Genius Doctor Black Belly Miss 1287

ตอนที่ 1287  มาที่ผาสุดสวรรค์อีกครั้ง (5)

“เหตุผลที่สิบสองวิหารต้องแอบค้นหาสุสานจักรพรรดิแห่งความมืดก็เพราะกองทัพราตรีนี่แหละ  กองทัพราตรีจงรักภักดีต่อจักรพรรดิแห่งความมืดเพียงผู้เดียวเท่านั้น  ถ้าพวกเขารู้ว่าสิบสองวิหารจ้องจะเอาสมบัติในสุสานจักรพรรดิแห่งความมืดล่ะก็  พวกเขาต้องออกจากรังมาทำลายพวกนั้นแน่ๆ  ข้าคิดว่าแม้แต่สิบสองวิหารก็ไม่กล้าเผชิญหน้ากับกองทัพราตรีตรงๆหรอก”  หรงรั่วพูด

ราชอาณาจักรแห่งความมืดเป็นตำนานแม้กระทั่งในอาณาจักรกลาง  และคนที่สร้างตำนานนี้ขึ้นมาก็คือจักรพรรดิแห่งความมืด

ชายผู้มีอำนาจมากจนทำให้ทุกคนทั่วอาณาจักรกลางต้องก้มหัวคำนับเรียกขานเขาว่าจักรพรรดิ!

“อึก……พวกเจ้าว่า  ถ้ากองทัพราตรีรู้ว่าพวกเราบุกเข้าไปในสุสานจักรพรรดิแห่งความมืด  พวกเขาจะ……”  เฉียวฉู่พูดพร้อมกับกลืนน้ำลายเสียงดัง  เขายกมือขึ้นทำท่าปาดคอตัวเอง

เผชิญหน้ากับสิบสองวิหาร  พวกเขาไม่กลัว  แต่ถ้าเป็นกองทัพราตรี……

“เรามาถึงจุดที่คิดมากเกินไปไม่ได้แล้ว  แค่ระมัดระวังในทุกๆฝีก้าวให้ดีก็แล้วกัน”  ฮัวเหยาพูดพร้อมกับถอนใจ  ถ้าเป็นไปได้  พวกเขาก็ไม่อยากเผชิญหน้ากับกองทัพราตรีเลย

ดวงตาของจวินอู๋เสียเข้มขึ้นเล็กน้อย  นางไม่รู้จักอาณาจักรกลางดีนัก  แต่จากที่เฉียวฉู่กับคนอื่นๆพูด  ก็บอกได้ไม่ยากว่ากองทัพราตรีนั้นแข็งแกร่งเพียงใด

จวินอู๋เหยามองสีหน้ากังวลของจวินอู๋เสีย  ในแววตาของเขามีประกายรอยยิ้มอยู่บางๆ

เย่เหม่ยกับเย่ฉายืนเงียบอยู่ด้านข้าง  พยายามระงับความภาคภูมิใจในใจของพวกเขา

[เจ้าเด็กน้อยทุกคน  พวกเจ้าไม่มีความจำเป็นที่จะต้องกังวลว่าราชอาณาจักรแห่งความมืดหรือกองทัพราตรีจะมาแก้แค้นเลยสักนิด!]

[ก็จักรพรรดิแห่งความมืดเป็นคนพาพวกเจ้าไปขุดสุสานของ ‘เขา’ ด้วยตัวเอง!  ต่อให้ราชอาณาจักรแห่งความมืดรู้เรื่องนี้เข้า  ก็ไม่มีใครทำอะไรพวกเจ้าหรอก  พวกเขาจะโห่ร้องยินดีต้อนรับนายท่านเจว๋กลับราชอาณาจักรด้วยความดีใจอย่างที่สุดต่างหาก!]

[นอกจากนั้น  มีนายท่านเจว๋อยู่ด้วย  ไม่ต้องพูดถึงเรื่องเข้าไปในสุสานเลย  ต่อให้พวกเจ้ากวาดสมบัติออกมาจนหมดเกลี้ยง  ก็ไม่มีใครในราชอาณาจักรแห่งความมืดกล้าเอ่ยปากสักคำเดียว!]

ชายสองคนที่รู้ความจริงเบื้องหลังทั้งหมด  ไม่กล้าที่จะพูดอะไรเลยสักคำ  ได้แต่เก็บมันเอาไว้กับตัว  อึดอัดจนเกือบจะบาดเจ็บภายในอยู่แล้ว

พวกเขาจินตนาการไม่ออกเลยว่าในใจของนายท่านเจว๋ของพวกเขาเป็นยังไงขณะที่พาคุณหนูและเพื่อนๆของนางไปขุดสุสานของตัวเอง……

ทั้งสองไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากปิดปากเงียบ  พยายามระงับความรู้สึกในใจ

หลังจากพักผ่อนสั้นๆ  ทุกคนก็กลับขึ้นไปบนรถม้าเพื่อเดินทางต่อไปยังผาสุดสวรรค์  ห้าวันผ่านไปในพริบตา  พวกเขาได้มาถึงผาสุดสวรรค์อีกครั้ง  มันแตกต่างไปจากเมื่อก่อนอย่างมาก

ที่หน้าผาสูงชันด้านหลังป่าทึบ  มีกลิ่นเลือดคาวคลุ้งโชยอยู่ในอากาศ  กลิ่นคาวเลือดแรงมากจนแทบหายใจไม่ออก  พื้นดินเปลี่ยนเป็นสีแดงจากเลือดที่ไหลออกมา  ศพคนกระจัดกระจายไปทั่ว  เสียงการต่อสู้ยังดังอยู่ที่ขอบหน้าผาอย่างต่อเนื่อง

กลิ่นเลือดทำให้ม้าที่กำลังวิ่งอยู่รู้สึกถึงอันตราย  พวกมันจึงชะลอความเร็วลง

ความเร็วของรถม้าช้าลงจนกลายเป็นคลาน  จวินอู๋เสียที่งีบหลับอยู่ก็ตื่นขึ้นมา  นางลืมตาขึ้นเล็กน้อย  กลิ่นเลือดรุนแรงโชยเข้าจมูกนางทันที  นางทำหน้านิ่วคิ้วขมวด

“ตื่นแล้วหรือ?”  จวินอู๋เหยาดูราวกับไม่ได้รับรู้อะไรที่อยู่ข้างนอกเลย  เขามองจวินอู๋เสียด้วยรอยยิ้ม

“เกิดอะไรบางอย่างที่ข้างนอก”  จวินอู๋เสียพูด  กลิ่นเลือดเป็นกลิ่นที่นางคุ้นเคย

“ให้เย่ฉากับเย่เหม่ยไปจัดการก็ได้”  จวินอู๋เหยาพูดยิ้มๆ  หลังจากลงไปที่ด้านล่างของผาสุดสวรรค์  พวกเขาจะไม่มีโอกาสได้พักผ่อนมากนัก  และเขาไม่อยากให้ใครหรืออะไรมาขัดขวางการพักผ่อนของจวินอู๋เสีย

เย่ฉากับเย่เหม่ยที่อยู่ด้านนอกรถม้าไปสำรวจสถานการณ์ทันทีเมื่อได้รับคำสั่ง  ไม่นานพวกเขาก็กลับมา

แต่สีหน้าของเย่ฉานั้นดูราวกับปกคลุมไปด้วยน้ำแข็ง

“คนสองกลุ่มจากสิบสองวิหารกำลังต่อสู้กันอยู่ข้างหน้าขอรับ”  เย่เหม่ยรายงานอย่างเคร่งขรึม