King propose 3 สับเปลี่ยน Part 3/7

「……….!?」

 

ณ ห้องหมายเลข 314 หอพักหญิงลำดับที่ 1 ของ〈อุทยาน〉

รูริที่นอนอยู่บนเตียง อยู่ๆก็คิ้วสั่นกระตุกแล้วลุกพรวดขึ้นมา

 

「อ๊ะ ตื่นแล้ว ไม่เป็นไรใช่ไหม? …..เอ่อ เป็นอะไรไปน่ะ รูริจัง」

 

พอฮิซุมิที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนเก้าอี้ถามขึ้นมาด้วยความสงสัย รูริก็ตอบกลับทั้งยังคงแววตาจริงจัง

 

「เมื่อกี้…..ได้ยินอะไรหรือเปล่า?」

 

「อะไรที่ว่าเนี่ย…..หมายถึงอะไรล่ะ?」

 

「ถามว่าอะไรเนี่ย ก็แบบ…..เสียงของท่านแม่มดที่พบกับความรู้สึกที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน ถูกการรวมกันของความความสุขและความอัปยศจนตัวสั่นเทิ้ม……อะไรแบบนั้นน่ะ……?」

 

พอรูริเอาข้อมูลแสนคลุมเครือที่สัมผัสได้อย่างเบาบางจากแก้วหูมาเปลี่ยนเป็นคำพูด ฮิซุมิก็ทำหน้าลำบากใจออกมา

 

「เอ๊ะ? ฉันไม่เห็นยินอะไรเลยนะ……ไม่ได้ฝันไปหรอกเหรอ?」

 

「อือ ถึงจะเบาก็เถอะ แต่ก็──」

 

รูริหยุดพูดแล้วเงี่ยหูฟังอีกครั้ง

 

「…..!? เดี๋ยวก่อน เหมือนจะได้ยินอะไรอีกแล้ว….?」

 

「เอ๊ะ…..เสียงของท่านแม่มดอีกแล้ว?」

 

「ไม่ใช่…..รอบนี้มันต่ำกว่านั้น…..ใช่แล้ว เสียงของคนที่ถูกความไคร่เข้าจู่โจมและไม่อยากเชื่อเสียงที่ออกจากลำคอตัวเอง….. อิมเมจประมาณนั้น…..ไม่ใช่ ไม่ใช่แค่นั้น…..เสียงที่ชวนให้คิดถึงบ้านเกิดอย่างน่าประหลาดนี่มัน…..เหมือนท่านพี่ที่แสนคิดถึง…..ที่โอบกอดทุกสิ่งไว้อย่างอ่อนโยน──」

 

พอเห็นรูริหลับตา และพยายามรีดเค้นความรู้สึกอันเจือจางของตัวเองออกมาเป็นคำพูด ฮิซุมิก็ยกมือขึ้นป้องปาก

 

「รูริจัง อยู่ๆก็หลอนขึ้นมาเพราะความรักที่มีให้กับพี่ชาย…..」

 

「ม ไม่ใช่ ไม่ได้หมายถึงแบบนั้น…..!」

 

「แต่ว่า หลังเรียนภาคสนามก็พูดขึ้นมาว่า 『ได้ยินเสียงท่านพี่จากทีไหนสักแห่ง…..』นี่นา…..?  แต่ว่าเดิมที การที่พี่ชายของรูริจังจะมาอยู่ใน〈อุทยาน〉เนี่ย มันก็แปลกแล้วไม่ใช่เหรอ?」

 

「นะ นั่นมันก็….」

 

พอฮิซุมิพูดมาแบบนั้น รูริก็ขมวดคิ้วทำสีหน้าลำบากใจ

 

「…..แปลกจังแฮะ…..แต่ฉันได้ยินท่านพี่จริงๆนะ……」

 

 

เช้าวันต่อมา

 

「อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณมุชิกิ」

 

「…….อรุณสวัสดิ์ครับ คุโรเอะ」

 

มุชิกิที่เพิ่งลืมตาตื่นขึ้น ทักทายกลับไปด้วยสติที่เจือจาง

 

「…..คือว่า มีคำถามอยู่น่ะครับ」

 

「ลองถามมาสิคะ」

 

「ทำไมถึงคร่อมอยู่บนตัวผมล่ะครับ?」

 

「เพื่อไม่ให้หนีได้คะ」

 

「จะทำอะไรที่ทำให้หนีเหรอครับ?」

 

มุชิกิถามอย่างกล้าๆกลัวๆใส่คุโรเอะที่ตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

