〈อุทยานแห่งช่องว่าง〉 แบ่งออก 5 เขตใหญ่ๆ
เขตที่มีอาคารเรียนกลาง และศูนย์บัญชาการจัดการปัจจัยแห่งการสูญสลาย เขตกลาง
เขตที่มีส่วนหนึ่งของโรงเรียน ศูนย์การแพทย์ และสถาบันวิจัยทุกแผนก เขตตะวันออก
เขตที่มีอาคารฝึกฝนอย่างลานฝึกเป็นศูนย์กลาง เขตตะวันตก
เขตที่มีคฤหาสของอาจารย์ใหญ่กับสถาบันส่วนตัว มีสถานที่ที่ไม่เปิดให้นักเรียนธรรมดาเข้าไปอยู่เต็มไปหมด เขตเหนือ
และเขตที่มีหอพักและศูนย์การค้าตั้งอยู่เรียงราย เขตใต้
เพราะงั้น จึงทำให้มุชิกิมั่นใจว่า หลังเลิกเรียนจะต้องกลับไปที่เขตเหนืออย่างแน่นอน
แต่ทว่า────
「คุโรเอะ ที่นี่คือ?」
「ตามที่เห็น───หอพักหญิงที่ 1 ของ〈อุทยาน〉ค่ะ」
พอมุชิกิมองไปยังอาคารที่ตั้งอยู่ด้านหน้าแล้วถามออกมา คุโรเอะก็ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
ใช่แล้ว หลังเลิกเรียนวันแรก มุชิกิถูกคุโรเอะที่ดักรออยู่หน้าอาคารกลางเรียนพามาหน้าหอพักเขตทิศใต้ด้วยเหตุผลอะไรสักอย่าง
อาคารสามชั้นที่กว้างในแนวขวาง ถึงจะมีขนาดใหญ่แต่ก็ดูเรียบ แทนที่จะเรียกเป็นหอพักนักเรียน กลับดูเหมือนพวกแมนชั่นราคาถูกมากกว่า
「ถ้าความเข้าใจของฉันถูกต้อง หอพักนักเรียนหญิงเนี่ย คือที่ที่นักเรียนหญิงมาใช้ชีวิตร่วมกันเป็นกลุ่มนะ」
「ตามที่พูดมาค่ะ และในตอนนี้ท่านไซกะก็ถือเป็นผู้หญิง และนักเรียนด้วยค่ะ」
「ก็จริงอย่างที่ว่า──แต่นี่พูดถึงเธอยังไงล่ะ คงมีเหตุผลอะไรอีกล่ะสิ?」
「สายตาแหลมคมจริงๆค่ะ ท่านไซกะ」
คุโรเอะเหมือนจะเบื่อกับวิธีพูดแบบอ้อมค้อม เลยลดเสียงตัวเองลงแล้วพูดต่อ
「────ที่คฤหาส ถ้าเกิดเหตุฉุกเฉินขึ้นจะไม่สามารถปกป้องคุณมุชิกิได้ค่ะ พอลงเอยแบบนั้นเลยคิดว่า เข้ามาอยู่หอเดียวกับอัศวินฟุยะโจวจะเป็นอะไรที่สมเหตุสมผลกว่าค่ะ」
「……อย่างนี้นี่เอง」
จริงอยู่ที่สถานที่ที่ใช้เวลามากที่สุดใน〈อุทยาน〉นั้นไม่ใช่ห้องเรียน แต่เป็นที่อยู่อาศัยต่างหาก
ต่อให้ในห้องเรียนจะมีอัศวินอยู่มากขนาดไหนก็ตาม แต่ถ้าที่ซุกหัวนอนไร้การป้องกันก็ไร้ความหมาย
「แต่ว่าทำแบบนั้นก็มีปัญหาอยู่ไม่ใช่หรือครับ? จริงอยู่ที่ตอนนี้ผมน่ะ เป็นสุดยอดสาวงามระดับ S ที่แม้แต่โลกยังต้องอิจฉา───」
「ไอ้คำประดับไร้สาระพวกนั้นน่ะ ไม่ต้องเติมเข้ามาก็ได้ค่ะ」
คุโรเอะหรี่ตามอง มุชิกิตอบกลับว่า「เผลอไปฮะ」แล้วเริ่มพูดต่อ
「แต่ว่า ข้างในก็ยังเป็นผู้ชายอยู่นะครับ ให้มาอยู่ในหอหญิงแบบนี้มันแย่เอาเรื่องเลยไม่ใช่เหรอ」
