Regressor Instruction Manual 21 โล่งอก

ตอนที่ 21 โล่งอก

“ฮายัน?”  

 

 

“พ – พี่คะ”  

 

 

‘ผมรู้สึกคร่าว ๆ ว่าสิ่งต่าง ๆ จะกลายเป็นแบบนี้….’  

 

 

แต่ฉากตรงหน้า น่ากลัวกว่าที่ผมคิด  

 

 

จองฮายันยิ้มอย่างสงบ ในขณะที่พัคฮเยยองกำลังดิ้นรนอยู่บนพื้น พร้อมกับแขนและขาเพียงข้างเดียว  

 

 

ผมรู้สึกถึงของในท้องที่ดันขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว แต่ผมฝืนอาการคลื่นไส้นั้น  

 

 

ผมเห็นดวงตาของจองฮายันที่สั่นไหว  

 

 

เมื่อเห็นกำแพงที่สร้างจากมานา ผมรู้สึกหวาดกลัวกับพลังที่ยิ่งใหญ่กว่าและมันก็เอาชนะผมได้  

 

 

‘ผมควรจะทำยังไง? ‘  

 

 

ผมไม่แน่ใจว่าจะตอบสนองอย่างไร  

 

 

ก่อนที่สิ่งต่าง ๆ จะไปไกลเกินกว่าการควบคุม สมองของผมก็กำลังทำงานอย่างหนักเพื่อหาทางแก้ไขสถานการณ์ให้เร็วที่สุด ผมคิดอะไรไม่ออกนอกจากจองฮายัน  

 

 

‘ปาร์คด็อกกูอาจจะไม่ได้ดีกว่ากันในสถานการณ์เช่นนี้ แต่ถ้ามีเพียงเขาอยู่ที่นี่’  

 

 

เขาจะไม่รู้สึกถึงมานา  

 

 

เป็นความผิดพลาดที่บอกให้เขาตรวจสอบทางซ้ายและมาที่นี่ด้วยตัวเอง  

 

 

“อึมมม … มม!”  

 

 

ผมติดอยู่ในสถานการณ์ที่เห็นพัคฮเยยองกำลังขอความช่วยเหลือ โดยที่ปากของเธอถูกปิดกั้นด้วยเวทมนตร์  

 

 

ผมไม่รู้ว่าจองฮายันมีปฏิกิริยาอย่างไรกับรูปลักษณ์ของผม  

 

 

เมื่อผมมองไปที่จองฮายัน การแสดงออกของเธอดูราวกับว่าวิญญาณถูกดึงไปจากร่าง  

 

 

เธอเองก็ถูกแช่แข็งด้วยการเผชิญหน้าอย่างกะทันหัน  

 

 

ในความเป็นจริงผมก็ไม่ได้แตกต่างจากเธอมากนัก ผมยังถูกจับระหว่างสองตัวเลือก  

 

 

‘จะดีไหมถ้าผมหนีไป? ‘  

 

 

ถ้าไม่  

 

 

‘แกล้งไม่รู้จะดีกว่าไหม?’  

 

 

ผมต้องพิจารณาปัญหานี้อย่างรอบคอบ  

 

 

ร่างกายของผมรู้สึกถึงอันตรายกรีดร้องให้วิ่งหนีไป แต่สมองของผมกลับทรยศต่อความคาดหวัง  

 

 

ผมเริ่มชั่งน้ำหนักข้อดี ข้อเสีย  

 

 

ผมแน่ใจว่าจองฮายันรู้สึกดีกับผมอย่างแน่นอน  

 

 

นอกจากนี้ คงไม่ใช่เรื่องเกินจริงที่จะบอกว่าความรู้สึกของเธอจะมากขึ้นเมื่อเวลาผ่านไป  

 

 

แรงจูงใจเบื้องหลังการพยายามฆ่าพัคฮเยยองก็น่าจะเกี่ยวข้องกับผมเช่นกัน  

 

 

ไม่สิ มันต้องเกี่ยวข้องกัน  

 

 

บางทีก่อนหน้านี้ อาจมีปัญหาระหว่างเธอกับพัคฮเยยอง แต่จากพฤติกรรมของเธอตอนนี้ มีเพียงคำตอบเดียวสำหรับเรื่องทั้งหมด  

 

 

ถ้าผมลังเลต่อหน้าจองฮายันที่นี่  

 

 

บางทีดาบของเธออาจจะหันมาที่ผมแทน  

 

 

ถ้าผมปฏิเสธ ผู้หญิงบ้านี่อาจร่ายคาถาที่ไม่รู้จักใส่ผม  

 

 

ผมวนเวียนอยู่ในอาณาเขตมานา จนแทบจะรู้สึกไม่เป็นธรรมชาติ  

 

 

ในที่สุดผมก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเปิดปากพูดอย่างระมัดระวัง  

 

 

มันเป็นทางเลือกที่เหมาะสมที่สุด  

 

 

“ฮ – ฮเยยอง …มันเกิดขึ้นอะไรขึ้น?”  

