Infinity Armament สรรพวุธไม่สิ้นสุด 104

IA:เล่ม 3 บทที่ 33 ตัดกิ่งก้าน (ตอนที่ 1)

ชั่วโมงที่ 55

ในป่าแห่งนี้มีความโศกเศร้าปกคลุมไปทั่ว

ทั้งหกคนยืนล้อมกันเป็นวงกลมระวังภัยให้กันและกัน

ชินยี่บอก “เราต้องระวังกันให้มากขึ้น ไอ้หมอนั่นมันยังอยู่ที่นี่ เหวินโหรวเธอได้ยินอะไรไหม?”

เหวินโหรวตอบกลับ “ไม่… ไม่ได้ยินเลย นายเห็นไหมว่ามันมาจากไหน?”

ชินยี่ส่ายหัว “ไม่เลย มันเกิดขึ้นเร็วมาก ฉันโชคดีที่ยังรอดมาได้ หมอนั่นมันเร็วมากๆ”

“เขาเร็วมากจริงๆ ค่า Agility น่าจะเกิน 60” จินกวงตอบ “ว่าแต่หมอนั่นมีเงินพอที่จะอัพสเตตัสได้ขนาดนั้นเลยเหรอ?”

ชินยี่ส่ายหัว “นั่นไม่น่าจะใช่สเตตัสอย่างเดียวแล้ว มันน่าจะมีไอเทมคอยช่วยอยู่”

แม้แต่เขาก็ยังไม่มีเวลาที่จะใช้สกิลตรวจสอบมันเลยด้วยซ้ำ

ก่อนที่มันจะถูกโจมตี มันใช้สกิลไปแล้วถึงสามสกิล สกิลการตัดคอนั่นมาจาก DoT แน่ๆ, สกิลที่ทำให้เขาเปลี่ยนทิศทางของตัวเองกลางอากาศได้ และสกิลอำพรางตัว

สามสกิลนี้ไม่ได้สลักสำคัญอะไรมาก แต่เมื่อใช้ในพื้นที่ป่าแบบนี้มันทำให้การล่าเป็นไปตามที่เขาต้องการ

ในจังหวะที่มันทำการโจมตีชินยี่แอบไปเห็นหน้าของมันเข้า

ผิวสีดำพร้อมด้วยลวดลายประหลาดบนใบหน้า,ขนนกประหลาดบนหัวล้านของมัน,สร้อยคอที่ทำจากกระดูกสัตว์,แขนยาว และเท้าเปล่า

ภาพที่เขาเห็นจินตนาการออกมาเป็นพวกคนเถื่อนจากชนเผ่าแอฟริกาได้เลย

ถึงแอฟริกาจะเป็นประเทศเขตร้อน แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีป่าดงดิบ บางเผ่าอาศัยอยู่ในป่าแบบนั้นทำให้ป่าแถบนั้นเปรียบเสมือนบ้านของเขาโดยที่มีงูและปลิงเป็นสัตว์เลี้ยง บางเผ่าก็ใช้การพลางตัวพร้อมด้วยอาวุธสุดโบราณพรั่งพร้อมไปด้วยความกล้าหาญและจิตใจที่แน่วแน่ทำให้เขาเอาตัวรอดได้ทุกสถานการณ์

พวกเขามีความอดทนที่สูงมากเมื่อต้องล่าเหยื่อที่ใช้เวลานาน

และด้วยความสามารถที่เมืองกระหายเลือดเพิ่มเข้ามาให้อีก ทำให้มันแทบจะกลายเป็นสุดยอดนักรบไปเลยโดยที่มีหมอนี่เป็นข้อพิสูจน์

นักผจญภัยของทางเหนือแต่ละคนล้วนแข็งแกร่งในแบบของตัวเอง ครั้งที่แล้วพวกชินยี่ได้เจอกับพวกที่ต่อสู้ระยะประชิด แต่ในครั้งนี้พวกเขาพบกับพวกสายลอบสังหาร พวกเขาไม่สามารถรับมือการโจมตีแบบนี้ได้ทันท่วงที และการโจมตีของมันยังอันตรายถึงตายอีกด้วย

“เราจะทำยังไงกันต่อ?” ฮงหลานถาม

ชินยี่หยุดและคิด

ณ พุ่มไม้ที่ห่างจากเขาไปไม่ไกลมันก็ส่งเสียงประหลาด

ทุกคนมองที่พุ่มไม้นั่นพร้อมกันและระดมยิงใส่มันจนพุ่มไม้นั่นแทบพรุน

จากนั้นสิบวินาที เสียงปืนก็หยุดลง

ฮงหลานพุ่งเข้าไปในพุ่มไม้นั่น และกลับออกมาพร้อมกับกระต่ายที่โชกไปด้วยเลือด “ไอ้หมอนั่นกลายเป็นอาหารเย็นของพวกเราซะแล้ว”

ทุกคนจำออกมาเมื่อได้ยินแบบนั้น “นายนี่มันไม่กลัวอะไรเลยสินะ?”

อันเหวินจ้องไปที่ชินยี่ “นี่นายยังขำได้อีกเหรอ?”

“เธอต้องเรียนรู้ที่จะผ่อนคลายบ้างนะ เธอไม่คิดเหรอว่าพวกเรากำลังระแวงมากจนเกินไป? และการระแวงนั่นจะทำให้กล้ามเนื้อสูญเสียกำลังพร้อมด้วยทำให้ประสาทและการตอบสนองของพวกเราทื่อลง อันเหวินฉันรู้ว่าเธอกับหลีชูเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน แต่คนตายยังไงก็คือคนตาย และอย่าบอกฉันเชียวนะว่าตั้งแต่มาที่เมืองกระหายเลือดนี่เธอยังไม่ชินกับความตาย ควบคุมอารมณ์ของเธอหน่อยสิ! เมืองกระหายเลือดไม่ต้องการความรู้สึกไร้สาระนั่นหรอกนะ!”

