Long Live The Hokage 69 : ซากของยุคเก่า

Chapter 69 : ซากของยุคเก่า

ปีที่ 6 ของการต่อตั้ง โคโนฮะ

ฤดูใบไม้ผลิ…

ที่สุสานตระกูลอุซึมากิ…

มาซาฮิโกะ ถอนหายใจและลูบหัว เคนชิโร่ ที่กําลังร้องไห้ จากนั้นเขาก็หันหลังกลับ

เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา มาซาฮิโกะ ได้รับข่าวว่าอดีตผู้อาวุโสคนหนึ่งของ ตระกูลอุซึมากิ ป่วยหนัก ดังนั้น มาซาฮิโกะ และ เคนชิโร่ จึงรีบเดินทางกลับไปที่ หมู่บ้านตระกูลอุซึมากิ แต่มันก็สายเกินไป

การได้เห็น อุซึมากิ มาซาโอะ เป็นครั้งสุดท้ายทําให้ มาซาฮิโกะ เศร้าและหัวใจของเขาก็รู้สึกหนักอึ้ง

แม้ว่าพวกเขาทั้งคู่จะมีความสัมพันธ์ที่ไม่ค่อยดีมากนักตลอดเวลา 48 ปีที่ผ่านมา แม้ว่าบางครั้งพวกเขาจะเป็นศัตรูกันก็ตาม หลังจากการต่อสู้กับ ตระกูลคางุยะ มาซาฮิ โกะ ก็เริ่มมองว่า มาซาโอะ เป็นเพื่อนเก่า โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่เขารับ เคนิชิ โร่ มาเป็นลูกศิษย์

เมื่อ มาซาฮิโกะ กลับมาที่ หมู่บ้านตระกูลอุซึมากิ ในครั้งนี้ เขาได้รู้ว่าผู้อาวุโสล่า ดับที่ 1 และ 2 ที่เกษียณอายได้เสียชีวิตไปแล้วเมื่อหลายปีก่อน และการตายของผู้ อาวุโส มาซาโอะ ได้แสดงถึงการสิ้นสุดของยุคสมัยเก่า โดยมี มาซาฮิโกะ เป็นคนเดียวที่เหลืออยู่

“สิ้นสุดยุคเก่าแล้วเหรอ?” มาซาฮิโกะ พิมพ์

มาซาฮิโกะ พิมพ์ขณะมองดูเด็ก ๆ รอบ ๆ สถานที่ บางคนดูเหมือนว่าพวกเขาอา จจะอายุเท่า ๆ กับหลานชายของเขาด้วยซ้ํา

มาซาฮิโกะ เดินไปที่ห้องโถงใหญ่ของผู้นําตระกูลที่ยังคงเป็สถานที่เดิม เขายิ้ม อย่างช่วยไม่ได้เมื่อเขาเห็นหลานชายตัวโตของเขาที่ตอนนี้ดูแก่มากแล้ว เขาพูดว่า “เฮ้ ไอ่หลานขาย! เธอยังไม่เกษียณอีกเหรอ? ถ้าฉันจําไม่ผิดเธอน่าจะอายุ 59 ปีแล้ว ใช่ไหม ปีนี้ก็ 60 แล้วนิ เธอยังอยากจะทํางานอยู่อีกเหรอ?”

ผู้นําตระกูลเงยหน้าขึ้นและพยักหน้า “ท่านลง ผมจะสละตาแหน่งปีหน้านี้แล้วครับ”

มาซาฮิโกะ ตะลึงเล็กน้อย ตอนแรกเขาคิดว่าหลานชายของเขาต้องการที่จะตาย ในฐานะผู้นําตระกูล แต่อย่างไรก็ตามในยุคนี้ก็ไม่มีสงครามอีกต่อไปแล้ว ดังนั้นเขาจึง สามารถเกษียณได้อย่างสบายใจ โดยที่หัวยังไม่หลุดจากบ่า