ใช่แล้ว ที่นี่คือห้องๆหนึ่งในหอพักหญิงของ〈อุทยาน〉และบนเตียงนั้นก็มีมุชิกิในร่างของไซกะนอนอยู่

 

เมื่อวานคงเหนื่อย เลยทำให้มุชิกิหลับทันทีที่หัวแตะหมอน แต่ว่า──

พอตื่นขึ้นมาตอนเช้า ก็เจอเข้ากับใบหน้าของคุโรเอะที่ควรจะพักอยู่ห้องข้างๆ

 

คุโรเอะในตอนนี้ กำลังนั่งคร่อมอยู่บนตัวของมุชิกิด้วยกระดูกต้นขาเหมือนเป็นกรรไกร และมองลงมายังใบหน้าของมุชิกิ

หรือที่เขาเรียกกันว่า mount position 

ถ้าเกิดต้องมาทำศึกตบตีกันในสภาพแบบนี้ คงไม่มีทางที่มุชิกิจะพลิกสถานการณ์ได้แน่

 

「ใจเย็นๆก่อนนะครับ สมัยที่อยู่กับคุณไซกะจะร้าวฉานขนาดไหนก็ไม่รู้ แต่ถึงขั้นลงไม้ลงมือนี่ไม่ดีแน่ๆ」

 

「เหมือนจะเข้าใจอะไรผิดอยู่นะคะ」

 

「ไม่ว่าใบหน้าของคุณไซกะจะงดงามขนาดไหน แต่อิจฉาไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอกนะครับ!」

 

「อยู่ๆก็อยากใช้ประโยชน์จากท่านี้ขึ้นมาเลยค่ะ」

 

คุโรเอะบิดไหล่หมุนแขนไปมา แล้วมุชิกิก็ร้อง 「ฮี้」หายใจสะดุด

 

「ล้อเล่นค่ะ ที่สำคัญกว่านั้น มาเข้าเรื่องกันดีกว่าค่ะ」

 

「เข้าเรื่อง?」

 

พอมุชิกิถาม คุโรเอะก็พยักหน้าเล็กน้อยแล้วค่อยๆยกแขนทั้งสองข้างขึ้น

 

ถอดริบบ้อนประดับที่คอเสื้อออก

 

「……? คุโรเอะ?」

 

มุชิกิเอียงคอด้วยความสงสัย แต่คุโรเอะก็ไม่ตอบกลับ ปลดกระดุมเสื้อออกทีละเม็ด

 

ใช่ เหมือนตั้งใจจะแก้ผ้าบนตัวมุชิกิอย่างไรอย่างนั้น

 

「ทะ…..ทำอะไรน่ะครับ คุโรเอะ!?」

 

「อย่าหลบตา แล้วจ้องเข้ามาดีๆค่ะ」

 

มุชิกิพูดออกอย่างลนลาน แต่คุโรเอะกลับทำต่อไปอย่างไม่สะทกสะท้าน

แล้วในที่สุด กระดุมทั้งหมดก็ถูกปลดออก เครื่องแต่งกายที่เดิมทีไม่มีช่องว่างเลยแม้แต่นิ้วเดียว ตกอยู่ในสภาพที่ค่อนข้างหละหลวม

แล้วคุโรเอะก็เอื้อมมือไปดึงปกเสื้อ เปิดไหล่ด้านซ้าย

──ผิวขาวใสยั่วยวนของเธอ ถูกเปิดเผยให้กับบรรยากาศ

 

「────!?」

 

วินาทีนั้น ร่างกายของมุชิกิหลับตาเองโดยไม่รู้ตัว

 

「อ๊ะ คุณมุชิกิ ขี้โกงนี่คะ ลืมตาเดี๋ยวนี้นะคะ」

 

「งั้นก็ใส่เสื้อผ้าก่อนสิครับ!」

 

คุโรเอะพยายามทำให้มุชิกิลืมตาขึ้น ทั้งแหวกหนังตา ทั้งจี้คอ แต่สุดท้ายก็ไม่เป็นผล 

ถอนหายใจฟู่ออกมาเบาๆ 

 

「ช่วยไม่ได้นะคะ คงต้องใช้แผน B」

 

พอคุโรเอะพึมพำแบบนั้น หน้าอกมุชิกิก็รู้สึกเหมือนมีน้ำหนักอ่อนนุ่มเข้ามากดทับ

 

「……..!? คุโรเอะ──!?」

 

