Maou ni Nattanode, Dungeon Tsukutte Jingai Musume to Honobono Suru 11 ภายในป่า

ฉันวิ่ง

 
“ฮาา…. ฮาา….”

 
ฉันแค่วิ่งต่อไปเรื่อยๆ

มีความกลัวและความโศกเศร้าในหัวใจเป็นเชื้อเพลิงให้วิ่งต่อไป

ขยับขาที่ไม่ยอมฟังฉันอย่างแรง เพื่อให้วิ่งต่อไปเรื่อยๆ
 
ไม่มีทิศทางที่จะไป

แค่วิ่งเพื่อที่จะหนี

หนีจากความสิ้นหวังที่ไล่ตามหลังมาเรื่อยๆ
 
“เฮ้ย แย่ละสิ! ยัยเด็กนั้นมันวิ่งเข้าไปในป่าปีศาจแล้ว!!”
 
“ล-แล้วเราจะทำยังไงกันดีล่ะ?! ถ้าสินค้าหาย เราโดนซัดเละแน่!!”
 
“เราเข้าไปในนั้นก็ตายอยู่ดีนั้นแหละ!! ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันหรอกว่าทำไม แต่ช่วงนี้นะมีรายงานว่ามังกรโบราณมีท่าทีแปลกๆด้วย!!” [TL:อยากรู้สีหน้าพวกนี้ตอนรู้ว่าท่าทีแปลกๆนั้นทำไปเพื่อของกินจัง]
 
“ชิ….! ยัยเด็กบ้านั้น…!!”

 
ฉันวิ่งเข้าป่าลึกต่อไป โดยไม่สนใจในสิ่งที่พวกนั้นพูด

 

 

*******************************************************************************************************

 

 

“Fuu–!”

Guchaaaa!

“Haa!”

Bechaaaa! 

“Soryaa!” 

Nubuchoouu!

“แหวะ เข้าไปในปากเลยอ่ะ อี๊”

ผมคายสิ่งที่เข้าไปในปากออกมา พลางสะบัดดาบถูกๆที่แลกมาด้วย DP เพื่อเอาเศษเนื้อที่ติดอยู่ออกไป

ข้างหน้าผม มีศพของมอนเตอร์ที่โดนตัดหัวปลิวไปแล้วนอนอยู่

ดูเหมือนว่าร่างนี้จะมีพลังมากกว่าที่ผมคิดเอาไว้

ผมจัดการศัตรูได้ด้วยการฟันเพียงครั้งเดียว พร้อมกับเศษเนื้อที่บินปลิวออกมา

ใช้ดาบทั้งทีก็อยากจะตัดให้มันเนียนๆกว่านี้หน่อยอ่ะนะ แต่ไม่รู้เป็นไร มันถึงจบลงที่ได้แผลระเบิดกว้างพร้อมกับเลือดที่กระจายไปเลอะดอกไม้หมดเลย

ก็นะ คงเป็นเพราะผมยังไม่มีฝีมือพอแหละ

ตอนที่ผมซิ้อดาบนี้มา ผมพยายามนึกถึงวิชาดาบที่เคยเรียนในโรงเรียนมา รู้ตัวอีกทีก็ได้สกิล ทักษะการใช้ดาบ มาแล้ว มันยังแค่เลเวล 1 ด้วย คงเอาไปใช้ในการต่อสู้จริงไม่ค่อยได้

อย่างน้อยมันก็ทำให้ผมขยับตัวได้ดีขึ้นหน่อยล่ะนะ

ผมเป็นมือสมัครเล่นด้วย จะมีจุดอ่อนเนอะก็ไม่แปลก

ตอนที่ผมฝึกเหวี่ยงดาบ เรฟี่ก็ได้ถามมาจากก้นบึ้งของหัวใจเธอว่า ‘เจ้า… กำลังเล่นเกมใหม่อยู่หรือ?’ ทำเอาผมอยากจะร้องไห้เลยล่ะ…

