Midterm Fantasy 170

วันเวลาผ่านไปช้าๆ รอนขนของไปโลกโน้นเรื่อยๆ หมู่บ้านโอลเซ่นก็ค่อยๆพัฒนาไปพร้อมกัน บ้าน(คฤหาสน์)ของรอนก็เริ่มเป็นรูปเป็นร่างมากขึ้น ทุกอย่างดูลงตัวดี จะมีก็แต่เรื่องมอนสเตอร์และโรคระบาดที่ก่อปัญหาตามแนวชายแดนเท่านั้น

“ช่วงนี้ทุกอย่างดูเงียบสงบดีจริงๆเลย”  แพทบอก

“ใช่ แบบนี้น่ะดีแล้ว” รอนตอบ โดยในใจกังวลเล็กๆ

ในนิยายหรือไลท์โนเวล หลังจากตัวเอกฝ่าฟันอะไรหลายอย่าง จะมีช่วงนึงที่เรื่องจะเข้าสู่ช่วงสงบ หมู่บ้านพัฒนา ชาวประชาสงบสุข ปราศจากการต่อสู้ ทุกคนในเรื่องจะมีความสุขเพราะคนทุกคนล้วนอยากมีชีวิตที่สงบสุข ซึ่งถ้าเป็นนิยายช่วงนี้จะเป็นช่วงที่คนอ่านเบื่อและบอกว่าเอ็งรีบสู้รบกันเร็วๆสิวะ

“ถ้าแพทบอกว่าช่วงนี้เงียบสงบ …​หรือว่าต่อจากนี้ไปมันจะเกิดเรื่องรึเปล่านะ” รอนพึมพำกับตนเอง

“รอน ลุงบัวมารับแล้ว เราไปก่อนนะ” แพทโบกมือลา

“โอเค เดี๋ยวคืนนี้ค่อยคุยกัน” รอนโบกมือมองตามหลังแพทที่วิ่งขึ้นรถกลับไป ช่วงนี้ลุงบัวมารับแพททุกวันจนเขาทั้งสองไม่ค่อยมีโอกาสได้อยู่ตามลำพังในโลกนี้สักเท่าไหร่ แต่ช่างเถอะ เดี๋ยวไปโลกโน้นก็ได้เจอกันทั้งวันแล้ว

“พี่รอนอยู่นี่เอง” เสียงใสๆของเด็กหนุ่มม.ต้นดังมาจากด้านหลัง

“อ้อ สุธน ว่าไงวันนี้มีผลงานชิ้นใหม่ใช่ไหม”

“ครับพี่รอน ลูกแก้วสามมิติเวทรักษา Heal ครับ”​

“โอเค นี่เงินตามสัญญา”

รอนกดโอนเงินให้ไป 5หมื่น สุธนดูหน้าจอที่ตัวเลขเงินเพิ่มขึ้นมาแล้วก็ถามต่อ

“ว่าแต่เกมมันจะเปิดตัวเมื่อไหร่ครับ” เด็กหนุ่มถามขึ้น

“เรื่องนั้น … พี่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน” รอนบอก “แต่เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ระบบที่ทำมาละเอียดขนาดนี้บริษัทเกมคงไม่ล้มเลิกง่ายๆหรอก แล้วยังไงพี่ก็จะจ้างนายค้นคว้าวงแหวนเวทกับพวกของเหล่านี้ต่อไปเรื่อยๆแหละ”

“ครับ”

แววตาของสุธนเป็นประกายขึ้นมาเมื่อได้รับคำมั่นว่าจะจ้างต่อ

สุธนเป็นเด็กที่เชี่ยวชาญในการถอดรหัสของเกมที่รอนดึงตัวให้มาช่วยไขรหัสการสร้างวงแหวนเวท ที่ผ่านมาเขาหลอกว่าวงแหวนเวทนี้เป็นส่วนหนึ่งในเกมที่กำลังจะวางจำหน่าย แต่นี่เกมไม่เปิดตัวสักทีจนสุธนเริ่มสงสัย

ตอนนี้เขาใช้ค่าจ้างเป็นตัวล่อ แต่ต่อไปถ้านานๆเข้าคงสงสัยมากขึ้นแน่ๆ และเมื่อถึงตอนนั้นก็ไม่รู้ว่าสุธนจะยังช่วยเขาต่ออีกหรือเปล่า

งั้นคงต้องให้ทำงานสำคัญๆก่อน

“สุธน พี่อยากให้นายหยุดทุกงานเอาไว้ก่อน แล้วช่วยทำอะไรให้หน่อย”​รอนว่า “พี่อยากให้นายใช้ข้อมูลที่มีอยู่ สร้างวงแหวนเวทอะไรก็ได้ที่มันแกรนด์ๆ เอาแบบอลังการงานสร้างไปเลย”

“แต่มันต้องใช้เวลานะครับ”

“ไม่เป็นไร เอาให้มันได้ก็แล้วกัน แล้วเรื่องค่าจ้างพี่ก็จะคุยกับกิลด์ให้ เราจะจ่ายให้ตามความอลังของวงแหวนเอง”

“ได้ครับพี่”

หมดไปอีกเรื่องแล้วสินะ  รอนมองตามหลังสุธนที่เดินจากไป แล้วโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของเขาก็สั่นขึ้นมา

“คุณหลิวลี่จง มีอะไรเหรอครับ” รอนพูด

“คุณรอน พรุ่งนี้บริษัทของเราจะไปดีลงานรักษาความปลอดภัยห้างสรรพสินค้า ผมเห็นว่างานนี้เป็นงานใหญ่ก็เลยโทรมาแจ้งคุณรอนก่อนครับ” หลิวลี่จงกล่าว

