Kill the Hero 63

Kill the Hero 063

“อึก!”

ชายคนหนึ่งร้องด้วยความเจ็บปวดพร้อมกับเหวี่ยงทหารโครงกระดูกก็อบลินที่เพิ่งแทงด้านข้างตัวเขา

ทหารโครงกระดูกกระเด็นออกไป และร่อนลงพื้นอย่างเกรี้ยวกราด ขณะที่ทหารโครงกระดูกตัวอื่น ๆ รุมล้อมชายคนนั้น

ปาร์คยอนซูต่อสู้กับพวกมันอยู่นานแล้ว ขณะที่มองไปยังทหารโครงกระดูกอีกตัวที่เข้ามาใกล้ ดวงตาของเขาก็ค่อย ๆ เต็มไปด้วยความกลัว

ทำไมปาร์คยอนซูถึงสู้กับโครงกระดูก? ตอบได้ไม่ยาก

ไม่จำเป็นต้องถามว่าทำไมจู่ ๆ เขาถึงถูกโจมตี

‘เชี่ย! ฉันแค่พยายามจะฆ่าผู้เล่นเพียงคนเดียว เพื่อสร้างรายได้สักหน่อย…’

ตั้งแรก เขาเป็นหนึ่งในผู้เล่นที่ถูกจ้างให้เข้าดันเจี้ยน เพื่อฆ่าผู้เล่นคนอื่น

ไม่ใช่เรื่องแปลกที่เขาจะถูกโจมตี

‘ไม่เห็นมีใครบอกเลยว่าคิมวูจินเป็นสัตว์ประหลาดแบบนี้!’

ปาร์คยอนซูแน่ใจว่าคิมวูจินเป็นคนที่ทำร้ายเขา

แน่ซะยิ่งกว่าแน่อีก

“คิมวูจิน!”

ปาร์คยอนซูตะโกนขึ้น ทั้งที่ดูเหมือนจะไม่มีใคร

“มาตกลงกันเถอะ!”

เขาตัดสินใจจะเจรจา

“ฉันจะให้ข้อมูลของคิมแจฮุน ฉันจะให้ข้อมูลของคนอื่น ๆ ด้วย ทั้งหมดที่ฉันรู้จักเลย ไว้ชีวิตฉัน แล้วข้อมูลทุกอย่างจะเป็นของนาย!”

โครงกระดูกไม่มีปฏิกิริยาต่อคำพูดของเขา

แต่พวกมันกลับลดระยะห่างยังปาร์คยอนซูที่กำลังตะโกนอีกครั้ง

“ฉัน – นายเก็บฉันไว้ดีกว่า! เรื่องนี้มีอะไรมากมายกว่าที่นายคิด!”

ตอนนั้นเอง คิมวูจินก็ปรากฏตัวขึ้น

“นายอยากบอกข้อมูลให้ฉันงั้นเหรอ?”

จากนั้นปาร์คยอนซูก็แสดงสีหน้าไม่สบายใจ

“นั่น – ถูกต้อง”

“และนายจะรับประกันได้ยังไงว่านี่ไม่ใช่กับดัก?”

“กับดักเหรอ? ”

“นายรับประกันได้ไหมล่ะว่านายไม่ได้พูด เพราะอยากหลบเลี่ยงสถานการณ์ในตอนนี้?”

“นั่น…”

“มีอะไรรับประกันได้บ้าง ว่าคนที่เข้ามาในดันเจี้ยนนี้เพื่อฆ่าฉัน เพราะเงินแค่ไม่กี่ดอลลาร์ไม่ได้หลอกฉัน?”

ปาร์คยอนซูทำได้เพียงพยักหน้าเห็นด้วย

“ใช่ นายพูดถูก ความน่าเชื่อถือเป็นสิ่งสำคัญ จะให้ฉันทำยังไง?”

“วางอาวุธของนายก่อน แล้วค่อยมาคุยกัน”

“โอ – โอเค”

เมื่อเขาได้ยินสิ่งนี้ปาร์คยอนซูก็วางอาวุธในมือลงบนพื้นอย่างลังเล แล้วเขาก็ถอดหมวกเกราะออก

ทันใดนั้นเอง

คิมวูจินปากริชในมือใส่หน้าผากของปาร์คยอนซู

ขณะเดียวกัน โครงกระดูกก็พุ่งไปข้างหน้าราวกับกำลังรอเวลานี้อยู่

การจะทำข้อตกลงเป็นเรื่องที่ต้องใช้เล่ห์เหลี่ยมมาก และจากนั้นก็แปรพักตร์ เมื่ออีกฝ่ายลดการป้องกันลง

แน่นอนว่าคิมวูจินไม่ได้สนใจเรื่องนั้น

มันน่าตลกดีที่คิดว่า คนที่มาฆ่าเขา คิดว่าเขาจะยอมเจรจาด้วยจริง ๆ

[ดวงตาของอนูบิสเปิดแล้ว]

ตาของคิมวูจินกลายเป็นสีดำ

…

วันที่ 2 ของการท้าทายดันเจี้ยน

ผู้เล่นที่สิ้นหวังกับภารกิจสังหารมอนสเตอร์ 3,000 ตัว ในตอนแรก ท้ายที่สุดก็สงบสติอารมณ์ลงได้

“ไม่มีมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งอย่างที่คิดจริงเหรอ?”

