Paragon of Destruction 50: การประลอง

นิยาย Paragon of Destruction

chapter 50: การประลอง

อาร์รัน ตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้นก่อนแสงแรกแห่งรุ่งอรุณคืนก่อนหน้านี้เขาไม่ได้รู้สึกกังวลมากนักแต่ตอนนี้การเผชิญหน้ากําลังใกล้เข้ามาเขาจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึก

หลังจากคิดมากพอแล้ว เขาก็ใส่เสื้อคลุมหุ้มเกราะที่ซื้อมาเมื่อวันก่อนเขาไม่คิดว่าขุนนางเจียงจะปล่อยให้เกิดความรุนแรงแต่แล้ว มันก็ดีกว่าไม่เตรียมพร้อมอะไรเลย

เขากินอาหารเช้ากับเจียงเฟยและผู้พิพากษาฮวงและเหมือนกับวันก่อนหน้านี้พวกเขาเป็นกลุ่มเดียวในห้องอาหารขนาดใหญ่จนตอนนี้อาร์รันเริ่มคิดว่าคนในครอบครัวของผู้พิพากษาฮวงพยายามหลีกเลี่ยงพวกเขา

ยิ่งเขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเท่าไหร่มันก็ยิ่งสมเหตุสมผลแม้แต่ผู้พิพากษาฮวงเองก็รู้สึกไม่สบายใจอย่างเห็นได้ชัดเมื่ออยู่ใกล้อาร์รันและเจียงเฟยการที่คนในครอบครัวที่เหลือจะกลัวมากยิ่งขึ้นดูเหมือนจะไม่ใช่เรื่องไกลตัวเลย

พวกเขาออกไปหลังทานอาหารเสร็จอาร์รันหัวเราะเบา ๆ ในขณะที่เขาจิน ตนาการถึงความโล่งใจที่ผู้รับใช้และสมาชิกในครอบครัวของผู้พิพากษาฮวงรู้สึกหลังจากขจัดพวกเขาออกมาได้

การเดินไปที่ศาลาว่าการกว่าหนึ่งชั่วโมงทําให้พวกเขาดีขึ้น ถนนในตอนเช้าตรู่ยังคงว่างเปล่ามีคนไม่กี่คนที่จ้องมองมาทางพวกเขาแต่ก็รีบหลบสายตาทันที่ที่อาร์รันสังเกตเห็นพวกเขา
ศาลว่าการ เป็นอาคารมีขนาดใหญ่และเป็นรูปสี่เหลี่ยมจัตุรัสไม่มีร่องรอยของการตกแต่งหรือความสง่างามสําหรับสายตาของอาร์รันมันดูเหมือนคุกหรือแม้แต่ป้อมปราการและเขาจินตนาการได้อย่างยากลําบากถึงผู้พิพากษาศวงที่ปกครองเมืองจากสถานที่เช่นนั้น

ภายในพวกเขาพบทางเดินโล่งขนาดใหญ่ที่มีคนไม่กี่คนและคนไม่กี่คนที่อยู่ที่นั่นก็รีบหนีไปอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นกลุ่มคนเข้ามา ยกเว้นทหารรักษาการณ์คนหนึ่งชายสูงอายุที่ผอมแห้งซึ่งวิ่งมาหา พวกเขาเพียงไม่นานหลังจากที่พวกเขาเข้าไป

“ท่านผู้พิพากษา”ชายร่างผอมพูดด้วยความเคารพ“ผู้นําเรดสโตนอยู่ที่นี่แล้วเขากําลังรอคุณอยู่ในห้องโถงของศาล”เอง

“มีสัญญาณใด ๆ ของขุนนางเจียงบ้างไหม?”หน้าผากของผู้พิพากษาฮวงเต็มไปด้วยความกังวล

ชายร่างผอมส่ายศีรษะแต่ในขณะนั้นมีเสียงดังขึ้นเมื่อเขาได้ยินว่าเป็นของขุนนางเจียงอาร์รันถอนหายใจอย่างโล่งอก

“ผู้พิพากษาฮวง” ขุนนางเจียงพูดทุกคนหันไปทางเขาและเขาก็พยักหน้าให้ทั้งอาร์รันและเจียงเฟย“คุณช่วยพาเราไปที่ห้องโถงของศาลได้ไหม?”

