Genius Doctor Black Belly Miss 1347

ตอนที่ 1347  ทัวร์หนึ่งวันในสุสาน (1)

ประตูหินขนาดมหึมาไม่ได้ปิดสนิท  มีช่องว่างเล็กๆอยู่  ช่องว่างนั้นเล็กมาก  กว้างประมาณ 2 นิ้วเท่านั้น  ไม่พอให้คนผ่านเข้าไปได้  แต่ที่ด้านล่างประตูหิน  มีรอยขูดจางๆให้เห็น  รอยพวกนั้นหนาเท่าเส้นผมเท่านั้น  ดูเหมือนมีอะไรบางอย่างขูดมันให้เกิดร่องรอยเอาไว้

“หนูนรกนั่นออกมาจากตรงนี้เหรอ?”  บัวเมาถามพลางเลิกคิ้ว  พวกเขาอยู่ในทางเดินที่มีเสากั้นตลอดเวลา  นอกจากประตูหินนี้แล้ว  พวกเขาก็ไม่เห็นทางออกอื่นอีก  หนูนรกเป็นภูติประจำตัว  อยู่ๆจะโผล่มาจากอากาศไม่ได้  ดูจากรอยขีดข่วนเล็กๆพวกนี้  คงเป็นหนูนรกตัวนั้นทิ้งรอยเอาไว้ตอนที่มันบีบตัวเองผ่านช่องว่างนี้ออกมา

จวินอู๋เสียอดไม่ได้ที่จะจินตนาการภาพตลกๆขึ้นมาในหัวตอนที่หนูนรกขนฟูนุ่มนิ่มเหมือนไม่มีกระดูกเบียดตัวเองผ่านช่องว่างเล็กๆนี้  กรงเล็บเล็กๆของมันข่วนประตูหินอย่างโกรธเกรี้ยวขณะที่มันพยายามดันตัวเองออกมา

“ถ้าหนูนรกตัวนั้นมาจากที่นั่นได้  หลังประตูบานนั้นก็น่าจะปลอดภัยนะ”  อิงซู่พูด  แล้วเดินไปผลักประตูให้เปิดออก

แต่ตอนเขาผลัก  ประตูหินตรงหน้าเขาก็ยังนิ่งเฉยไม่ขยับเขยื้อนสักนิด

อิงซู่มีสีหน้าประหลาดใจ  เขาผลักอีกครั้งแบบสุดแรง  แต่ประตูหินก็ยังนิ่งเฉยอย่างท้าทาย  ไม่ขยับแม้แต่นิ้วเดียว

“……….”  ใบหน้าของอิงซู่เริ่มดูน่ากลัวขึ้น

“ฮ่าๆ”  บัวเมาหัวเราะเยาะ  เขายืนกอดอกมองสีหน้าไม่พอใจของอิงซู่อยู่ด้านข้าง

อิงซู่ไอเล็กน้อยและจ้องไปที่ใบหน้ายิ้มเยาะของบัวเมา  “นี่ไม่ใช่ประตูหินธรรมดา  มันหนักกว่าปกตินิดหน่อย”

หลายหน่อยเลยแหละ!

แม้ว่าอิงซู่จะไม่ขึ้นชื่อเรื่องพละกำลัง  แต่ความแข็งแกร่งของเขาก็ไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปจะสามารถเปรียบเทียบได้  แต่ถึงเขาจะออกแรงจนสุดแล้วก็ตาม  เขาก็ยังไม่สามารถขยับประตูนั้นได้แม้แต่นิ้วเดียว  นั่นแสดงว่าน้ำหนักของประตูหินนั้นมากกว่าที่ดูเหมือนจะเป็นมาก

ประตูหินที่แม้แต่ผู้ใช้พลังวิญญาณขั้นสีม่วงยังไม่สามารถขยับได้……

แค่ประตูหินบานเดียวก็หนักมากกว่าสิบตันไปแล้ว

หนักกว่าช้างแอฟริกาตัวผู้ที่โตเต็มวัยสองตัวรวมกันซะอีก!

ขนาดบัวเมาที่แข็งแกร่งที่สุดในหมู่พวกเขาพยายามผลักมัน  ก็ยังทำได้แค่หน้าแดงจากการออกแรงเท่านั้น  ไม่สามารถขยับมันได้สำเร็จเช่นกัน

ตอนนั้นเอง  บัวเมาก็ไม่สามารถหัวเราะเยาะอิงซู่ได้อีกต่อไป

“ประตูหินนี่ทำมาจากอะไรเนี่ย?  ทำไมถึงได้หนักขนาดนี้!?”  บัวเมาบ่นขณะหอบหายใจอย่างหนัก  พลางคิดว่าประตูหินนี่หนักมากจนน่าตกใจ

แม้ว่าพวกเขาสามคนจะรวมพลังกัน  ก็ยังไม่สามารถขยับมันได้แม้แต่น้อย

แค่แรงของพวกเขาสองสามคน  แทบเป็นไปไม่ได้เลยที่พวกเขาจะเปิดประตูนั้น  หลังจากพิจารณาอยู่สักพัก  จวินอู๋เสียก็เกิดความคิดหนึ่งขึ้นมา

ช่องว่างในประตูนั้นเล็กมาก  เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะเบียดตัวผ่านเข้าไป  แต่สำหรับแมวดำตัวเล็กๆก็อาจจะเบียดผ่านไปได้

“เจ้าสองคนยืนเฝ้าอยู่ที่นี่  ถ้าเจออันตรายอะไรก็หลีกเลี่ยงการต่อสู้  คว้าตัวข้าขึ้นมาแล้ววิ่งหนี  ถ้าเจอคนอื่นๆก็ให้ดูว่าพวกเขาสามารถผลักประตูให้เปิดได้ไหม”  ขณะที่พูด  จวินอู๋เสียก็นั่งลงเอาหลังพิงกำแพง  แล้วจากนั้นเจ้าแมวดำก็กระโดดขึ้นไปนอนบนตักของนาง

เมื่อได้เข้ามาในสุสานจักรพรรดิแห่งความมืดแล้ว  ความอยากรู้อยากเห็นลึกๆในใจของจวินอู๋เสียก็ทำให้นางอยากเข้าไปดูว่าอะไรอยู่ข้างหลังประตูหินบานนั้น  แม้ว่านางจะไม่สามารถทำเองได้  แต่เจ้าแมวดำทำได้!

แม้ว่าอิงซู่กับบัวเมาจะไม่เข้าใจว่าจวินอู๋เสียกำลังจะทำอะไรต่อไป  แต่ในฐานะภูติประจำตัวของนาง  พวกเขาจึงยอมทำตามคำสั่งของนาง

จากนั้นจวินอู๋เสียก็หลับตาลงช้าๆ  ดูราวกับว่านางได้หลับไป