Chapter 216 : แฮงค์
” โอ๊ย ” – เดฟ เอามือปิดหูตัวเอง
” หยุดกรี๊ดได้แล้ว ! ” – เขาพยายามปิดปาก เคทลิน เสียงร้องดังขึ้นมาจากด้านหลังในตอนที่เขาไปชนบางอย่างเข้ารึใครก็ตามที่อยู่ข้างเตียง
‘ มีคนอื่นอยู่ใต้ผ้าห่มอีกเหรอ ? โอ้ ไม่นะ….’
เขาตัวแข็งทื่อไปและมองดูท่าทีของ เคทลิน โดยที่เธอมองไปยังด้านหลังเขา ปากกับตาของเธอเบิกกว้าง เขากลัวสิ่งที่เขาจะหันไปเจอแต่ก็ตัดสินใจหันกลับไป
ผมสีดำกับหน้าของ วาเนสซ่า
‘เหี้ยยยยย ‘
” นายทำอะไร ? ! ” – เคทลิน ตะโกนออกมา เธอลุกขึ้นนั่งและดึงผ้าห่มมาปิดตัว
” ใครน่ะ ? โอ๊ย ปวดหัวจัง ” -วาเนสซ่า ลุกขึ้นนั่งโดยตาที่ยังปิดอยู่ครึ่งหนึ่ง
” โอ๊ย หยุดพูดเสียงดังกันได้แล้ว ฉัน ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น “
” โกหก ! “
” โอ๊ย หยุดได้แล้ว ฉันไม่ได้ทำอะไร ฉันจำไม่ได้ “- เดฟ หนีไปที่ปลายเตียงเพื่อหลีกเลี่ยงการโดนตีแต่ก็ยังโดนบางอย่าง
วาเนสซ่า ค่อยๆรู้สึกตัวและมองไปที่ เดฟ กับ เคทลิน จากนั้นก็มองไปที่เตียง ถึงจะยังไม่ตื่นแต่เธอก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
” เสื้อผ้าฉันอยู่ไหน ? ” – เคทลิน กรีดร้องอกมา
” ฉัน อ่ะ…” – เดฟ เห็นชั้นในสีดำห้อยอยู่ที่โคมไฟข้างเตียง เขากลืนน้ำลายแล้วส่งสายตามองไปที่ชั้นใน
เคทลิน มองตามและโน้มมตัวเข้ามาฟาดหัวเขา
” ไอ้โรคจิต ! ออกไป ! “
เคทลิน จับชุดชั้นในมาซ่อนไว้ใต้ผ้าห่มและมองจนกว่า เดฟ ออกไปจากห้อง
เดฟ สงสัยว่า โซว์ กับ ราฟ ไปไหน ทำไมสองคนนี้ถึงได้อยู่กับเขา เขามองไปรอบๆหาสาวผมม่วงแต่ก็ไม่มีวี่แวว เสียงบ่นดังขึ้นมาจากทางเดินพร้อมกับประตูเล็กที่เปิดออกและ โซว์ ก็โผล่เข้ามา
” ฉันไม่เชื่อเลยว่านายทำแบบนั้นไปได้ยังไง ราฟ !”
‘เขาทำบ้าอะไร ? ‘
จากในห้องนั้นเสียงของเพื่อนสนิทเขาได้ดังขึ้นมา – ” มันไม่ใช่แบบนั้น โซว์ ฉันคิดว่าเธอเป็น เดฟ ! “
‘เหี้ยอะไรวะเนี้ย ? ! ‘
ชายสีหน้าลนลานเกือบโป๊ ราฟ ได้โผล่มาและมองผ่าน โซว์ ไป
” โอ้ ว่าไงพวก มันไม่ใช่แบบนี้นายเห็นหรอกนะ จริงๆ ! “
โซว์ หันกลับมาแล้วต้องอ้าปากค้าง
เดฟ เริ่มที่หัวเราะออกมา เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
” ชะใช่ ฉันรู้ว่ามันรู้สึกยังไง “
” เดฟ ! ทำไมนายต้องหัวเราะด้วย ! ? นายรู้มั้ยว่าไอ้นี่…ไอ้นี่…ไอ้นี่มันทำอะไร ? “
” ฉันบอกเธอแล้ว – “- ราฟ ขัดขึ้นมา
” ไม่ นายเงียบไว้ซะ นายคือคนผิด ! “
ราฟ มองผ่าน เดฟ ไปและเห็นผู้หญิงอีกสองคนออกมาจากห้อง เคทลิน เอาผ้าเช็ดตัวพันตัวและชุดของ วาเนสซ่า ก็ดูยับๆ เขาถึงกับผิวปากออกมาด้วยความชื่นชม
” โว๊ว ฉันล่ะเคารพนายเลยพวก ! ” – เขายกมือเพื่อจะแท็กกับ เดฟ
” ไม่ มันไม่ใช่แบบนั้น ” – เดฟ เริ่มหัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง ใครจะไปเชื่อเรื่องพวกนี้ ? เขาไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไงแต่มันเหมือนกับมุขในหนังเก่าๆ
โซว์ ส่งสายตาดุมาที่ เดฟ กับการที่เขาหัวเราะ เธอเดินไปที่ประตูห้อง เดฟ และหันกลับมา