เมืองกระหายเลือดไม่ต้องการความรู้สึกไร้สาระนั่นหรอกนะ ประโยคนี้ทำเอาทุกคนตะลึงไปตามๆกัน

เหวินโหรวมองชินยี่อย่างประหลาด แต่ใบหน้าของเขาก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง

นายคิดว่าเมืองกระหายเลือดไม่ต้องการความรู้สึกไร้สาระพวกนั้นจริงๆเหรอ? เหวินโหรวถอนหายใจในอก

“นายบอกเองนะว่าหมอนั่นมันไปแล้วน่ะ? แถมทุกคนยังบาดเจ็บด้วย” นักผจญภัยหยางปิงถาม

ในช่วงชุลมุนเขารับคลื่นแรงจากหมัดของฮงหลานด้วยแถมยังโดนลูกหลงจากหลีชูอีก หยางปิงเป็นสายความเร็วดังนั้นความเสียหายที่ได้รับจึงไม่ใช่น้อยๆ

แต่ชินยี่ไม่เห็นด้วย “ไม่ หมอนั่นยังไม่ไปไหน รอจังหวะที่จะเก็บศพพวกเราทีละคนๆ”

“นายรู้ได้ไง?” คนอื่นๆถาม

“เพราะว่ามันคือเทคนิคของเขา!” ชินยี่ตอบ “เมื่อการต่อสู้เริ่มขึ้นมันก็ไม่คิดจะหนีหรอก บาดแผลมันก็แค่เล็กน้อยสำหรับมัน ยังไงมันก็ใช้ยาฟื้นฟูได้อยู่แล้ว มันไม่คิดจะถอยแน่ๆ”

“มันบ้ารึไง? นี่มันโหมดภารกิจนะ ไม่ใช่โหมดฆ่ากันเอง มันจะทำอย่างนั้นไปเพื่ออะไร?” หยางปิงยังไม่เข้าใจสถานการณ์โดยรวม

ชินยี่ยิ้ม “ไม่ มันไม่ได้บ้าแต่มันเป็นสิ่งที่มันจำเป็นต้องทำ”

“อะไรล่ะ?”

“กฎของธรรมชาติ ผู้แข็งแกร่งกลืนกินผู้อ่อนแอ” ชินยี่ตอบ

นักผจญภัยที่คอยดักฆ่าคนอื่นก็คือคนธรรมดาที่ต้องกินอยู่ทั่วไป

แต่มันคือนักฆ่าที่ฆ่าเพื่อเหตุผลส่วนตัวเท่านั้น มันไม่ได้ล่าแม้แต่เพื่อหีบด้วยซ้ำ

ความบ้าคลั่งนี้ฝังรากลึกลงไปในตัวมันขับเคลื่อนให้พวกมันแข็งแกร่งและไร้ความปราณี

ดังนั้นมันจะมีสองทางเลือกนั่นก็คือ ตายอย่างน่าเวทนา กับ กลายเป็นศัตรูที่ทรงพลัง

คำพูดของชินยี่ทำเอาทุกคนประหม่ากันไปหมด

อันเหวินหัวหน้าไปทางป่าและตะโกน “ออกมาสิ เจ้าสัตว์ป่า!”

เสียงของเธอก้องไปทั้งป่าแต่ไม่มีการตอบสนอง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวจนเธอวิ่งเข้าไปในป่าและชักปืนออกมายิงอย่างบ้าคลั่ง

ต้นไม้ใบหญ้าร่วงล้มลงระเนระนาด ปลอกกระสุนกระทบกันนัดต่อนัดตามด้วยเสียงร้องไห้ของอันเหวิน

“กลับมานี่อันเหวิน!”

ปรากฎเงาขึ้นในพุ่มหญ้าใกล้เคียง มันพุ่งตรงไปยังอันเหวิน

ชินยี่ยิงออกไปสามนัดในเงานั่น แต่เขาก็ต้องประหลาดใจเมื่อกระสุนของเขากระทบเป้าหมายแต่มันก็ไม่ได้มีท่าทีขยับเลยแม้แต่น้อย ในจังหวะเดียวกันนั้นอันเหวินก็เล็งปืนของเธอไปที่เงานั่นและสาดกระสุนแบบไม่ยั้งมือ

เมื่อเข้าไปดูใกล้ๆก็พบว่ามันคือศพของนักผจญภัยกลุ่มเดียวกับเสี่ยวฉาน

“ข้างหลัง!” ชินยี่ตะโกนบอก

อันเหวินรีบหันกลับไปและพบกับมีดคมกริบกำลังเข้าใกล้คอของเธอ

ฮงหลานพุ่งเข้าไปและต่อยอันเหวินจนกระเด็นออกไปโดยที่มีดนั่นพุ่งเข้าแขนของอันเหวินแทน มันบาดลึกจนเป็นแผลใหญ่ และมือซ้ายของฮงหลานก็เหวี่ยงขวานใส่ศัตรู

ร่างปริศนานั่นคำรามเสียงประหลาดออกมาและร่างของมันก็พุ่งกลับไปทันทีอย่างนิ่มนวลไม่แม้กระทั่งหยุด ราวกับหักล้างทุกกฎบนโลก

————————————-