับมีหวังที่จะหาพบได้ในจักรวาลคีรีมาร
“เช่นนั้นศิษย์ขอลา” ตงป๋อเสวี่ยอิงพูด
“เจ้าต้องระมัดระวังด้วยนะ การต่อสู้กับลัทธิจอมมารดานั้น เดิมที่พวกเราก็เป็นต่ออยู่แล้ว ความพยายามในตอนนี้ก็เพียงเพื่อเพิ่มโอกาสในการชนะเท่านั้น เจ้าอย่าเพิ่งเทหมดหน้าตักเด็ดขาด” จักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตชี้แนะต่อไป “ถึงแม้ว่าเจ้าจะมีร่างแยก ดูเหมือนว่าจะปลอดภัยอย่างยิ่ง ทว่าลูกไม้ของเทพอากาศนั้นยังเหนือกว่าที่เจ้าจะจินตนาการได้ นอกจากนี้ภูมิหลังของบรรพคีรีมารแห่งนั้นก็ไม่ธรรมดาเลย จะต้องทำตามกฎกติกาของพวกเขาโดยตลอด”
“ข้าเข้าใจ” ตงป๋อเสวี่ยอิงแย้มยิ้มแล้วกล่าวลาท่านอาจารย์ไปในทันที
จักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตมองร่างแปรของตงป๋อเสวี่ยอิงที่สลายหายไปตรงหน้าด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความคาดหวัง เรื่องที่เขาให้ตงป๋อเสวี่ยอิงไปจัดการสองเรื่องนั้นมีความสำคัญเป็นอย่างยิ่ง
“อ๊ะ…เสวี่ยอิงเคยพูดว่า การจะเข้าไปในบรรพคีรีมารนั้นยากยิ่ง เขามั่นใจแล้วหรือ” จักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตเอ่ย “หรือว่าได้ท่านชายสามผู้นั้นช่วยเหลือ”
ความเข้าใจที่เขามีต่อบรรพคีรีมารก็ล้วนเป็นสิ่งที่ตงป๋อเสวี่ยอิงบอกเล่า สิ่งที่รู้ก็ย่อมน้อยนัก
ย่อมมิได้เข้าใจว่า…การเข้าไปนั้นจะยากเย็นสักเพียงใด
******
ตงป๋อเสวี่ยอิงออกเดินทางอย่างไม่เร่งร้อน แต่ยังคงคอยท่าอยู่บนดาวดวงนั้น เพราะท่านชายเจียวอวิ๋นหลิวเคยพูดว่ารอให้เขาเสร็จสิ้นการบำเพ็ญแล้วจะไปส่งตงป๋อเสวี่ยอิงด้วยตนเอง
คนต่างเผ่าอย่างเขาบุ่มบ่ามบุกเข้าไปคนเดียว มิสู้รอให้ท่านชายเจียวอวิ๋นหลิวส่งเขาเข้าไป และอาศัยช่วงเวลาเล็กน้อยนี้ในการตกตะกอนบทเรียนที่ได้เรียนรู้จากการต่อสู้กับจักรพรรดิเทพมารแดงก่อนหน้านี้
“ซ่าๆๆ”
ฝนกระหน่ำลงมาอย่างหนัก เกิดเป็นม่านฝนขึ้นระหว่างผืนฟ้าและพื้นดิน
“ฮ่าฮ่าฮ่า ฮ่าฮ่าฮ่า…” ทันใดนั้นเสียงหัวเราะลั่นก็ดังขึ้นมาพร้อมกัน สะท้อนก้องไปทั่วทั้งดวงดาว กลิ่นอายอันน่าหวาดหวั่นขุมหนึ่งก็ระเบิดปะทุออกมาในขณะเดียวกัน
“หืม”
เหล่าองครักษ์ทั้งหลายล้วนสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายอันน่าหวาดหวั่นนี้ ตงป๋อเสวี่ยอิงก็ออกมา พวกเขาล้วนหันหน้ามองไปทางตำหนักของท่านชายที่อยู่ไกลออกไป
