Genius Doctor Black Belly Miss 1306

ตอนที่ 1306  เริ่มเดินทาง (2)

จวินอู๋เหยาเลิกคิ้วขึ้น  เขามองสีหน้าสับสนงุนงงของจวินอู๋เสียแล้วพูดด้วยเสียงหัวเราะ

“ตรงส่วนนี้  ให้ข้าพาเจ้าลงไปเถอะ”

“อะไรนะ?”  จวินอู๋เสียยังคงตกใจ

จวินอู๋เหยาอุ้มจวินอู๋เสียที่งงเล็กน้อยเดินไปที่ขอบหน้าผาอย่างช้าๆ  เท้าของเขาเหยียบลงไปบนอากาศที่สายลมกรรโชกแรง  แต่ร่างของเขาก็ยังมั่นคง

“แบบนี้สะดวกกว่าเยอะเลยใช่ไหมล่ะ?”  จวินอู๋เหยาถามพลางมองจวินอู๋เสียยิ้มๆ  เหวลึกที่ดูเหมือนไร้ก้นของผาสุดสวรรค์ไม่แตกต่างจากพื้นดินที่มั่นคงสำหรับเขา  เขายืนอยู่กลางอากาศขณะที่พาพวกเขาลงไปอย่างช้าๆ

เฉียวฉู่รู้สึกตื่นเต้นมาก  เขาจับเชือกเอาไว้แน่นขณะที่ค่อยๆปีนลงไปทีละนิด  ประสบการณ์ครั้งก่อนทำให้พวกเขาทุกคนรู้ว่าไม่จำเป็นต้องเคลื่อนไหวเร็วเกินไปในตอนแรก  เก็บพลังเอาไว้จนถึงตอนที่ยากที่สุดจะเป็นวิธีที่ปลอดภัยกว่า

“พี่ฮัว  เห็นรึเปล่า ทักษะของข้าพัฒนาขึ้นเยอะเลย”  เฉียวฉู่ถามขณะที่ปีนลงไปตามหน้าผาพลางอวดความคืบหน้าของตัวเอง

แต่ใบหน้าของฮัวเหยาไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองเลยแม้แต่น้อย  เขาไม่ได้มองเฉียวฉู่เลยด้วยซ้ำ  แต่กลับมองไปที่ด้านหลังของเฉียวฉู่ด้วยสายตาตกตะลึง

เฉียวฉู่รู้สึกว่าปฏิกิริยาของฮัวเหยาค่อนข้างแปลก  ดูไม่เหมือนกำลังชื่นชมเขาเลยสักนิด  เขาจึงมองตามสายตาของฮัวเหยา

พอเห็นเข้า  เฉียวฉู่ก็แทบจะปล่อยเชือกหลุดมือจนเกือบตกลงไป!

เขารู้อยู่แล้วว่าทุกคนกำลังไต่เชือกปีนลงมาพร้อมกันกับเขา

แต่พอเห็นจวินอู๋เหยาอุ้มจวินอู๋เสียลอยอยู่กลางอากาศอย่างสง่างาม  ค่อยๆลงมาเรื่อยๆตามความเร็วระดับหอยทากของพวกเขา……

เฉียวฉู่ก็ทำตาพองโตทันที

เขารู้ว่าจวินอู๋เหยามีพลังเดินบนอากาศได้  แต่ไม่คิดว่าจวินอู๋เหยาจะใช้ความสามารถนี้กับสถานที่อย่างผาสุดสวรรค์ได้!

ถ้าจวินอู๋เหยาพาจวินอู๋เสียลงไปที่ด้านล่างผาสุดสวรรค์ด้วยความรวดเร็ว  เฉียวฉู่ยังรู้สึกว่ามันสมเหตุสมผลอยู่บ้าง  แต่……ที่จวินอู๋เหยาลงไปช้าขนาดนี้  เห็นได้ชัดว่าเป็นเพราะพวกเขา

ด้วยความเร็วระดับนี้  กว่าจะถึงด้านล่าง  ไม่ใช่แค่วันเดียวแน่

พี่ใหญ่อู๋เหยามีพลังมากขนาดไหนกันแน่  ถึงสามารถคงสภาพนี้เอาไว้ได้นานขนาดนั้น

แถมยังอุ้มจวินอู๋เสียเอาไว้ด้วย……

ในตอนนั้นเฉียวฉู่ไม่สามารถหาคำพูดมาอธิบายความรู้สึกที่โหมกระหน่ำในใจของเขาได้อีกต่อไป!

