Genius Doctor Black Belly Miss 1351

ตอนที่ 1351  ทัวร์หนึ่งวันในสุสาน (5)

กะโหลกศีรษะนั่นเหลือแต่กระดูก  เบ้าตาที่กลวงโบ๋ของมันหันมาทางจวินอู๋เสีย  มองแวบแรกเหมือนมันกำลังจ้องจวินอู๋เสียอยู่เลย

ถ้านี่เป็นเจ้าแมวดำล่ะก็  เดาได้เลยว่ามันคงจะเป็นลมหมดสติไปทันที

แต่จวินอู๋เสียแค่เหลือบมองไปทางมันอย่างสงบนิ่ง

“เจ้าจี๊ด!”  เสียงของเด็กหญิงแฝงความไม่พอใจ  นางก้าวข้ามกองสมบัติมาที่หน้าบัลลังก์หยกและหยิบกะโหลกขึ้นมา

หนูนรกที่ยังคงคายสมบัติออกมาอย่างมีความสุข  ตัวแข็งทื่อไปทันทีจากเสียงตะโกนของเด็กหญิง  ไข่มุกเรืองแสงที่มีขนาดเท่าไข่ไก่เพิ่งออกมาได้แค่ครึ่งเดียว  ยังคาอยู่ในปากของหนูนรกที่ยืดออกกว้าง  มันยืนกระพริบตาปริบๆด้วยสีหน้าว่างเปล่าใส่เจ้านายของมัน

“ข้าบอกกี่ครั้งแล้ว?  อย่าเก็บกระดูกคนเลวพวกนั้น!”  เด็กหญิงพูดอย่างไม่พอใจพร้อมขมวดคิ้วจ้องกะโหลกศีรษะมนุษย์ในมือ  สายตาเต็มไปด้วยความรังเกียจ

หนูนรกพ่นไข่มุกเรืองแสงออกมาอย่างรวดเร็ว  และรีบวิ่งไปตรงหน้าเด็กหญิง  จากนั้นมันก็ยืนด้วยขาหลังและยื่นอุ้งเท้าเล็กๆสองข้างของมันออก

เด็กหญิงยื่นกะโหลกมนุษย์ให้กับหนูนรก  และพูดว่า  “ของสกปรกแบบนี้  ย่อยมันไปซะ  อย่าให้มันมาทำให้ที่ของท่านจักรพรรดิแห่งความมืดแปดเปื้อน”

ทันทีที่พูดจบ  นางก็ใช้แขนเสื้อเช็ดตรงจุดที่กะโหลกศีรษะกลิ้งไปก่อนหน้านี้

หนูนรกไม่สามารถทำอะไรได้  นอกจากกลืนกะโหลกมนุษย์กลับเข้าปากของมันไป

“ถ้าเจ้าโยนของสกปรกแบบนี้ออกมาอีก  ข้าจะลงโทษเจ้า”  เด็กหญิงเตือนหนูนรกด้วยสีหน้าเข้มงวดหลังจากเช็ดทำความสะอาดพื้นแล้ว

หนูนรกพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง  จากนั้นก็โอ้เอ้อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะคายสมบัติออกมา  พอห้องโถงเต็มแล้ว  หนูนรกถึงได้ปิดปากของมัน

เด็กหญิงเดินตรวจสถานที่รอบนึง  หลังจากเห็นว่าไม่มีอะไรผิดปกติ  นางก็เดินไปทางประตูที่อยู่ด้านใน  ผลักประตูให้เปิดออกและนำหนูนรกไปกับนาง  ขณะที่ขาของนางเพิ่งก้าวออกไป  นางก็ทำท่าเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้  นางโผล่หน้ากลับเข้าไปและพูดเข้าไปในห้องโถงที่เต็มไปด้วยสมบัติว่า

“เจ้าจะไม่ออกมาเหรอ?  ข้าจะปิดประตูแล้วนะ  ถ้ายังไม่ออกมา  เดี๋ยวก็ติดอยู่ที่นี่หรอก  เจ้าเปิดประตูนี้เองได้ไม่ได้หรอกนะ”

เสียงนั้นดังก้องอยู่ภายในห้องโถงขนาดใหญ่และกระทบใจของจวินอู๋เสีย

คำพูดพวกนั้น  ดูเหมือนว่าจะพูดกับนาง

หรือว่าเด็กหญิงคนนั้นสังเกตเห็นนางแล้ว?!

“ไม่ต้องกังวล  ข้าไม่ทำร้ายเจ้าหรอก  ถ้าเจ้าไม่มีเรื่องอะไร  ก็ไปเดินเล่นกับข้าซิ  ถ้าถูกขังอยู่ที่นี่  เจ้าจะไม่สามารถออกไปได้นะ”  เด็กหญิงพูดอย่างใจเย็น

จวินอู๋เสียลังเลอยู่ครู่หนึ่ง  เห็นได้ชัดว่าเด็กหญิงพบตัวนางแล้ว  แต่นางไม่รู้สึกถึงความมุ่งร้ายใดๆจากน้ำเสียงของเด็กคนนั้น

ครู่ต่อมา  จวินอู๋เสียก็เดินออกมาจากใต้บัลลังก์หยกอย่างช้าๆในร่างของแมวดำตัวน้อย

ทันทีที่เด็กหญิงเห็นจวินอู๋เสีย  ใบหน้าของนางก็มีรอยยิ้มสดใสขึ้นมา

“ที่แท้ก็แค่แมวนี่เอง  วิญญาณของเจ้าค่อนข้างสับสน  ข้าสัมผัสถึงแกนกลางเจ้าไม่ได้  ไม่ต้องห่วงนะ  ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นร่างวิญญาณ  ข้าไม่ทำร้ายเจ้าหรอก  มาซิ  ตามข้ามา”

จวินอู๋เสียลังเลอีกครู่  ก่อนจะเดินเข้าไปนางอย่างช้าๆ  ดวงตาของหนูนรกที่นอนพาดอยู่บนไหล่ของเด็กหญิงเบิกกว้างขึ้นทันทีเมื่อมันเห็นจวินอู๋เสีย  สายตาของมันดูสับสนงุนงงเล็กน้อย

มันเคยเจอแมวดำตัวนี้มาก่อน  แต่……ดูเหมือนจะแตกต่างไปเล็กน้อย  วิญญาณของมันให้ความรู้สึกที่ต่างไปจากเดิม

จวินอู๋เสียเงยหน้าขึ้นมองเด็กหญิงตัวเล็กที่ยิ้มกว้าง  ขณะยกอุ้งเท้าออกเดินไปข้างหน้า

นางเดินผ่านประตูหิน  แล้วเด็กหญิงคนนั้นก็ปิดประตูพร้อมด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า