Maou ni Nattanode, Dungeon Tsukutte Jingai Musume to Honobono Suru 14 ตรวจสอบ

“พอมาคิดดูแล้ว… นี้ เรฟี่ มาดูนี้หน่อยสิ”

ผมนั่งอยู่บนบัลลังก์ อิลูน่าเล่นอยู่กับชิอิใกล้ๆกับผม ส่วนเฟนรีร์ก็นั่งมองพวกนั้นเล่นกันอย่างเงียบๆ

“หืมม? ถ้ามันเกี่ยวกับหน้าต่างนั้นล่ะก็ เรามองไม่เห็นหรอกนะ” 

“ที่จริง ชั้นไม่ได้ต้องการให้เธอมาดูมันหรอก”

ผมอธิบายระบบเมนูแบบรวบรัดให้เรฟี่ฟัง

“เข้าใจล่ะ มันเป็นพลังของดันเจี้ยนที่ทำให้เจ้าสามารถสร้างสิ่งมหัศจรรย์พวกนี้ออกมาได้สินะ?”

“อย่างนั้นแหละ แล้วก็ อิลูน่าก็มองเห็นมันได้ด้วยล่ะ”

“อืมมม… เราพอคิดออกนะว่าเจ้าจะถามเรื่องอะไร แต่เราไม่รู้หรอกว่าเธอมองเห็นได้ยังไง แต่เราบอกความแตกต่างระหว่างเรากับเธอได้นะ”

“ต่างกันยังไงหรอ?”

“เจ้าแต่งงานกับเด็กคนนั้นไปแล้วยังไงล่ะ”

“… เอ๋?”

“เลือดถือเป็นส่วนหนึ่งที่สำคัญในร่างกาย การดูดเลือดใครสักคน สำหรับแวมไพร์แล้วมันก็เท่ากับการมีเซ็กนั้นแหละ มันก็มีพวกที่ไม่สนเรื่องพวกนี้ แล้วก็ไปดูดจากคนอื่นตามใจตนเอง 

แต่ส่วนใหญ่จะทำกับคนที่ต้องการจะอยู่ด้วยกันเท่านั้นแหละ”

… เอ๋? ว่าอะไรนะ?

“ต-แต่เลือดก็เป็นแหล่งอาหารสำคัญของแวมไพร์ด้วยไม่ใช่หรอ? ถ้าสำหรับพวกนั้นเป็นการแต่งงานล่ะก็ แล้วพวกนั้นจะใช้ชีวิตอยู่กันยังไงล่ะ!?”

“เมื่อพวกเขาต้องการเลือด พวกเขาจะดูดจากพวกสัตว์ป่าเอานะ ซึ่งมันจะไม่นับเป็นการแต่งงาน แต่ก็นะ เด็กคนนั้นคงยังเด็กเกินไปเลยยังไม่ได้ถูกสอนมาขนาดนั้น แต่การดูดเลือดก็ถือ

เป็นสัญชาติญาณของพวกเขาอยู่แล้ว แล้วเราก็คิดว่าเจ้าต้องการแบบนั้นอยู่แล้ว ซึ่งมันก็ออกมาดีไม่ใช่รึ?”

ผมตกใจกับข้อมูลที่ได้จากเรฟี่

“ท-ทำไมเธอไม่บอกชั้นล่ะ!?”

“หืม? ก็เจ้าเป็นพวกชอบเด็กไม่ใช่รึ มันก็น่าจะเป็นสิ่งที่เจ้าคอยมานาน ก็เราเห็นเจ้าตื่นเต้นกับร่างเปลื่อยของเรานิ”

“ช-ชั้นไม่มีอารมณ์กับเด็กหรอกเฟ๊ย!!”

ธ-เธอเข้าใจผิดแบบสุดๆไปเลย…!

แล้วผมก็นึกบางอย่างออก แล้วก็รีบเปิดหน้ารายได้ DP ทันที

ผมสามารถดูข้อมูลยิ๊บย้อยได้ว่า DP ได้มาจากไหนบ้าง … อย่างที่คิดเลย อิลูน่าไม่ได้ให้ DP อีกแล้ว ส่วนเรฟี่นั้นยังให้เยอะเหมือนเดิม

ขนาดก็อบลินเด็กยังให้ 3 DP ต่อตัวเลยนะ

นั้นก็หมายความว่า อิลูน่าไม่ถูกนับว่าเป็นผู้บุกรุกอีกต่อไป แต่กลายเป็นผู้อาศัยแทน

“อึก… ทั้งทั้งที่มันกำลังเป็นไปได้ด้วยดีเลยแท้ๆ…” 

“ทำไมเจ้าถึงทำหน้าอย่างนั้นล่ะ!? เราอุตสาห์ทำให้ขนาดนี้ เจ้าควรจะขอบคุณเราสิ!?”