“แล้วใครจะเป็นผู้นําตระกูลคนต่อไปล่ะ?” มาซาฮิโกะ ถาม

มาซาฮิโกะ หายไปจาก หมู่บ้านอุซึมากิ นานกว่า 5 ปี เขาไม่รู้สถานการณ์ปัจจุบัน ในหมู่บ้านจริง ๆ

ผู้นําตระกูล ส่ายหัวแล้วถอนหายใจ “เดิมที่ผมวางแผนให้ เคนชิโร่ เป็นผู้นําตระ กลคนต่อไป แต่ในเมื่อท่านพาเขาไปกับท่าน…ดังนั้นตอนนี้คนที่น่าจะเหมาะสมที่สุด ก็คือ เกนสึเกะ”

มาซาฮิโกะ เงยหน้าขึ้น เขารู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องเกี่ยวกับการตัดสินใจครั้งนี้ เห็นได้ชัดว่าผู้ที่เหมาะสมที่สุดก็คือ เคนชิโร่

“เกนสึเกะ…” มาซาฮิโกะ เงียบไปสักพักหนึ่งก่อนที่เขาจะจาขึ้นมาได้ว่า “เขาเป็น สามีของ นานาโกะ รึเปล่า?”

ผู้นําตระกูล พยักหน้า “ใช่แล้ว แม้ว่าวิชานินจาของ เกนสึเกะ จะไม่โดดเด่นเมื่อ เทียบกับ เคนชิโร่ แต่เขาก็ทํางานได้อย่างยอดเยี่ยมและไม่ต้องพูดถึงว่าเขามี นานาโกะ ที่จะคอยช่วยเหลือเขา…”

“เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวก่อน…” มาซาฮิโกะ ขัดจังหวะขึ้นมา “ฉันรู้จัก เกนสึเกะ มา ตั้งแต่เด็ก ๆ ๆ เขาเป็นเด็กชายตัวเล็กที่ทะเยอทะยานมาก ในการทดสอบร่างกายครั้งแรกเขาวิดพื้นมากที่สุด…และ นานาโกะ…ในฐานะผู้ช่วย…เธอ…”

ผู้นําตระกูล ยิ้มและส่ายหัว “ท่านอาจไม่รู้ว่าตอนนี้พวกเขาเป็นยังไง โดยเฉพาะ นานาโกะ ตอนนี้ความสามารถของเธอใกล้เคียงกับ มิโตะ แล้ว เธอเป็นครูสอนเด็ก ๆ ของตระกูลเรา และเธอก็ได้รับความชื่นชอบเป็นอย่างมากในตระกูลของเรา”

มาซาฮิโกะ เกาหัวและถอนหายใจ ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เขาเพิ่งนึกได้ว่าเขาไม่ ได้ให้ความสําคัญกับศิษย์สาวทั้ง 2 ของเขามากเท่าไรนัก “แล้ว ยูริโกะ ล่ะ?”

“ยูริโกะ ก็เหมือนกัน เธอก็เป็นครูสอนเด็ก ๆ เช่นกัน เธอเพิ่งแต่งงานไปเมื่อ 2 ปี ก่อน ตอนนี้เธอกําาลังท้องแล้วตอนนี้เธอก็อยู่บ้านเพื่อรอคลอดลูก…” ผู้นําตระกูล ตอบช้ํา ๆ

มาซาฮิโกะ พยักหน้าและคิดว่า “จะมีอะไรดีไปกว่าบ้านเก่าของเรา คิดว่าน่ะ”

“เมื่อเธอสละตําแหน่งในปีหน้า เธอจงไปที่ โคโนฮะ ฉันจะให้ตาแหน่งผู้อาวุโส ของฉันกับเธอ…แม้ว่าเธอจะกลายเป็นอดีตผู้นําตระกูลอุซึมากิ แต่เธอก็ยุ่งกับงานของตระกูลมาตลอดชีวิต ดังนั้นเธอควรมีความสุขกับเงินบํานาญของเธอที่ โคโนฮะ”

ผู้นําตระกูลพยักหน้าเห็นด้วย

เมื่อพูดคุยกันเสร็จ มาซาฮิโกะ ก็กล่าวลาผู้นําตระกูล จากนั้นเขาก็ไปเยี่ยมลูกศิษย์ ของเขา

