Genius Doctor Black Belly Miss 1439

ตอนที่ 1439  รนหาที่ตาย (5)

จวินอู๋เสียเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยขณะมองไปที่อันธพาลคนนั้น  “เจ้ามาก่อเรื่องถึงที่นี่  แต่ไม่รู้ว่าข้าเป็นใครงั้นรึ?”

อันธพาลผู้ชั่วร้ายคนนั้นกลืนน้ำลายเสียงดัง  เขามองลักษณะหน้าตาของจวินอู๋เสีย  ในใจพลันนึกขึ้นได้ว่าคนที่ซื้อบ้านพวกนี้ในตอนแรกก็คือเด็กหนุ่มที่รูปร่างหน้าตาละเอียดอ่อนบอบบางเช่นนี้!

“เป็นเจ้า!  เจ้าคือคนที่ซื้อที่ทั้งหมดนี้!!”  อันธพาลคนนั้นตะโกนออกมาด้วยความตกใจ

เสียงตะโกนของอันธพาลคนนั้นทำให้ผู้ลี้ภัยทุกคนจ้องมองไปที่จวินอู๋เสียอย่างตกตะลึง  พวกเขาอยู่ที่นี่มาหลายวันแล้ว  แต่ยังไม่รู้ว่าใครกันที่มีน้ำใจจัดหาที่อยู่ที่สะดวกสบายแบบนี้ให้พวกเขา  พวกเขาคิดว่าอาจจะเป็นเจ้าเมืองหรือไม่ก็ “ท่านผู้ใจบุญ” คนนั้น  แต่ไม่เคยคิดเลยสักครั้งว่าคนที่รับผิดชอบในการจัดหาสิ่งเหล่านี้ให้พวกเขาจะเป็นเด็กหนุ่มแบบนี้!

“ดีมาก”  จวินอู๋เสียหรี่ตาและพูดว่า  “อย่างน้อยเจ้าก็จะตายแบบรู้ว่าใครทำ”  ยังไม่ทันสิ้นเสียงของจวินอู๋เสีย  ร่างของนางก็หายไปจากจุดที่ยืนอยู่  พวกอันธพาลร้องออกมาอย่างหวาดกลัว  และพากันออกวิ่งทันที!

แต่พวกเขาไม่มีโอกาสหลบหนีอีกต่อไปแล้ว!

ร่างของจวินอู๋เสียเป็นเหมือนลำแสงสีม่วงของปีศาจ  พุ่งผ่านกลุ่มอันธพาลที่พยายามหลบหนีด้วยความเร็วของสายฟ้า!

ลำแสงสีม่วงก่อให้เกิดภาพติดตา  เลือดสาดกระจายไปทุกที่ที่มันวิ่งผ่าน!

ในชั่วพริบตาอันธพาลร่างกำยำสิบกว่าคนก็นอนจมกองเลือดของตัวเอง  พวกเขาทุกคนจนตายก็ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง  ตอนที่พวกเขาล้มลงกระแทกพื้น  ลมหายใจสุดท้ายของพวกเขาก็ได้หายไปจากร่างของพวกเขาแล้ว!

เลือดสีแดงสดเปลี่ยนพื้นให้กลายเป็นสีแดงฉานเป็นบริเวณกว้าง  กลิ่นคาวเลือดทำให้ผู้ลี้ภัยพากันกุมท้องด้วยความคลื่นไส้

ทันใดนั้น  ก็เหลือเพียงหัวหน้าอันธพาลที่หยิ่งผยองอยู่ท่ามกลางแอ่งเลือดจำนวนมาก  ขาของเขาถูกตัดออกโดยที่เขาก็ไม่รู้ตัว!  เมื่อสูญเสียขา  เขาก็นอนร้องโหยหวนอยู่ท่ามกลางกองเลือดของตัวเอง  ดวงตาเบิกกว้างจ้องมองไปที่ศพของบรรดาลูกน้องด้วยความหวาดกลัว  ตาของเขาดูเหมือนจะเปลี่ยนเป็นสีแดงสดจากภาพสะท้อนของเลือด!

เท้าคู่หนึ่งค่อยๆเดินเข้ามาตรงหน้าเขา  และหยุดยืนอยู่ห่างจากปลายจมูกเขาแค่ครึ่งนิ้ว

จวินอู๋เสียใช้ปลายรองเท้าของนางยกคางของอันธพาลคนนั้น  บังคับให้เขาเงยหน้าซีดขาวขึ้นมามองสีหน้าเย็นชาของนาง

“ที่นี่เป็นของข้า  ถ้าใครอยากทำเรื่องทารุณโหดร้ายที่นี่  ข้าก็ไม่รังเกียจที่จะส่งพวกมันไปลงนรก”  เสียงของจวินอู๋เสียเบา  แต่ความเย็นยะเยือกในคำพูดพวกนั้นทำให้เขาตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ท่ามกลางอากาศร้อน

คำพูดพวกนั้นถูกเปล่งออกมาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล  แต่มันซึมลึกเข้าไปในกระดูกของเขา  ทำให้ความอบอุ่นในเลือดทุกหยดค่อยๆสลายไป

“ไว้ชีวิตด้วย……ไว้ชีวิตข้าด้วย……ข้าจะไม่ทำอีกแล้ว……ไม่ทำอีกแล้ว……”  ความเจ็บปวดและสิ้นหวังอย่างสุดหัวใจทำให้อันธพาลคนนั้นตัวสั่นไม่หยุด  เขานอนจมกองเลือดของตัวเองเหมือนหมาตัวหนึ่ง  ไม่เหลือความหยิ่งผยองบนใบหน้าแบบเมื่อครู่เลยสักเศษเสี้ยว  มีแค่ความกลัวตายเท่านั้น

“สายไปแล้ว”  ดวงตาของจวินอู๋เสียเปล่งประกายสังหาร  ปลายเท้าขยับเล็กน้อย  เตะหัวของอันธพาลคนนั้นจนคอหักด้วยพละกำลังมหาศาล!

ในช่วงเวลาสั้นๆ  พวกอันธพาลที่ก่อกรรมทำชั่วมาทุกรูปแบบก็หยุดหายใจทั้งหมด  ตั้งแต่ต้นจนจบ  พวกเขาไม่สามารถป้องกันจวินอู๋เสียได้เลยแม้แต่น้อย

ต่อหน้าจวินอู๋เสีย  ชีวิตของพวกเขาก็เหมือนฝุ่นละอองที่สามารถเช็ดออกได้ในชั่วอึดใจ  เปราะบางซะจนไม่สามารถต้านทานการทุบตีแม้เพียงเล็กน้อยได้เลย

อากาศเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดจนหายใจไม่ออก  พวกผู้ลี้ภัยได้เห็นความตายต่อหน้าต่อตา  นั่นเป็นครั้งแรกที่ทุกคนได้เห็นพลังอันน่ากลัวของผู้ใช้พลังวิญญาณขั้นสีม่วง  พลังที่ไม่มีใครต้านทานได้นั้นเพียงแค่เห็นก็ทำให้ทุกคนตัวสั่นสะท้าน!