Long Live The Hokage 68 : หน้าผาโฮคาเงะ

นิยาย Long Live The Hokage

Chapter 68 : หน้าผาโฮคาเงะ

การจากไปของมาดาระไม่ได้ส่งผลกระทบต่อวิถีชีวิตประจําวันของชาวบ้านในโคโนฮะ ทุกอย่างเป็นไปตามที่มันควรจะเป็นเวลาเดินไปตามปกติ ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวในตอนนี้ก็คือ อำนาจของตระกูลอุจิฮะในโคโนฮะ ลดน้อยลงอย่างเห็นได้ชัด

แม้ว่าหนึ่งใน ผู้อาวุโสของตระกูลอุจิฮะ จะได้ขึ้นมารับตําแหน่งแทนมาดาระ นั้นก็คือ อุจิฮะ อิซึมิ แต่ก็ไม่ได้ทําให้การตัดสินใจในสภาเปลี่ยนแปลงไปแต่อย่างใด

5 ปีผ่านไป

โคโนฮะ ถูกจัดตั้งขึ้นมาอย่างเป็นทางการแล้วกว่า 4 ปี

มาซาฮิโกะ เดินเล่นรอบ ๆ โคโนฮะ เขามองเห็นของประดับตกแต่งบางอย่างที่เหลือจากงานฉลองครั้งก่อน

ตลอด 6 เดือนที่ผ่านมา เขาพยายามอย่างหนักเพื่อทําให้เขาแข็งแกร่งขึ้น เขาฝึกฝนอย่างหนักเพื่อให้ชินกับพลังใหม่ของเขา นอกจากนี้เขายังพยายามหาวิธีผสานจักระธาตุหยินและหยางเข้าด้วยกัน…

แต่จนถึงตอนนี้ เขาก็ยังไม่มีความคืบหน้าที่จะทําได้เลย จนกระทั่งถึงวันขึ้นปีใหม่มาซาฮิโกะก็ตัดสินใจหยุดและออกไปพักผ่อน

อย่างไรก็ตาม มาซาฮิโกะก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงเหตุผลที่อยู่เบื้องหลังความล้มเหลวของการหลอมรวม จักระธาตุหยินและหยางของเขา ในขณะที่เขากําาลังจมดิ่งลงไปในความคิดของเขา เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาทําให้เขาดึงสติกลับมาได้ เขามองไปที่แหล่งกําเนิดของเสียง และเขาก็มองเห็นคนที่กําลังทํางานอะไรบางอย่างอยู่บนหน้าผาด้านหลังของสํานักงานโฮคาเงะ

“นั่นคือ ช่างแกะสลักหน้าผาโฮคาเงะ เหรอ?” มาซาฮิโกะ พึมพํากับตัวเอง เขารู้อยู่แล้วว่าความคิดนี้เกิดขึ้นตั้งแต่เริ่มก่อตั้งหมู่บ้าน แน่นอนว่าเดิมที ฮาชิรามะต้องการที่จะแกะสลักใบหน้าของมาดาระ ในฐานะโฮคาเงะ ที่แท้จริงและเปลี่ยนความคิดของชาวบ้านที่มีต่อเขา

แต่ท้ายที่สุด ฮาชิรามะก็ได้เป็นโฮคาเงะ เขาจึงไม่อย่างพูดถึงเรื่องนี้อีกเพราะเขากลัวว่าจะทําให้เกิดความเข้าใจผิด แต่อย่างไรก็ตามตอนนี้ มาดาระก็หายไปแล้ว ดังนั้นการแกะสลักหน้าผาโฮคาเงะจึงเริ่มขึ้นในที่สุด

จิตใต้สํานึกของ มาซาฮิโกะ กระโดดโลดเต้นเหมือนเด็กเมื่อเขามองหน้าผาโฮคาเงะ

“นี่แหละคือเอกลักษณ์ของ โคโนฮะ…หน้าผาโฮคาเงะ ที่มีชื่อเสียง…”

ทันใดนั้น ช่างแกะสลักหน้าผาโฮคาเงะ ก็มองเห็นมาซาฮิโกะที่อยู่ข้างใต้ของเขา จากนั้นเขาก็วิ่งมาหามาซาฮิโกะอย่างรวดเร็ว

