Release That Witch ปล่อยแม่มดคนนั้นซะ 1027

วิคเตอร์สะกดความรู้สึกสงสัยภายในใจ ก่อนจะนั่งลงยังเก้าอี้แถวที่ 3 หมายเลข 10 ตามที่ระบุเอาไว้บนตั๋ว

“ท่านคือคนๆ นั้นจากตระกูลโลธา…” จู่ๆ ด้านข้างเขาพลันมีเสียงคนพูดขึ้นมา

“เขาหันหน้าไปอย่างแปลกใจเล็กน้อย ก่อนจะพบว่าอีกฝ่ายคือผู้หญิงแต่งตัวดูหรูหราสวยงาม เพียงแค่ดูก็รู้ว่าเธอเป็นพวกที่มีประสบการณ์ทางความรักที่โชกโชนซึ่งต่างจากทิงเกิล ไม่ว่าจะเป็นเวลาไหนเธอก็สามารถแสดงเสน่ห์อันน่าเย้ายวนของตัวเองออกมาได้เสมอ “วิคเตอร์ โลธา ไม่ทราบว่าเจ้าคือ?”

“ได้ยินชื่อเสียงท่านมานานแล้ว” หญิงสาวยกมือขึ้นมาทาบที่หน้าอกพร้อมรอยยิ้ม “ข้าคือเดนิส เพย์ตัน มาจากเมืองกลอรี อาณาจักรดอว์น”

“ที่แท้ก็คุณหนูใหญ่แห่งตระกูลเพย์ตัน” วิคเตอร์ทำหน้าเหมือนนึกออก “คิดไม่ถึงว่าจะได้เจอแม่ค้าที่มาจากเมืองเดียวกันที่นี่”

“ข้าเองก็คิดไม่ถึงว่าจะได้เจอกับอัจฉริยะทางการค้าที่ร่ำลือกันที่นี่” เดนิสชี้ไปยังคนที่อยู่ข้างเธอ “ข้าขอแนะนำท่านหน่อย ท่านนี้คือท่านฮิวโก้ เขาเคยเป็นเอกอัครราชทูตอยู่ที่อาณาจักรดอว์น เขาเป็นคนเชิญข้ามาที่นี่”

“ยินดีที่ได้พบขอรับ”

หลังจากนั้นก็เป็นการพูดคุยกัน

ในการพูดคุยกับฮิวโก้ วิคเตอร์ได้รู้จักกับคนระดับบนๆ ของเกรย์คาสเซิลอีกหลายคน

แล้วก็เป็นอย่างที่เขาคิดเอาไว้จริงๆ คนที่สามารถเข้ามาที่โรงละครแห่งนี้ได้ส่วนใหญ่มีแต่พวกคนรวยและขุนนาง อย่างเช่นคนที่นั่งอยู่แถวหน้าสุดส่วนใหญ่ล้วนแต่เป็นผู้มีอำนาจอยู่ในสำนักงานเมือง ได้ยินฮิวโก้บอกว่าฝ่าบาทเป็นคนพระราชทานตั๋วให้พวกเขาทั้งหมด พวกเขาไม่จำเป็นต้องจ่ายเงินเองแม้แต่สตางค์เดียว ส่วนที่นั่งแถวกลางและแถวหลังก็เป็นแขกผู้มีเกียรติและพ่อค้าที่ร่ำรวยจากที่ต่างๆ นอกจากนี้เขายังมองเห็นคณะละครเวทีของเมืองหลวงแห่งเกรย์คาสเซิลอยู่ในกลุ่มคนด้วย

ค่าตั๋ว 40 เหรียญทองทำให้โรงละครกลายเป็นเหมือนงานเลี้ยงขนาดย่อมๆ ถ้าหากได้ทำความรู้จักกับคนเหล่านี้ สิ่งที่เขาจะได้รับกลับมามันก็คุ้มกับค่าตั๋วที่เสียไปแล้ว

กระทั่งทุกคนมากันพร้อมแล้ว พนักงาน 10 กว่าคนก็เข็นรถเล็กๆ ออกมาจากประตูด้านหนึ่ง ก่อนจะเอาถุงกระดาษรูปร่างแปลกๆ ใส่ลงไปในช่องที่อยู่ข้างมือจับของเก้าอี้นอน

“นี่เขาให้พวกเราหรือเจ้าคะ?” ทิงเกิลหยิบถุงกระดาษขึ้นมาดูอย่างประหลาดใจ “เออ เหมือนมันจะเขียนว่าปะ…ป๊อบคอร์น?”