「ก็ไม่ได้ไม่เข้าใจสิ่งที่พูดมาหรอกนะคะ แต่ตอนนี้เป็นสถานการณ์ฉุกเฉิน ยังไงการตายของคุณมุชิกิก็คือการตายของท่านไซกะ และการตายของท่านไซกะก็หมายถึงการตายของโลกค่ะยังไงล่ะคะ」
「นั่นมัน───ถึงจะจริงก็เถอะครับ」
มุชิกิตอบกลับด้วยรู้สึกเคลือบแคลงกับคำพูดของคุโรเอะเล็กน้อย
ที่ว่าการตายของมุชิกิหมายถึงการตายของไซกะน่ะเข้าใจ แต่ว่า การที่ไปผูกมัดว่าการตายของไซกะเท่ากับการตายของโลกเนี่ย เมื่อมองว่าเป็นเธอคนนี้ เหมือนจะเป็นคำพูดที่ดูเพี้ยนเกินไปหน่อย
จริงอยู่ที่หากไซกะตายไป โลกจะต้องตกสู่สถานการณ์สุดเลวร้ายอย่างแน่นอน แต่สิ่งที่คุโรเอะพูดคืออะไรที่เถนตรงยิ่ง
แกว่า───ราวกับว่าทันทีที่ไซกะตาย โลกใบนี้จะถูกสลายหายไปด้วยเสียอย่างนั้น
「ถึงจะว่าแบบนั้น แต่โปรดวางใจเถอะค่ะ」
ไม่รู้ว่าเพราะเดาใจมุชิกิได้หรืออะไร คุโรเอะพูดต่อด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
「โดยทั่วไป นักเรียนจะต้องจับคู่กัน 2 คนต่อ 1 ห้อง แต่สำหรับคุณมุชิกิได้จัดการให้ใช้ห้องเพียงคนเดียวเรียบร้อยค่ะ」
「อย่างนี้นี่เอง ถ้าเป็นแบบนี้ก็」
「ยังไงคุณมุชิกิก็เป็นผู้ชาย คงมีอะไรหลายๆอย่างสินะคะ」
「เปล่าครับ ไอ้เรื่องแบบนั้นมัน」
「โอยะ ไม่มีหรือคะ」
「…….ถึงจะรู้สึกขอบคุณในความหวังดีก็เถอะครับ」
พอมุชิกิเบือนหน้าหนีแล้วตอบกลับมา คุโรเอะก็ยักไหล่แล้วพ่นลมหายใจ
「ถ้างั้น เชิญทางนี้ค่ะ」
พอพูดจบ ก็เดินเข้าหอพักนักเรียนหญิงเพื่อนำทางมุชิกิ
ทางมุชิกิเองถึงจะประหม่าแต่ก็ก้าวตามคุโรเอะเข้าไปในสวนต้องห้ามของเหล่าหญิงสาว
ผ่านประตูกลอนไฟฟ้าเข้าไปยังล็อบบี้ สำหรับหอพักนักเรียนถือเป็นเครื่องไม้เครื่องมือและการตกแต่งภายในที่ดูค่อนข้างหรูเลยทีเดียว
「───จะว่าไปคุณมุชิกิ โรงเรียนเป็นยังไงบ้างคะ?」
แล้วในระหว่างทางคุโรเอะก็กระซิบถามเข้ามา มุชิกิพยักหน้าเบาๆแล้วตอบกลับ
「ครับ ตอนแรกก็รู้สึกประหม่านิดหน่อย แต่พอเห็นว่าคนรอบข้างดูเป็นฝ่ายประหม่ามากกว่าก็เลยสงบใจลงได้ ……ส่วนเรื่องควบคุมเวทย์ให้ได้ดั่งใจเนี่ย คงต้องรออีกสักพักล่ะครับ」
「เกิดปัญหาอะไรขึ้นหรือเปล่าคะ?」
「……., ครับ เรื่องนั้นมัน…」
「เหมือนจะมีคำขอซ่อมแซมห้องเรียนปี 2 ห้อง 1 เข้ามานะคะ」
「……..ขอโทษจริงๆครับ」
「…………….」
พอเห็นมุชิกิหลบตาแล้วตอบกลับ คุโรเอะก็จ้องเขม็ง
