ตอนที่ 1425 ไม่ขาดเงิน (6)
นายท่านหลิวที่ตอนแรกคิดว่าจะใช้เงินจำนวนมากของตัวเองมาจ้างจวินอู๋เสียให้เสี่ยงชีวิตเพื่อเขา ตอนนี้ก็ตาถลนจนเกือบจะหลุดออกนอกเบ้า ขนาดเขาที่มีทรัพย์สมบัติมากมาย ก็ยังไม่สามารถใจกว้างอย่างที่จวินอู๋เสียทำได้ เมื่อเห็นทองคำแท่งจำนวนมากถูกโยนลงบนโต๊ะอย่างไม่สนใจ นายท่านหลิวก็รู้สึกอยากจะตบปากตัวเองขึ้นมาทันที ใบหน้าของเขาเปลี่ยนสีจนเหมือนสีของตับหมู
อย่างไรก็ตาม จวินอู๋เสียไม่ได้มีทีท่าว่าจะหยุดเลย ในขณะที่สายตาทุกคู่มองดูทองคำแท่งบนโต๊ะกองสูงขึ้นเรื่อยๆ จนถึงขนาดหล่นลงจากโต๊ะ เสียงกระแทกหนักๆนั้นดังกระทบใจของทุกคนในร้าน ทำเอาทุกคนช็อกกันหมด
ในที่สุดเจ้าของร้านก็ได้สติกลับมา เขารีบยกมือห้ามจวินอู๋เสีย!
“นายน้อยท่านนี้! เป็นข้าน้อยเองที่มีตาหามีแววไม่ หวังว่านายน้อยจะไม่ถือสาขยะอย่างข้านะขอรับ ท่าน……ท่านอยากซื้ออะไร พูดมาได้เลย ข้าจะจัดหามาให้ท่านทันที!”
ในขณะนั้น เจ้าของร้านรู้สึกอยากจะร้องไห้ เขาจะรู้ได้อย่างไรว่าผู้เยาว์ที่ดูยาจกตรงหน้าจะกลายเป็นเศรษฐีตัวจริง! แถมเป็นเศรษฐีที่โคตรอภิมหารวย! เห็นจวินอู๋เสียโยนทองคำแท่งเหมือนโยนปาท่องโก๋แบบนั้น เจ้าของร้านก็ใจสั่น ถ้ายังปล่อยให้นางโยนต่อไป เขาคงจะโดนทองคำแท่งทับตายในไม่ช้า
เมื่อเข้าใจผิดว่าเศรษฐีที่ร่ำรวยอย่างมหาศาลเป็นขอทาน เจ้าของร้านก็รู้สึกเสียใจจนอยากจะควักลูกตาที่ไร้ประโยชน์ของตัวเองทิ้ง
ด้วยความกลัวว่าเขาจะทำให้ลูกค้ารายใหญ่อย่างจวินอู๋เสียโกรธและออกจากร้านไป เจ้าของร้านจึงรีบส่งสัญญาณทางสายตาให้กับพนักงานในร้านที่ยังยืนอึ้งอยู่ด้านข้าง
พนักงานร้านที่ยืนอึ้งกันอยู่นั้นก็รีบเข้ามารุมล้อมจวินอู๋เสียด้วยใบหน้าประจบสอพลอทันที
“นายท่านจะซื้อบ้านหรือขอรับ? ท่านอยากได้บ้านแบบไหนหรือขอรับ?”
“นายท่าน เมื่อยไหมขอรับ เชิญนั่งพักก่อนเถอะขอรับ”
“นายท่าน เชิญดื่มชาขอรับ!”
พนักงานในร้านทุกคนทำเหมือนพวกเขาบูชาจวินอู๋เสียแบบเดียวกับบรรพบุรุษของพวกเขา นำน้ำชาและน้ำมาให้อย่างกระตือรือร้น ราวกับกลัวว่าคนอื่นจะทำก่อนพวกเขา
คนพวกนั้นพากันพุ่งเข้ามาอย่างกระตือรือร้น เบียดนายท่านหลิวและสาวสวยสองคนกระเด็นออกไป
นายท่านหลิวที่เมื่อกี้ยังถูกทุกคนประจบสอพลออยู่ ตอนนี้ถึงกับพูดอะไรไม่ออก สาวสวยสองคนที่ถูกคนอื่นๆผลักออกไปก็โอดครวญอย่างมีจริตว่า “นายท่านขา ดูคนพวกนั้นสิ”
“ดูอะไรเล่า!? เจ้าคิดว่าข้ายังอับอายไม่พอรึไง? ข้าจะออกไปจากที่นี่ ไม่อยู่ให้ตัวเองต้องอับอายต่อไปหรอก” นายท่านหลิวหน้าแดงเป็นลูกตำลึง พอคิดถึงสิ่งที่เขาพูดกับจวินอู๋เสียเมื่อครู่ เขาก็เริ่มแสบร้อนที่ใบหน้าขึ้นมา เขากวาดตามองไปที่ทองคำแท่งที่จวินอู๋เสียโยนอยู่เมื่อครู่ และเห็นว่ามันมากกว่าทรัพย์สมบัติทั้งหมดของเขาซะอีก แล้วแบบนี้เขาจะยังมีหน้าอยู่ที่นั่นต่อได้ยังไง?
นายท่านหลิวไม่อยากซื้อบ้านอีกต่อไปแล้ว เขาออกจากร้านไปอย่างเงียบๆ
และเจ้าของร้านก็ไม่ได้คิดจะขอให้เขาอยู่ต่อ หลังของเขาชุ่มเหงื่อขณะฝืนยิ้มขอโทษขอโพยจวินอู๋เสียไม่หยุด
จวินอู๋เสียนั่งบนเก้าอี้ มองดูเจ้าของร้านที่ฝืนยิ้มด้วยสายตาเย็นชา
“นายท่าน ข้าเห็นอัลบั้มภาพทั้งหมดที่ท่านเลือกมาแล้ว ต้องบอกว่าท่านช่างมีสายตาเฉียบแหลมจริงๆ! ทั้งหมดนั่นตั้งอยู่ในพื้นที่ที่ดีที่สุดในเมืองของเราเลยขอรับ!” เจ้าของร้านยกนิ้วโป้งให้
คำพูดของเจ้าของร้านไม่ได้แค่แสร้งทำเป็นเยินยอ จวินอู๋เสียได้เลือกสถานที่ที่ดีจริงๆ ทั้งหมดรวมตัวอยู่ในเขตเดียวกัน เดิมเป็นพื้นที่ที่ไม่โดดเด่นในเมืองชิงเฟิง แต่เมื่อมีผู้ลี้ภัยหลั่งไหลเข้ามาอย่างต่อเนื่อง บ้านและคฤหาสน์ที่นั่นก็ได้รับการสร้างขึ้นมาใหม่ แต่ราคาขายก็สูงมาก ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาทั่วไปจะสามารถซื้อได้
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