“ชั้นไม่ได้ขอให้เธอมาช่วยเรื่องพวกนี้เฟ๊ย! เธอจะไม่ได้ของหวานตลอด 3 วันนี้!”

“อะไรนะ!? นี้มันเผด็จการกันชัดๆ!! เราไม่ยอมหรอกนะ!!”

ผมถอนหายใจเฮื้อกใหญ่โดยไม่สนใจคำบ่นของเรฟี่

เมื่อคืนอิลูน่าก็ไม่ได้ต้องการเลือดด้วย ดูเหมือนเธอต้องการแค่สัปดาห์ล่ะครั้ง แล้วที่เหลือก็จะกินอาหารตามปกติ

ผมก็ดีใจนะที่เธอชอบผม แต่เธอยังเด็ก แล้วความรู้สึกพวกนั้นก็อาจเป็นแค่สิ่งชั่วคราว พอเธอโตขึ้นเธออาจจะพูดประมาณว่า ‘หนูเกลียดพี่!’ ขึ้นมาก็ได้ คิดดูแล้วถ้าโดนพูดอย่างนั้นเข้า

ใส่จริงๆผมก็คงรู้สึกเศร้าน่าดู

… ก-ก็นะ ถ้าเธอโตขึ้นแล้วพูดเรื่องนี้ขึ้นมา ค่อยพูดประมาณว่า “เอ๋? วัฒนธรรมของแวมไพร์หรอ? ชั้นไม่รู้เรื่องพวกนั้นหรอก” ไปล่ะกัน

… แต่ถ้าถึงตอนนั้นแล้วเธอยังมีความรู้สึกให้ผมอยู่ ผมจะลองคิดดูล่ะกัน

* * *

พอผมคิดวิธีแก้ปัญหาของอิลูน่าได้แล้ว ผมก็ออกจากถ้ำมา เพื่อที่จะมาทดสอบปืนที่ได้มาใหม่

ผมออกมาพบกับวิวธรรมชาติที่ไม่ว่าจะมองกี่ครั้งก็ยังน่าตื่นตาตื่นใจเหมือนเดิม

ก่อนมาโลกนี้ผมไม่เคยยิงปืนมาก่อนเลย… แล้วผมก็ไม่รู้ด้วยว่าจะนับเจ้านี้เป็นปืนด้วยได้ไหม… อย่าโดนชื่อมันหลอกดีกว่า[“ปืน” ยุ่นจะเขียนว่า 銃, ส่วนลูกโม่จะเขียน 短銃 ที่

หมายความว่า “ปืนเล็ก” ไอพระเอกมันสงสัยว่า “ปืนเล็ก” มันจะถือว่าเป็น “ปืน” ได้ไหม]

ผมตั้งสมาธิ แล้วส่งพลังเวทไปยังปืนลูกโม่

ผมใส่ 10 MP ลงไปในการลองครั้งแรก

จากนั้นผมก็เล็งไปทางหินที่ห่างไปเล็กน้อย แล้วก็ยิง

ปืนทำเสียงเหมือนกับมีลมแรงกำลังพัดผ่านรูเล็กๆ แล้วก็มีแรงถีบเบาๆ

ผมไปตรวจสอบผล แล้วก็มีรอยขูดเล็กน้อยบนหินที่ยิง

… พลังมันจะเพิ่มขึ้นถ้าผมเพิ่มพลังเวที่ใส่ลงไปสินะ?

ผมทำการยิงครั้งต่อไปในทันที

ผลที่ได้ก็เป็นดังนี้:

10: ทำหินเป็นรอยเล็กน้อย
100: ทำหินเป็นรู
500: เป็นรูทะรุไปด้านหลังเลย
1000: เหมือนยิงปืนใหญ่ หินแทบหายไปหมด
5000: ลำแสงเลเซอร์ที่ทำทั้งหินแล้วเลยไปอีก 30 เมตร จนถึงภูเขา หายราบไปเลย

“…”

ปืนนี้มันน่าประทับใจกว่าที่ผมคิดอีกแหะ

ดูจากพลังแล้ว… ผมคิดว่าคงไม่ต้องใช้ถึง 5000 MP หรอก… 1000 ก็ยังมากไปด้วยซ้ำ

ถึงตอนยิง 5000 ปืนมันจะสั่นแรงใช้ได้เลยก็เถอะ แต่ผมคิดว่าเจ้านี้ยังยิงได้มากกว่านี้อีก

ก็อยากจะลองดูอยู่นะว่าจะเป็นยังไง แต่เอาไว้เท่านี้ก่อนดีกว่า

มันสามารถใส่กระสุนได้หลายชนิดด้วย โดยการใส่พลังเวทลงไป หยุด แล้วก็ใส่ลงไปอีกแบบ มันจึงสามารถทำกระสุน 100 MP และและอันต่อไปก็เป็น 1000 ได้