เห็นเพียงว่ามีเงาร่างสายหนึ่งยืนอยู่กลางอากาศเหนือตำหนักแห่งนั้น ในขณะนี้พื้นผิวร่างกายของท่านชายเจียวอวิ๋นหลิวภายใต้ชุดเกราะสีแดงเลือดหมู มีไอคลื่นสีแดงระเหยออกมา กลิ่นอายอันน่าหวาดเกรงทะยานสู่ผืนฟ้า ทำให้ทั่วทั้งดวงดาราสั่นสะเทือน โชคดีที่มีค่ายกลคอยป้องกัน มิฉะนั้นทั่วทั้งดวงดาวคงจะสิ้นสูญไปเสียแล้ว
“ยินดีด้วยท่านชาย ยินดีด้วยท่านชาย” ทันใดนั้นก็มีองครักษ์ตะโกนเสียงสูงขึ้นมา
บรรดาเหล่าองครักษ์ต่างก็พูดตามๆ กันไป
“เป็นผู้ปกครองแล้วหรือ” ตงป๋อเสวี่ยอิงเองก็ตกตะลึงอยู่บ้าง ถึงแม้ว่าการเป็นผู้ปกครองในระบบการบำเพ็ญสายโลหิตจะยากเย็นยิ่ง แต่เมื่อเทียบกันแล้วก็ยังง่ายกว่าระบบความเร้นลับของกฎเกณฑ์อยู่เล็กน้อย อย่างน้อยเพียงแค่อาศัยความช่วยเหลือจาก ‘ผลวิเศษมารดำ’ ก็ทำให้ความมั่นใจในสายโลหิตตื่นรู้ของท่านชายเจียวอวิ๋นหลิวเพิ่มพูนขึ้นมากๆแล้ว ตอนนี้ยังก้าวเข้าสู่ระดับผู้ปกครองได้สำเร็จอีกด้วย
การจะเป็นผู้ปกครองในระบบความเร้นลับของกฎเกณฑ์ยากเย็นอย่างยิ่ง วิถีโลกเทียมและวิถีเข่นฆ่าของตนนั้นก็บำเพ็ญจนถึงจุดคอขวดสูงสุดแล้ว แต่ต้องการจะสมบูรณ์นิรันดร์ ก็รู้สึกว่ายังมืดมัวนัก
ถึงแม้ว่าในใจจะยังเปี่ยมไปด้วยอารมณ์ ตงป๋อเสวี่ยอิงก็ยังทะยานเหินไปทางท่านชายเจียวอวิ๋นหลิวที่ตอนนี้กำลังตื่นเต้นยินดีอย่างหาใดเปรียบเพื่อแสดงความยินดี “ยินดีด้วยท่านชาย ได้เป็นผู้ปกครองแล้ว”
“ฮ่าฮ่า”
ท่านชายเจียวอวิ๋นหลิวมองไปทางตงป๋อเสวี่ยอิง เขาย่อมมีท่าทีที่เปลี่ยนแปลงไปต่อเหล่าองครักษ์คนอื่นๆบ้าง ถึงอย่างไรช่องว่างระหว่างผู้ปกครองกับผู้เคารพก็แตกต่างกันมากนัก แต่กับตงป๋อเสวี่ยอิง
เจียวอวิ๋นหลิวก็ยังค่อนข้างเกรงใจ เพราะว่าเขารู้สึกว่าองครักษ์ตงป๋อผู้นี้สามารถร้ายกาจเช่นนี้ได้
การจะเป็นผู้ปกครองย่อมไม่มีปัญหาอันใดอยู่แล้ว หลังจากเป็นผู้ปกครองแล้วก็จะต้องเป็นผู้ที่เหนือกว่าใครในบรรดาผู้ปกครองแน่ แม้ว่าอนาคตจะมุ่งหน้าไปยัง ‘โลกทิพย์ทะเลสัตตดารา’ ก็ยังต้องติดต่อกันอยู่บ่อยๆ
น้องตงป๋อ ต้องขอบคุณเจ้ามาก ถ้าหากไม่มีผลวิเศษมารดำ ลำพังข้าเองก็ไม่รู้เลยจริงๆว่าเมื่อไหร่จึงจะสามารถบรรลุได้” ท่านชายเจียวอวิ๋นหลิวทอดถอนใจ