“แล้วก็มีมันฝรั่งทอดกับนม พวกนี้ล้วนแต่เป็นของกินอย่างนั้นเหรอ?” วิคเตอร์สังเกตเป็นว่าตัวถุงที่มีตัวหนังสือเขียนว่านมอยู่นั้นมีลักษณะค่อนข้างแปลกประหลาดทีเดียว ดูเผินๆ แล้วเหมือนกับกระดาษหนังแกะ แต่พอจับดูแล้วกลับนุ่มอย่างมาก เพียงแต่ด้วยรูปร่างของมันทำให้เขาไม่รู้ว่าควรจะจัดการกับมันอย่างไร แต่โชคดีที่ด้านล่างตัวหนังสือมีรูปภาพคอยบอกวิธีกินอยู่ เห็นได้ชัดว่ามีการคิดถึงเรื่องการใช้งานครั้งแรกของแขกเอาไว้แล้ว

ในตอนที่เขาทำตามขั้นตอนไปเรื่อยๆ จากนั้นเอาหลอดอ่อนๆ ใสๆ เสียบเข้าไปตรงปากถุงที่อยู่ด้านบนพร้อมกับดูดเอานมวัวที่อยู่ด้านในออกมา ภายในใจเขาพลันมีความรู้สึกยินดีอย่างที่ไม่อาจบรรยายได้

นี่มันน่าเหลือเชื่อจริงๆ!

แม้แต่นมวัวที่เป็นของปกติธรรมดาในชีวิตประจำวันก็เหมือนจะหวานขึ้นมามากกว่าเดิม

คำชี้แจงเรื่องอุณหภูมิ การออกแบบที่ประณีต บรรจุภัณฑ์ที่ไม่เคยพบเห็นมาก่อน ต่อให้สิ่งที่ใส่อยู่ข้างในเป็นน้ำเปล่า มันก็สามารถขายได้ราคาดีแน่!

คนที่ออกแบบมันจะต้องเป็นพ่อค้าที่ยอดเยี่ยมอย่างมากแน่

ยิ่งไปกว่านั้นวิคเตอร์ยังรู้ด้วยว่าการทำแบบนี้ไม่ใช่แค่เพื่อทำให้มันดูแปลกใหม่น่าสนใจเท่านั้น แต่ถุงทั้งสองชนิดนี้ไม่สามารถทำให้เกิดอันตรายกับคนได้ ไม่เหมือนกับพวกขวดเครื่องปั้นดินเผาหรือภาชนะที่เป็นแก้วที่มีคม เมื่อคำนึงถึงสถานะแขกที่มาชมละครแล้ว การทำแบบนี้จึงนับว่ามีความสำคัญอย่างมาก ขณะเดียวกันช่องเสียบที่อยู่ข้างเก้าอี้ก็สามารถใส่ถุงนมได้อย่างพอดิบพอดี ถึงแม้จะเอาถุงที่ฉีกปากถุงใส่เข้าไปในช่อง มันก็ไม่มีน้ำนมหกออกมาเลยแม้แต่น้อย

เขายากจะจินตนาการได้ว่าการออกแบบที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้มันจะปรากฏอยู่ในสินค้าที่เพิ่งเปิดตัวออกมาเป็นครั้งแรก

ในขณะที่วิคเตอร์กำลังจะลองชิมป๊อบคอร์นดูว่ารสชาติเป็นอย่างไร จู่ๆ พลันมีเสียงดังลอยๆ ขึ้นมาในโรงละคร “ยินดีต้อนรับทุกท่านเข้าสู่โรงหนังเวทมนตร์ของเกรย์คาสเซิล อีกสักครู่ ‘หัวใจแห่งหมาป่า’ กำลังจะเริ่มทำการแสดงแล้ว ขอเชิญทุกท่านกลับไปนั่งประจำที่ และคอยฟังกฎระเบียบในการรับชมอย่างละเอียด หากเกิดปัญหาอะไรในขณะที่รับชมอยู่ ขอให้ทุกท่านทำตามกฎที่ได้แจ้งเอาไว้เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันขึ้น”