“งานใหญ่ ห้างอะไรเหรอครับ” รอนถาม

“ห้างเอิร์ธเทรดคอนเวนชั่นครับ” หลิวลี่จงตอบ

รอนสูดหายใจเข้าลึกๆสะกดความยินดีเอาไว้

ห้างเอิร์ธเทรดคอนเวนชั่น เป็นห้างสรรพสินค้าที่ใหญ่ที่สุดในประเทศตั้งอยู่ใจกลางเมืองหลวง ถ้าได้รับงานนี้ล่ะก็ต้องสร้างชื่อให้กับบริษัทแน่นอน

จริงสินะ ถ้างานใหญ่แบบนี้ล่ะก็ต้องมีตำแหน่งเยอะแน่ๆ

“คุณหลิวครับ ว่าแต่ถ้าได้งานที่นี่จะพอมีตำแหน่งว่างสักสามตำแหน่งไหม” รอนถาม “เรื่องฝีมือไม่ต้องเป็นห่วง ฝีมือใช้ได้แน่นอน”

“ฮะฮะฮะ คุณรอนไม่ต้องเกรงใจครับ ยังไงตอนนี้คุณเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่ การตัดสินใจเรื่องนี้มันเป็นของคุณอยู่แล้ว  และถ้าเราได้งานนี้ล่ะก็อย่าว่าแต่ 3 ตำแหน่งเลยครับ ดีไม่ดีเราต้องรับสมัครคนเพิ่มขึ้นด้วยซ้ำไป” หลิวลี่จงบอก

“ถ้างั้นพรุ่งนี้ผมจะพาทั้ง 3 คนไปนะครับ จะได้ทำความคุ้นเคยกับคุณหลิวด้วย” รอนบอก

“ได้เลยครับ อ้อ แต่ก็ยังไม่แน่ว่าเราจะได้งานนะครับ เพราะผมได้ยินว่ามีอีกบริษัทเดิมที่ทำอยู่จะเข้ามาคุยด้วย ทางห้างคงจะมีการทดสอบเปรียบเทียบกัน” หลิวลี่จงรับคำ

เด็กหนุ่มกลับจากโรงเรียน เขาลงรถสองแถวที่หน้าร้านอาม่าจากนั้นก็เดินเข้าไป สามสาวกำลังช่วยงานในร้านกันอยู่อย่างแข็งขัน

“อาม่าครับ ผมไปคุยกับคนรู้จักมา จะฝากงานให้กับพี่สาวทั้งสามคนนี้ครับ”​รอนบอก “เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะขอพาทั้งสามคนไปคุยสักหน่อยนะครับ”

“งานอะไรเรอะอารอน” อาม่าถาม

“เป็นงานในห้างครับ” เด็กหนุ่มละไว้ไม่ได้บอกว่าเป็นงานรักษาความปลอดภัย

“งานในห้างเหรอ?” เจนัสขมวดคิ้ว ให้เธอไปเป็นสาวห้างยืนต้อนรับลูกค้า แต่จะว่าไปที่ทำอยู่ทุกวันนี้ก็เป็นสาวร้านขายของอยู่แล้วนี่นา ช่างเถอะ

“ผมมั่นใจว่าพี่ๆทั้งสามคนต้องถนัดงานนี้แน่นอนครับ” รอนบอก “พรุ่งนี้เช้าผมมารับนะครับ”

เช้าวันถัดมาเป็นวันเสาร์ รอนแต่งตัวแต่เช้าลงมากินข้าวแล้วเตรียมออกไป

“ไปไหนเหรอลูก” พ่อถาม

“นัดเพื่อนไว้ ว่าจะไปห้างเอิร์ธเทรดครับ” รอนตอบ

“หนูแพทเหรอ” พ่อถาม

“ไม่ใช่ครับ” รอนปฏิเสธ

“ผู้หญิงผู้ชาย?” พ่อถามต่อ

“ผู้หญิงครับ” รอนตอบพ่อ

“เอ แล้วหนูแพทรู้รึยัง” พ่อถามอีก “พ่อว่าบอกไว้หน่อยดีไหม แล้วเราน่ะก็ควรทำตัวดีๆ อย่าให้ผิดจากที่ฝ่ายโน้นเค้าไว้ใจ”

“???​เอ่อ งั้นเดี๋ยวผมโทรบอกแพทแล้วกันครับ” รอนตอบแบบงงๆ

เด็กหนุ่มเดินออกไปแล้วขณะที่พ่อถอนหายใจ เจ้ารอนนะเจ้ารอน ไปขลุกที่บ้านหนูแพทแบบหลบในห้องนอน พ่อเค้าไม่เอาเรื่องอะไรแท้ๆ ทำไมยังทำตัวแบบนี้ได้

แต่พ่อก็ไม่กล้าไปยุ่งเรื่องของลูกชายตัวดีมากนัก

“พ่อ”

“จ๊ะแม่”

“ไปซื้อน้ำปลาให้แม่ที”

“อ้าวแล้วทำไมเมื่อกี้ไม่บอกรอนล่ะ”

“รอนน่ะมีนัดกับเพื่อน ให้พ่อไปซื้อน่ะดีแล้ว”

แล้วพ่อของรอนก็ลุกขึ้น รับเงินจากแม่เดินไปที่ร้านอาม่าหน้าปากซอย

พ่อเดินไปใกล้จะถึงร้านอาม่า ก็พอดีเห็นรอนเดินออกมาจากร้าน

“เฮ้ย!”

ผู้หญิงอายุ 20 กว่าๆ 3 คนเดินออกมาจากร้านอาม่า ตามหลังรอนก่อนจะขึ้นรถแท็กซี่ไปด้วยกัน ทิ้งให้พ่องงเป็นไก่ตาแตก

3 คนเลยเรอะ!