 

 

“เอ๊ะ?”  

 

 

โปรดอย่าเสียโอกาสที่ผมมอบให้  

 

 

โปรดบอกผมในคำตอบที่ถูกต้อง  

 

 

ผมไม่สามารถช่วยอะไรคุณได้มากไปกว่านี้  

 

 

“ทำไมแขนและขาของเธอถึง…เกิดอะไรขึ้น?”  

 

 

อย่าลืมเอามือปิดปาก คุณไม่สามารถละทิ้งการแสดงออกที่ไม่อยากเชื่อได้  

 

 

ตอนนั้นใบหน้าของจองฮายันสดใสขึ้นเล็กน้อย ตรงกันข้ามกับความคาดหวัง ดูเหมือนเธอจะคิดว่าสถานการณ์เลวร้ายที่สุดที่เธอจินตนาการยังมาไม่ถึง  

 

 

เธอคงคิดว่า ผมไม่รู้ว่าเธออยู่เบื้องหลังเรื่องนี้  

 

 

การเลือกสิ่งที่จะพูดนั้นง่ายมาก  

 

 

เธอน่าจะหาคำตอบได้ไม่ยาก  

 

 

“ฉันยังไม่แน่ใจเกี่ยวกับรายละเอียด พี่คะ…ทันใดนั้นเอง…”  

 

 

มือและขา ริมฝีปากและเสียงที่สั่น  

 

 

เธอไม่ได้กลัวเลย  

 

 

เธอแค่ไม่ต้องการให้ผมรู้ว่าเธอเป็นคนร้าย  

 

 

บางทีมันอาจมาจากการที่เธอไม่คุ้นเคยกับการโกหก อย่างไรก็ตามจองฮายันยังคงพูดต่อไป  

 

 

“เมื่อฉันลืมตาขึ้น ฉันเห็นว่าตัวเองถูกแยกออกจากทุกคน ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นและเมื่อฉันมาที่นี่ ฉันก็พบคุณฮเยยอง… ที่เป็นแบบนี้”  

 

 

‘ไม่เลว’  

 

 

นี่ไม่ใช่ข้อแก้ตัวที่ไม่ดี ผมจับมือของจองฮายันแล้วดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขน  

 

 

“เธอไม่บาดเจ็บตรงไหนใช่ไหม?”  

 

 

“พี่คะ”  

 

 

ผมเป็นคนหนึ่งที่ต้องกังวลกับการบาดเจ็บ  

 

 

หัวใจของผมเต้นอย่างบ้าคลั่ง  

 

 

ไม่เพียงแต่ผมคอยตรวจดูอยู่ตลอดเวลาว่าเธอร่ายคาถาอะไรอยู่ ผมยังจับหอกของตัวเองแน่นขึ้น  

 

 

ขณะที่ผมทำเช่นนั้น พัคฮเยยองก็มองไปที่จองฮายันด้วยความหวาดกลัว  

 

 

“อึมมม! อืม! อึมมม! อื้ม! มม!”  

 

 

ผมอาจเดาได้ว่าเธอพยายามพูดอะไร  

 

 

‘หนีไป’  

 

 

หรือ  

 

 

‘ช่วยด้วย’  

 

 

มีความเป็นไปได้สูงที่จะเป็นอย่างหลัง แต่น่าเสียดายที่ผมทำอะไรไม่ได้  

 

 

การเป็นปฏิปักษ์หรือไม่สนใจจองฮายันที่นี่ อาจเป็นการฆ่าตัวตาย  

 

 

จิตใจของเธอทรุดโทรมและพังทลายมากกว่าที่ผมคิด  

 

 

เธอชอบผม แต่จากความหลงใหลนี้จะเธอนำไปสู่การเป็นศัตรูและการฆ่า ผมไม่รู้ว่าเธอจะตอบสนองอย่างไร ถ้าบอกไปว่าผมไม่เชื่อเธอ  

 

 

บางทีความโกรธนั้นอาจขยายมาสู่ผม  

 