ถึงจะทำเช่นนั้น แต่ตัวคุโรเอะเองก็ไม่ได้กะว่าทุกอย่างจะผ่านไปได้อย่างราบลื่นแต่แรกเหมือนกัน เพราะถึงแม้จะถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย แต่ก็ไม่ได้สาวความมากกว่านั้น เดินตามทางโถงทางเดินต่อไปอย่างเงียบๆ
「───ห้องนี้แหละค่ะ」
ห้องที่คุโรเอะพาเข้ามาคือห้องที่ตั้งอยู่ชั้น 3 ของหอพักหญิง พื้นที่ประมาณ 10 เสื่อ มีโต๊ะมีเตียง มีตู้เสื้อผ้ากับโต๊ะเครื่องแป้งที่ดูหรูตั้งเรียงอยู่ ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่า แต่สัมผัสได้ว่าบรรยากาศดูคล้ายกับเฟอร์นิเจอร์ในห้องไซกะที่ตื่นขึ้นมา
「สุดยอดไปเลยครับ แค่หอนักเรียนแต่กลับหรูขนาดนี้…..」
「เครื่องใช้ห้องอื่นน่ะปกติค่ะ ถึงจะชั่วคราวแต่ยังไงก็เป็นห้องของท่านไซกะ เลยได้เตรียมไว้ล่วงหน้า」
คุโรเอะพูดแบบนั้น แล้วแสดงเฟอร์นิเจอร์ให้ดูตามลำดับ
「เสื้อผ้ากับเครื่องใช้ในชีวิตประจำวันถึงจะแค่ขั้นต่ำแต่ก็ย้ายมาเตรียมไว้แล้วค่ะ ถ้าเกิดมีอะไรที่ใช้ไม่เป็นก็ขอให้เข้ามาถามได้ค่ะ ฉันจะรออยู่ที่ห้อง 316 ทางด้านขวา」
「อ๊ะ คุโรเอะก็จะพักที่หอเหรอครับ」
「แน่นอนค่ะ การดูแลท่านไซกะคือหน้าที่ของฉัน จะว่าไป ห้องหมายเลข 314 ทางด้านซ้ายคือห้องของอัศวินฟุยะโจวนะคะ ถ้าเกิดเหตุฉุกเฉินขึ้นก็สามารถมุ่งไปทางนั้นได้」
จากนั้น คุโรเอะก็เงยหน้าขึ้น
「ไหนๆก็แนะนำห้องเสร็จแล้ว ไปเรื่องต่อไปกันดีกว่าค่ะ」
หลังพูดจบ คุโรเอะก็เปิดประตูออกไปโถงทางเดิน แล้วมุชิกิก็เดินตามออกไป
「ต่อไป…เนี่ย จะไปที่ไหนหรือครับ」
「ที่ชั้น 1 ค่ะ───ในแง่หนึ่ง ถ้าจะบอกว่าเป็นปัญหาที่สำคัญที่สุดในการใช้ชีวิตอยู่ในหอนี้ก็ไม่ถือว่าพูดเกินจริงแต่อย่างใดค่ะ」
「ปัญหาที่สำคัญที่สุด…..? อะไรกันครับ นั่นน่ะ」
「ค่ะ นั่นก็คือ───」
และแล้ว ระหว่างที่กำลังแลกเปลี่ยนบทสนทนากันบนทางเดิน
「───ทะ ท่านแม่มด!?」
「เอ๊ะ?」
หลังจากหักเลี้ยวที่มุมทางเดิน ก็เจอรูริและฮิซุมิที่เข้ามาจากทางด้านขวา
แน่นอนว่าทั้งคู่ กำลังตาเบิกโพลงด้วยความประหลาดใจ แต่นั่นก็หาใช่สิ่งที่แปลกไม่
พื้นที่ในการใช้ชีวิตของพวกตัวเอง อยู่ๆก็มีไซกะโผล่ขึ้นมา
รูริทำหน้าเหมือนเห็นอะไรที่เหลือเชื่อ แล้วหันไปทางฮิซุมิ