มีประโยชน์ใช้ได้เลยล่ะ ใส่ 10 MP ในนัดแรกเพื่อให้ศัตรูตายใจ จากนั้นก็ค่อยยิงอัดด้วย 1000 ซะ

แล้วมันก็ไม่มีพลังเวทรั่วไหลออกมาจากปืนเลยด้วย
ถ้าเป็นอย่างนี้ใส่กระสุนเอาไว้ก็เป็นความคิดที่ดี… แต่ถ้ามีอะไรไปทำให้มันเกิดการรั่วไหลขึ้น… ไม่ใส่ไว้จะดีกว่า

ระหว่างที่ผมเก็บปืนและคิดอะไรไปเรื่อย ก็มีเงาขนาดใหญ่ออกมาจากถ้ำ

“… เปิดใจกับอิลูน่าและคนอื่นๆเรียบร้อยแล้วหรอ? เหนื่อยหน่อยนะ”

สิง่ที่ออกมาคือเฟนรีร์ มอนเตอร์ตัวที่สองของดันเจี้ยน

ตลอดช่วงที่ผมอยู่ข้างในจนกระทั้งออกมา เขาก็อยู่หลังบัลลังก์ตลอด ตอนนี้ก็ดูเหนื่อยๆด้วย คงเป็นเพราะเรฟี่ที่กำลังอาละวาดเพราะโดยห้ามของหวานอยู่นั้นแหละ

เฟนรีร์นั่งลง ก้มหัวพลางขยับปากประมาณว่า “ขออนุญาตครับ” 

ถึงผมจะไม่เข้าใจที่เขารู้สึกจริงๆ แต่เหมือนว่าผมจะสามารถรับรู้เรื่องพวกนี้ผ่านทางความคิดของพวกมอนในดันเจี้ยนได้

เหมือนตอนที่ชิอิทำท่าทางต่างๆแล้วผมเข้าใจในสิ่งที่เขาจะสื่อนั้นแหละ

หมาป่าตัวนี้เป็นตัวผู้ และถูกตั้งชื่อว่า “โมฟี่ร์” โดยอิลูน่า [モフリル อ่านได้ทั้ง โมฟุริรุ หรือจะแค่ โมฟุริร์ ก็ได้ อิงเลยย่อเป็น โมฟี่ร์ แทน แล้วก็ เฟนรีร์ ทางยุ่นจะเติม “รุ” ไปข้างหลัง 

เลยจะอ่านเป็น เฟนริรุ] 
ชื่อตั้งจากการเอา โมฟุโมฟุ [สำหรับใครที่ไม่รู้ว่าโมฟุโมฟุคืออะไร มันก็คือการลูบอะไรสักอย่างที่มันนุ่มๆนะจิ] และเฟนรีร์ มารวมกัน 

ผมตัดสินใจที่จะเรียกเขาว่า “ฟีร์”

“เอาล่ะ นายมีสกิลที่น่าสนใจอยู่ด้วยใช่ไหมล่ะ? ช่วยแสดงให้ชั้นดูให้หน่อยได้ไหม?”

ฟีร์มีอยู่ 7 สกิล:

ยูนีคสกิล: ความเร็วพระเจ้า, โซ่หลากรูปแบบ (Everchanging Chains), ปรับเปลี่ยนร่างกาย
สกิล: ทักษะการใช้กรงเล็บ Lv 2, เวทน้ำแข็ง lv 4, เวทสายฟ้า Lv 4, ตรวจจับอันตราย Lv 4

ผมสงสัยในกลุ่มสกิลยูนีคของเขา พอผมบอกเขาก็พยักหน้าแล้วก็แดสงแต่ละอันให้เห็น

ความเร็วพระเจ้า เป็นสกิลที่ทำให้เขาเร็วขึ้นจนผมมองหาเขาไม่เจอเลย
โซ่หลากรูปแบบจะถูกเรียกขึ้นมารอบตัวโมฟี่และถูกควบคุมอย่างอิสระ คุณภาพและความคงทนของโซ่ก็ขึ้นอยูกับพลังเวทที่ใช้
ปรับเปลี่ยนรูปร่าง จะทำให้เขาตัวใหญ่ขึ้น ไม่ก็เล็กลง มันทำให้เขามาอยู่ในขนาดของหมาป่าทั่วไปได้ ถ้าเป็นอย่างนี้ก็ค่อยดีหน่อย ไม่งั้นขนาดตัวปกติได้คับห้องตายแน่

“ส-สุดยอดเลย!”