เพราะหลับตาอยู่ทำให้ไม่รู้รายละเอียด แต่มุชิกิเดาว่าเป็นคุโรเอะที่โน้มตัวลงมาทับตัวเอง จมูกของมุชิกิถูกลูบไล้ด้วยกลิ่นแชมพูเบาบาง

ตั้งใจจะทำอะไรกันแน่──มุชิกิตัวแข็งทื่อเพราะความตึงเครียด แล้วในตอนนั้น คุโรเอะก็กระซิบเข้ามาที่ข้างหูมุชิกิ

 

「──อาหารโปรดของท่านไซกะ คือคัพเค้กค่ะ」

 

「น่ะ…..!?」

 

ลมหายใจอันหอมหวาน เสียงกระซิบจั๊กจี้ที่ใบหู และข้อมูลเชิงจู่โจมที่ไหลเข้ามา

วินาทีที่เจ้าสิ่งนั้นเข้ามาที่ใบหู มุชิกิก็รู้สึกถึงหัวใจที่บีบรัด

ทว่า การโจมตีของคุโรเอะกลับไม่จบแค่นั้น เสียงพูดสัมผัสราวกับลูบไล้ที่ใบหูยังคงดังเข้ามา

 

「ตอนที่ท่านไซกะอาบน้ำเพื่อชำระร่างกาย จะเริ่มจากแก้มก้นค่ะ」

 

「───!」

 

แล้วคุโรเอะก็โจมตีด้วยท่าปลิดชีพส่งท้าย

 

「───ทรีไซส์ของท่านไซกะ คือ 88 59 86 ค่ะ」

 

「………!?」

 

ร่างกายร้อนระอุ การหายใจเริ่มยากลำบาก รู้สึกมึนหัวเล็กน้อย สายตาพร่ามัว แล้วร่างกายก็เริ่มเรืองแสงอ่อนๆ—-

 

「…….เอ๊ะ?」

 

วินาทีต่อมา เสียงที่ลอดจากลำคอของมุชิกิ ก็กลายเป็นของเด็กหนุ่ม

ใช่แล้ว มุชิกิถูกเปลี่ยนจากร่างไซกะ กลับเป็นร่างของมุชิกิ

 

「───ฮึ่ม ดูท่าจะสับเปลี่ยนสำเร็จสินะคะ」

 

คุโรเอะลุกออกจากตัวมุชิกิ แล้วพูดด้วยท่าทีสุขุม มุชิกิเกาแก้มด้วยท่าทีมึนงง

 

「คุโรเอะ คือว่า นี่คือ」

 

「ค่ะ เพื่อให้เกิดการสับเปลี่ยนตัวตน เลยต้องทำให้คุณมุชิกิรู้สึกตื่นเต้น」

 

คุโรเอะลดสายลงไปที่ไหล่ซ้ายของตัวเอง แล้วพูดต่อ

 

「ตอนแรกก็ไม่คิดว่าแค่นี้จะทำให้เกิดการสับเปลี่ยนขึ้นหรอกค่ะ───เร็วผิดคาดเลยนะคะเนี่ย」

 

「……….」

 

ไม่รู้ทำไม ถึงจะไม่มีความหมายอื่น แต่มุชิกิกลับรู้สึกอายแบบสุดๆ

 

ถึงอย่างนั้น มุชิกิก็ไมได้มองข้ามไป คุโรเอะที่กำลังปรับเสื้อผ้ากลับที่เดิมแอบถอนหายใจเหมือนโล่งอกออกมา

 

「…..รู้สึกโล่งใจขึ้นมาไหมครับ คุโรเอะ」

 

「…..ก็ไม่นี่คะ?」

 

พอคุโรเอะตอบกลับโดยแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ มุชิกิก็จ้องเขม็งด้วยความสงสัย

เห็นอย่างนั้น คุโรเอะก็กระแอมเพื่อเปลี่ยนเรื่องแล้วลุกออกจากเตียง

 

「ที่สำคัญกว่านั้น ตอนนี้ไม่มีเวลาแล้วค่ะ รีบๆเตรียมตัวให้เสร็จก่อนที่นักเรียนคนอื่นจะตื่นดีกว่า」

 

「เตรียมตัว…..? เนี่ย หมายถึงเรื่องอะไรครับ?」

 

「มันแน่อยู่แล้วไม่ใช่หรือไงคะ」

 

พอมุชิกิเอียงคอถามออกมา คุโรเอะก็ตอบเหมือนเป็นสิ่งที่แน่นอนที่สุด

Favorite