“ยินดีต้อนรับจ๊ะ สามีจ๊า อาหารเย็นพร้อมแล้วนะจ๊ะ”
“ขอบคุณจ๊ะ ภรรยาจ๊า รู้ใช่ไหมจ๊ะว่าสามีจ๊าชอบอาหารที่ภรรยาจ๊าทำมากเลย โดยเฉพาะตอนที่กลับมาจากทำงานเหนื่อยๆ”
“รู้อยู่แล้วจ๊ะ สามีจ๊า ทุกอย่างวางเตรียมไว้บนโต๊ะหมดแล้วจ๊ะ วันนี้ก็มี ข้าว, ซุบมิโสะ, ซาซิมิ, ไก่ทอด, สเต็กพริกไทย,แล้วก็ราเม็งจ๊ะ”
“ว-ว้าว ทำมาเยอะเลยนะจ๊ะ”
แต่ละอันก็ชวนจุกทั้งนั้น…
“ภรรยาจ๊ารู้ว่าสามีจ๊าต้องเหยื่อยจากการทำงานแน่ๆ ภรรยาจ๊าเลยทำอาหารเอาไว้เพื่อให้กลังใจสามีจ๊าเลยนะ”
“ข-ขอบคุณนะ ภรรยาจ๊า สามีจ๊ารู้สึกดีมากเลย… ว้าว อร่อยมากเลยละ”
“เพราะภรรยาจ๊าทำด้วยความรักยังไงละ สามีจ๊า”
ผมยิ้มหน่อยๆ แล้วก็ “กิน” อาหารที่อิลูน่าเป็นคนทำ อิลูน่าก็ยิ้มมาทางผม และแน่นอน เธอไม่ได้ทำจริงๆหรอก แล้วที่เรียกสามี ภรรยากันนี้ก็แค่เป็นการเล่น พ่อ แม่ ลูก ด้วย
ตอนนี้เราก็อยู่ในสิ่งก่อสร้างเล็กๆที่เหมือนของเล่น เหมือนกับที่เห็นในสนามเด็กเล่นหรือสวนสาธารณะนั้นแหละ แต่ผมสร้างมันมาจากเวทดินละนะ มันขาดสีน้ำตาลอ่อนไปหน่อยในตอนที่ผมกำลังสร้าง แต่ทั้งภายนอกและภายในได้รับการตกแต่งด้วยสีแดงสดใส สีฟ้าและสีเขียว ถ้าจะให้ผมพูด มันก็ดูดีทีเดียว
ความสามารถในด้านเวทดินของผมเพิ่มขึ้นอย่างมาก ไม่เพียงแต่ผมจะปรับเฉดสีได้ แต่ก็ปรับรายละเอียดพื้นผิวได้ด้วยเช่นกัน ตอนแรกผมนึกว่าเวทดินมันใช้ได้แค่ควบคุมดิน แต่ผมคิดผิด เจ้าเวทนี้สาารถจัดการกับแร่ธาตุและอัญมณีได้อย่างง่ายดาย ในโลกก่อน คนเขาก็จะบดหินต่างๆเพื่อเอามาทำเป็นสี ผมก็เลยลองทำบ้าง ซึ่งมันก็เป็นงานที่ยากกว่าที่คิดเอาไว้ แต่ผมก็สามารถทำมันได้หลังจากฝึกไปซักระยะหนึ่ง
จากประสบการณ์พวกนี้มันก็ย้ำเตือนผมอีกครั้งว่าเวทมนต์เป็นอะไรที่ต้องมาสมาธิเข้าไว้ ความยืดหยุ่นก็เป็นตัวทำให้จอมเวทไม่ติดอยู่ในระดับเดิมๆ ในฐานะจอมมารแห่งการสร้าง ผมจะฝึกเวทมนต์ทุกแขนงที่สามารถฝึกได้ให้เซียนให้หมดเลย
และก็อย่างที่เลฟี่เคยพูดเอาไว้ ค่าพลังเวทสูงสุดของผมมันเพิ่มขึ้น ถึงจะแค่นิดหน่อยก็เถอะ แต่แค่นี้ผมก็มีกำลังใจว่าซักวันมันจะมากพอจนสร้างปราสาทซักหลังได้แน่
“เอ่ออ…”
“อะไรหรอ เลล่า?”