ภายในโรงละครมีเสียงฮือฮาดังขึ้นมาทันที เพราะว่าผู้ชมต่างก็ได้ยินเสียง แต่กลับมองไม่เห็นคนพูดว่าอยู่ที่ไหน

“อันดับแรก หนังภาพยนตร์จะมีความยาวทั้งหมด 2 ชั่วโมง 15 นาที ในระหว่างที่ทำการแสดงจะไม่มีการหยุดพัก แล้วก็ไม่อนุญาติให้ลุกจากที่นั่งโดยพลการ หากท่านต้องการความช่วยเหลือ โปรดดึงเชือกส่งสัญญาณที่อยู่ด้านล่างเก้าอี้ แล้วนั่งรออยู่กับที่ด้วยความสงบ”

“อันดับต่อมา นี่จะเป็นประสบการณ์การรับชมอย่างที่ไม่เคยมีใครได้สัมผัสมาก่อน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ขออย่าได้ตกใจและแตกตื่น ทุกท่านโปรดจำเอาไว้ว่ามันเป็นเพียงละครเวทีชนิดพิเศษแบบหนึ่งเท่านั้น ไม่ใช่เรื่องที่เกิดขึ้นจริงๆ ถ้าหากเกิดความเสียหายต่อบุคคลที่สามอันเนื่องมาจากตัวท่าน ทางเมืองเนเวอร์วินเทอร์จะทำการสอบสวนและหาตัวคนมารับผิดชอบ”

วิคเตอร์อดยิ้มขึ้นมาเล็กน้อยไม่ได้เมื่อฟังถึงตรงนี้ เฮ้ๆ บนโลกนี้มีใครคิดว่าละครมันเป็นเรื่องจริงบ้างล่ะ? ตกใจและแตกตื่นอย่างนั้นเหรอ นี่พูดเกินจริงไปหรือเปล่า เขาฉวยโอกาสนี้เหลือบมองไปทางด้านหลัง ก่อนจะเห็นพวกคณะละครเวทีต่างก็ทำสีหน้าเยาะเย้ยออกมาอย่างที่เขาคิดเอาไว้

กลับกลายเป็นทิงเกิลที่ไม่รู้สึกถึงความผิดปกติอะไร เธอคว้ามือจับของเก้าอี้เอาไว้แน่นด้วยความตื่นเต้น

เสียงประกาศเงียบไปครู่ ก่อนจะดังขึ้นมาใหม่อีกครั้ง “เช่นนั้น ขอเชิญทุกท่านมีความสุขกับช่วงเวลาแห่งความฝันนี้”

“การแสดงจะเริ่มขึ้น ณ บัดนี้!”

สิ้นเสียงประกาศ หินเวทมนตร์ทั้งสี่ก่อนก็ค่อยๆ เลื่อนหายไปบนเพดาน ภายในโรงละครมืดลงทันที

นี่มันอะไรกัน? ถ้าแสงไม่พอมันก็จะส่งผลกระทบต่อการแสดงละคร ที่โรงละครส่วนใหญ่นิยมทำหลังคาให้เปิดโล่งก็เพราะเหตุนี้ ถ้าไม่มีแม้กระทั่งแสง แล้วจะไปมองเห็นรายละเอียดในการแสดงได้อย่างไร วิคเตอร์ยิ้มมุมปากขึ้นมามากกว่าเดิม เขาชักจะสงสัยแล้วว่าการแสดงนี้จะจบลงอย่างไร

แต่ยังไม่ทันทีเขาจะได้เก็บความรู้สึกขบขันภายในใจ หลังจากนั้นเขาก็ต้องตกตะลึง

หลังมีลำแสงสีขาวแวบผ่านไป สายตาของเขาพลันมืดลง นี่คือความมืดที่มืดที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา จะเรียกว่าหุบเหวที่ลึกที่สุดก็คงจะได้ อย่าว่าแต่ซ้ายขวาหน้าหลังเลย แม้แต่เก้าอี้ที่อยู่ใต้ตัวเขาก็ยังหายไปด้วย! ถ้าไม่ใช่เพราะว่าก้นของเขายังสัมผัสอยู่กับตัวเก้าอี้ล่ะก็ เกรงว่าเขาคงจะกระเด้งตัวโดดขึ้นมาแล้ว