“แน่นอน ขุนนางเจียง”ผู้พิพากษาฮวงโค้งคํานับอย่างสุดซึ้งราวกับว่าเขากําลังจะล้มลง

“ลุงหมี!” เจียงเฟย พูดด้วยความโล่งใจ“เมื่อวานเรา…”

“ฉันรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น”ขุนนางเจียงขัดจังหวะเธอ“ตอนนี้มันเป็นเวลาที่เราต้องจัดการกับสถานการณ์เบื้องหน้า”

พวกเขาเดินตาม ผู้พิพากษาฮวงไปตามทางเดินในที่สุดก็ก้าวเข้าไปในห้องโถงขนาดใหญ่ที่อาร์รันเข้าใจว่าน่าจะเป็นห้องโถงของศาลข้างในเขาเห็นชายสองคนชายหนุ่มผู้เย่อหยิ่งจากวันก่อนและชายที่มีอายุมากกว่าชายคนที่สองมีรูปร่างสูงผิดปกติใบหน้าคมและผมสีดําครอบตัด

“ผู้อาวุโสเรดสโตน” ขุนนางเจียงพูดด้วยเสียงเรียบ

“ขุนนางหมี” ชายร่างสูงพูดพร้อมก้มหัวเล็กน้อย“ฉันเริ่มคิดว่าคุณจะหมกมุ่นอยู่กับที่ดินของคุณตลอดไป”

“นั่นเป็นแผนของฉัน” ขุนนางเจียงพูด“แต่ดูเหมือนว่าจะมีเรื่องทะเลาะกันระหว่างผู้ชายของคุณกับแขกของฉัน”

“แขกของคุณทําร้ายหลานชายคนหนึ่งของฉันและพี่ชายของเขาก็ขอให้ฉันเรียกร้องค่าชดเชย”ผู้อาวุโสเรดสโตนพูดพร้อมกับแสดงท่าทางไปยังชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆเขา“แต่เนื่องจากคุณมาด้วยตัวเองเรามีเรื่องสําคัญกว่าที่จะพูดคุยกัน”

“โอ้?” ขุนนางเจียงตอบ “แล้วเรื่องเหล่านั้นจะเป็นอย่างไร?”

“หลายเดือนก่อน คุณฆ่านักเวทย์จากโรงเรียน”ผู้อาวุโสเรดสโตน “สิ่งนี้ ทําให้เกิดความยุ่งยากอย่างมากสําหรับตระกูลแม้ว่าเราจะทําความเข้าใจกับโรงเรียนแล้วก็ตามสภาของผู้อาวุโสได้ส่งฉันมาหาคุณเพื่อให้ผู้อาวุโสของตระกูลสามารถตัดสินใจเกี่ยวกับการลงโทษที่เหมาะสมสําหรับการกระทําของคุณ”

“ถ้าสภาต้องการพบฉันถ้าอย่างนั้นโดยธรรมชาติแล้วฉันก็จะไป” ขุนนางเจียงพูด

ท่าทางพอใจปรากฏบนใบหน้าของผู้อาวุโสเรดสโตน“ถ้าเป็นเช่นนั้นฉันคิดว่าเราคงลืมเรื่องของแขกของคุณได้แล้

ในตอนนี้ ชายหนุ่มที่อยู่ข้าง ๆ เขาทําหน้าทิ้งและดูเหมือนว่าเขากําลังจะพูดขึ้นแต่ก่อนที่เขาจะได้เปิดปากขุนนางเจียงก็พูดขึ้น

“แน่นอนว่าไม่” ขุนนางเจียง พูด “แขกคนหนึ่งในเมืองของฉันทําร้ายผู้นําคนหนึ่งในอนาคตของตระกูลเจียงอาชญากรรมเช่นนี้ไม่สามารถลอยนวลได้

คําตอบดูเหมือนจะทําให้ ผู้อาวุโสเรดสโตนประหลาดใจแต่หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่งเขาก็พยักหน้า“คุณพูดถูกดูเหมือนว่าคุณจะมีอะไรในใจ?”

“หลานชายของคุณมีชื่อเสียงในฐานะนักดาบมากทีเดียว”ขุนนางเจียง พูดพร้อมกับพยักหน้าไปทางชายหนุ่มข้างๆผู้อาวุโสเรดสโตน“บางทีเรื่องอาจยุติได้ด้วยการประลอง?”

