Genius Doctor Black Belly Miss 1564 มาเล่นกันหน่อย (4)

ตอนที่ 1564  มาเล่นกันหน่อย (4)

เมื่อด้านหลังของกู่ซินเยียนหายไปจากสายตาของพวกเขา  รอยยิ้มแข็งทื่อบนใบหน้าของหลินเฮ่าอวี่ก็หายไปด้วย  เขาทำหน้าบึ้งมองจวินอู๋เสียที่กำลังเตรียมตัวไป

“จวินอู๋  หยุดตรงนั้นนะ!”  น้ำเสียงของหลินเฮ่าอวี่ค่อนข้างไม่เป็นมิตร

จวินอู๋เสียชะงักเท้าแล้วหันมามองหลินเฮ่าอวี่ที่แววตาลุกโชนด้วยไฟอิจฉา

“ข้าได้ยินซินเยียนพูดว่าวิชาเสริมวิญญาณของเผ่าจ้าววิญญาณพิเศษมาก  ไม่ใช่สิ่งที่เผ่าอื่นๆทั่วไปมี  น่าเสียดายที่ข้าไม่เคยมีโอกาสได้เห็นกับตาเลย  พอดีเลยวันนี้  จวินอู๋  เจ้าคงสาธิตให้ข้าดูได้ใช่ไหม?”  หลินเฮ่าอวี่มองจวินอู๋เสียพร้อมรอยยิ้มแค่ผิวหน้าแต่ไม่มีความรื่นเริงอยู่ภายใน

จวินอู๋เสียกวาดสายตาเย็นชามองหลินเฮ่าอวี่  แล้วเพิกเฉยคำร้องขอของเขา

เมื่อถูกมองอย่างดูถูกโดยคนที่ตัวเองรังเกียจ  ความโกรธในใจหลินเฮ่าอวี่ก็ยิ่งพุ่งสูงขึ้น  เขาแอบกัดฟันและมองจวินอู๋เสียด้วยใบหน้าดุดัน

“อะไร?  คิดว่าข้าไม่มีค่าพอให้สนใจเหรอ?  หรือเจ้าคิดว่าเกาะขาซินเยียนไว้แน่นแล้วจะไม่ต้องกังวลอะไรอีก?”  หลินเฮ่าอวี่เย้ยหยัน

“ถ้าเจ้าไม่ได้เก่งกาจอะไร  ก็อย่าทำเป็นเก่งตั้งแต่แรก  ยอมจำนนเร็วๆจะดีกว่าไหม?  ซินเยียนเห็นความพิเศษของเผ่าจ้าววิญญาณของเจ้า  เจ้าก็น่าจะเข้าใจดี  ทุกวันนี้สถานการณ์ในสำนักธาราเมฆของเจ้าแย่ขนาดไหน  คงไม่จำเป็นต้องให้ข้าเตือนหรอกมั้ง  ถ้าไม่ใช่เพราะคนของวิหารมารโลหิตเราคอยปกป้องเจ้าอยู่เบื้องหลัง  ช่วงนี้เจ้าก็คงออกจากห้องไม่ได้เลย  เลิกแสร้งทำเป็นสูงส่งเหอะ  เจ้าควรดีใจที่เป็นคนเผ่าพิเศษและยังมีประโยชน์อยู่บ้างสำหรับวิหารมารโลหิต  แต่ถ้าวันหน้าคนจากเผ่าจ้าววิญญาณคนอื่นๆปรากฏตัวขึ้น  เจ้าคิดว่ายังจะมีใครให้ค่าคนอย่างเจ้าอยู่อีกหรือ?”  หลินเฮ่าอวี่อดกลั้นมานานมาก  ความสงบเยือกเย็นของเขาถูกบดขยี้จนแหลกลาญด้วยความห่วงใยที่กู่ซินเยียนมีต่อจวินอู๋เสียในวันนี้

กู่ซินเยียนแค่อยากให้จวินอู๋เข้าร่วมวิหารมารโลหิต  งั้นเขาก็จะไม่ให้เจ้าหมอนี่เล่นตัวอีก  กู่ซินเยียนจะได้ไม่ต้องเอาตัวเองไปแปดเปื้อนกับเจ้าคนต่ำต้อยเช่นนี้

“ในฐานะศิษย์ร่วมสำนักธาราเมฆ  ข้าขอเตือนเจ้าด้วยความหวังดี  ตอนที่เจ้ายังมีค่าอยู่ก็รีบคว้าโอกาสดีๆไว้ซะ  อย่ารอจนทุกอย่างหายไปหมด  แล้วต้องหันกลับมาขอร้องวิงวอนอีกครั้ง  ถึงตอนนั้นก็ไม่มีใครอยากได้ขยะไร้ประโยชน์แล้ว”  หลินเฮ่าอวี่พูดค่อนข้างแรง  ถ้าไม่ใช่เพราะกู่ซินเยียน  เขาคงอดใจไม่ไหว  ลงมือกับจวินอู๋เสียไปแล้ว

ไม่ใช่ว่าเขาไม่เข้าใจถึงประโยชน์ที่วิหารมารโลหิตจะได้จากเผ่าพิเศษพวกนี้  แต่เขาทนไม่ได้ที่กู่ซินเยียนกับจวินอู๋เสียใกล้ชิดสนิทสนมกัน  ทุกครั้งที่เขาเห็นหน้านิ่งๆไม่รู้สึกรู้สาอะไรของจวินอู๋เสีย  เขาก็อยากจะเข้าไปฉีกมันให้เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

จวินอู๋เสียฟังคำพูดเสียดสีของหลินเฮ่าอวี่อย่างเงียบๆ  ชายคนนี้คอยผลักดันอยู่เบื้องหลัง  พยายามผลักนางให้ออกไปโดนสังคมวิพากษ์วิจารณ์  สุดท้ายเขาก็ทนไม่ไหว  กู่ซินเยียนคือจุดอ่อนของเขา

จวินอู๋เสียชื่นชมท่าทางหงุดหงิดร้อนรนแต่ทำอะไรไม่ได้ของหลินเฮ่าอวี่  แล้วรู้สึกพอใจมาก

เพียงแต่……

มันยังไม่พอ

“พูดจบรึยัง?”  จวินอู๋เสียเอ่ยอย่างสงบ  เหมือนคำพูดของหลินเฮ่าอวี่ไม่มีผลกระทบนางแม้แต่น้อย

ใบหน้าของหลินเฮ่าอวี่แข็งทื่อ  สีหน้าของเขายิ่งถมึงทึงน่ากลัว

“ถ้าเจ้าไม่ชอบ  ก็ไปบอกกู่ซินเยียนให้อยู่ห่างๆข้าซิ  ถ้าเจ้าสามารถทำได้ล่ะนะ”  ดวงตาของจวินอู๋เสียทอประกายเย็นชา  นางทิ้งคำพูดนั้นไว้แล้วก็เดินจากไปโดยไม่หันหน้ากลับมามอง

หลินเฮ่าอวี่เจ็บเจียนตายจากคำพูดของจวินอู๋เสีย