แต่หลังจากนั้นมันยังมีสิ่งที่น่าเหลือเชื่อยิ่งกว่านั้นเกิดขึ้นอีก วิคเตอร์พบว่าร่างกายตัวเองนั้นจมอยู่ท่ามกลางความมืด แม้แต่มือที่วางอยู่ข้างหน้าก็ยังไม่สามารถมองเห็นรายละเอียดใดๆ ได้เลย ตอนนี้เขาไม่รู้แล้วว่านี่เป็นเพราะความมืดหรือว่าสัมผัสการมองเห็นของเขาถูกช่วงชิงไปแล้วกันแน่

เสียงฮือฮาที่ดังขึ้นมาได้พิสูจน์ให้เห็นไม่ได้มีแค่เขาคนเดียวเท่านั้นที่ตกใจ เสียงอุทานเบาๆ ที่ดังสนับไปมาทำให้บรรยากาศเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

ที่แท้ที่บอกว่าตกใจจนทำอะไรไม่ถูกนั้นไม่ใช่แค่การพูดขึ้นมาเฉยๆ เท่านั้น!

ถ้าไม่เป็นเพราะคำเตือนที่แจ้งเอาไว้ล่วงหน้า เกรงว่าหลายๆ คนคงจะลุกขึ้นมาวิ่งแล้ว

ทันใดนั้นเอง ลำแสงที่ดูนุ่มนวลก็ส่องลงมาจากบนหัว ความมืดถูกพัดหายไป ภายในโรงละครกลับมาสว่างอีกครั้ง แต่ว่าเหล่าผู้ชมก็ไม่ได้สงบลงเลยแม้แต่น้อย ในทางกลับกัน พวกเขากลับสูดหายใจด้วยความตกใจ

พระเจ้า วิคเตอร์เองก็ลืมตาโต นี่มัน…คืออะไรกันเนี่ย? ภาพที่อยู่ตรงหน้านั้นไม่ใช่โรงละครอีก หากแต่กลายเป็นท่ามกลางท้องฟ้า!

เขาได้ยินเสียงลมที่พัดอยู่ข้างหู แล้วก็มองเห็นท้องฟ้าที่มีหิมะตกโปรยปรายลงมา ใต้เท้าของเขาอยู่ห่างจากพื้นดินอย่างน้อยก็หลายกิโลเมตร ต้นไม้และสายน้ำกลายเป็นลายสีเทาขาวสลับกัน ประสบการณ์ที่ไม่เคยพบเห็นมาก่อนนี้ทำเอาวิคเตอร์ตัวสั่นขึ้นมา เขาแทบจะใช้แรงทั้งตัวยึดจับเก้าอี้เอาไว้แน่น ทำให้ร่างกายของตัวเองขดอยู่บนเก้าอี้นอนที่ ‘ล่องหน’ อยู่ เหมือนกับว่านั่นเป็นเพียงสิ่งเดียวที่รองรับเขาอยู่ ทันทีที่ปล่อยมือเขาจะต้องตกลงมาจนกระดูกแหลกละเอียดอย่างแน่นอน

“ในเมืองแห่งขุนเขาแห่งหนึ่งที่อยู่ทางเหนืออันไกลโพ้นมีเจ้าหญิงตัวน้อยน่ารักอยู่ 2 คน และเรื่องราวของพวกนางนั้งสองคนก็เริ่มต้นขึ้นที่นี่….” กระทั่งมีเสียงพากษ์ที่ไม่รีบร้อนดังขึ้นมา เขาถึงได้พบว่าตัวเองยังคงดูละครอยู่ หาใช่ถูกพระเจ้าเรียกตัวไปที่สวรรค์แล้วไม่

‘บนโลกนี้มีใครคิดว่าละครเป็นเรื่องจริงบ้างล่ะ?’

วิคเตอร์รู้สึกอยากจะร้องไห้ ใครมันจะไปคิดถึงล่ะว่าหนังเวทมนตร์มันจะเป็นแบบนี้?

ในเวลา 2 ชั่วโมงกว่าหลังจากนั้น พ่อค้าอัญมณีผู้นี้ก็ได้สัมผัสกับช่วงเวลาที่น่าเหลือเชื่อที่สุดในชีวิตของเขา