ผู้อาวุโสเรดสโตน พยักหน้าอีกครั้ง “วิธีแก้ปัญหาที่เหมาะสม”เขาพูด “ดีมาก”

ขุนนางเจียงหันไปหาอาร์รัน “ชักดาบของนาย”เขาพูด“และเผชิญหน้า กับพี่ชายของเขา”หันหน้าหนีจากผู้อาวุโสเรดสโตนเขาขยิบตาให้กับอาร์รัน

อาร์รันงงกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นแต่เข้าใจว่าขุนนางเจียงมีแผนเขาจึงทําตามที่ชายคนนั้นพูด

มองไปฝั่งตรงข้าม ชายหนุ่มที่ดูเย่อหยิ่งก็ชักดาบของเขาเช่นกันและก้าวมาข้างหน้าพร้อมกับรอยยิ้มบางๆบนริมฝีปากของเขา

“เริ่ม” ขุนนางเจียงพูดและการต่อสู้ก็เริ่มขึ้น

คู่ต่อสู้ของอาร์รันโจมตีทันที่ด้วยการโจมตีที่สมบูรณ์แบบและเพียงครั้งเดียวอาร์รันก็เข้าใจว่าชายหนุ่มเป็นนักดาบที่ดีกว่าที่เขาเป็น

ด้วยความแข็งแกร่งและความเร็วในการป้องกันเขาสามารถปัดป้องการโจมตีได้แต่เขาต้องประหลาดใจเมื่อพบว่าคู่ต่อสู้ของเขานั้นแข็งแกร่งและรวดเร็วอย่างผิดปกติ

ทันใดนั้น เขาก็รู้ว่าคู่ต่อสู้ของเขาต้องฝึกฝนการปรับแต่งร่างกายบางประเภทแม้ว่าอาร์รันจะเห็นได้ชัดว่าเทคนิคของชายหนุ่มนั้นด้อยกว่าเขาเอง

พวกเขาตอบโต้การโจมตีหลายครั้งโดยอาร์รันใช้พละกําลังและความเร็วที่เหนือกว่าเพื่อหลีกเลี่ยงอันตรายที่แท้จริงแม้ว่าคู่ต่อสู้ของเขาจะมีทักษะมากกว่าแต่ความแตกต่างทางกายภาพก็ยิ่งใหญ่เกินกว่าที่เขาจะเอาชนะได้

ถึงอย่างนั้น อาร์รัน ก็ไม่ได้แสดงความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเขากลัวว่าชายหนุ่มจะมีแผนการที่ไม่คาดคิดขึ้นแต่เขากลับแสร้งทําเป็นอ่อนแอปล่อยให้คู่ต่อสู้ของเขามั่นใจมากเกินไปในขณะที่เขาเชื่อว่าเขากําลังได้เปรียบ

“หยุดเล่นและฆ่าเขา” เสียงของขุนนางเจียงดังขึ้น

รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของคู่ต่อสู้ของอาร์รันและอาร์รันก็ตระหนักได้ว่าชายหนุ่มคิดว่าคําพูดนั้นหมายถึงเขาหลังจากนั้นครู่หนึ่งศัตรูของเขาก็พุ่งมาข้างหน้าโจมตีหลายครั้งและบังคับให้อาร์รันต้องป้องกัน

ในขณะนั้น อาร์รัน ก้าวถอยหลัง

เขาโจมตีหนึ่งครั้งเต็มแรงและแม้ว่าคู่ต่อสู้ของเขาจะสามารถปัดป้องการโจมตีของอาร์รันได้อย่างหวุดหวิดแต่พลังที่แท้จริงของมันก็ทําให้เขาเซถอยหลังไปสีหน้าตกใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

อีกครั้งที่อาร์รันฟาดด้วยกําลังทั้งหมดของเขาและดาบของคู่ต่อสู้ของเขาถูกส่งไปด้านข้างแขนของเขาไม่สามารถต้านทานพลังของการโจมตีของอาร์รันได้ความตกใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาทันทีเมื่อเขาตระหนักถึงสิ่งที่เกิดขึ้นแต่มันก็สายเกินไป

ใช้ประโยชน์จากช่องว่างที่เขาสร้างด้วยการโจมตีก่อนหน้านี้อาร์รันได้โจมตีด้วยการฟาดฟันอย่างหนักหน่วงคราวนี้ใช้เทคนิคของขุนนางเจียงในการส่งพลังไปที่แขนและไหล่ของเขาอย่างฉับพลันในขณะที่เขาดึงดาบสตาร์เมทัลลงมา

