LN Zuttomo This Is the Memory Until the Girl Who Said “Please Be My Friend Forever,” Is No Longer My Friend 15.2

หลังจากคุยและซื้อเสื้อเสร็จ ยุยกับอาสึกะแยกย้ายกันกลับบ้าน 

ยุยกลับมาถึงบ้านพบว่า วันนี้แม่เธออยู่บ้าน

“กลับมาแล้วค่ะ”

“ยินดีต้อนรับกลับมาค่ะ หน้าแดงเชียว ไม่สบายรึเปล่าคะ ไม่มีไข้ใช่มั้ย”

“ส..สบายดีค่ะ ไม่มีอะไรค่ะ”

ยุยเดินหลบสายตาคุณแม่ เลี่ยงขึ้นบันไดกลับห้องตัวเอง เธอล้มตัวนอนบนเตียงเอาหน้าซุกหมอนข้าง นอนครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ก่อนจะเด้งตัวขึ้นมายืนกับพื้น สีหน้าราวกับตัดสินใจอะไรบางอย่าง

(ชั้น..ชอบยูมะ)

เธอลองพูดออกมาเบาๆ  ขนาดพูดแค่นี้ตัวเธอยังรู้สึกเขินมากๆเลย

เมื่อเธอคิดถึงยูมะ ยุยรู้สึกเศร้า แต่ก็มีความสุข เป็นความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย

ขนาดแค่สมมติเล่นๆว่าถ้าได้เป็นคนรักกับยูมะมันจะมีความสุขขนาดไหน ยังรู้สึกใจนุ่มฟู หากได้เป็นคนรักในชีวิตจริงมันจะดีใจมากขนาดไหนกันนะ

ใช่แล้วล่ะ หากว่าเธออยากจะเป็นคนรักของยูมะ เธอต้องพยายามมากกว่านี้  แต่ว่า…

(ตอนนี้..คงยัง..ไม่พร้อม)

ยุยได้ข้อสรุปหลังจากลองถามใจตัวเอง

(เพราะว่า…ชั้นไม่รู้ว่า…ยูมะคิดกับชั้น..แค่น้องสาวรึเปล่า)

การสารภาพรักครั้งต่อไปสำหรับเธอมันจะมีได้แค่ครั้งเดียวเท่านั้น มันต้องเป็นครั้งตัดสินวัดผลให้รู้ดำรู้แดงไปเลย

แต่ว่า ด้วยนิสัยคิดแง่ลบของเธอ ตอนนี้ก็เลยกังวลหนักว่าหากยูมะบอกมาว่าคิดกับเธอแค่น้องสาว เธอควรจะทำไง

คือได้เป็นน้องสาว มันก็มีความสุขดี แต่ความต้องการของเธอตอนนี้มันมากกว่านั้นแล้วคืออยากเป็นคนรัก 

(ต่อจากนี้..ชั้นต้องพยายามเพื่อให้ยูมะคิดว่า ชั้นอยากจะเป็นคนรักของเขา) 

ยุยเดินไปที่กระเป๋าตัวเอง หยิบหนังสือชื่อ มิสเมอร์คิวรี่ พิชิตรักฉบับสมบูรณ์  มันคือคู่มือที่เขียนคำโปรยว่า (แค่คุณอ่านจบก็พิชิตใจแฟนคุณได้ไม่ยาก)

ยุยซื้อหนังสือเล่มนี้ขณะแวะเดินกลับบ้านแล้วผ่านร้านหนังสือ  หน้าปกของหนังสือเล่มนี้มันเตะตาเธอมากจนถึงขั้นควักตังค์ซื้อมาอ่าน

แน่นอนว่า มันไม่ใช่เรื่องแปลกเลย หากมองว่ายุยมีประสบการณ์เรื่องผู้ชายผ่านทางอนิเมะหรือการ์ตูนรัก แต่ไม่เคยมีเพื่อนหรือคนรู้จักในชีวิตจริง เธอจึงไม่รุ้ว่า เธอควรจะทำแบบไหน ผู้ชายถึงจะรู้ว่าเธอกำลังรักเขาอยู่ 

แน่นอนว่าจะให้ไปขอคำแนะนำจากเนเน่หรืออาสึกะก็เป็นความคิดที่ดี แต่ถ้าให้ไปคุยตามตรงเธอก็อายเกินกว่าจะพูด อย่างน้อยเธอก็อยากจะพยายามด้วยตัวเองให้ถึงที่สุดซะก่อน

ด้วยเหตุนี้ยุยจึงเริ่มศึกษาจากหนังสือ แต่พออ่านไปได้สักพักก็ต้องถอนใจเสียงสุง

(ไม่ไหว …ให้ทำตามตำรานี้ไม่ไหวแน่)

ยุยปิดหนังสือ กลับไปนอนซบหมอนข้าง เนื้อหาหนังสือที่อ่าน  แค่เธอจินตนาการว่าลองไปทำสิ่งที่อ่านกับยูมะในชีวิตจริง เธอก็เขินจนทนไม่ไหวแล้ว

….จากเดิมเธอเคยเป็นคนที่พอใจกับเรื่องจับมือ หรือทำกิจกรรมด้วยกัน แต่ตอนนี้มันไม่พอแล้ว ยุยรู้สึกรักยูมะมากจนห้ามใจไม่ไหว อยากจะอยู่ใกล้ชิดกับเขาให้ได้

เอาจริงๆ ถ้าถามยุยตามตรงว่าเธออยากจะอ่านหนังสือ อยากจะหาวิธีพิชิตใจยูมะมั้ย เธออยากก็จริงแต่ด้วยพื้นฐานนิสัยของเธอเอง เธอไม่อยากจะรีบร้อน อยากจะพัฒนาแบบค่อยเป็นค่อยไปซะมากกว่า

ทว่าคำพูดของเนเน่ที่กล่าวว่า

(ในอนาคตยูมะอาจจะไปตกหลุมรักสาวคนอื่นก็ได้)

คำพูดนี้ก้องอยู่ในหัวยุยตลอด

(ไม่นะ ชั้นไม่ยกเขาให้ผู้หญิงคนไหนทั้งนั้น)

ยุยพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะรวบรวมแรงฮึดกลับไปอ่านหนังสือต่อ

อันไหนที่ทำไม่ได้เธอก็ข้ามไป เธออ่านเรื่อยๆจนเจอเรื่องที่สามารถทำได้ เท่านั้นล่ะ ยุยรีบวิ่งออกจากห้องลงไปชั้นล่างทันที 

แม่ของยุยกำลังทำงานบ้านอยู่ในห้องครัว 

ยุยทักแม่เธอว่า

“แม่คะ”

“หือ มีอะไรเหรอ”

“เอ่อ…คือว่า… น้ำหอมแอร์เมสที่แม่ใช้ หนูอยากลองใช้บ้างจะได้มั้ยคะ”

แม่ยุยเบิกตากลมโตกับคำขอร้องไม่คาดฝันของยุย ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นแววตาแห่งความดีใจ

“อืม ได้สิ ลูกอยากใช้เท่าไรก็ตามสบายเลยนะ”

**

จบ CH15