Genius Doctor Black Belly Miss 1540 พิษร้ายในสำนัก (3)

ตอนที่ 1540  พิษร้ายในสำนัก (3)

“หอจันทร์แรม??!”

“นายท่าน!  ล้อเล่นใช่ไหมขอรับ?”  เทียนเจ๋อตระหนกเล็กน้อย

[ให้จวินอู๋ไปที่หอจันทร์แรม  คงจะไม่ให้……คนนั้นสอนเขาใช่ไหม?]

ชายชราตัวเล็กเลิกคิ้ว  “อะไร?  เจ้าคิดว่าไม่เหมาะหรือ?”

ใบหน้าของเทียนเจ๋อดูขมขื่น  [ไม่เหมาะ!  มันต้องไม่เหมาะอยู่แล้วซิ!]

[คนผู้นั้นคือหายนะของสำนักธาราเมฆ!  ขืนปล่อยจวินอู๋ให้อยู่ในมือคนผู้นั้น  มัน……จะออกมาดีได้ยังไง?  เขาเข้าใจผิดมาตลอดเลยหรือ?  นายท่านไม่ได้ชื่นชอบจวินอู๋เป็นพิเศษแต่อยากฆ่าเด็กนั่นงั้นหรือ?]

“แต่นิสัยของคนนั้น……”  เทียนเจ๋อกังวลเล็กน้อย  เขารู้สึกว่าจวินอู๋เสียเป็นเด็กดี  ไม่พูดมาก  สงบนิ่งใจเย็น  ถ้าไม่ใช่เพราะเขาไม่รู้จะสอนยังไง  เขาคงรับมาสอนเองแล้ว  เด็กดีว่านอนสอนง่ายอย่างนั้น  ทำไมนายท่านใจร้ายกับเขาได้ลง!

ชายชราตัวเล็กโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ  “ไม่ต้องกังวลมากนักหรอก  ทั้งสำนักธาราเมฆนี้  คนเดียวที่สามารถสอนจวินอู๋ได้ก็มีแค่นางเท่านั้น  ส่งจวินอู๋ไปที่นั่นซะ”

เทียนเจ๋อยังอยากต่อสู้เพื่อจวินอู๋เสียอีก  แต่ชายชราตัวเล็กก็มุ่งมั่นจะผลักจวินอู๋เสียลงหลุมไฟซะเหลือเกิน  ไม่ว่าเทียนเจ๋อจะพูดยังไง  เขาก็ไม่คิดจะเปลี่ยนใจ  เทียนเจ๋อจึงทำได้แค่ออกไปด้วยสีหน้าขมขื่น

เมื่อหมดหนทางแก้ไข  เทียนเจ๋อจึงไปหาจวินอู๋เสียตามคำสั่งของชายชรา  และบอกให้จวินอู๋เสียไปที่หอจันทร์แรม

ตอนที่เทียนเจ๋อพูดกับจวินอู๋เสีย  กู่ซินเยียนบังเอิญมาหาจวินอู๋เสียพอดี  ใบหน้าเล็กๆงดงามนั้นประดับด้วยรอยยิ้ม  นางยืนรออยู่ข้างๆจนกระทั่งเทียนเจ๋อจากไป  จากนั้นกู่ซินเยียนก็ก้าวเข้ามาหยุดจวินอู๋เสียไม่ให้กลับเข้าไปในห้อง

“จวินอู๋  เจ้าจะไปที่หอจันทร์แรมจริงๆหรือ?”  กู่ซินเยียนมีสีหน้าลำบากใจ

จวินอู๋เสียมองกู่ซินเยียนอย่างสงสัย  กู่ซินเยียนเป็นคนฉลาด  นางไม่เหมือนคนอื่นๆที่แสดงความตั้งใจออกมาทางสีหน้าจนหมด  แม้ว่าจวินอู๋เสียจะเดาจุดประสงค์ของนางได้แล้ว  แต่ด้วยวิธีการที่กู่ซินเยียนทำมาตลอด  ทำให้จวินอู๋เสียไม่สามารถจับผิดนางได้  ถึงอยากจะขีดเส้นกั้นไว้  แต่ก็ยังหาโอกาสเหมาะๆไม่ได้

ความใจดีที่กู่ซินเยียนแสดงต่อจวินอู๋เสียดูเหมือนไม่มีอะไร  เพียงแค่ให้ของจำเป็นบางอย่างเป็นครั้งคราว  และไม่เคยพูดอะไรกับจวินอู๋เสียมากนัก  รักษาระยะห่างอย่างเหมาะสมทำให้คนรู้สึกสบายใจ

กู่ซินเยียนเห็นแววตาสงสัยของจวินอู๋เสีย  นางหยุดนิดนึงก่อนจะพูดว่า  “ข้าได้ยินมาจากพวกรุ่นพี่ว่า  คนที่หอจันทร์แรมเป็นคนที่เข้ากับคนอื่นยาก  ไม่มีใครกล้าไปที่นั่น  เจ้า……ถ้าเจ้าจะไปจริงๆ  เจ้าต้องระวังตัวนะ”

จวินอู๋เสียพยักหน้า  จากนั้นก็หันหลังกลับเข้าห้องไป

เมื่อหลินเฮ่าอวี่ที่มากับกู่ซินเยียนเห็นท่าทางเย็นชาของจวินอู๋เสีย  ก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมา  หลังจากประตูปิดลง  เขาก็พูดอย่างอารมณ์เสียว่า  “นี่ซินเยียน  เจ้าจะทำแบบนี้ไปถึงเมื่อไรกัน?  ข้าเข้าใจเจตนาของเจ้า  แต่ไอ้หมอนั่นมันมองข้ามความหวังดีของคนอื่นเกินไปรึเปล่า?  เจ้าทำดีกับมันมาตลอด  มันก็ยังทำหน้าตายอยู่อย่างนั้น  ไม่สนใจเจ้าเลยสักนิด  คนแบบนี้  ปล่อยให้ตายอยู่คนเดียวไปเถอะ  ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าห้ามไว้  พวกเราคงไม่ทนและไปอัดมันแล้ว”

ยิ่งกู่ซินเยียนทำดีกับจวินอู๋เสียเท่าไร  ศิษย์คนอื่นๆจากวิหารมารโลหิตก็ยิ่งเกลียดจวินอู๋เสีย  พวกเขาแย่งกันเอาใจกู่ซินเยียนแทบตายเพื่อให้นางพอใจ  แต่เจ้านั่นกลับทำท่าทางแบบนั้น  คิดจะแสดงให้ใครดู?

กู่ซินเยียนมองหลินเฮ่าอวี่อย่างพูดไม่ออกครู่หนึ่ง  แล้วในที่สุดนางก็พูดว่า  “ไม่อยากเห็นก็ไม่ต้องดู  ไม่มีใครบังคับให้เจ้ามาซะหน่อย  ถ้าข้าทนรับความพ่ายแพ้เล็กๆแบบนี้ไม่ได้  ข้าจะมีหน้าพูดว่าเป็นลูกสาวของพ่อข้าได้ยังไง?”