[พี่ใหญ่อู๋เหยาใช่คนหรือเปล่าเนี่ย?]

[นี่มันไม่ใช่คนแล้ว!]

คำถามนี้ดังก้องอยู่ในใจของเฉียวฉู่ไม่หยุด

เทียบกับ ‘รถที่นั่งพิเศษส่วนตัว’ ของจวินอู๋เสียแล้ว  เฉียวฉู่รู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอมาก  พวกเขาอาจจะมีประสบการณ์มาก่อนและเตรียมตัวได้ดีขึ้นในครั้งนี้  แต่ก็ไม่มีความหมายเลยเมื่อเทียบกับพลังสุดเทพของจวินอู๋เหยา

เฉียวฉู่เบนสายตาออกไปอย่างเงียบๆ  และหันไปพูดกับฮัวเหยาว่า  “พี่ฮัว  ท่านว่าถ้าข้าหมดแรง  พี่ใหญ่อู๋เหยาจะยอมแบกข้าไปด้วยไหม?”

ตอนนั้นแหละฮัวเหยาถึงได้หันมามองเฉียวฉู่  และพูดเสียงเรียบนิ่งว่า  “เจ้ากระโดดลงไปเองจะมีโอกาสมากกว่านะ”

“………”  เฉียวฉู่เงียบ

[ถึงนั่นจะเป็นความจริง  แต่……พี่ฮัวอย่าพูดตรงขนาดนี้จะได้ไหม!]

ดังนั้น  ขณะที่คนอื่นๆกำลังดิ้นรนอย่างยากลำบาก  จวินอู๋เสียก็ปลอดภัยอยู่ในอ้อมแขนของจวินอู๋เหยา  สุขสบายไปกับสิทธิพิเศษของตัวเอง

และในจุดนี้  ทุกคนก็เลือกที่จะไม่สนใจพวกเขา

[มันเจ็บปวดเกินไปที่จะมอง!]

ต้องทิ่มแทงจิตใจกันแบบนี้ด้วยเหรอ!?  พวกเขาอยากให้จวินอู๋เหยาพาจวินอู๋เสียลงไปเร็วๆก่อนเลย!

อย่าทำร้ายความรู้สึกกลุ่มผู้เยาว์ที่ไม่มีใครคอยโอ๋แบบนี้เลย!

……………..

ผู้แต่งเป่ยถูมือไปมา : นายท่านเจว๋  พอใจกับฉากในช่วงนี้ของท่านไหม?

นายท่านเจว๋ : อืม

ผู้แต่งเป่ย : งั้น ข้าอยากปรึกษาอะไรท่านหน่อย

นายท่านเจว๋ : โหวตประจำเดือน?

ผู้แต่งเป่ย : ไม่ๆๆ!  แต่ Big Penguin เปิดโหวต  ต้องให้แฟนๆนักอ่านโหวตลงคะแนน  ท่านพอจะช่วยเรียกคะแนนโหวตให้หน่อยได้ไหม?  ท่านก็เห็น  ช่วงนี้ข้าให้ผลประโยชน์ท่านไปเยอะเลยนะ  ชอบจูบนั้นไหมล่ะ?

นายท่านเจว๋ : …………

ผู้แต่งเป่ย : ข้าใส่ลิงก์สำหรับโหวตเอาไว้ในช่องคอมเม้นท์แล้ว  ท่านไม่ต้องทำอะไรเลยนอกจากถอดอีกสักครั้ง  โชว์ซิกแพค, Vไลน์, *ปิ๊บ ปิ๊บ*…… แค่นั้นแหละ

นายท่านเจว๋ : ก็ได้

ผู้แต่งเป่ย : ซึ้งใจน้ำตาไหลพราก!

นายท่านเจว๋ : เขียนคืนแต่งงานของข้ากับเสี่ยวเสียเอ๋อร์ในห้องหอ  แล้วข้าจะให้สิ่งที่เจ้าต้องการ

ผู้แต่งเป่ย : ……….

[แค่ก แค่ก  ไม่ชินกับการขอคะแนนโหวตแบบนี้เลยจริงๆ  ช่วงนี้ Big Penguin จัดกิจกรรม  หวังว่าผู้อ่านที่น่ารักของข้าจะช่วยโหวตให้ข้าด้วย (ไม่เสียเงิน)  ข้าใส่ลิงก์ไว้ที่ช่องคอมเม้นท์แล้ว ช่วยหน่อยน๊า ~~~  //คุกเข่าขอร้อง]