Genius Doctor Black Belly Miss 1500

ตอนที่ 1500  งานชุมนุมเทพยุทธ์ (1)

วันคืนของจวินอู๋เสียในวิหารหยกวิญญาณเป็นไปอย่างง่ายๆสบายๆ  หลังจากความวุ่นวายครั้งที่แล้ว  ไม่รู้ว่าประมุขวิหารหยกวิญญาณอธิบายให้สาวๆที่ “หวาดกลัว” ฟังยังไง  แต่ศิษย์ทุกคนก็ยอมรับได้ทันทีเรื่องที่มีชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาอย่างร้ายกาจกับเด็กหนุ่มที่ดูหยิ่งยโสปรากฏตัวในห้องของจวินอู๋เสียเป็นประจำ

และด้วยการยอมรับนั้นทำให้ศิษย์ที่มาส่งอาหารที่ห้องของจวินอู๋เสียทุกวันเริ่มเปลี่ยนไป  หลังจากพวกนางนำอาหารมาส่ง  พวกนางไม่ได้วิ่งหนีไปทันทีด้วยความเขินอาย  แต่กลับถือกล่องอาหารรอจนประตูเปิด  แล้วค่อยส่งของให้พร้อมกับหน้าแดง  คนที่รับกล่องอาหารไม่เคยเป็นจวินอู๋เสีย  แต่จะเป็นอิงซู่หรือบัวเมา  หรือบางครั้งก็เป็นเด็กน้อยน่ารัก

อาหาร 3 มื้อ  3 ครั้งต่อวัน  เด็กสาวที่มาส่งอาหารจะเปลี่ยนคนตลอด……

ยายเยว่มักจะยืนอยู่นอกเรือนของจวินอู๋เสียบ่อยๆ เพื่อมองดูสาวๆขี้อายเดินเอามือปิดหน้าออกมาด้วยความเขิน  แล้วนางก็ถอนหายใจยาว

“ท่านประมุข  สองคนที่อยู่ในห้องของคุณชายจวินเป็นเหมือนกับคนของท่านประมุขหรือเจ้าคะ?”  ยายเยว่ถามอย่างจริงจังเมื่อเข้ามาในห้องของประมุขวิหารหยกวิญญาณ

ประมุขวิหารหยกวิญญาณกำลังนอนตะแคงอยู่บนโซฟานุ่ม  พร้อมกับเอามือข้างหนึ่งหนุนศีรษะ  และมืออีกข้างพลิกเปิดดูหนังสือโบราณเล่มหนึ่ง  เมื่อได้ยินคำถามของยายเยว่  เขาก็ไม่ได้กระพริบตาเลยสักนิด  แค่ส่งเสียงยอมรับด้วยความขี้เกียจอย่างมาก

“เราต้องแจ้งเรื่องนี้ให้คนอื่นในวิหารรู้รึเปล่า?”  ยายเยว่ถามอย่างกังวล

“ไม่จำเป็น”  ประมุขวิหารหยกวิญญาณตอบอย่างเกียจคร้าน

ยายเยว่มองประมุขของนางที่ตอบอย่างสบายๆ  ในใจเต็มไปด้วยความกังวลที่ไม่สามารถพูดออกมาได้  หลังจากเห็นเด็กสาวๆพวกนั้นมีแววตาที่เต็มไปด้วยความรักแล้ว  นางก็อดกังวลไม่ได้

ประมุขวิหารหยกวิญญาณเห็นว่ายายเยว่ยังไม่ออกไป  เขาก็วางหนังสือลงและลุกขึ้นนั่ง

“อีกแค่ 2 วันก็จะเริ่มงานชุมนุมเทพยุทธ์  เขาก็จะไม่อยู่ที่นี่แล้ว  ไม่ต้องเดือดร้อนไปหรอก”  ภูติพฤกษานั้น  สำหรับผู้ครอบครองแล้วก็เป็นทั้งพรและคำสาป  คนที่รู้เรื่องอ้าวเสว่หานเหมยของเขานั้น  ก็มีแค่คนใกล้ชิดที่เขาไว้ใจที่สุดไม่กี่คนซึ่งติดตามเขามานานที่สุด  ศิษย์คนอื่นของวิหารหยกวิญญาณไม่รู้เรื่องนี้เลย

ดังนั้น  ประมุขวิหารหยกวิญญาณจึงไม่คิดที่จะเปิดเผยประเภทของภูติประจำตัวของจวินอู๋เสีย

“เจ้าค่ะ”  ยายเยว่พยักหน้า  ไม่ใช่ว่านางไม่พอใจจวินอู๋เสีย  ตรงกันข้ามนางชอบผู้เยาว์ที่เงียบและมั่นคงคนนี้มาก  จวินอู๋เสียทำให้นางรู้สึกสบายใจมาก  เขาไม่เหมือนเด็กหนุ่มคนอื่นๆที่หน้าด้านหยาบคาย  จวินอู๋เสียตกลงที่จะไม่เดินไปรอบๆตามใจชอบในตอนแรก  และตั้งแต่เขาย้ายเข้าไปอยู่ในเรือนนั้น  เขาก็ไม่ได้ก้าวออกจากเรือนแม้แต่ก้าวเดียว  ไม่ได้ออกมาเดินเล่นในลานบ้านของตัวเองบ่อยๆด้วย

สองวันผ่านไปในพริบตา  หนึ่งวันก่อนที่งานชุมนุมเทพยุทธ์จะเริ่มขึ้น  จวินอู๋เสียก็เก็บข้าวของทั้งหมด  และเตรียมตัวจะออกไปจากวิหารหยกวิญญาณ

ก่อนไป  ประมุขวิหารหยกวิญญาณได้ออกมาส่งนางที่วิหารชั้นนอกด้วยตัวเอง

เมื่อเขาเห็นจวินอู๋เสีย  ดวงตาของประมุขวิหารหยกวิญญาณก็ฉายแววประหลาดใจ

“หลายวันมานี้รบกวนท่านแล้ว”  จวินอู๋เสียมองประมุขวิหารหยกวิญญาณและพยักหน้าให้เขาอย่างสุภาพ

สายตาของประมุขวิหารหยกวิญญาณหยุดนิ่งที่จวินอู๋เสียครู่หนึ่ง  แล้วเขาก็หัวเราะออกมาเบาๆ  จากนั้นก็กอดอกเอียงคอ  ยิ้มมุมปากอย่างเกียจคร้าน  แล้วพูดว่า  “ไม่จำเป็นต้องขอบคุณข้า  ข้าแค่อำนวยความสะดวกให้เจ้าเท่านั้น  แต่เจ้าซิ  ไม่ได้ใช้เวลาที่นี่ไปอย่างเปล่าประโยชน์เลย”

จวินอู๋เสียพยักหน้าเล็กน้อย  แล้วหันหลังเดินจากไป

ประมุขวิหารหยกวิญญาณดูเหมือนจะนึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาได้  เขารีบพูดว่า  “คนในอาณาจักรล่างทุกคนมีพรสวรรค์ที่ไม่ธรรมดาเหมือนเจ้ารึเปล่า?”

ฝีเท้าของจวินอู๋เสียหยุดชะงักเล็กน้อย  แต่นางไม่ได้พูดอะไรและเดินต่อไป

ภายในห้องโถงใหญ่  จื่อจินซ่อนตัวอยู่หลังเสาขณะมองด้านหลังที่ห่างออกไปเรื่อยๆ