Infinity Armament สรรพวุธไม่สิ้นสุด 99

IA:เล่ม 3 บทที่ 30 การร่วมมือ (ตอนที่ 2)

ครึ่งชั่วโมงต่อมา เรน่าก็กลับมาถึงพร้อมกับข่าวดี

เธอได้ข้อมูลของพวกกลายพันธุ์มาจากเครือข่ายใกล้เคียงกับโรงแรมนี้ ห่างออกไปประมาณ 8 กิโลเมตร

“ฉันแน่ใจเลยว่ามีพวกลายพันธุ์อยู่แถวนั้นแน่นอน เพราะว่าที่นั่นมันไม่ปกติ”

“แล้วอะไรคือไม่ปกติ?” ชินยี่ถาม

“ถ้านายขับรถชนคนที่นั่น แล้วถ้าจะออกไปดูว่าคนๆนั้นยังมีชีวิตอยู่ไหม ร่างของเขาจะหายไป ในอดีตเรียกเหตุการณ์นี้ว่า ปรากฎการณ์เหนือธรรมชาติ แต่ตอนนี้ผู้คนเริ่มนับว่าเป็นการกระทำของพวกกลายพันธุ์แล้วล่ะ”

“ใช่เลย!” นักผจญภัยคนอื่นขำออกมา

ชินยี่ปรบมือ “โอเค ถ้างั้นเราก็ไปดูที่เขตนั้นกันเลย เหล่าเฮานายจะต้องดูแลจิมมี่และเจอร์รี่ หวังว่าจะเก็บเกี่ยวครั้งนี้จะดีกว่าครั้งไหนๆ และจงจำไว้ว่าเราต้องจับเป็นพวกมันทุกคนห้ามฆ่าใครทั้งนั้น”

“ทำไมล่ะ?” เรน่าถาม

ชินยี่จ้องไปที่เธอ “เธอสงสัยงั้นเหรอ?”

แล้วเธอก็หุบปากทันที

8 กิโลเมตรถือว่าไม่ไกลมากและชินยี่กับทุกคนก็ไปถึงอย่างรวดเร็ว

ทีมของเรน่าคุ้นชินกับเมืองนิวยอร์คเป็นอย่างดี และการค้นหาของพวกเธอก็โดดเด่นกว่าคนอื่นๆมาก แต่ก็เพราะความโชคร้ายของวันแรกที่มีคนในทีมของเธอตายไปถึง 5 คน จากนั้นเมื่อเจอกับพวกกลายพันธุ์กลุ่มอื่นก็ช้ากว่าชินยี่ไปก้าวหนึ่งอีก และวันนี้อันเหวินก็ยังนำพวกเธออยู่อีกหนึ่งก้าว แต่หลังจากที่ร่วมมือกับชินยี่ดูเหมือนว่าสถานการณ์จะดีขึ้นมาบ้าง

ทุกคนพบร่องรอยของพวกกลายพันธุ์

มีด้วยกันทั้งหมด 7 คน และน่าจะไม่ใช่พวกองค์กร ดูแล้วเหมือนกับพวกที่มารวมกันเป็นกลุ่มก่อนเล็กๆ ถึงกระนั้นการจับเป็นพวกนนั้นก็ยังยากอยู่ดี แม้ว่าจะกินแรงไปบ้างแต่ก็ยังจับกุมพวกมันได้ทั้งหมด

หลังจากจับเขาได้ทั้งหมดเจอร์รี่ก็ถูกเรียกตัวมาที่นี่

ชินยี่บอกกับเขา “ฉันรู้ว่านายไม่เชื่อใจฉัน แต่ฉันสามารถบอกนายได้ว่านี่คือสิ่งที่ฉันจะพิสูจน์ให้นายเห็น ตอนนี้ฉันมีพวกกลายพันธุ์ทั้งหมดเจ็ดคน และฉันไม่รู้ว่าใครดีใครเลวทั้งนั้น ถ้านายบอกฉันมาว่าใครสมควรอยู่ฉันก็จะปล่อยพวกเขา”

เจอร์รี่ประหลาดใจมาก “นายพูดจริงเหรอ?”