” ผู้หญิงจะคุยกัน ! ” – โซว์ พูดขึ้นแล้วปิดประตูจนเกือบจะงับเท้า เดฟ เดฟ กับ ราฟ โดนทิ้งให้อยู่ในความอึดอัด
” บ้าเอ้ย เสื้อผ้าฉัน ” – เดฟ พูดขึ้นแล้วไปเคาะประตู
” ฉันไม่ได้ทำอะไรนะพวก ” – ราฟบอก – ” ไปเถอะ เราจะเรียกรูมเซอร์วิต ฉันมั่นใจว่ามันต้องมีผ้าขนหนูรึ…ผ้าปูบ้าง ” – เขาหัวเราะ
เดฟ ได้แต่พยักหน้าแล้วเดินไปยังทางเดิน
ราฟ กับ เดฟ ได้กินอาหารเช้าแต่ทั้งสองคนบอกไม่ได้เลยว่าอะไรที่พาพวกเขามาถึงห้องได้และเด็กสาวสามคนโผล่มาพร้อมกับสีหน้าโกรธๆ เดฟ พยายามจะคุยกับพวกเธอผ่านประตูห้องแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ ราฟ ได้กลับไปที่เตียงเพื่อนอนต่อ เมื่อทำอะไรไม่ได้ เดฟ ก็ตัดสินใจใช้เครื่องเล่นในห้อง โซว์ กับ ราฟ เพื่อล็อคอินเข้าไปในเกม
***
ผ่านมามากกว่า 24 ชม.ในเกม
การแบนจากเมืองได้ถูกนับใหม่
คุณมีเวลา 10 นาทีในการออกจากเมือง Moria
***
เดฟ ไม่ได้สนใจแจ้งเตือน เขาออกไปเดินเล่นในเมืองต้องการพักผ่อนจิตใจกับเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นทั้งดีและแย่ เขาคิดว่าจะลองตรวจสอบรายชื่อดูว่ามีเพื่อนเข้ามาด้วยมั้ยแต่ก็ตัดสินใจว่าคงไม่ดีเท่าไหร่
Moria เป็นเมืองเล็กๆ ถึงแม้ว่าจะมีประกาศฆ่าบนหัวแต่เขาก็ไม่ได้ถูกผู้เล่นคนไหนตามจนถึงตอนที่เขาเดินไปถึงประตูเมือง
แต่ทันทีที่ เดฟ ก้าวออกมาจากเมืองมิติก็ได้เปิดออกและเงาหนึ่งก็โผล่มาตรงหน้าเขา
” ว่าไงเด็กน้อย ” – เสียงนั้นดังขึ้นมาจากเงา
” นาย ! นายคือคนที่ขโมยของฉันไป เอาคืนมา ! “
” ฉันไม่ได้ขโมยอะไรและฉันก็ไม่ให้คืนด้วย ” – เงานั้นหัวเราะ
” มันดูไม่เข้าท่าเลย ! นายขโมยคริสตัลของหัวใจแห่งความตายไป อันที่ราชาอันเดตให้กับฉันมา “
” นายไม่ฟังเลยนิ มันเป็นของฉัน “
เงาเริ่มหายไปเผยให้เห็นร่างดูคล้ายเด็กวัยรุ่นใส่แจ็คเก็ตหนังสีดำแขนกุด เขามีผมโมฮอร์คสีฟ้าและเจาะหูกับจมูก สิ่งที่คาดอยู่ที่คอดูเหมือนว่าจะเป็นกีตาร์
เดฟ ได้ตรวจสอบอีกฝ่ายดูทันที
***
ผิดพลาด ! ตัวตนที่ไม่อาจจะระบุได้
ตรวจสอบล้มเหลว
***
เด็กหนุ่มยิ้มออกมาและโบกมือ สายตาของ เดฟ พร่าไปและได้โผล่มาในบาร์ บาร์ที่ตรงกำแพงนั้นมีเวทีตั้งอยู่
เดฟ มองไปรอบๆ ที่แห่งนี้ว่างเปล่ามีแค่แสงไฟที่ส่องไปมาเผยให้เห็นกำแพงไม้และพื้นปูน
เด็กหนุ่มโผล่ขึ้นมาที่เวทีและเริ่มเล่นเพลงที่ดูคุ้นเคย
” ไม่ บันได…ไม่ เริ่มงานเลี้ยงได้ ! ” – เด็กหนุ่มหัวเราะ – ” ตามสบายนะ เด็กน้อย “
เขาหยุดเล่นและวางกีตาร์ลง
‘ ไอ้ประหลาดนี่เป็นใคร ‘
” ฉันอยากให้นายช่วยฉันบางอย่าง เด็กน้อย “
” หยุดเรียกฉันว่าเด็กซะที ! นายอายุน้อยกว่าฉันอีก ถ้าใครจะต้องเป็นเด็กก็นายนั่นแหละ ! “
” แต่ฉันเป็นเทพ งั้นนายก็ต้องเป็นเด็กน้อย ตกลงตามนั้น ตอนนี้ถ้านายหยุดขัด เราจะได้มาคุยธุระกันและเอาอันเดตของฉันกลับมา “
” นะ…นายเอาพวกนั้นกลับมาได้งั้นเหรอ ? “
” ก็ใช่ ฉันเป็นเทพแห่งอันเดตไงล่ะ ดังนั้นก็ได้ “
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
