Genius Doctor Black Belly Miss 1285

ตอนที่ 1285  มาที่ผาสุดสวรรค์อีกครั้ง (3)

จวินอู๋เหยายิ้ม  รอยยิ้มของเขาในครั้งนี้แตกต่างจากเมื่อก่อน  เขายื่นมือออกไปกอดจวินอู๋เสีย  อ้อมกอดที่นุ่มนวลอ่อนโยนของเขาโอบรอบร่างเล็กๆนั้น  หัวใจของเขาพองโตด้วยความสุข

ในอดีตเขามีอำนาจเกียรติยศสูงส่งและครองตำแหน่งสูงสุดเหนือผู้คนทั้งอาณาจักรแล้วยังไง?

เคยมีสักครั้งไหมที่เขาได้รู้สึกอย่างที่รู้สึกในตอนนี้  ความรู้สึกที่เหมือน……เขาได้ครอบครองทุกสิ่งทุกอย่างในโลก……ทุกอย่างเลย

เขาปรารถนาเหลือเกิน  อยากจะให้เวลาหยุดลงที่ตรงนี้

จวินอู๋เหยาหรี่ตา  ประกายเย็นเยียบผ่านเข้ามาในดวงตาของเขา

การเดินทางไปยังผาสุดสวรรค์เป็นไปอย่างราบรื่นสงบสุข  ไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น  นอกเหนือจากการเดินทาง  สิ่งที่พวกเขาทำก็มีแค่หยุดพักเป็นครั้งคราวเพื่อพักผ่อน  พวกเขาจะลงมาจากรถม้าและรวมตัวกันรอบกองไฟ

อากาศเปลี่ยนเป็นอุ่นขึ้นเล็กน้อย  ลมไม่เย็นจัดอีกต่อไป  แม้ว่าอากาศจะยังเย็นอยู่  แต่มันก็ดีขึ้นกว่าเดิมมากแล้ว

เสี่ยวเจว๋ถูกพามาพร้อมกับจวินอู๋เสียและเพื่อนๆของนาง  ด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง  ดูเหมือนเด็กน้อยจะไว้วางใจในตัวจวินอู๋เสียเป็นอย่างมาก  แม้ว่าสิ่งที่เขาพูดบ่อยที่สุดในชีวิตประจำวันคือ  “จิน……”  แต่เมื่อไรก็ตามที่จวินอู๋เสียปรากฏตัวต่อหน้าเขา  ดวงตาสีแดงของเขาก็จะจับจ้องอยู่ที่ร่างของจวินอู๋เสีย  เหมือนสัตว์ตัวเล็กๆที่กลัวจะถูกทอดทิ้ง

แต่เนื่องจากรถม้าของจวินอู๋เสียถูกจวินอู๋เหยายึดครองไปแล้ว  แม้ว่าเสี่ยวเจว๋จะยังไม่ค่อยเข้าใจอะไร  แต่เขาก็ไม่กล้าขึ้นรถคันนั้น  และต้องไปใช้รถม้าคันอื่นที่พวกเฉียวฉู่ใช้อย่างไม่มีทางเลือก

ตัวเลือกที่สองของเสี่ยวเจว๋ก็คือหรงรั่ว  ดูเหมือนว่าหลังจากที่รู้ตัวว่าไม่สามารถอยู่กับจวินอู๋เสียได้  เขาก็ยื่นมือเล็กๆออกไปหาหรงรั่วเพื่อขอให้อุ้มทันที

แต่สุดท้าย……

เขาก็ถูกเฟยเหยียนอุ้มขึ้นมาไว้ที่ด้านหนึ่ง  ไม่กล้าปล่อยให้เขาเข้าไปใกล้หรงรั่วแม้แต่น้อย

ไม่รู้ว่าเห็นมากี่ครั้งแล้ว  พอเสี่ยวเจว๋อยากจะเข้าไปใกล้หรงรั่ว  ก็จะถูกเฟยเหยียนดึงคอเสื้อเขาไปอีกด้านทันที  เฉียวฉู่ที่เพิ่งลงมาจากรถม้าด้านหน้าอดหัวเราะออกมาดังๆไม่ได้

“นี่เหยียนเอ๋อร์  เจ้าต้องกังวลถึงขนาดนั้นเลยหรือ?  ข้าว่าเสี่ยวเจว๋ไม่อันตรายอะไรหรอก  เขาอาจจะชอบเสี่ยวรั่วจริงๆก็ได้  ทำไมเจ้าต้องคอยระวังเหมือนเขาเป็นขโมยด้วย?”  เฉียวฉู่พูด  ไม่สามารถระงับรอยยิ้มขำของเขาได้  ตลอดการเดินทาง  หลังจากเสี่ยวเจว๋ล้มเหลวทั้งสองครั้งในการไปเกาะติดอยู่กับจวินอู๋เสียและหรงรั่ว  เขาก็ถูกทิ้งเอาไว้กับฟ่านจั๋ว  ตอนนี้พวกเขามีโอกาสลงมาจากรถม้าเพื่อพักผ่อน  เฟยเหยียนก็ยังคอยเฝ้าระวังเด็กน้อยคนนี้

เฟยเหยียนจ้องเฉียวฉู่ด้วยสายตาดุร้าย

ถ้าเสี่ยวเจว๋เป็นแค่เด็กธรรมดา  เขาก็คงไม่กังวลมากขนาดนี้หรอก

แต่ทุกครั้งที่เด็กนั่นเห็นหรงรั่ว  เขาก็จะพูดคำเดิมๆอยู่ตลอด  “จินพี่ชาย”

สัตว์ประหลาดตัวน้อยที่สามารถเคี้ยวหินหยกได้แบบนั้น  เขาจะกล้าปล่อยให้เจ้าเด็กที่เอาแต่คิดเรื่อง “จินพี่ชาย” ไปอยู่ตรงหน้าหรงรั่วได้ยังไง?

[จะยอมให้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นไม่ได้เด็ดขาด!]

เกิดเขาเผลอขึ้นมา  แล้วเจ้าเด็กนั่นกัดหรงรั่วเข้า  ด้วยฟันของเจ้าเด็กนั่น  เขาจะต้องกัดลึกเข้าไปถึงกระดูกของนางได้แน่ๆ!

“ไม่ต้องมายุ่ง!”  เฟยเหยียนตะคอกใส่เฉียวฉู่  แล้วลดสายตาลงมองเสี่ยวเจว๋ที่เขากำลังอุ้มอยู่

เด็กน้อยมองมาที่เขาอย่างขลาดกลัว  ดวงตาดูเศร้าและเต็มไปด้วยความกลัว  มุมปากของเฟยเหยียนกระตุก  ภายนอกเจ้าสัตว์ประหลาดน้อยนี่ก็ดูเหมือนเด็กธรรมดาทั่วไป  แต่จวินอู๋เหยาเคยบอกแล้วเมื่อวันก่อน  ถ้าพวกเขาต่อสู้กันจริงๆ  ไม่มีใครในพวกเขาที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของเด็กน้อยคนนี้ได้เลย

แม้ว่าเฟยเหยียนจะเห็นว่าเสี่ยวเจว๋น่าสงสาร  แต่เขาก็ไม่ยอมให้ “ภรรยาในอนาคต” ของเขาต้องเผชิญกับความเสี่ยงเช่นนี้แน่

“เอ้า!  ทำตัวดีๆ  จำไว้ว่าห้ามไปหาพี่หรงรั่วเด็ดขาด  เข้าใจไหม?”  เฟยเหยียนดึงเอาถุงเล็กๆออกมา  มีเสียงกระทบดังกรุ๊งกริ๊งอยู่ในถุง