Genius Doctor Black Belly Miss 1433

ตอนที่ 1433  สมรู้ร่วมคิด (2)

“เจ้า……เจ้าว่าอะไรนะ?  ช่วยผู้ลี้ภัยหมายความว่ายังไง?”  เจ้าเมืองมองลั่วซีอย่างตกใจ

ทันทีที่ลั่วซีเห็นปฏิกิริยาของเจ้าเมือง  เขาก็รู้ว่าเจ้าเมืองไม่รู้เรื่องมาก่อนเลย  ลั่วซีขมวดคิ้วเล็กน้อย  เริ่มรู้สึกแปลกๆ  ถ้าเป็นคำสั่งของท่านผู้นั้น  เขากับเจ้าเมืองก็น่าจะได้รับการบอกกล่าวบ้าง  ถึงยังไงพวกเขาสองคนก็ควบคุมทุกอย่างในเมืองชิงเฟิงไว้แล้ว  สถานการณ์ก็คงที่ไม่มีสะดุด  จู่ๆมีผู้เยาว์โผล่มาจากไหนไม่รู้  มันแปลกจริงๆ

“เจ้านั่น  หลังจากซื้อบ้าน  ก็รื้อบ้านและสร้างหอพักขึ้นมาใหม่  แล้วอนุญาตให้ผู้ลี้ภัยย้ายเข้าไปอยู่ที่นั่น  ข้าได้ยินว่าพวกนั้นไม่ได้แค่จัดหาที่พักฟรีให้เท่านั้น  แต่ยังไม่เก็บค่าอาหารและน้ำดื่มด้วย”  ลั่วซีพูดขณะมองดูเจ้าเมือง

หน้าของเจ้าเมืองเปลี่ยนเป็นไม่น่าดูขึ้นมาทันที  “เจ้านั่นคิดจะทำอะไร?  ผู้ลี้ภัยที่ข้าอนุญาตให้เข้ามาในเมืองส่วนใหญ่เป็นแค่คนแก่กับผู้หญิงที่มีเด็กเล็ก  คนส่วนใหญ่ไม่สนใจพวกนั้นหรอก  ขยะอย่างนั้นถ้าโยนลงไปบนถนนก็ไม่ต่างอะไรกับขอทาน  แล้วใครจะทำเรื่องทั้งหมดนี้ให้คนพวกนั้นกัน?”

เจ้าเมืองหยุดครู่หนึ่ง  ก่อนจะพูดว่า  “หรือจะเป็นคนที่ท่านผู้นั้นส่งมา?  เป็นไปได้ไหมว่าท่านผู้นั้นมีแผนอื่น?”

ลั่วซีส่ายหัวและพูดว่า  “ข้าก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน  ที่จริงวันนี้ข้าไปที่นั่นมาแล้ว  ตั้งใจจะไปดูซะหน่อยว่าอีกฝ่ายมีเจตนาอะไร  แต่เขาไม่ยอมมาพบข้า  บ้านในเมืองชิงเฟิงทั้งหมดถูกขายโดยคนของเจ้า  อย่างน้อยคนของเจ้าก็น่าจะรู้ซิว่าคนซื้อเป็นคนแบบไหน?”

คำเตือนของลั่วซีทำให้เจ้าเมืองคิดได้  เขารีบส่งคนไปพาตัวเจ้าของร้านมาที่นี่ทันที  เมื่อเจ้าของร้านเห็นเจ้าเมือง  เขาก็คุกเข่าหมอบกราบทันที  ใบหน้ามีรอยยิ้มประจบประแจง

“ท่านเจ้าเมืองเรียกข้าน้อยมาวันนี้  ไม่ทราบว่ามีคำสั่งอะไรหรือขอรับ?”  เจ้าของร้านกระวนกระวายใจเล็กน้อย

“วันก่อน  ผู้เยาว์ที่มาซื้อบ้านไปจำนวนมากนั่น  เจ้ารู้อะไรเกี่ยวกับเขาบ้าง?”  เจ้าเมืองถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด  ตอนแรกที่เจ้าของร้านรายงานเรื่องนี้กับเขา  เขาก็ทำเหมือนมีไอ้โง่หล่นลงมาจากสวรรค์  หย่อนทองคำลงบนตักเขากองเบ้อเริ่ม  จึงไม่ได้ถามถึงตัวตนของผู้เยาว์คนนั้นเลย  แค่ปัดไปว่าเป็นผู้ลี้ภัยที่ร่ำรวยมหาศาลซึ่งหลบหนีมาจากที่อื่น

แต่หลังจากได้ยินสิ่งที่ลั่วซีพูดวันนี้  เจ้าเมืองก็ตระหนักได้ว่าผู้ซื้อไม่ได้มีที่มาที่ไปเรียบง่ายแบบนั้น  ไม่อย่างนั้นจะอธิบายได้อย่างไรว่า  เหตุใดผู้เยาว์คนหนึ่งจึงใช้ทองคำจำนวนมหาศาลซื้อบ้านตั้งมากมาย  และไม่ได้เอาไว้อยู่เอง  แต่กลับมอบให้เป็นที่พักของผู้ลี้ภัยที่ไร้ประโยชน์อย่างสิ้นเชิงโดยไม่คิดค่าใช้จ่ายอะไรเลย?

เจ้าของร้านคิดไม่ถึงว่าจู่ๆเจ้าเมืองจะถามเรื่องของจวินอู๋เสีย  ตอนแรกเขาก็คิดจะตอบไปง่ายๆ  แต่เมื่อเห็นสีหน้าเคร่งเครียดของเจ้าเมือง  เขาก็ไม่มีทางเลือกนอกจากเล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นตั้งแต่ตอนที่จวินอู๋เสียเข้ามาในร้านจนกระทั่งซื้อบ้าน  และวิธีที่นางไปหาช่างก่อสร้างเพื่อสร้างหอพัก  เปิดเผยทุกอย่างที่เขารู้โดยไม่ตกหล่นรายละเอียดใดๆเลย

“ตอนแรกลูกค้าคนนั้นบอกว่าอยากหาคนสร้างบ้านใหม่  ข้าน้อยก็คิดว่ามันแปลกๆอยู่  ด้วยความอยากรู้  ข้าน้อยจึงถามไปสองสามครั้ง  แต่ลูกค้าคนนั้นเป็นคนที่เย็นชามาก  ไม่ยอมตอบอะไรเลย  หลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้น  ข้าน้อยก็ไม่ทราบขอรับ”

“จากที่เจ้าพูด  คนคนนั้นตั้งใจจะทำแบบนี้ตั้งแต่แรกแล้วน่ะซิ?”  เจ้าเมืองขมวดคิ้วครุ่นคิดก่อนจะไล่เจ้าของร้านออกไป

“ทุ่มเงินจำนวนมากซื้อบ้าน  แล้วลงทุนสร้างขึ้นมาใหม่เพื่อให้เป็นที่อยู่ของผู้ลี้ภัย  เจตนาของคนคนนี้ไม่ธรรมดาแน่”  เจ้าเมืองกล่าวอย่างครุ่นคิด

มุมปากของลั่วซียกขึ้นเป็นรอยยิ้มเย้ยหยัน  “ข้าไม่รู้หรอกว่ามันมีเจตนาอะไร  แต่มีอย่างหนึ่งที่ตอนนี้ข้าแน่ใจแล้ว”