“ท่านผู้อาวุโส” เขาพูด

มาซาฮิโกะเหลือบไปที่หน้าผาโฮคาเงะอีกครั้ง จากนั้นเขาก็พยักหน้าชื่นชมงานของชายคนนั้น “เจ้าทําได้ดีมาก ใบหน้าแกะสลักได้ดี…”

ช่างแกะสลักยิ้ม “ท่านเป็นคนที่ตาถึงมาก จริง ๆ แล้วมันก็ไม่ได้ยากเท่าไรนักหรอก ถ้าท่านมีความรู้เรื่องสัดส่วนใบหน้าที่ดีท่านก็สามารถทําได้ ดูอย่างใบหน้าของโฮคาเงะ สีใบหน้าของเขามีความยาวประมาณ 6:4,3.5% ของยาวทั้งหมด…”

ช่างแกะสลัก ยังคงอธิบายกระบวนการทํางานโดยละเอียด แต่มาซาฮิโกะก็ไม่ได้ สนใจอะไรเลย ใจของเขาจดจ่อกับประโยคแรกของช่างแกะสลัก “สัดส่วนที่ดีฮะ…”

“จักระธาตุหยินและหยาง ต้องการสัดส่วนที่เหมาะสมถึงจะรวมกันได้รึเปล่านะ?” มาซาฮิโกะพิมพ์

ครั้งก่อน ๆ ที่เขารวมคุณสมบัติจักระธาตุต่าง ๆ เป็น ขีดจํากัดสายเลือด เขาทํามันในทันที ดังนั้นเขาจึงไม่เคยคิดถึงข้อนี้มาก่อน

ช่วงเวลาที่ มาซาฮิโกะ นึกถึงเรื่องนี้ เขาทิ้งความสนใจจาก ช่างแกะสลักไปอย่างสมบูรณ์ จากนั้นเขาก็พยายามรวม จักระธาตุหยินและหยางกับร่างกายของเขาอีกครั้ง

หลังจากพยายามหลายครั้ง ในที่สุดเขาก็พบสัดส่วนที่เหมาะสมของจักระธาตุ หยินและหยาง นั้นก็คือ 2:8

มาซาฮิโกะ อยากจะยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ความเจ็บปวดในร่างกายของเขาทําให้เขาไม่สามารถยิ้มได้ หน้าตาเขาดูขมขื่น จักระหยินและหยางผสมในร่างกายของเขา โชคดีที่เขาใช้จักระในการผสานมันเพียงเล็กน้อย มิเช่นนั้นเขาก็คงจะหมดสติไปแล้ว…

มาซาฮิโกะรู้สึกหน้ามืดเป็นบางครั้ง หลังจากนั้นไม่นานเขาก็เริ่มรู้สึกดีขึ้นอีกครั้ง จากนั้นเขาก็มองไปที่ช่างแกะสลัก ที่ยังคงอธิบายวิธีการแกะสลักอยู่

ทันใดนั้น มาซาฮิโกะ ก็แสดงสีหน้าที่ผะอืดผะอมก่อนที่จะพูดออกมาว่า “โอ้ ฉัน เสียใจกับสิ่งที่กําลังจะเกิดขึ้นจริง ๆ…”

ในขณะที่ช่างแกะสลักกําลังอธิบายการทํางานของเขาให้ มาซาฮิโกะฟังอยู่นั้น มาซาฮิโกะก็เริ่มสะอีก!

เอ็ก! เอ็ก!

เขาก็อ้าปากด้วยสีหน้าแปลกประหลาด จากนั้นก็มีจุดสีดําเล็ก ๆ ปรากฏขึ้นด้านหน้าของเขา…และขนาดก็ใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ

ทันใดนั้น กระสุนสัตว์หาง ก็ออกมาจากปากเขา!

มาซาฮิโกะ ไม่รู้ว่าจะทําอย่างไรดี เขาอยู่กลางหมู่บ้านและเขาก็ไม่รู้ว่าจะหันหน้าไปไหน ดังนั้นเขาจึงตั้งเป้าหมายไปที่หน้าผาโฮคาเงะ

หน้าผาโฮคาเงะที่ถูกแกะสลักออกมาอย่างสวยงามและยากที่จะแกะสลักได้…ถูกระเบิด! จนกระจายเป็นเศษหินจํานวนมาก!