 

มันคือระเบิด แต่ระหว่างคนที่มีความสามารถกับขยะที่ไม่มีมูลค่า ผมควรจะเลือกอะไร  

 

 

คำตอบนั้นชัดเจน  

 

 

ใครก็ตามที่มีตาจะรู้ว่ามันมีเหตุผลที่จะเข้าข้างจองฮายัน  

 

 

นั่นไม่ใช่ปัญหาเดียว  

 

 

‘ผมช่วยเธอไม่ได้’  

 

 

ผมไม่มีความสามารถพอที่จะช่วยพัคฮเยยอง ในขณะที่เธอกำลังเสียชีวิตลงอย่างช้า ๆ  

 

 

แม้ว่าเธอจะเป็นการ์ดที่มีประโยชน์ แต่ผมก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากทิ้งมัน  

 

 

ผมเห็นอกเห็นใจเธอ แต่ผมก็หมดหวังเช่นกัน  

 

 

“อืม! อึมมม! อึมมมม! อึมมม!”  

 

 

มันยากที่จะหันหลังให้กับคนที่กำลังขอความช่วยเหลือและทอดทิ้งเธอ  

 

 

ผมจึงรีบวิ่งไปหาและเริ่มใช้เสื้อผ้าเพื่อมัดบาดแผล  

 

 

จองฮายันทำสีหน้าราวกับว่าเธอตกใจกลัว แต่ผมแน่ใจว่าเธอรู้  

 

 

‘พัคฮเยยองกำลังจะตาย ไม่สิ เธอน่าจะตายในไม่ช้า ‘  

 

 

เลือดไหลออกจากบาดแผลมากเกินไป มีสัญญาณบ่งบอกว่าเธอค่อย ๆ หมดสติและดวงตาของเธอเริ่มเหม่อลอย  

 

 

“มีโอกาสที่กับดักในดันเจี้ยนจะเปิดทำงาน เธอคงไม่สังเกตเห็น แม้ว่าเราจะผ่านกำแพงมานา “  

 

 

จองฮายันได้สร้างกำแพงกั้นเอง  

 

 

“…….”  

 

 

“เมื่อพิจารณาถึงมานาที่ฉันรู้สึกใกล้กับทางเข้าชั้นล่าง อาจมีกับดักกระจายอยู่รอบตัว ฉันไม่ได้คิดเรื่องนั้นเลย”  

 

 

ชั้นหนึ่งไม่มีอุปกรณ์ดังกล่าว ผมมั่นใจได้  

 

 

“บางทีกับดักอาจเกิดขึ้นในระหว่างที่ฉันร่ายเวท มีความเป็นไปได้สูงที่เวทมนตร์ที่ปากเธอคือกับดักที่เราไม่รู้จัก…โชคดีที่ฉันไม่รู้สึกถึงมานาอื่น ๆ รอบตัวตอนนี้ แต่….”  

 

 

จองฮายันเป็นคนที่ร่ายเวทมนตร์  

 

 

“ค่ะ พี่พูดถูก….”  

 

 

“อืมม! อึมมม!”  

 

 

ผมได้วางแผนที่นำการแสดงของจองฮายันไว้แล้ว  

 

 

คำถามคือเรื่องไร้สาระนี้จะใช้ได้ผลกับคิมฮยอนซึงหรือไม่  

 

 

ผู้ชายคนนั้นเคยมาที่นี่แล้วครั้งหนึ่ง ดังนั้นเขาต้องรู้อยู่แล้วว่าชั้นหนึ่งไม่มีกับดัก  

 

 

การพูดคุยเรื่องไร้สาระจะทำให้เขาเกิดความสงสัย  

 

 

ผมไม่รู้ว่าจะช่วยพัคฮเยยองแบบนี้ได้หรือไม่  

 

 

เขาจะตอบสนองอย่างไรเมื่อพบว่าฮเยยองตาย  

 

 

ติดอยู่ในกับดัก?  

 

 

ไม่มีกับดักที่นี่และเขาก็ตระหนักถึงเรื่องนี้ดี  

 

 

พลัดหลงโดยมอนสเตอร์?  