นานาโกะ ไม่ใช่เด็กสาวสุดฮอตอีกต่อไป เมื่อ มาซาฮิโกะ เห็นเธอ เธอก่าลังอุ้ม ท้องเด็กชายอายุ 6 – 7 เดือน พร้อมกับรอยยิ้มที่อ่อนโยนบนริมฝีปากของเธอ มันดูคุ้นเคยแต่ก็แปลกเช่นกัน มาซาฮิโกะ รู้สึกแปลก ๆ เล็กน้อยเมื่อมองไปที่เธอ

ยริโกะ ไม่ได้เป็นเด็กน้อยขี้แยเหมือนก่อนหน้านี้ ตอนนี้เธอเป็นผู้หญิงที่สง่างามที่ กําลังอุ้มท้อง

เมื่อ มาซาฮิโกะ เห็นเธอครั้งแรก เขาก็รู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก เขารู้สึกได้ว่าจักระ ของเธอมีจานวนเป็นครึ่งหนึ่งของเขาในตอนนี้ และเขาก็สัมผัสได้ถึงจักระที่แตกต่าง กัน 3 ธาตุที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกายของเธอนั้นก็คือ คุณสมบัติจักระ ไฟ , ดิน และ ลม และพวกมันก็สนับสนุนซึ่งกันและกัน คุณสมบัติจักระทั้ง 3 ของเธอ ได้รับการ ฝึกฝนเป็นอย่างดี ถ้าเธออยู่ที่ โคโนฮะ เธอก็คงได้รับการจัดระดับเป็นนินจาระดับ S อย่างแน่นอน…

มีผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ข้าง ๆ เธอ แต่เขาก็เป็นแค่นินจาธรรมดา

อย่างไรก็ตามพวกเขาก็ดูเหมือนคู่รักที่มีความสุข มาซาฮิโกะ มองเห็นใบหน้าของ ยูริโกะ ที่ดูสงบและไม่ต้องการให้ใครมารบกวนการพักผ่อนของเธอ

มาซาฮิโกะ เดินต่อไปในหมู่บ้านด้วยอารมณ์ที่หดหู จนกระทั่ง มาซาฮิโกะ เดินว นกลับมาที่สุสานและเห็น เคนชิโร่ ยังคงอยู่หน้าหลุมศพของปู่ของเขา เขากําหนัด แน่นและสาบานว่าเขาจะฝึกฝนให้หนักขึ้น นั่นทําให้ มาซาฮิโกะ รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นบ้าง

“เคนชิโร่ เรากลับกันเถอะ…”

“โออาจารย์!” เคนชิโร่ ตอบ

6 ปีแรกของ หมู่บ้านโคโนฮะ เป็นปีที่สําคัญมาก

ตระกูลส่วนใหญ่ได้รับการผลัดเปลี่ยนไปสู่คนรุ่นใหม่ ผู้อาวุโสและผู้นําตระกูลก้าว ลงจากตําแหน่งและส่งต่อไปยังคนรุ่นใหม่ ไม่ว่าจะเป็น ตระกูล ฮิวงะ , อะบุราเมะ , อินุซึกะ , ยามานากะ , นารา , อาคิมิจิ หรือ ฮาตาเคะ ตระกูลส่วนใหญ่ต่างก็เปลี่ยนผู้ น่าตระกูลและผู้อาวุโส ถึงเวลาแล้วที่คนรุ่นใหม่จะก้าวขึ้นไปเป็นผู้เขียนหน้าประวัติศาสตร์ แต่บางคนอย่างเช่น มาซาฮิโกะ ยังคงอยู่เบื้องหลังในขณะที่คนอื่น ๆ กำลังเพลิดเพลินกับเงินบํานาญของพวกเขา