แล้วก็ เจ้าสกิลดวงตาพลังเวทของผม หลังจากที่ไม่มีโอกาศได้ใช้เลย มันก็ได้แสดงผลของมันซะที

มันทำให้ผมมองการไหลของพลังเวทฝ่ายตรงข้ามได้

มีประโยชน์สุดๆไปเลยล่ะ ทำให้เห็นพลังเวทของคู่ต่อสู้ เชื่อมต่อที่ไหน แข็งแกร่งเท่าไหร่ ประมาณนี้

มันทำให้ผมสามารถจัดการกับพวกศัตรูที่ลอบโจมตีด้วยเวทหอกดินได้ด้วย โดยจับจิตรสังหารเอา

ในเมื่อมีดวงตาที่มีประโยชน์ขนาดนี้ ลองหยุดเป็นจอมมารสายตีใกล้ เป็นจอมมารสายเวทดีไหมนะ

A dirty mage who uses magic from long range and when the opponent also tries using long range magic, he uses his unique skill to dodge them.

Also, the feeling of meat twisting around the blade with every slash does feel kinda unpleasant. The enemy just pops, so my eyes also get dirty. Most importantly, it is gross.

[TL:จูนิเบียวเหมือนตอนที่แล้ว แล้วผมก็ขี้เกียจแปลอีกแล้ว :P]

อืม ฝึกดาบไปด้วยเหมือนเดิมนั้นแหละ แต่ฝึกเวทไปด้วย

พูดถึงเรื่องใช้เวท ตอนนี้ผมไม่อาจจะเป็นผู้ใช้เวทไฟได้แล้ว

ส่วนใหญ่มันเป็นเพราะมีความคิดว่า ‘เวทไฟมันอันตราย’ ฝั่งลึกลงไปให้หัวผมอยู่นะ

พอผมลองใช้ดู ระดับมันลดจากไปแช็ค เป็นไม้ขีดไฟไปแล้ว

แต่ก็ไม่เป็นไร เพราะความสามารถทางด้านเวทน้ำกับเวทดินนั้นสูงกว่าเยอะ ค่อยๆฝึกทางสายนี้ไปก็ได้ ตอนนี้ผมควบคุมอุณหภูมิน้ำได้แล้วด้วย

ผมยังไม่อาจที่จะใช้เวทที่แรงพอจะจัดการศัตรูได้ แต่ผมจะลงแรงไปกับสองธาตุนั้นจนได้นั้นแหละ

 
“….เอาล่ะ ตอนนี้ก็มาเพิ่มข้อมูลลงแผนที่รอบๆพื้นที่นี้ดีกว่า”

 
ผมทำอย่างที่ทำเมื่อวาน เพิ่มอาณาเขตดันเจี้ยน ที่สู้ไปก่อนหน้านี้เป็นของแถม

ผมตัดสินใจได้ว่ามันถึงเวลาแล้วที่ต้องเข้าใจพลังของร่างตัวเอง

การขยายอาณาเขตเป็นไปได้ด้วยดี จากใจกลางหุบเขา กว้างไปเรื่อยๆ จนตอนนี้จำนวน DP ที่ได้ก็เป็น 3 เท่าของตอนที่เรฟี่มาอยู่ใหม่ๆแล้ว

ก็นะ DP ที่เก็บสะสมมาสุดท้ายก็จะเอามาลงที่ขยายอาณาเขตจนแทบจะเหลือ 0 อยู่ตลอดเวลาอะนะ แต่ผมก็ตื่นเต้นที่จะได้เห็นผลลัพธ์ที่จะได้เหมือนกัน

“……อ๊ะ?”

