Genius Doctor Black Belly Miss 1517 ดึงดูดความสนใจ (1)

ตอนที่ 1517  ดึงดูดความสนใจ (1)

ไม่นานหลังจากที่เหล่าสหายได้มารวมตัวกัน  พวกเขาก็กลับที่พักของตัวเองเพื่อเตรียมการแก้แค้นต่อไป

ขณะที่จวินอู๋เสียกำลังปรึกษาแผนการกับพวกเฉียวฉู่อยู่นั้น  ในหลายๆที่ทั่วภูเขาฝูเหยาก็เกิดถกเถียงกันอย่างร้อนแรง

ในสำนักธาราเมฆ  ชายชราหลังค่อมตัวเล็กนั่งอยู่ที่โต๊ะและกำลังรู้สึกเบื่ออย่างมาก  เขาทำตาปรือพลางคลี่หนังสือจากกองหนังสือที่ตั้งอยู่บนโต๊ะของเขา

“นายท่าน”  ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องหนังสืออย่างเงียบๆ  และมองไปที่ชายชราร่างเล็กด้วยความเคารพ

ดวงตาของชายชราร่างเล็กยังคงปรืออยู่  เขาเงยหน้าขึ้น  “มีอะไร?”

“เรียนนายท่าน  คนที่ท่านสั่งให้ตามหา  พบแล้วขอรับ”  ชายคนนั้นพูด

ดวงตาของชายชราเป็นประกายทันที  “เจอเจ้าหนูนั่นแล้วหรือ?  เขาอยู่ที่ไหน?”  นี่เป็นข่าวดีข่าวเดียวที่เขาได้ยินในช่วงหลายวันที่ผ่านมา

“ที่สนามแข่งพรสวรรค์แต่กำเนิดขอรับ”  ชายคนนั้นตอบ  หลังจากวันที่ชายชราร่างเล็กกลับมาที่นี่  เขาก็ยื่นรูปเหมือนมาให้เขาทันที  บอกเขาว่าพวกเขาต้องหาผู้เยาว์ในรูปนั้น  แต่โชคร้ายที่แม้ว่าพวกเขาจะค้นหาทั่วทั้งภูเขาฝูเหยาตั้งแต่ยอดเขาจนถึงตีนเขาเป็นเวลาครึ่งเดือน  พวกเขาก็ยังหาคนที่ชายชราต้องการไม่พบ

และในวันนี้เองที่คนที่พวกเขาให้ประจำอยู่ที่สนามแข่งพรสวรรค์แต่กำเนิดจู่ๆก็วิ่งกลับมาบอกเขาว่า  พวกเขาเจอคนคนนั้นแล้ว!

“สนามแข่งพรสวรรค์แต่กำเนิด?”  ชายชราตัวเล็กงงอย่างเห็นได้ชัด  “ทั้งๆที่เก่งเรื่องยามากขนาดนั้น  ทำไมเจ้าหนูนั่นถึงไม่ไปแข่งความเชี่ยวชาญยาล่ะ  จะไปแข่งพรสวรรค์แต่กำเนิดเพื่อ?”

ชายชราตัวเล็กบ่นพึมพำเล็กน้อย  แล้วถามว่า  “แล้วเขาทำได้แค่ไหนในการแข่งพรสวรรค์แต่กำเนิด?  ตกรอบทันทีเลยรึเปล่า?”  ชายชราตัวเล็กพูดประโยคพวกนั้นด้วยสีหน้ารื่นเริง

ไม่ใช่เพราะเขามีความแค้นกับเจ้าหนูนั่นหรอก  แต่เป็นเพราะเขาได้เห็นความสามารถทางยาของจวินอู๋เสียกับตาตัวเอง  เขาจึงรู้ว่าเด็กคนนั้นไม่ได้มาจากเผ่าผู้ใช้กระดูก  และไม่ได้มาจากเผ่าพิเศษอย่างแม่มดหมอผีหรือเผ่าไหนๆเลย  การแข่งพรสวรรค์แต่กำเนิดเป็นที่ของคนจากเผ่าพิเศษต่างๆ  ดังนั้นเจ้าหนูนั่นจะไปทำอะไรได้ดีในที่แบบนั้น?

ชายชราตัวเล็กยังคงหัวเราะขณะที่พูดว่า  “ข้าคิดว่าเจ้าหนูนั่นดูฉลาดไม่เบาทีเดียว  ทำไมจู่ๆถึงทำเรื่องที่ไร้หัวคิดแบบนั้น?  ด้วยความรู้ด้านยาที่เขามี  ถ้าไปแข่งความเชี่ยวชาญยา  เขาอาจจะติดสิบอันดับแรกได้เลย!  แต่เขากลับไปแข่งพรสวรรค์แต่กำเนิดซะนี่  เฮ้อ……ตอนถูกเตะตกรอบ  เขาต้องร้องไห้จมูกแดงออกมาแน่ๆ”

ชายชราตัวเล็กยังคงพูดต่อไปเรื่อยๆ  แต่สีหน้าของชายในห้องหนังสือกลับบิดเบี้ยว

“นายท่าน……เด็กคนนั้นไม่ได้ตกรอบ”

“อ้าว?”  ชายชราตัวเล็กเงยหน้าขึ้น  “ไม่ตกรอบหรือ?  โชคดีขนาดนั้นเลย?”

“ไม่เพียงไม่ตกรอบ  แต่แค่รอบแรกก็สามารถดึงดูดความสนใจของทุกคนจากเก้าอารามและสิบสองวิหารได้เลยขอรับ”  ชายคนนั้นกล่าวต่อ

“อะไรนะ!?”  รอยยิ้มบนใบหน้าของชายชราหายวับไปทันที  เขาดีใจที่จวินอู๋เสียเลือกสนามแข่งที่เหมาะกับตัวเองและจะถูกคัดออกจากการแข่งขัน  เขาจะได้ไปเก็บเจ้าหนูมาได้  คิดไม่ถึงเลยว่าจะได้ยินข่าวเช่นนี้!

เจ้าหนูนั่นไม่เพียงจะเข้ารอบได้สำเร็จเท่านั้น  แต่เขายังดึงดูดความสนใจจากทั้งเก้าอารามและสิบสองวิหารได้ในทันทีอีกด้วย?!

“เกิดอะไรขึ้น!?  เจ้าอธิบายมาให้ชัดซิ  เก้าอารามไม่ได้เข้าร่วมงานชุมนุมไม่ใช่หรือ?  ทำไมพวกเขาถึงให้ความสนใจเด็กนั่นด้วยล่ะ?”  ใบหน้าของชายชราไม่เหลือรอยยิ้มอีกต่อไป  คิ้วที่ขมวดเล็กน้อยบอกถึงความไม่พอใจของเขา

ชายคนนั้นเล่าให้ชายชราตัวเล็กฟังว่าจวินอู๋เสียแสดงเป็นอย่างไรที่สนามแข่งพรสวรรค์แต่กำเนิดในวันแรก

“หลังจากคุณชายคนนั้นออกจากสนามแข่ง  คนจากสิบสองวิหารและเก้าอารามก็ตามเขาออกไปทันที  แต่ซูจิ่งเหยียนจากอารามหมาป่าสวรรค์เข้าไปหาเป็นคนแรกและหยุดคุณชายคนนั้นไว้เพื่อถามคำถามกับเขา”