ดังนั้นในการประชุมผู้อาวุโสครั้งหลัง ๆ มานี้ มาซาฮิโกะ จึงต้องประชุมกับคนรุ่น ลูกรุ่นหลานของเขาทั้งหมด แม้ว่าเขาจะใช้วุฒิภาวะของความเป็นผู้ใหญ่ แต่มันก็ไม่ สามารถเปลี่ยนทัศนคติของที่ประชุมที่มีต่อเขาได้ ไม่ว่าพวกเขาจะจัดการประชุมขึ้น ครั้งก็มักจะมีบางคนที่มีความคิดเห็นว่าพวกเขาไม่ควรพึ่งพาชายชราเช่นนี้ ซึ่งนั่นทําให้เขารู้สึกลําบากใจมาก

“โธ่เอ๊ย ไอ่หลานชาย! กว่าเธอจะสละตําแหน่งผู้นําตระกูลก็อีกตั้งปีนึง นี่ฉันต้อง อยู่ในตําแหน่งผู้อาวุโสนี้ไปอีก 1 ปีเลยเหรอเนี่ย…” มาซาฮิโกะ ตัดพ้ออยู่ในใจของ
เขา

1 ปีผ่านไป ในที่สุดหลานชายของ มาซาฮิโกะ ก็ก้าวลงจากต่าแหน่ง ผู้นําตระกูลอ ซึมากิ และเขาก็เข้ามารับตําแหน่งผู้อาวุโสของ โคโนฮะ แทนที่ มาซาฮิโกะ แต่แล้ว มาซาฮิโกะ ก็รู้สึกหดหูยิ่งกว่าเดิม

นอกเหนือจากการแกล้ง ฮาชิรามะ และ โทบิรามะ หรือลูกศิษย์ของพวกเขาเป็น ครั้งคราว หรือไปเยี่ยม มิโตะและ เคนจิ หรือเพียงแค่เดินเล่นไปตามถนนใน โคโนฮะ แล้ว นอกจากคนเหล่านี้ มาซาฮิโกะ ก็พบว่าไม่มีใครรู้จักเขาอีกเลย

“ตอนนี้ฉันกลายเป็นมรดกที่ยังมีชีวิตอยู่ของยุคเก่าแล้วเหรอเนี่ย? แม้แต่เหลนของ ฉันก็โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ฉันกลัวว่าหลังจากนี้ไม่กี่ปี…”

มาซาฮิโกะ จมดิ่งลงสู่ความคิดของเขาไป แต่คําพูดของชาวบ้านแถวนี้ 2 – 3 คนก็ทําให้เขาดึงสติกลับมาได้

“เฮ้? นายได้ยินข่าวรึยัง? ไดเมียว กาลังจะจัดงานแต่งให้ลูกสาวของเขากับลูกชาย ของ โฮคาเงะ!”

“จริงเหรอ?”

“ฉันจะโกหกนายทําไมล่ะ! ตอนนี้ข่าวกระจายไปทั่ว โคโนฮะ แล้วล่ะ!”

“เยี่ยมมาก!”

มาซาฮิโกะ มองขึ้นไปบนท้องฟ้าแล้วยิ้มอย่างมีความสุข

“ฉันจะเศร้าไปทําไมกัน? คนรุ่นเก่าก็ต้องลงจากตําแหน่งและคนรุ่นใหม่ก็จะเข้ามา แทนที่ 9

มาซาฮิโกะ เฝ้ามองคนรุ่นเขาจากไปที่ละคน มันหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะรู้สึกแย่ เขารู้สึกเหมือนโลกทั้งใบมีดลง แต่การสนทนาระหว่างชาวบ้านก็ดึงเขากลับมาจากความ เศร้า จากนั้นเขาก็รู้สึกมีความสุขอีกครั้ง

7 ปีแล้วที่เขามาอยู่ที่ โคโนฮะ เขาคิดว่าอีกไม่กี่ปีเขาก็จะได้เห็นการขึ้นรับตาแห น่งของ โฮคาเงะ รุ่น 2 จากนั้นก็ รุ่น 3 และหลังจากนั้นก็ รุ่น 4 นามิคาเสะ มินาโตะ พ่อของ นารูโตะ…

“จะรู้สึกแย่ไปทําไม เราตั้งใจเอาไว้แล้วนิว่าเราจะอยู่ดูจนจบเรื่อง!”