“ผลวิเศษมารดำเป็นวัตถุภายนอก การบรรลุนั้นนอกจากวัตถุภายนอกแล้วก็ยังต้องอาศัยตัวเองด้วย” ตงป๋อเสวี่ยอิงพูด “ท่านชายสามารถบรรลุได้ เห็นได้ชัดว่าโดยปกติแล้วจะต้องสั่งสมอะไรมามากมาย”
เจียวอวิ๋นหลิวคลี่ยิ้ม
ใช่แล้ว
เขาถึงอัดอั้นตันใจมานานเกินไปแล้ว! เขาได้ทดลองบำเพ็ญระบบอื่นเพื่อการบรรลุ สิ้นเปลืองพลังงานไปมากมายเหลือเกิน ทั้งยังสั่งสมอะไรมามากมาย สุดท้ายตอนนี้กลับบรรลุได้ในคราวเดียว! ระดับชีวิตก็ย่อมแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ก่อนหน้านี้หากตงป๋อเสวี่ยอิงจะสังหารท่านชายสามนั้นก็ง่ายดายราวกับปอกกล้วย ทว่าตอนนี้…หากต่อสู้กันขึ้นมาจริงๆ ตงป๋อเสวี่ยอิงจะสามารถเอาชนะท่านชายสามได้หรือไม่ก็ยากจะพูดได้
สามารถเอาชนะจักรพรรดิเทพมารแดงได้ ก็มิได้หมายความว่าจะสามารถเอาชนะท่านชายสามที่ตอนนี้กลายเป็นผู้ปกครองแล้วได้
“ข้าเคยบอกแล้วว่าหลังจากเก็บตัวบำเพ็ญ ข้าจะส่งเจ้าไปบรรพคีรีมารด้วยตนเอง” ท่านชายเจียวอวิ๋นหลิวพูดยิ้มๆ “ถึงแม้ว่าข้าไม่มีคุณสมบัติพอที่จะเข้าไป แต่ข้าคุ้นเคยกับผู้ดูแลเขาบรรพคีรีมารเป็นอย่างยิ่ง แล้วข้าก็ยังรู้พวกกฎพื้นฐานด้วย”
“ต้องขอบคุณท่านชายแล้ว” ตงป๋อเสวี่ยอิงพูด
“ฮ่าฮ่า ตอนนี้ข้าเป็นผู้ปกครอง บำเพ็ญต่ออีกสักระยะเวลาหนึ่งข้าก็จะเข้าไปในบรรพคีรีมารด้วย” เจียวอวิ๋นหลิวอมยิ้ม “ผู้เคารพมีเพียงสามคน ตอนแรกข้าไม่กล้าจะคิด แต่ผู้ปกครองในบรรพคีรีมารกลับมีถึงสามสิบเก้าคน… ข้ามีท่านพ่อข้าช่วยเหลือ บำเพ็ญให้มากอีกสักระยะหนึ่งก็น่าจะสามารถสู้ได้อยู่”
“มีข้าช่วยเหลือ เจ้ายังไม่มั่นใจเต็มที่อีกหรือ” น้ำเสียงแหบพร่าเสียงหนึ่งดังขึ้น
ตงป๋อเสวี่ยอิงตกใจจนตัวโยน เจียวอวิ๋นหลิวก็หันหน้าไปอย่างตกใจ พวกเขาสองคนต่างก็เห็นบุรุษผู้หนึ่งหยัดยืนอยู่กลางอากาศด้านข้าง บุรุษผู้นี้สวมเกราะเกล็ดสีแดงเข้มตลอดร่าง ทว่าเกราะตรงบริเวณคิ้วกลับเป็นสีขาวซีด นัยน์ตาสีเงินทั้งคู่ก็เยียบเย็นราวน้ำแข็ง ราวกับสิ่งมีชีวิตที่สูงส่งหยามเหยียดมดปลวก
“ท่านพ่อขอรับ” เจียวอวิ๋นหลิวทักทายอย่างเคารพนบนอบ
“จ้าวท่าน” เหล่าองครักษ์ทั้งหมดกล่าวทัก เช่นเดียวกันกับตงป๋อเสวี่ยอิง
ไม่มีผู้ใดโง่งม ต่างก็รู้ว่าผู้ที่ปรากฏตัวขึ้นในทันทีทันใดผู้นี้ก็คือหนึ่งในจักรพรรดิสามท่านที่มีสถานะสูงส่งที่สุดในจักรวาลคีรีมาร แล้วยังเป็นจ้าวแห่งตระกูลเจียวอวิ๋น…จักรพรรดิเจียวอวิ๋น!