“แน่นอน” เขาตอบกลับ “แต่จำไว้หนึ่งอย่าง ทุกๆครั้งที่นายให้ปล่อยตัวพวกเขานายจะต้องหาพวกตัวร้ายมาให้ฉันอย่างน้อยสองคน”

แล้วยังกระซิบอีก “ฉันไม่อยากจะเริ่มที่เด็กและผู้บริสุทธิ์ซักเท่าไหร่ แต่นายก็น่าจะรู้ดีนะว่าบนโลกนี้ก็มีสิ่งที่ไม่ควรจะลองของอยู่ ถ้านายคิดจะหลอกฉันล่ะก็ ฉันมั่นใจได้เลยว่าพวกเขาจะต้องชดใช้อย่างสาสม แต่ฉันเองก็ไม่ชอบแบบนั้นเหมือนกันเพราะฉันเองก็ไม่โง่ เพราะฉะนั้นอย่าคิดจะล้ำเส้นเป็นอันขาด เข้าใจนะ?”

เจอร์รี่ได้ยินแบบนั้นก็ตัวสั่นยิ่งไปเห็นสีหน้าเคร่งเครียดของชินยี่อีก เขาพยักหน้าด้วยความกลัวและมองไปที่ทั้งเจ็ดคนนั่น

จากนั่นซักพักเขาก็พูด “พวกเขาไม่สมควรตาย”

“ปล่อยพวกเขา” ชินยี่ออกคำสั่ง

“แต่…” เรน่ากับคนอื่นๆพูดขึ้น

“บอกให้ปล่อยไง!” ชินยี่พูดอีกครั้ง

“แต่นี่เป็นเหยื่อที่พวกเราหาเจอและจับเองนะ!” เรน่าบ่น “นายจะปล่อยพวกมันไปเพราะคำพูดของเด็กคนเดียวไม่ได้ อย่างน้อยก็เหลือไว้ให้พวกเราเก้บแต้มหน่อยเถอะ ซักสี่คนก็ได้…นะ?”

ถึงเธอจะรู้ตัวดีว่าชินยี่กำลังทำอะไรอยู่ แต่อารมณ์ของเรน่าก็ไม่สามารถยอมรับมันได้ แม้ฝั่งตะวันตกและฝั่งใต้จะสนิทกันมาก นักผจญภัยจากสองฝ่ายต่างก็ไล่ล่าพวกกลายพันธุ์อย่างไม่หยุดยั้ง เรน่าอยากจะเห็นฝั่งตะวันตกขึ้นเป็นที่สามแต่ทางใต้เองก็ไล่เลี่ยตามเธอกันมา

ถึงจะยังมีเวลาอีกเยอะก่อนที่ภารกิจนี้จะจบลง แค่การที่ออกจากเขตอันตรายได้ก็ถือว่าประสบความสำเร็จอย่างยิ่งใหญ่แล้ว…อย่างน้อยก็ด้านจิตใจล่ะนะ

“ฉันบอกให้…ปล่อยพวกเขา!” ชินยี่เสียงด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ทีมเรน่ามองกันและกัน รวมไปถึงนักผจญภัยจากตะวันออกด้วย ด้วยบทเรียนจากลูกดอกพิษทำให้พวกเขาเริ่มกลัวชินยี่ในใจลึกๆ

“ก็ได้ ก็ได้! ฉันจะยอมฟังนายก็ได้!” เรน่าตะโกนอย่างช่วยไม่ได้

พวกกลายพันธุ์ทั้งเจ็ดคนถูกปล่อยตัวไป และชินยี่ก็หันมาพูดกับเด็กหนุ่ม “ทีนี้นายเชื่อใจฉันรึยัง?”

เด็กหนุ่มพยักหน้า

“ถ้างั้นตอนนี้นายติดหนี้ฉันทั้งหมด 14 คน นายต้องพาฉันไปหาพวกเขา หรือ จะให้ฉันคิดว่านายหลอกฉันก็ได้และจากนั้นสัญญาที่ฉันให้ไว้ก็จะเป็นโมฆะ”

“นายจะได้ตัวพวกเขาแน่นอน”

——————————————-