Genius Doctor Black Belly Miss 1510 เปิดตาดู (3)

ตอนที่ 1510  เปิดตาดู (3)

หลังจากรออยู่ครู่หนึ่ง  ผลตัดสินก็ถูกส่งไปยังมือของผู้ตัดสิน

ผลตัดสินให้เข้ารอบเป็นเอกฉันท์!

หลังจากได้รับคำตอบ  จวินอู๋เสียก็ได้รับป้ายหมายเลขอันใหม่สำหรับรอบถัดไป  จากนั้นก็เดินลงจากเวทีอย่างช้าๆ  ตอนที่นางอุ้มแมวดำก้าวไปบนพื้นสนามแข่ง  พวกผู้เยาว์ที่มุงอยู่รอบๆเวทีก็เปิดทางให้นางโดยไม่รู้ตัว  ทุกคนเม้มปากจ้องมองไปที่ร่างเล็กๆของจวินอู๋เสีย

พวกผู้เยาว์ที่เยาะเย้ยดูถูกจวินอู๋เสียเสียงดังที่สุดเมื่อครู่  ตอนนี้ก็พากันหลบอยู่ด้านหลังฝูงชน  ไม่กล้าปรากฏตัวต่อหน้าจวินอู๋เสีย

พวกเขาไม่ได้โง่  ด้วยความสามารถนั้นของจวินอู๋เสีย  สิบสองวิหารทั้งหมดจะต้องแย่งตัวนางกันอย่างดุเดือดแน่  และถ้าเด็กนั่นรู้ว่าเมื่อกี้พวกเขาดูถูกเขาล่ะก็……

เด็กพวกนั้นไม่กล้าแม้แต่จะคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้น  ได้แต่พยายามหลบหน้าอย่างเต็มที่  อยากจะเอาหน้ามุดดินไปเลยด้วยซ้ำ  จวินอู๋เสียจะได้ไม่เห็นหน้าพวกเขา

แต่เห็นได้ชัดว่าพวกเขาคิดมากเกินไป  จวินอู๋เสียไม่แม้แต่จะหันไปมองใคร  นางแค่มองตรงไปข้างหน้า  สายตาสงบนิ่งเหมือนน้ำนิ่ง  ขณะเดินไปที่ทางออกของสนามแข่งอย่างใจเย็น

พอจวินอู๋เสียก้าวออกไปนอกประตูสนามแข่ง  ด้านในสนามแข่งก็มีเสียงฮือฮาดังขึ้นทันที

“เมื่อกี้มันอะไรกัน?”

“เด็กนั่นมาจากไหน?”

“ให้ตายซิ!  ข้านึกว่าตัวเองตาฝาดไปซะอีก!  เจ้าเห็นนั่นไหม?”

“จบแล้ว!  จบกันแล้ว!  ข้าด่าเขาไปเมื่อกี้ด้วย!  เขาคงไม่ได้ยินหรอกใช่ไหม?”

ทั่วทั้งสนามแข่ง  ทุกคนต่างไม่มีความคิดอย่างอื่นกันเลย  การปรากฏของการเสริมวิญญาณได้เปลี่ยนสิ่งที่ทุกคนรู้ไปอย่างสิ้นเชิง

[งั้นร่างวิญญาณก็สามารถเสริมพลังแบบนั้นได้ด้วยซิ?  เด็กคนนั้น!  เขาทำได้ยังไง!?]

ขณะที่ผู้คนนับไม่ถ้วนกำลังสนทนากันอย่างดุเดือด  พวกเขาไม่ได้สังเกตเลยว่าภายในห้องส่วนตัวบนชั้นสอง  เมื่อจวินอู๋เสียจากไป  ก็มีเงาหนึ่งหรือสองคนหายวับตามหลังจวินอู๋เสียไปอย่างรวดเร็ว!

จวินอู๋เสียออกจากสนามแข่งพรสวรรค์แต่กำเนิด  ทิ้งฝูงชนที่พลุกพล่านวุ่นวายเอาไว้เบื้องหลัง  และเดินไปตามถนนที่ค่อนข้างว่างเปล่า

ในขณะนั้นพวกผู้เยาว์ส่วนใหญ่ที่รวมตัวกันบนภูเขาฝูเหยาได้ไปตามสนามแข่งต่างๆเพื่อรอคอยการตัดสินชะตากรรมของพวกเขา  และมีเพียงผู้เยาว์บางคนที่แข่งเสร็จแล้วเท่านั้นถึงมาปรากฏตัวอยู่บนถนน  ใบหน้าของพวกเขาถ้าไม่เต็มไปด้วยความภูมิใจที่ได้เข้ารอบ  ก็ดูเศร้าโศกจากการตกรอบ

ผู้เยาว์หลายคนที่เพิ่งแข่งเสร็จเดินอย่างร่าเริงอยู่บนถนน  เพียงแค่มองรอยยิ้มบนใบหน้าของพวกเขาก็จะเห็นได้อย่างง่ายดายว่าพวกเขาเป็นคนที่โชคดีกว่าในงานชุมนุมเทพยุทธ์และมีคุณสมบัติที่จะเข้ารอบต่อไป

จวินอู๋เสียเดินผ่านผู้เยาว์พวกนั้น  พวกเขามองจวินอู๋เสียที่ดูผอมบางและอ่อนแออย่างดูถูก  เมื่อพวกเขาสังเกตเห็นแมวดำตัวน้อยในอ้อมแขนของจวินอู๋เสีย  พวกเขาก็อดหัวเราะออกมาดังๆไม่ได้

“เจ้าดูภูติประจำตัวนั่นสิ!  มันดูเหมือนตัวที่โดนภูติประจำตัวของเจ้าอัดบนเวทีเลยไม่ใช่หรือ?”  ความดีใจจากการได้เข้ารอบทำให้ผู้เยาว์พวกนั้นฮึกเหิมขึ้นอย่างมาก  พวกเขาเพิ่งกลับจากการได้รับชัยชนะจากการแข่งภูติประจำตัว  ความตื่นเต้นและอะดรีนาลีนทำให้พวกเขาเกิดความหยิ่งผยอง  พวกเขาจึงพูดพล่อยๆแบบไม่ยั้งคิด

“น่าเสียดายที่ข้าไม่ได้เห็นตอนเจ้าแข่ง”  ผู้เยาว์อีกคนแสร้งทำเป็นเสียใจ

ใบหน้าของเด็กหนุ่มเต็มไปด้วยความยินดี  เขาหันไปมองจวินอู๋เสียที่เดินห่างออกไปด้วยแววตามุ่งร้าย

“ไม่ได้เห็นแล้วจะเป็นไรไป?  ข้าแสดงให้เจ้าดูอีกรอบตอนนี้ก็ได้!”