“ผู้อาวุโส! ท่าน…”

“ฉันขอโทษ ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น…ดูเหมือนว่าฉันจะปล่อย กระสุนสัตว์หางออกมา”

หลังจากครึ่งชั่วโมง…

ที่สํานักงานโฮคาเงะ

ฮาชิรามะมองมาซาฮิโกะ และช่างแกะสลัก เขารู้สึกปวดหัวเล็กน้อยจากนั้นเขาก็ถอนหายใจ

“ท่านปู่ ท่านภาลังบอกว่าท่านทําลาย หน้าผาโฮคาเงะ โดยไม่ตั้งใจงั้นเหรอครับ?”

มาซาฮิโกะตอบว่า “ฉันไม่รู้ว่าเพิ่งเกิดอะไรขึ้น ดูเหมือนว่าฉันจะกลายเป็นสัตว์หางและปล่อยกระสุนสัตว์หางออกมา”

“กระสุนสัตว์หาง…”

เห็นได้ชัดว่าไม่มีใครเชื่อเขา และมาซาฮิโกะเองก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไงดี

มาซาฮิโกะ เริ่มคิดที่จะหาวิธีแก้ปัญหา “ไม่ต้องกังวลหรอก มันก็แค่หน้าผาโฮคาเงะ ไม่ใช่เหรอ? เดี๋ยวท่านปู่คนนี้จะแกะสลักให้ใหม่เอง!”

“ท่านผู้อาวุโสมาซาฮิโกะ ท่านทําไม่ได้หรอก เดียวข้าท่าใหม่เอง!” ในตอนแรก ช่างแกะสลักไม่ได้พูดอะไรออกมาเลยเพราะเขารู้ดีว่านี้คือการพูดคุยกันของโฮคาเงะ และผู้อาวุโส แต่เมื่อเขาได้ยิน มาซาฮิโกะ เสนอที่จะแกะสลักด้วยตัวเอง เขาก็อดไม่ได้ที่จะต้องพูดออกมา

สําหรับเขามันจะเป็นความสําเร็จที่ยอดเยี่ยมสําหรับช่างแกะสลักที่จะได้สร้างหน้าของโฮคาเงะรุ่นแรก บนหน้าผาโฮคาเงะ เขาไม่ต้องการทิ้งโอกาสที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ไปแน่นอน

มาซาฮิโกะก็คิดเช่นเดียวกันและพูดว่า “งั้นเรามาช่วยกันทําก็ได้ 2 คนต้องทําเร็วกว่าใช่ไหมล่ะ…”

ดังนั้น มาซาฮิโกะและช่างแกะสลัก จึงตกลงทํางานนี้ด้วยกัน

ในตอนแรกแน่นอนว่ามีความสับสน ความผิดพลาดและสิ่งต่าง ๆ ที่ไม่เป็นระเบียบ นี่เป็นครั้งแรกที่มาซาฮิโกะท่างานฝีมือแบบนี้ และแน่นอนว่าการได้ มาซาฮิโกะ มา ช่วยก็ไม่ได้ทําให้งานของช่างแกะสลัก น้อยลงเลยแม้แต่น้อย มันกลับหนักขึ้นด้วย

อย่างไรก็ตามอีก 1 วันต่อมา มาซาฮิโกะ ก็กลายเป็นปรมาจารย์ด้านการแกะสลัก ซึ่งทําให้ช่างแกะสลักรู้สึกทั้งเป็นอย่างมาก

เหตุผลที่เป็นแบบนั้นก็คือ มาซาฮิโกะ ใช้แต้มเล็กน้อยเพื่อเพิ่มทักษะของเขา

ทักษะการแกะสลัก : LV 6 (10000/20000)

แม้ว่าเขายังมีแต้มการเข้าร่วมเหลืออยู่อีก 20 แต้ม แต่เขาก็ไม่ได้สนใจเรื่องการแกะสลักมากนัก เพราะเขาไม่ได้อยากเป็นนักแกะสลักมืออาชีพเพื่อแกะสลักใบหน้าของฮาชิรามะบนหน้าผา

