Kill the Hero 45

Kill the Hero 045

วิธีล่าของคิมวูจินนั้น ค่อนข้างแปลกใหม่สำหรับคนที่ไม่เคยเห็นทหารโครงกระดูก

“เฮ้ ต่อสู้ได้ดีนี่นา พวกนี้เรียกว่าอะไรนะ? โครงกระดูก? ”

การต่อสู้มักจะมีความซับซ้อนมาก แม้แต่ผู้เล่นเก่ง ๆ เองก็ไม่อาจรับประกันได้ว่าพวกเขาจะชนะ

“โครงกระดูกพวกน่ารักมากเลยแฮะ พวกนี้ได้ 30 คะแนน ในฐานะเจ้านาย นายควรจะพยายามมากกว่านี้นะ”

ลีจินอากำลังเพลิดเพลินกับฉากที่เห็น ขณะที่เขาดูการต่อสู้ของทหารโครงกระดูก

“ฮะ? “

การแสดงออกของลีจินอาเปลี่ยนไป เมื่อเอฟเฟกต์ของเจ้าแห่งสมรภูมิซ้อนทับกับเอฟเฟกต์กระดูกสีดำ

[ทหารโครงกระดูกสังหารได้ 10 ครั้ง ค่าสถานะทั้งหมดเพิ่มขึ้น 30%]

“ฮ่าฮ่า พวกนั้นสู้ได้ดีมาก!”

ทหารโครงกระดูกยังคงล่าพวกโคโบลด์ไม่หยุด และลีจินอาก็ค่อย ๆ เงียบลง ในขณะที่เขาดูฉากนั้น

[ทหารโครงกระดูกสังหารได้ 15 ครั้ง ค่าสถานะทั้งหมดเพิ่มขึ้น 45%]

“…พวกเขาต่อสู้ได้ดีจริง ๆ”

เมื่อเอฟเฟกต์ที่โดดเด่นของเจ้าแห่งสมรภูมิถูกเปิดเผย ลีจินอาก็พบว่ามันเป็นไปไม่ได้ มันทำให้การประเมินของเขาเป็นเรื่องตลกไปเลย

‘เหมือนกับที่เซชานพูด หมอนี่ไม่ธรรมดา’

ยิ่งเขาประเมินคิมวูจินมากเท่าไร ลีจินอาก็ยิ่งพบว่ามันยากที่บังคับไม่ให้ตัวเองหนาวสันหลัง

‘ไม่ นี่มันไม่ปกติ ถึงพวกนี้จะมีแค่ 5 ตัวก็ตาม…’

ไม่จำเป็นต้องเป็นอัจฉริยะ ก็รู้ได้ถึงผลกระทบของทหารโครงกระดูกของคิมวูจินที่เพิ่มขึ้นทีละตัว และต่อหน้าลีจินอาก็เฝ้ามองกองทัพของคิมวูจินที่ค่อย ๆ เพิ่มขึ้นนั้น

[อัญเชิญโครงกระดูก]

เมื่อจำนวนของพวกมันเพิ่มขึ้น ทหารโครงกระดูกก็มีอำนาจมากขึ้น และฆ่าได้มากขึ้น ตอนนี้พวกมันสู้กับนักรบโคโบลด์ธรรมดาได้แล้ว หน่วยสอดแนมไม่สามารถหยุดพวกมันได้อีกต่อไป

ไม่นาน จำนวนทหารโครงกระดูกภายใต้การควบคุมของคิมวูจินก็มีถึง 9 ตัว ลีจินอาพบว่าตัวเองไม่สามารถประเมินพวกเขาได้อีกต่อไปแล้ว

‘แชมเปญ 1 ขวดของเซชานคุ้มค่ามาก’

ลีจินอาต้องยอมรับว่าความสามารถในการท้าทายดันเจี้ยนของคิมวูจินนั้น ในหมู่ผู้เล่นตอนนี้ยอดเยี่ยมมาก

‘เยี่ยม ดูเหมือนว่าฉันไม่จำเป็นต้องทดสอบเขาไปมากกว่านี้แล้ว’

คิมวูจินมองไปยังลีจินอา และรู้ว่าเขาพิสูจน์ตัวเองมากพอแล้ว เขาหันไปหาลีจินอา เพื่อขอคำยืนยัน

“แค่นี้ยังไม่พอที่จะผ่าน?”