“ฉันเจอออร์คแค่ 1-2 ตัวเอง”

มอนสเตอร์ที่ปรากฏตัวอ่อนแอกว่าที่พวกเขาคิดไว้มาก ไม่ว่ายังไง พวกเขาก็ไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับชั้นที่ 2 และผู้ที่มีประสบการณ์การต่อสู้ครั้งนี้ ไม่อาจเข้าใจสถานการณ์ได้

ไม่มีใครรู้ว่าต้องทำยังไง แต่พวกเขาก็ไม่รีบร้อน

“ในสถานการณ์แบบนี้ ถ้านายหักโหมมากไป นายแพ้แน่”

“ความคิดของทุกคนคล้ายกัน ก้าวไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ และปลอดภัย พร้อมกับประหยัดพลังงานไปด้วย”

หลังจากใช้เวลาอยู่ที่ชั้น 1 มาสักพัก ทุกคนก็อยากไปชั้นที่ 2 แล้ว

แต่คิมแจฮุนต่างออกไป

“แม่ง!”

ต่างจากผู้เล่นส่วนใหญ่ที่ใจเย็น และอดทนมากขึ้น ยิ่งอยู่ในดันเจี้ยนนานขึ้น เขาก็ยิ่งใจร้อนมากขึ้น

“นายบอกว่านายจ้างคน 5 คนใช่ไหม? ”

ก่อนเข้าดันเจี้ยน คิมแจฮุนได้ตกลงกับผู้เล่นที่เขาจ้างมาแล้ว

เขาจะทิ้งรอยไว้รอบ ๆ และพวกนั้นต้องแกะรอย เพื่อมายังที่ที่นัดหมายไว้

“ใช่”

“แต่ไม่มีใครมา”

ยังไงก็ตาม กลับไม่มีใครมายังจุดนัดหมายเลยสักคน

แม้จะรอต่อไปอีก 2-3 ชั่วโมงแล้ว แต่ก็ยังไม่มีใครมาตามนัด

ตอนนี้ คิมแจฮุนครุ่นคิดอย่างหนักไป

‘เกิดอะไรขึ้น? ‘

ผู้เล่นทุกคนที่เขาจ้างมา ล้วนแล้วแต่มีความสามารถสูง อย่างน้อยก็ในด้านการล่าผู้เล่น

ดังนั้น เมื่อต้องเผชิญกับมอนสเตอร์อ่อนแอพวกนี้ ที่แม้แต่ผู้เล่นธรรมดาก็ยังฆ่าได้ สำหรับคนเหล่านั้นแล้ว ไม่สะเทือนแม้แต่น้อย

‘พวกเขาทุกคนกำลังซ่อนตัวตนอยู่ใช่ไหม? ’

การปลอมตัวของพวกเขาต้องสมบูรณ์แบบมาก

แม้ว่าปกติแล้ว มีโอกาสที่ 1-2 คนในนั้นจะปลอมตัวมา แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่ทั้ง 5 คนจะเป็นตัวปลอม

‘เวรเอ้ย นี่มันอะไรกัน? ’

ความอดทนของคิมแจฮุนถูกลดทอนลงทีละนิดมานานแล้ว และเขากำลังเริ่มสับสน

“เฮ้”

โชคดีที่ความสับสนของเขาอยู่ได้ไม่นานนัก

“มีอะไรกำลังมา”

“อะไร? “

ในที่สุดก็มีคนมาถึงที่นัดหมาย

“ว่าไง? เป็นศัตรูรึเปล่า?”

กลุ่มโครงกระดูกก็อบลิน และโครงกระดูกออร์คปรากฏตัวขึ้น และแสดงความเป็นศัตรูอย่างเห็นได้ชัด

เมื่อเห็นสิ่งนั้น คิมแจฮุนไม่มัวมาอารมณ์เสียอีกต่อไป

ชัดเจนว่าเขาควรทำอะไร

“ยังจีฮุน”

เหนือสิ่งอื่นใด ไพ่ที่ทรงพลังที่สุดของคิมแจฮุนคือ ไพ่ที่เขาไว้ใจได้มากที่สุด

“แน่นอน แค่ไว้ใจฉัน ฉันจะให้นายเห็นสิ่งที่อยากเห็น”

ไพ่ที่ชื่อยังจีฮุน

“โอ้!”

ด้านหลังกลุ่มโครงกระดูก เขามองเห็นชายคนหนึ่ง

“นั่นคือคิมวูจินใช่ไหม?”

แทนการตอบคำถามของยังจีฮุน คิมแจฮุนหลับตาลงพร้อมกับกระชับไม้เท้าในมือ และเตรียมตัวต่อสู้

ยังจีฮุนยิ้มให้คิมวูจิน และพูดว่า

“ตอนนี้ นายอยากแสดงความสามารถของนายที่ไหน?”