「…..ฮิ ฮิซุมิ ขอทีนึงสิ เอาให้แรงที่สุดเลยนะ ตอนนี้ฉันน่ะ…..กำลังฝันอยู่แน่ๆ จะสะดวกเกินไปหน่อยแล้ว อยู่ๆคนที่ชอบก็ย้ายมาห้องเดียวกัน แถมยังตามมาถึงหออีก จะเบต้าเลิฟคอมไปถึงไหน ขืนเป็นแบบต่อไปจะต้องมี Lucky sukebe เกิดขึ้นแน่ๆ…..เร็วเข้า…..! ก่อนที่ความเพ้อเจ้อของฉันจะทำให้ท่านแม่มดต้องแปดเปื้อน…..!」
「จะ ใจเย็นๆก่อนรูริจัง ฉันเองก็เห็นเหมือนกัน」
「ฮะฮะฮะ เล่นมุกกันอีกแล้วสินะ」
รูริยิ้มแห้งแล้วหยิกแก้มตัวเอง แล้วหันกลับไปทางมุชิกิ
「ว้า─! ท่านแม่มดตัวจริงล่ะ !?」
รูริร้องออกมาอย่างความตกใจอีกรอบ แล้วล้มก้นกระแทกพื้น
มุชิกิมองแล้วหัวเราะหึอย่างงดงามออกมา
「ย่า เจอกันอีกแล้วนะ รูริ ฮิซุมิ ──อะไรกัน ยังไงตอนนี้ฉันเองก็มีสถานะเป็นนักเรียนเหมือนกัน เลยคิดว่าตั้งแต่วันนี้จะมาอยู่ที่นี่สักพักล่ะนะ」
「จะ จ จ จ จ จ จริงหรือคะ!? น ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เลขห้อง…..」
「ห้อง 315 ล่ะนะ」
「อยู่ข้างๆเล้ยยยยยยยยยยย─────── นน !?」
รูริร้องเสียงหลงออกมาแล้วล้มหงายหลังไป ฮิซุมิรีบวิ่งเข้ามาหาอย่างลนลาน
「รูริจัง! เป็นอะไรหรือเปล่า!?」
「อะ อาจจะไม่ไหวแล้วก็ได้…..ใช้มากเกินไปชัดๆ…..ถ้าฉันตายไป…..ช่วยบอกท่านพี่ด้วยว่า…..รูริได้ใช้ชีวิตอย่างเข้มแข็ง…..แล้วก็…..รักท่านพี่จากใจจริง───」
พูดจบ เรี่ยวแรงสุดท้ายก็ออกจากร่างรูริ ทว่าใบหน้ากลับเปี่ยมด้วยความสุข
「ระ รูริจางงงงงงงงง !」
ฮิซุมิโอบไหล่รูริแล้วตะโกนออกมา
รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมานิดหน่อยเลยแฮะ มุชิกิจ้องไปที่ใบหน้าของรูริ
「…..เป็นอะไรมากหรือเปล่า?」
「อ๊ะ ค่ะ มีแบบนี้อยู่เรื่อยๆ ปล่อยให้พักสักหน่อยก็คงกลับมาปกติค่ะ」
ฮิซุมิกลับมาใจเย็นกระทันหันแล้วพูดตอบกลับ มุชิกิทำเป็นสงบที่ผิวเผินแต่จริงๆแล้วก็รู้สึกกระอักกระอ่วน
「ถ้างั้น ขอตัวก่อนนะคะ」
ฮิซุมิพูดแล้วสอดแขนไปข้างตัวรูริหิ้วปีกออกไป ความคล่องแคล่วน่าประหลาดทำให้นึกถึงฆาตกรต่อเนื่องที่กำลังจัดการกับศพ
หลังมองทั้งคู่หายเข้าไปในห้อง 314 มุชิกิก็หันไปหาคุโรเอะ
「นี่จอมเวทย์ระดับ S สินะครับ?」
「นี่จอมเวทย์ระดับ S เลยนะคะ」
คุโรเอะกระแอมเพื่อดึงอารมณ์กลับมา
「ที่สำคัญกว่านั้น รีบไปกันเถอะค่ะ จะช้ากว่านี้ไม่ได้แล้ว」
「อ๊ะ นั่นสินะครับ ตกลงว่า ปัญหาที่สำคัญที่สุดเนี่ยคืออะไรเหรอครับ」
พอมุชิกิถาม คุโรเอะจ้องกลับมาด้วยสายตาจริงจัง
「───อาบน้ำค่ะ」
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