 

 

รอยตัดนั้นเรียบเนียนเกินไป ใครก็ตามที่เห็นเธอ จะสามารถบอกได้ว่าพัคฮเยยองไม่ได้ถูกมอนสเตอร์โจมตี  

 

 

ร่องรอยของมานาจาง ๆ รอบตัว รวมถึงเวทมนตร์ลึกลับที่ยังปิดปากเธอไว้ เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าพัคฮเยยองถูกฆ่าโดยสิ่งอื่นที่ไม่ใช่มอนสเตอร์  

 

 

ยิ่งสำหรับคิมฮยอนซึง แน่นอนว่าเขาต้องสังเกตเห็น  

 

 

ผมพยายามมัดบาดแผล แต่มันไกลจากการปฐมพยาบาลมากนัก  

 

 

ผมไม่เคยเรียนรู้ภาวะเม็ดเลือดแดงขั้นพื้นฐานหรือการปฐมพยาบาล  

 

 

สิ่งที่ผมทำได้มากที่สุดคือการแสร้งทำอะไรบางอย่าง  

 

 

‘บ้าเอ๊ย ..’  

 

 

ในที่สุดผมก็รู้สึกได้ถึงการเคลื่อนไหวของพัคฮเยยองที่กระตุก และการดิ้นรนที่อ่อนแรงลงทีละนิด  

 

 

‘อย่าให้ถูกเจอเลย’  

 

 

คิมฮยอนซึงต้องไม่เจอเธอ  

 

 

วิธีที่ดีที่สุดคือให้มอนสเตอร์มาหาเธอก่อน แต่นั่นเป็นสิ่งที่ผมไม่อยากนึกถึง  

 

 

เหนือสิ่งอื่นใด  

 

 

‘ผมไม่ต้องการแบบนั้น’  

 

 

ผมลังเลที่จะปล่อยให้มันเกิดขึ้น  

 

 

คุณคิดถูกแล้วที่คิดว่านี่เป็นการทำลายมโนธรรมครั้งสุดท้ายของผม  

 

 

ผมเห็นเธอเริ่มอ้าปากค้าง เธอกำลังดิ้นรนที่จะหายใจ  

 

 

ผมเริ่มร่ายเวทย์อย่างเงียบ ๆ  

 

 

“พระเจ้า พลังที่จะปัดป้องด้วยเปลวไฟที่ลุกโชน”  

 

 

จองฮายันมองผมด้วยสีหน้าไม่สบายใจ  

 

 

“กำแพงไฟ (Fire wall) ”  

 

 

มันเป็นเวทมนตร์ที่ถูกเรียกโดยการดึงมานาหยดสุดท้ายของผม  

 

 

ตอนนั้นเองที่ผมเอาชนะอาการวิงเวียนศีรษะได้ แต่ผมกัดริมฝีปากอย่างรุนแรง เพื่อตั้งสมาธิกับการรักษาเวทมนตร์ของตัวเอง  

 

 

“พี่”  

 

 

“มันยากที่จะพาเธอออกไปจากที่นี่ เธอเสียเลือดมากเกินไป ถ้าเราทุกคนพยายามแยกกัน เราจะตาย ฉันก็ขาดเธอไปไม่ได้เช่นกัน …. ตอนนี้เราต้องรีบออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด เราไม่สามารถนำเธอไปกับเราทั้งอย่างนี้ อย่างน้อยเราก็ควรส่งเธอไปอย่างเหมาะสม ใช่ นี่เป็นสิ่งที่เราควรทำ”  

 

 

พัคฮเยยองหมดลมหายใจสุดท้ายไปแล้ว ขณะที่เปลวไฟเริ่มกลืนกินเธอช้า ๆ  

 

 

และผมจ้องมองที่เกิดเหตุอย่างว่างเปล่า  

 

 

‘มันเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด’  

 

 

นี่เป็นการตัดสินใจที่สมเหตุสมผล  

 

 

เมื่อมองไปที่ใบหน้าของจองฮายัน ผมรู้สึกว่าเธอกำลังดิ้นรนที่จะกลั้นยิ้ม ผมมีอาการคลื่นไส้ที่ไหลวนอยู่ในท้อง แต่เธอไม่ใช่คนเดียวที่กลายเป็นสัตว์ประหลาด  

 

 

ผมก็เช่นกัน  

 

 

ด้วยเหตุผลบางอย่างผมรู้สึกละอายใจ  

 

 

ผมอยากจะดูไฟนี้อีกหน่อย แต่มันจะเป็นการฆ่าตัวตาย ถ้าเรายังอยู่ที่นี่  

 

 

อาจเป็นเพราะเปลวไฟที่ผมเรียก กำแพงเวทมนตร์ของจองฮายันจึงถูกทำลาย  

 

 

ทันทีที่ผมก้าวไปข้างหน้า ผมเห็นปาร์คด็อกกูรออยู่ที่นั่น  

 

 

“ฮเยยองล่ะ ส่วนพี่สาวล่ะไม่เจ็บอะ….”  