จ้าวท่าน เป็นคำเรียกขานที่ใช้กันโดยทั่วไปมากกว่าในจักรวาลผู้บำเพ็ญ
แต่ในจักรวาลคีรีมาร ‘อ๋อง’ ก็หมายถึงผู้ปกครองแล้ว! ส่วน ‘จ้าวท่าน’ มีเพียงเทพอากาศเท่านั้นจึงจะคู่ควรกับคำเรียกขานเช่นนี้
“ยังนับว่ามีประโยชน์อยู่บ้าง” จักรพรรดิเจียวอวิ๋นเอ่ยอย่างเย็นชา
แต่ท่านชายสามเจียวอวิ๋นหลิวกลับได้ยินแววยินดีที่แสดงออกมาสายหนึ่ง เนิ่นนานเหลือเกินแล้ว หลายปีมานี้ท่านพ่อของเขายากที่จะชมเชยเขาสักครั้ง ตั้งแต่เกิดมาจนถึงตอนนี้ นี่เป็นครั้งที่สองกระมัง
“ตัวเจ้าเป็นผู้ปกครอง ทั้งยังเป็นบุตรชายของข้า ก็จะต้องเข้าไปในบรรพคีรีมารอยู่แล้วสิ” จักรพรรดิเจียวอวิ๋นเอ่ยอย่างเย็นชา “อย่าทำตัวไร้ประโยชน์เช่นนั้น”
“ขอรับ” เจียวอวิ๋นหลิวเอ่ยอย่างเชื่อฟัง
จักรพรรดิเจียวอวิ๋นมองไปทางตงป๋อเสวี่ยอิง นัยน์ตาสีเงินอันเยียบเย็นไร้อารมณ์คู่นั้นทำให้หัวใจของตงป๋อเสวี่ยอิงบีบรัด กลิ่นอายของจักรพรรดิเจียวอวิ๋นผู้นี้เป็นเอกลักษณ์ยิ่งนัก ให้ความรู้สึกเหนือกว่ากฎเกณฑ์การหมุนเวียนของทั้งจักรวาลเสียอีก
“ตงป๋อเสวี่ยอิง” จักรพรรดิเจียวอวิ๋นเปิดปากเรียก “ข้ารู้จักเจ้า เอาชนะมารแดงได้ ผู้ปกครองที่สามารถเอาชนะผู้เคารพได้นั้นหาได้ยากยิ่งนัก”
ตงป๋อเสวี่ยอิงอมยิ้มพลางก้มศีรษะต่ำอย่างเชื่อฟัง
เขาอยู่ที่จักรวาลคีรีมาร มิได้มีเจตนาเป็นศัตรู ย่อมต้องทำตามกฎเกณฑ์อย่างเชื่อฟัง
ท่านชายสามเจียวอวิ๋นหลิวที่อยู่ข้างๆ เอ่ยต่อไปว่า “โชคดีที่มีน้องตงป๋อ หากมิได้น้องตงป๋อ ผลวิเศษมารดำของข้าก็คงถูกชิงไปแล้ว”
จักรพรรดิเจียวอวิ๋นพยักหน้า “พี่ใหญ่ของเจ้าสามารถทำให้มารแดงคอยช่วยเหลือได้ ก็เป็นความสามารถของเขา! เจ้าสามารถทำให้ตงป๋อเสวี่ยอิงช่วยเหลือได้ ก็เป็นความสามารถของเจ้าเช่นกัน ตงป๋อเสวี่ยอิง พลังของเจ้าเพียงพอที่จะไปยังบรรพคีรีมาร ไปแข่งกับผู้เคารพอีกสามคน เจ้าอยากไปหรือไม่ล่ะ”
“อยากไปแน่นอนขอรับ” ตงป๋อเสวี่ยอิงพูด
“ดี เช่นนั้นก็ไปเถิด”
จักรพรรดิเจียวอวิ๋นพูดจบก็นำทางตงป๋อเสวี่ยอิงและท่านชายสามเจียวอวิ๋นหลิวไป เสียงดังฟิ้วก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย
เหล่าองครักษ์คนอื่นๆ ในที่นั้นค่อยผ่อนลมหายใจออกจากปาก ทั้งตื่นเต้นและพรั่นพรึงไปพร้อมๆ กัน ในที่สุดชั่วชีวิตนี้ของพวกเขาก็ได้เห็นจักรพรรดิสักครั้งหนึ่งแล้ว!
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