“เปล่า ฉันจะออกไปบอกเซชานเรื่องความสามารถของนายเอง”

ลีจินอาพยักหน้าเล็กน้อยขณะที่เขาตอบ

“นายมีค่าพอให้ลงทุน แน่นอนว่าถ้านายแสดงความจริงใจมากกว่านี้ ฉันอาจจะเพิ่มคะแนนพิเศษให้ก็ได้”

ขณะที่พูดแบบนี้ ลีจินอาก็ถูนิ้วชี้กับนิ้วโป้งของเขา

“ทำได้ดี”

คิมวูจินพูดเพียงไม่กี่คำ

“เอ๊ะ? ทำได้ดี? “

ขณะที่ลีจินอาพยายามคิดถึงความหมายที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังคำเหล่านั้น ทหารโครงกระดูกก็เริ่มโจมตี

บึ้ม!

ทหารโครงกระดูกที่ถูกบัฟด้วยเอฟเฟกต์ที่ซ้อนกันของกระดูกสีดำกับเจ้าแห่งสมรภูมิก็แสดงความเป็นศัตรูกับลีจินอาที่อยู่บริเวณนั้น

“เฮ้ เจ้าเด็กโครงกระดูกนี่ ดูไม่น่ารักทันทีเลยนะ”

“ ‘ถ้านายขอร้องฉัน และภักดีกับฉันไปตลอดชีวิต ฉันก็จะช่วยนาย’ นายไม่ได้พูดแบบนั้นเหรอ? ”

“ฮะ? “

“ฉันควรจะเรียกนายว่าพี่ใหญ่ไม่ใช่เหรอ? ”

เมื่อเขาได้ยินคำพูดของคิมวูจิน ใบหน้าของลีจินอาก็ดูเหมือนกับโดนคนเหยียบหลุมศพตัวเอง

“ฮ่าฮ่า ทำไมนายถึงยังจำเรื่องตอนนั้นอยู่อีกล่ะ? นั่นเป็นเรื่องล้อเล่นน่ะ ล้อเล่น!”

ขณะพูดคำเหล่านี้ ลีจินอาก็ก้าวไปหาคิมวูจินพร้อมกับกุมมือตัวเองไว้

“พี่น้อง ถ้าฉันทำให้นายไม่พอใจ ฉันขอโทษนะ”

เขาโค้งตัวเข้าหาคิมวูจินอย่างสุดซึ้ง แขนของเขากางออกราวกับขออภัย

บึ้ม!

ทันใดนั้น ลีจินอาก็พุ่งตัวเข้าหาคิมวูจินด้วยความเร็วสูง แรงกระโดดของเขาเยอะมาก

ระยะห่างระหว่างพวกเขาสั้นลง ตอนแรกระยะห่างคือ 3 เมตร แต่ในขณะที่เขาแสร้งทำเป็นขอโทษ ลีจินอาก็ได้เดินไปทางคิมวูจินประมาณ 1 เมตร ดังนั้นระยะห่างระหว่างพวกเขาจึงน้อยกว่า 2 เมตร ซึ่งเป็นระยะที่กระโดดก้าวเดียวก็ถึงแล้ว

ขณะที่เขาเข้ามากใกล้ หมัดของลีจินอาก็พุ่งเข้าหาใบหน้าของคิมวูจิน เป็นการโจมตีที่ไม่ทันตั้งตัว

‘ฉันจะส่งนายบินออกไปด้วยหมัดนี่!’

ลีจินอาไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าคิมวูจิน แต่ถ้าเขาจัดการได้ในหมัดเดียวก็ช่างมัน แต่ถ้าไม่ล่ะ?

ทหารโครงกระดูกจะโจมตีเขาก่อนที่เขาจะมีโอกาสได้ทำอะไร ดังนั้นจึงควรโจมตีก่อนแล้วรีบหนีไป

แผนนี้ แสดงให้เห็นถึงประสบการณ์ และความสามารถด้านการต่อสู้ของลีจินอา

เขาเลือกได้ถูกต้อง

แม้ว่าฝ่ายตรงข้ามจะเป็นคิมวูจิน แต่นี่ก็เป็นวิธีที่ดีที่สุด

Shhh!

‘ฮะ? ‘

คิมวูจินหลบกำปั้นที่กำลังจะโดนเขาได้ และคว้ามัน ทุ่มลีจินอาลงกับพื้น

ปึ้ง!

ร่างของลีจินอากระแทกพื้นอย่างแรง แต่เขาก็ไม่ได้รับบาดเจ็บ เพราะแรงกระแทกได้กระจายออกไป

“คึก!”

แน่นอนว่าเขาเจ็บเล็กน้อย แต่ก็ไม่พอจะทำให้เขาเสียสมาธิ

Shhh!

คิมวูจินใช้ประโยชน์จากช่วงที่ลีจินอาถูกโจมตีนั้น ใช้ดาบชี้ไปที่ดวงตาของลีจินอา

“ถ้านายอยากจะทรมานฉัน นายจะเริ่มด้วยการแทงแบบนี้สินะ?”

คิมวูจินไม่ได้พยายามจะฆ่าเขา

“โอ้ ถึงนายจะจ้องตาฉันแบบนั้น นายก็ไม่ได้ยินสิ่งที่อยากได้ยินหรอก ปากฉันมันแข็งอะนะ”

“ทำไมไม่ยอมแพ้ซะล่ะ?”

ยอมแพ้ คำนี้ทำให้เกิดรอยยิ้มบนใบหน้าของลีจินอา

“ตายดีกว่ายอมแพ้”

รอยยิ้มบนใบหน้าของลีจินอาดูน่ากลัวมาก

“แน่นอน นายลองได้ตามใจเลย สำหรับทุกความจริงใจที่นายทำ ฉันจะให้ 100 คะแนนแล้วกัน เป็นไง? นายจะดึงเล็บฉันไหมล่ะ? ตัดนิ้วฉันทิ้งเหรอ?”

ลีจินอาพูดสบาย ๆ ราวกับว่าไม่มีอันตรายใด ๆ แต่นี่เป็นสิ่งที่คิมวูจินคิดไว้แล้ว

‘ผู้ชายที่หัวถูกตัดออกแล้วยังพูดได้คงไม่กลัวการถูกทรมานหรอก’

การทรมานร่างกายไม่ได้ผลกับผู้ที่ได้รับพรแห่งแม่น้ำสติกซ์ แต่คิมวูจินตั้งใจจะขู่เขาอีกเรื่องหนึ่ง

“โอเค ฉันจะแก้ผ้านายก่อน”

“ฮ่าฮ่า ความคิดดี 10 คะแนน”

“แล้วฉันจะแขวนนายไว้บนต้นไม้”

“โอ้ สร้างสรรค์นี่ ฉันให้ 20 คะแนน”

“หลังจากนั้น ฉันจะทิ้งนายไว้สักหนึ่งวัน”

“นายเคยทรมานคนรึเปล่าเนี่ย? อีก 10 คะแนน!”

“แล้วฉันก็จะกินต่อหน้านาย”

“ห๊ะ – อะไรนะ?”