สกิลทุกอันนั้นเท่สุดๆ โดยเฉพาะโซ่หลากรูปแบบ
เปลี่ยนเป็นโล่ก็ได้ อาวุธก็ได้ ใช้จับศัตรูก็ไม่น่าจะมีปัญหา เป็นสกิลที่แข็งแกร่งจริงๆ

อยากได้อ่ะ… แต่มันก็เป็นยูนีค คงเป็นไปไม่ได้ หรือถ้าซื้อด้วย DP ได้ราคาก็คงมหาโหดแน่นอน

ท่าทางของฟีร์ไม่ได้เปลี่ยนแปลงมากหลังจากถูกชม แต่ไปออกทางหางแทน

“…”

พอเห็นอย่างนั้น ก็มีสิ่งหนึ่งเกิดขึ้นในใจผม

ผมเปิดเมนูแล้วซื้อของอย่างหนึงออกมา แล้วก็ปาไปข้างหน้า

“ฟิร์ ไปคาบมา!”

“—-!”

ที่ผมปาไปก็คือจานร่อน

ฟิร์ดูสับสนในอารมณ์ แต่สัญชาตญาณของเขาก็ชนะและเขาก็วิ่งไป โดดงับกลางอากาศ แล้วก็เอากลับมาให้ผม

“เอาล่ะ, นี้!”

ผมปาไปสุดแรง แต่ฟิร์ก็ยังโดดงับแล้วเอากลับมาให้ผมเหมือนเดิม

“ว-โว้! เดี่ยว หยุดก่อน อ้าา!”

เขาวิ่งกลับมากระโดดใส่ผมเต็มแรง

“เด็กดี นายทำได้”

ผมยิ้ม แล้วก็เอาแขนไปกอดและลูบตัวเขาเป็นการเอาคืน

* * *

“ฮาา, ฮาา… เล่นกับเฟนรีร์นี้เหนื่อยแหะ…”

หลังจากเล่นได้สักพัก ผมก็นอนลงเพื่อพักหายใจ เขามีพลังงานเยอะเกินไปเกินกว่าจะตามทัน

ผมค่อนข้างชอบแมวมากกว่าหมานะ แต่พอได้เล่นด้วยอย่างนี้ก็น่ารักดี… ถึงเขาจะไม่ใช่หมาก็เถอะนะ

ส่วนฟิร์ที่นอนอยู่ข้างๆผม ก็ฟื้นตัวอย่างรวดเร็วหลังจากการเล่น ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ค่อยชอบที่ไม่อาจจะสะกดสัญชาตญานของตัวเองไว้ได้ มันคงไปทำร้ายความภาคภูมิใจของฟิร์ใช้

ได้แต่ผมว่ามันก็คงไม่มีปัญหาอะไรตราบใดที่เขาได้สนุก

ตอนผมเช็ครายชื่อมอนเตอร์ในเกลือชาดู ชื่อของเขาก็ติดอยู่ในตัวท็อปด้วย

มันก็ยังมีตัวที่แข็งแกร่งกว่าเขาอยู่อีกนะ แต่ถ้าเขาโตแบบนี้ไปเรื่อยๆละก็ อาจจะเป็นสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งที่สุดเหมือนกับเฟนรีร์ที่เรฟี่เคยสู้มาก็ได้

“ฟิร์ นายเข้าใจการเก็บพลังเวทของดันเจี้ยนไหม?”

เขาตอบกลับโดยการพยักหน้า

“จากจุดนี้ไปเป็นพื้นที่ของเรฟี่ แต่พื้นที่ข้างหลังนี้เป็นของชั้น ชั้นกำลังขยายพื้นที่ไปเรื่อยๆอยู่ และชั้นก็อยากให้นายล่ามอนเตอร์รอบๆนี้ด้วย”

สำหรับฟิร์ที่แข็งแกร่งกว่าผม มันจะดีกว่าที่ให้เขาไม่อยู่เฉย และหา DP มาให้

ชั้นจะใช้งานนายอย่างเต็มที่เลยล่ะ ดังนั้นช่วยพยายามเต็มที่และแข็งแกร่งขึ้นนะ ชั้นจะได้สบายใจ

“ที่นี้นะ เป็นที่ที่ดีนะ ดังนั้นนายจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขที่นี้ก็ได้ ชั้นช่วยนายล่าด้วยก็ได้ และชั้นก็ถือเหมือนนายเป็นลูกชั้น ดังนั้นกลับมาด้วยล่ะ เข้าใจนะ?ไม่งั้นอิลูน่าคงจะรู้สึกแย่แน่”

บ้านของนายคือที่นี้ ฟิร์เหมือนจะเข้าใจในสิ่งที่ผมสื่อ แล้วก็ก้มหัวให้ผม

 

*******************************************

 

ดีจิ หลุดจากการจำศีลล่ะจิ หลุดนานแล้วด้วย แต่ความขี้เกียจมันตกค้างอยู่เยอะ เลยหายไปยาวกว่าที่คิดไว้จิ -.-

มีเรื่องมาบอกแค่นี้ล่ะจิ บัยจิ ZZZzzzz…………….

Favorite