“มีบางอย่างที่ฉันอยากจะยืนยันซักหน่อยนะคะ เจ้าสิ่งนี้ นายท่านเป็นคนสร้างหรอคะ?”
“ใช่”
ผมไม่ใช่คนเดียวที่เล่นกับอิลูน่า เลล่าก็มาร่วมด้วยเช่นกัน เธอรับบทเป็นลูก แต่ก็ดูเหมือนจะไม่สามารถจดจ่อกับบทได้นัก เพราะเธอสนใจในสิ่งที่ผมสร้างมากกว่า
“ด้วยความเคารพนะคะ ทั้งนายท่านและเลฟี่เนี่ยบ้าสุดๆไปเลยค่ะ ความสามารถในการใช้เวทที่ซับซ้อนระดับนี้ได้เป็นอะไรที่บ้ามากๆคะ จนฉันเริ่มจะลืมไปแล้วว่ามาตราฐานของนักเวททั่วไปเขาเป็นกันยังไงคะ”
ดวงตาของเธอดูล่องลอยออกไปตามที่เธอพูด
พอเธอพูดขึ้นมาแล้ว ผมก็ไม่รู้จริงๆนี้นาว่ามาตราฐานของคนทั่วไปเขาเป็นกันยังไง
“ชั้นไม่เคยเห็นใครใช้เวทเลยนอกจากเลฟี่ เธอเลยค่อนข้างจะเป็นมาตราฐานสำหรับชั้นนะ ความสามารถของเรามันเกินกว่าปกติขนาดนั้นเลยหรอ?”
“แน่นอนค่ะ” เธอหยุดไปแปปหนึ่ง เหมือนจะรวบรวมความคิดอะไรซักอย่าง
“ฉันขอเดาว่า พวกท่านทั้งสองสามารถใช้เวทข้ามลำดับได้ใช่ไหมคะ? เท่าที่ฉันจำได้ ฉันไม่เคยเห็นพวกท่านทั้งสองร่ายคาถาอะไรเลย”
“อือ”
“คิดไว้แล้วเชียว” เธอพยักหน้า “เวทข้ามลำดับนะถูกนับเป็นศาสตร์ที่สาบสูญ ฉันบอกได้เลยคะว่ามีคนที่พอฝึกใช้ได้ไม่กี่สิบคน”
“งั้นหรอ…?”
“เวทโดยทั่วไปจะขึ้นอยู่กับร่ายคะ แทบจะเรียกว่าเป็นเทคนิคพื้นฐานในการใช้เวทเลยก็ได้ การร่ายเวทนั้นเป็นการสร้างช่วงเวลาของคาถาแล้วจึงใส่พลังเวทลงไปที่หลัง และตัวเวทก็จะทำงานเมื่อใส่พลังเวทลงไปตามที่กำหนดค่ะ”
เลล่าอธิบายอย่างจริงจังและตรงประเด็น จนเหมือนผมกำลังนั่งฟังอาจารย์สอนอยู่เลย
“เดี๋ยวนะ เธอจะบอกว่าเวทสมัยนี้นะ มันขึ้นอยู่กับคำร่ายอย่างงั้นหรอ?”