1 เดือนต่อมา มาซาฮิโกะ ก็แกะสลักหน้าโฮคาเงะจนเสร็จ เขายืนมองดูมันอย่างตื่นเต้น

“ที่นี้ในอนาคต เราก็จะได้แกะสลักหน้าของโทบิรามะ, ฮิรุเซ็น , มินาโตะ ,ซึนาเดะ , คาคาชิ และนารูโตะ…” มาซาฮิโกะ เผลอพูดออกมาโดยไม่รู้ตัว

“อะไรน่ะ? ท่านไม่สามารถแกะสลักใบหน้าของ โทบิรามะบนนั้นได้…เขาเป็น เพียงผู้ติดตามของฮาชิรามะเท่านั้น” ช่างแกะสลักพูด

“ท่านปู่! ได้ยินว่าท่านแกะสลัก หน้าผาโฮคาเงะ เสร็จแล้วเหรอครับ?” มาซาฮิโกะ ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังมากจากด้านหลังนั้นก็คือเสียงของโทบิรามะนั้นเอง

“ใช่แล้ว ฉันทําเสร็จแล้ว! เลือกพี่ชายของท่านมาดูสิ!” มาซาฮิโกะ หันกลับมายิ้มให้ โทบิรามะ และเห็นว่าช่างแกะสลักได้หายไปจากที่นั่นแล้ว “ดูเหมือนว่าช่างแกะสลักคนนั้นจะรีบไปแจ้งพี่ชายของท่านแล้วล่ะมั้ง”

“ท่านป่…ท่านไม่คิดว่าท่านแกะสลักหน้าของท่านที่ให้ดูเครียดเกินไปหน่อยเหรอ?” โทบิรามะมองดูหน้าผาแล้วมองกลับมาที่มาซาฮิโกะ แต่ก่อนที่มาซาฮิโกะจะได้พูดอะไรออกไป โทบิรามะก็พูดออกมาว่า “แต่นั่นก็ถูกแล้ว”

“ฉันก็คิดงั้น ถ้คนรุ่นหลังมาเห็นใบหน้าของโฮคาเงะรุ่นแรก ที่ดูยิ่งต้อง ฉันกลัวว่า…พวกเขาจะสูญเสียศรัทธาใน โคโนฮะไปซะหมด”

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง ฮาชิรามะก็มาถึงและรู้สึกพอใจกับงานนี้มาก ดูเหมือนว่าลึกๆ แล้วเขาก็เป็นคนที่จริงจังอยู่ไม่ใช่น้อย…

ในที่สุด มาซาฮิโกะก็ทํางานจนเสร็จแล้วและตอนนี้เขาก็มีเวลาที่จะให้ความสนใจกับจักระหยินและหยางของเขา

“เราไม่ได้กลายเป็นสัตว์หาง แล้วเราก็ไม่ใช่พลังสถิตร่าง ถ้าอย่างนั้น” มาซาฮิโกะ ลองอีกครั้งในที่โล่ง และผลลัพธ์ก็เหมือนกัน เขาพ่นกระสุนสัตว์หางออกมาจากปากของเขา “บ้าเอ้ย! เรากลายเป็นสัตว์หาง!”

จากนั้นเขาก็เพิ่ม จักระหยินและหยาง ในอัตราส่วน 2:8 เข้าไปใน ดาวกระจายวงจักร ของเขา และสีของมันก็เปลี่ยนเป็นสีดําอมม่วง พลังการทําลายล้างของมันเพิ่มขึ้นเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่ได้ใช้จักระเพิ่มมากขึ้นเท่าไรนัก

“ถ้าเป็นแบบนี้แล้วละก็ นอกจากคาถาธุลีแล้ว เราก็มีท่าไม้ตายใหม่อีกอันนึง! แม้ว่าพลังของมันจะไม่สูงเท่าไร แต่มันก็ช่วยลดการจักระได้…”

“แต่ที่แน่ ๆ ก็คือ…ฉัน…ยิ่ง กระสุนสัตว์หางออกจากปากได้…”