คู่ต่อสู้ของเขาสามารถยกดาบของเขาได้ก่อนที่การโจมตีจะระเบิดลงมาแต่เมื่อเทียบกับความแข็งแกร่งของอาร์รันมันก็ไม่มีประโยชน์เขาอาจพยายามหยุดยังวัวที่กําลังพุ่งชนด้วยฟางการหลบหลีกของเขาไม่ได้ทําให้ดาบของอาร์รันช้าลงในขณะที่มันกวาดไปที่คอของเขาและการโจมตีก็บาดลึกเข้าไปในร่างกายของเขา

ในไม่ช้า การต่อสู้ก็สิ้นสุดลง

เมื่ออาร์รันดึงดาบออกมาร่างที่ไร้ชีวิตของคู่ต่อสู้ก็ล้มลงกับพื้นแยกจากคอถึงเอวเลือดและความกล้าทะลักลงพื้นและอาร์รันต้องระงับอาการคลื่นไส้

“คุณ!”ผู้อาวุโสกรีดร้องอาร์รันคิดว่าความโกรธของชายคนนั้นกําลังพุ่งตรงมาที่เขาแต่เมื่อเขามองดูเขาก็เห็นว่าผู้อาวุโสเรดสโตนหันไปทางขุนนางเจียง“คุณสอนความลับของตระกูลให้เขา!”

อาร์รัน สะดุ้งเมื่อเห็นว่าผู้อาวุโสเรดสโตนไม่สนใจการตายของหลานชายโดยสิ้นเชิงแต่สิ่งที่ทําให้ชายคนนั้นโกรธคือเห็นว่าอาร์รันใช้เทคนิคของขุนนางเจียง

“ฉันสอนเขา” ขุนนางเจียงพูด“แล้วเป็นอะไร?ฉันสร้างเทคนิคและจะแบ่งปันให้ตามที่ฉันต้องการ

“เทคนิคเหล่านั้นสงวนไว้สําหรับทายาทของตระกูล!เมื่อฉันนําคุณไปต่อหน้าสภาพวกเขาจะมีส่วนช่วยในเรื่องนี้!”
ใบหน้าของผู้อาวุโสเรดสโตนเป็นสีแดงเข้มด้วยความโกรธ

“คุณไม่ได้พาฉันไปที่สภา”ขุนนางเจียงพูด

“คุณ…” ความกังวลอย่างฉับพลันปรากฏขึ้นบนใบหน้าของผู้อาวุโสเรดสโตน“คุณบอกว่าคุณจะ…”

“ฉันบอกว่าฉันจะไปเยี่ยมสภา”ขุนนางเจียงพูดพลางเดินไปหาผู้อาวุโสเรดสโตน“ฉันไม่ได้บอกว่าคุณจะอยู่ที่นั่น”

“คุณ…คุณทําไม่ได้…” ใบหน้าของอาวุโสเรดสโตนซีดจางก่อนหน้านี้เปลี่ยนเป็นสีขาวซีด“ตระกูลจะไม่ปล่อยให้คุณ…”

“คุณมาที่บ้านของฉัน ดูถูกแขกของฉันและข่มขู่ฉัน”ขุนนางเจียง พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา“แล้วคุณจะเดินออกไปจากที่นี่เหรอ?”
“ฉันเป็นผู้อาวุโสของตระกูลเจียง”ผู้อาวุโสเรดสโตนพูดน้ำเสียงของเขาสั่นด้วยความกลัว“คุณจะไม่…”

คําพูดของ ผู้อาวุโสเรดสโตนถูกตัดขาดเมื่อขุนนางเจียงตบหน้าเขาเสียงตบอย่างเจ็บปวดดังกระทบหูของอาร์รันขณะที่มันสั่นหน้าต่างของห้องโถงครู่ต่อมาร่างสูงของผู้อาวุโสเรดสโตนก็ทรุ ดลงกับพื้นคอของเขาบิดไปมาในมุมที่ผิดธรรมชาติ
อาร์รันตกใจมากเมื่อรู้ว่าขุนนางเจียงได้สังหารชายคนนั้นด้วยการตบหน้าเพียงครั้งเดียว

“ฉันยืนอยู่นานเกินไปในขณะที่ตระกูลอ่อนแอและโง่เขลา”ขุนนางเจียงพูด“ไม่มีอีกแล้วถึงเวลาสําหรับการเปลี่ยนแปลง”