“ใช่แล้วค่ะ”
“นั้นมันต่างจากที่เลฟี่บอกชั้นเลยนะ เธอบอกชั้นว่าเวทมนต์นะมันขึ้นอยู่กับจินตนาการของผมร่าย ส่วนคำร่ายมันก็แค่ส่วนช่วยเสริมนิดหน่อยเท่านั้นเอง”
“คนที่สามารถทำแบบนั้นได้ในแบบที่นายท่านกล่าวมา คือคนที่มีความเข้ากันกับพลังเวทสูงค่ะ บันทึกกล่าวไว้ว่าในอดีตปีศาจทั้งหมดสามารถใช้เวทข้ามลำดับได้ และเผ่าพันธ์ของเราก็ค่อยๆสูญเสียความสามารถนั้นลดลงมาเรื่อยๆ ทำให้จอมเวทสมัยนี้ที่สามารถใช้เวทข้ามลำดับได้นั้นจะเป็นชนเผ่าโบราณค่ะ” (TL:ดำน้ำ บุ๊งๆๆๆ)
“งั้นหรอ”
ผมว่าผมเข้าใจแล้วละ เลฟี่พูดไว้ว่าปีศาจนะเป็นกลุ่มก้อนพลังเวทที่มารวมตัวกันจนเป็นสิ่งมีชีวิต ซึ่งกลุ่มลูกหลานรุ่นต่อไปก็มาจากการผสมข้ามเผ่าพันธ์เพราะจำนวนที่มีไม่มาก ทำให้ความเข้ากันกับพลังเวทนั้นก็ค่อยๆลดลงมาเป็นรุ่นๆ หรือก็คือ พวกเขาคิดค้นวิธีการร่ายขึ้นมาเพื่อทดแทนกับความสามารถที่เสียไปและทำในสิ่งที่บรรพบุรุษสามารถทำได้
ที่ผมสามารถใช้เวทข้ามลำดับได้ก็คงเป็นผลจากที่ดันเจี้ยนสร้างผมขึ้นมา ทำให้ร่างกายผมออกไปทางปีศาจสมัยโบราณมากกว่าสมัยปัจจุบัน
ให้ตายสิ เจ้าดันเจี้ยนนี้ละน้า แกไม่รู้หรอกว่าตอนนี้ชั้นรู้สึกรักแกขนาดไหน ชั้นแถบอยากจะวิ่งไปที่คอร์แกแล้วบ๊วบซักที่เหลือเกิน แต่ช่างเรื่องนั้นไปก่อน ตอนนี้นะผมขาดความรู้เกี่ยวกับโลกนี้อย่างแรงเลย ผมว่าผมควรไปอยู่กับพวกมนุษย์หรือปีศาจกลุ่มอื่นซักระยะเพื่อรวบรวมข้อมูลของโลกนี้ซักหน่อยดีกว่า มันจะเป็นทางที่ดีที่สุดในการปกป้องตัวเองจากเหตุอื่นๆในอนาคตด้วย
“โถ่! พวกพี่นี้ละก็! เราเล่นพ่อแม่ลูกกันอยู่นะคะ! หยุดคุยเรื่องอื่นกันได้แล้วค่ะ!” อิลูน่าโกรธแก้มป่อง
“โทษทีๆ เราถึงไหนกันแล้วนะ?”
“เราเป็นภรรยาจ๊ากับสามีจ๊ายังไงละคะ!”
“โอ้ จริงด้วย พี่จำได้แล้ว เลล่าจะเป็นลูกของเรา แต่ต้องทรมานจากอาการป่วยอย่างหนัก พี่เลยออกเดินทางไปหายามารักษา ซึ่งก็เจอ แต่เธอตายในตอนที่กลับมาถึงพอดี ใช่ไหม?”
“ค่ะ! คราวนี้เล่นแบบจริงจังหน่อยนะคะ โอเค?”
“ครับ ครับ”
“อืมมมม…”
“อะไรหรอ เลล่า?”
“มันจำเป็นจริงๆหรอคะที่บทของฉันต้องตายนะ?”
“อืม!”
โทษทีนะ แต่คำพูดของเจ้าหญิงน้อยของเราถือเป็นที่สุดนะ แต่ไม่ต้องห่วง อย่างน้อยพวกเราก็จะช่วยดูแลศพเธอให้เป็นอย่างดีเอง
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