 

 

เมื่อผมส่ายหัวโดยไม่พูด เขาก็พยักหน้าราวกับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น  

 

 

เขายิ้มเล็กน้อยที่เจอจองฮายัน แต่เมื่อผมบอกใบ้ว่าพัคฮเยยองตายแล้ว ใบหน้าของเขาก็แข็งค้าง  

 

 

“แล้วมอนสเตอร์ตัวอื่น ๆ ที่อยู่ใกล้ ๆ ล่ะ?”  

 

 

“ผมไม่เห็นมันมากนัก ผมจึงคิดว่าพี่คิมฮยอนน่าจะล่อพวกมันไป …เขาคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ดังนั้นเขาคงปลอดภัยไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง”  

 

 

” ดีแล้ว”  

 

 

นั่นเป็นความโล่งอกอย่างแท้จริง ความจริงที่ว่าเขาอยู่ห่างไกลทำให้ผมโล่งอก  

 

 

“ยังไงก็ตาม มันเกิดอะไรขึ้น?”  

 

 

“เรื่องมันยาว ฉันจะอธิบายให้นายฟังภายหลัง….”  

 

 

“ผมเข้าใจพี่”  

 

 

สำหรับปาร์คด็อกกู มันไม่สำคัญหรอก ถ้าผมจะอธิบายคร่าว ๆ ให้เขาฟัง  

 

 

ผมคิดว่ามันจะดีกว่าถ้าไม่พูดถึงเรื่องจองฮายันและเมื่อผมวิ่งไปเรื่อย ๆ ผมก็เห็นมอนสเตอร์บางตัววิ่งเข้ามาหาเรา  

 

 

“พี่คะ พี่สบายดีไหม?”  

 

 

“พี่แค่มานาหมดน่ะ”  

 

 

“อย่าเครียดมากเลยนะคะ”  

 

 

ปาร์คด็อกกูผลักพวกมันออกไป ขณะที่เราวิ่งหนี  

 

 

ปอดของผมรู้สึกเหมือนกำลังจะระเบิด  

 

 

ปาร์คด็อกกูและจองฮายันก็ไม่ต่างกัน พวกเราทุกคนดูเหนื่อยล้า  

 

 

พูดตามตรงผมรู้สึกเหมือนมันกำลังจะผ่านไป  

 

 

ถึงกระนั้นผมก็รู้ว่าตัวเองไม่สามารถเสียสมาธิได้  

 

 

ผมต้องดูเรื่องนี้จนจบ  

 

 

เมื่อมองย้อนกลับไปด้วยใบหน้าที่หม่นหมองเล็กน้อย จองฮายันพูดกับผมอย่างโมโห  

 

 

“เป็นไปตามคาด…พี่เศร้าใช่ไหมคะ?”  

 

 

สีหน้าของเธอไม่ดีนักและมีร่องรอยของความวิตกกังวล  

 

 

แน่นอน ผมรู้คำตอบที่ถูกต้องสำหรับคำถามนี้  

 

 

“พี่ดีใจนะที่เราไม่บาดเจ็บ”  

 

 

มุมปากของจองฮายันบิดยิ้มตามคำพูดของผม เธอยิ้มกว้าง  

 

 

“พ – พ – พี่คะ”  

 

 

“พี่ดีใจนะที่เราไม่เป็นไร”  

 

 

ใช่ ผมหมายถึงมันเพียงแค่ครึ่งเดียว  

Regressor Instruction Manual

Regressor Instruction Manual

Score 10
Status: Completed

วันหนึ่งผมถูกเรียกตัวมายังโลกใบนี้

สัตว์ร้ายหลั่งไหลออกมาและวิกฤตที่น่าเหลือเชื่อก็มาถึง

พรสวรรค์ของผมไม่อาจแย่ไปได้กว่านี้แล้ว

[ระดับความสามารถของผู้เล่นอยู่ในระดับต่ำสุด]

[ตัวเลขทั้งหมดเกือบสิ้นหวัง]

ไม่ว่าผมจะเลือกเป็นนักรบหรือพ่อมดที่มีความสามารถก็ตาม

ไม่ว่าคุณจะย้อนเวลากลับไป

คุณต้องใช้ประโยชน์จากทุกสิ่งเพื่อที่จะอยู่รอด

Options

not work with dark mode
Reset