“สเต๊กมีเดียมแรร์โรยด้วยเกลือ มันฝรั่งต้มกับบรอกโคลี”

“น – นั่น”

“แน่นอน ไม่มีของนาย นายจะไม่ได้กินอะไรเลย ทั้งวันนี้ วันพรุ่งนี้ หรือวันถัดไป…”

ลีจินอาขัดจังหวะเขา

“หวา – เดี๋ยวก่อน ไม่นะ พ่อ! ท่านพ่อขอรับ ลูกชายอัปลักษณ์คนนี้ผิดไปแล้ว ผมแพ้! ยอมแล้ว! ผมยอมแพ้!”

ดังนั้นคิมวูจินจึงเบี่ยงดาบออก แล้วยืนขึ้น

“ฮ่าฮ่า! ขอบคุณครับพ่อ! ผมจะกตัญญูกับพ่อ จนกว่าพ่อจะมองไม่เห็นเลยครับ”

ขณะเดียวกัน ลีจินอาก็คว้าเศษดินขึ้นมา

‘แกจบแล้ว ไอ้เวร’

เขาปาเศษดินใส่ตาของคิมวูจิน เขาตั้งใจจะลอบโจมตีตอนนั้น

Puuk!

ตอนนี้เอง คิมวูจินที่เขาพยายามจะทำให้ตาบอดก็คว้าตัวเขาเอาไว้

“อุก!”

ลีจินอาร้องเสียงดัง แล้วคิมวูจินก็พูดกับเขา

“เวลานายใช้ลูกไม้แบบนี้ นายต้องแน่ใจว่าคนที่อยู่ต่อหน้านายไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญ”

Tuk! Tuk!

คิมวูจินปัดฝุ่นออกจากมืออย่างใจเย็น ขณะเดียวกันลีจินอาก็กำลังไอ และถุยน้ำลายเอาเศษดินออกมา ตาเขาปิดสนิท น้ำตาไหลพราก

“ให้ตายเถอะ คราวนี้ฉันเจอคนโรคจิตจริง ๆ แล้ว ฮัดชิ่ว! ฉันต้องเจอกับไอ้โรคจิต ฮัดชิ่ว!”

คิมวูจินมองลีจินอา

“นายมีเวลาเตรียมตัว 10 นาที”

“อะไรนะ? “

ลีจินอามองคิมวูจินอย่างไม่แน่ใจว่าเขาหมายถึงอะไร

“นายทดสอบความสามารถของฉันเสร็จแล้ว ตอนนี้ถึงตาฉันทดสอบความสามารถของนายบ้าง”

“เชี่ยไรเนี่ย?”

“ทาเลือดบนตัวแล้วล่อโคโบลด์มา จากนั้นก็ทำตัวเป็นแทงค์กับเหยื่อซะ ทหารโครงกระดูกจะฆ่าโคโบลด์เอง”

เมื่อเขาได้ยินสิ่งนี้ ลีจินอาก็บ่นเต็มที่

“นายจะใช้ฉันเยี่ยงทาสกับเป็นเหยื่อล่อเรอะ?”

บึ้ม!

ทหารโครงกระดูกที่อยู่รอบ ๆ ตัวลีจินอาต่างก็ก้าวมาข้างหน้า และชี้อาวุธของพวกมันมาที่เขาแล้วบีบวงล้อมเข้ามาใกล้

คิมวูจินที่ยืนอยู่นอกวงกลมมองลงมาที่ลีจินอา และถามว่า

“หรือนายจะไม่ทำ?”

เมื่อคิมวูจินพูดคำเหล่านั้น แววตาเขาก็แสดงความกระหายเลือด และออร่าของฆาตกรก็แผ่ซ่านออกมา แค่นั้นลีจินอาก็บรรลุแล้ว

‘หมอนี่มันบ้าจริง ๆ สินะ’

เมื่อถูกสัตว์ประหลาดที่บ้าคลั่งแบบนี้จับได้ เขาจึงรีบตอบว่า

“เปล่า เปล่า! ฉันรักการเป็นแทงค์ ยิ่งกว่านั้น แทงค์ควรจะตัวใหญ่ และแข็งแรงด้วย”