จากนั้น ผมก็เห็นอะไรแปลกๆที่หางตา

 
—-ตอนแรก ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร

ระหว่างต้นไม้ มีอะไรบางอย่างนอนอยู่ ไม่ขยับแม้แต่นิดเดียว

มองครั้งแรกมันมีรอยเลือดอยู่จึงดูเหมือนศพ แต่…. ที่นี้มันเป็นอาณาเขตของดันเจี้ยนไปแล้ว แล้วมันจะแสดงสัญญาณของสิ่งมีชีวิตบนแผนที่—ซึ่งมันก็มีสัญญาณอยู่

แสดงว่ายังมีชีวิตอยู่

ผมเข้าไปดูใกล้ๆ—แล้วจึงได้รู้ว่ามันคืออะไร

 

เป็นเด็กผู้หญิง เต็มไปด้วยเลือด นอนก้มหน้าอยู่

 “——-”

ทันทีที่ผมรู้ว่าเป็นอะไร ผมก็รีบเข้าไปดูอาการเธอทันที

เธอหมดสติอยู่

น่าจะโดนมอนเตอร์แถวนี้โจมตี เพราะมีแผลลึกเป็นรูปกรงเล็บอยู่ที่หลัง

เธอยังมีชีวิตอยู่ แต่… ก็ใกล้จะตายแล้วเช่นกัน ถ้าผมมาเจอเธอช้ากว่านี้อีกนิดหนึ่งล่ะก็ เธอคงไม่รอด

พอเห็นขนาดแผลเธอ ผมก็หยิบขวดเล็กๆขวดหนึ่งออกมาจากไอเท็มบ็อก

อืมมม… ถ้าผมจำไม่ผิด มันน่าจะมีผลอยู่ถ้าผมหยดลงไป…

ผมหยดของเหลวที่อยู่ในขวดลงไปในแผลอย่างระวัง

“อืออ….” เธอส่งเสียงออกมาเบาๆ

ทันทีที่ของเหลวนั้นโดนแผลเธอ มันก็เริ่มสมานแผลและฟื้นฟูตัวเองด้วยความเร็วที่ไม่น่าเชื่อ และน่ากลัวที่จะมองด้วย ผมหยดลงไปครึ่งขวด แผลบนหลังเธอก็หายไปราวกับไม่เคยมีมา

ก่อน 

เด็กสาวค่อยๆกลับมาหายใจตามปกติอย่างช้าๆ ผมก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา

เฮ้อ… ได้ผล…

พอเช็ดเหงื่อออก ผมก็ตั้งสติ

ของเหลวที่ผมใช้ไปเมื่อกี้ เป็นโพชั่นระดับสูง

ผลก็อย่างที่เห็น ถึงจะโดนตัดแขนไป แค่หยดลงไปในแผล มันก็จะงอกกลับมาใหม่เองเลยล่ะ

มันก็น่ากลัวใช้ได้นะ ทำให้ผมรู้สึกว่าสามารถทำซอมบี้ทหารจริงๆได้เลย

เรฟี่เคยพูดว่า ‘ช่วงนี้เจ้าออกไปข้างนอกบ่อยๆนิ ควรจะมีติดตัวไว้บ้างนะ ถึงพลังของเจ้าจะค่อนข้างสูง แต่มันก็มีศัตรูหลายตัวที่เจ้าสู้ไม่ได้อยู่นะ’ ซึ่งผมก็เห็นด้วย จึงซื้อมาอันหนึ่ง 
แพงใช้ได้เลยล่ะ

ไม่เคยคิดมาก่อนเลยแหะว่าจะได้ใช้แบบนี้… แต่นานๆที่จะได้ยินเรฟี่พูดอะไรที่มีประโยชน์แบบนี้ดีแหะ เดี่ยวกลับไปจะให้ช็อคโกละกัน

แต่ถึงยังไง สภาพของเด็กคนนี้ก็ยังไม่ดีอยู่

ผมตรวจดูเธออีกรอบ

ชุดที่เธอใส่เป็นเศษผ้าเก่าๆ ผมบลอนด์ที่สวยงามของเธอก็ยุ่งเหยิงไปหมด

เธอมีแผลอื่นๆตามตัวด้วยเช่นกัน ไม่ใช่แผลที่เกิดเร็วๆนี้ด้วย…

แค่มองก็รู้เลยว่าเธอไปอยู่ในสถานการณ์แบบไหนมา

“……ชั้นจะปล่อยเธอไว้อย่างนี้ไม่ได้….”

Favorite