Genius Doctor Black Belly Miss 1265

ตอนที่ 1265  ครอบครัว (1)

จวินชิงอาจจะดูเป็นหนุ่มหล่อที่อบอุ่นอ่อนโยน  แต่เวลาที่เขาฝึกทหารนั้น  เขาไม่ใจดีเลยสักนิด  ตอนแรกผู้เยาว์พวกนี้ก็คิดว่าท่านอ๋องน้อยจะเป็นคนอ่อนโยน  แต่พอถูกจวินชิงฝึกอยู่แค่ครึ่งวัน  พวกเขาก็พากันเปลี่ยนมุมมองที่มีต่อจวินชิงไปโดยสิ้นเชิง!

ช่างสมกับเป็นคนตระกูลจวินอย่างแท้จริง  ภายใต้รูปลักษณ์ภายนอกที่ดูอ่อนโยนนั้น  นิสัยภายในทั้งโหดทั้งแข็งแกร่ง!

ผู้เยาว์ที่ขี้ขลาดบางคนถึงกับร้องไห้เมื่อโดนจวินชิงจ้อง

สายตาดุดันคู่นั้นที่ได้เห็นการฆ่าอย่างโหดเหี้ยมมานับครั้งไม่ถ้วน  ไม่ใช่สิ่งที่ผู้เยาว์อ่อนหัดไร้ประสบการณ์จะทนได้

“ข้าว่าเมื่อกี้เหมือนจะเห็นท่านอ๋องน้อย……ยิ้ม ใช่ไหม?  หรือข้าตาฝาด?”  ผู้เยาว์คนหนึ่งที่เหงื่อออกจนชุ่มเกาหัวตัวเอง  ตั้งแต่เข้าร่วมกองทัพรุ่ยหลินมา  พวกเขาไม่เคยเห็นจวินชิงยิ้มให้พวกเขาเลยสักครั้ง

รอยยิ้มของท่านอ๋องน้อยหน้าตายเป็นสิ่งที่หาดูได้ยากอย่างที่สุดจริงๆ

“ที่จริงแล้ว……ข้าว่าท่านอ๋องน้อยของเราดูดีขึ้นเวลายิ้มนะ”  ผู้เยาว์อีกคนกล่าวพร้อมหัวเราะอย่างขมขื่น

ทหารของกองทัพรุ่ยหลินยืนอยู่ด้านข้าง  พยายามฝืนทำหน้านิ่งเอาไว้ขณะที่มองไปยังกลุ่มทหารใหม่

แต่พวกเขาต่างหัวเราะอยู่ในใจ

รอยยิ้มของท่านอ๋องน้อยหาดูยากงั้นหรือ?

พอออกจากค่ายใหญ่ของกองทัพรุ่ยหลินและกลับไปที่จวนหลินอ๋อง  ท่านอ๋องน้อยยิ้มตลอดเวลาเลย!  เจ้าพวกโง่เอ๊ย

“หยุดพูดมากแล้วไปฝึกได้แล้ว!  กล้าพูดจาเหลวไหล  ระวังท่านอ๋องน้อยจะสั่งโบยตอนท่านกลับมา”  ทหารรุ่ยหลินทำหน้าเข้มกล่าวเตือนเบาๆ

พวกผู้เยาว์ที่เพิ่งจะได้พักก็ตื่นตัวขึ้นทันที  พวกเขากระโดดขึ้นอย่างรวดเร็วและฝึกต่อไป

จวินชิงและหลงฉีรีบควบม้ากลับไปยังเมืองหลวงของแคว้นฉี  เมื่อวิ่งมาถึงหน้าประตูจวนหลินอ๋อง  ทั้งสองก็พลิกตัวลงจากหลังม้าและรีบวิ่งเข้าไปข้างใน

ในห้องโถงใหญ่ของจวนหลินอ๋อง  จวินชิงได้เห็นร่างที่คุ้นเคย  รอยยิ้มจากในใจของเขาก็ปรากฏขึ้นที่ใบหน้าของเขาทันที

“เสี่ยวเสียกลับมาแล้ว”

จวินอู๋เสียที่นั่งอยู่ในห้องโถง  เมื่อเห็นจวินชิงเข้ามา  นางก็ลุกขึ้นยืนทันที

จวินชิงก้าวเข้าไปกอดหลานสาวของเขาแน่น

“ดีจริงที่เจ้ากลับมา  ตอนเจ้าไม่อยู่  ปู่เจ้าคิดถึงเจ้ามากเลยนะ”  จวินชิงพูดด้วยรอยยิ้ม  ทั้งเขาและจวินเสี่ยนเป็นผู้ชายแข็งๆที่ผ่านสนามรบมานับไม่ถ้วน  ตระกูลจวินทั้ง 3 รุ่นมีผู้หญิงแค่คนเดียว  และนางก็เป็นคนที่อายุน้อยที่สุดในตระกูล  แม้ว่าชายทั้งสองจะรู้ว่าจวินอู๋เสียมีเรื่องของตัวเองที่ต้องจัดการ  แต่การแยกจากกันนานๆนั้น  ทำให้พวกเขาคิดถึงนางไม่น้อย

ถึงแม้ว่าทั้งสองจะไม่ได้พูดออกมา  แต่พวกเขาก็เข้าใจความรู้สึกของอีกฝ่ายดี

จวินเสี่ยนที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้หลักในห้องโถงกระแอมออกมา  พลางมองลูกชายคนเล็กที่ชักจะพูดมากเกินไป  และพูดขึ้นว่า  “เจ้าพูดยังกับตัวเองไม่ได้คิดถึงหลานงั้นแหละ  อยากให้ข้าบอกไหมล่ะว่าใครที่วิ่งไปทำความสะอาดลานบ้านของเสี่ยวเสียทุกวันน่ะ  ถึงขั้นแย่งคนรับใช้ทำเลยด้วย”

พอจวินเสี่ยนพูดแบบนี้  จวินชิงก็ยิ้มออกมาอย่างเขินๆ

ตอนที่จวินอู๋เสียจะกลับมาครั้งที่แล้ว  แคว้นฉีเจอกับภัยพิบัติ  แม้ว่าพวกเขาจะอยากใช้เวลากับจวินอู๋เสีย  แต่พวกเขาก็ไม่มีเวลามากนัก  หลังจากเรื่องต่างๆสงบลง  พวกเขาก็ไม่สามารถระงับความคิดถึงในหัวใจของพวกเขาเอาไว้ได้

จวินอู๋เสียมองดูพ่อลูกสกุลจวินขายกันเองขณะที่พยายามแย่งกันพูดคำสุดท้าย  มุมปากของนางก็โค้งขึ้นเล็กน้อย  ไม่ว่าข้างนอกจะมีพายุแรงสักแค่ไหน  เมื่อนางกลับบ้าน  นางก็จะรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นของครอบครัว

เฉียวฉู่กับคนอื่นๆยืนมองอยู่ด้านข้าง  ทั้งแววตาและหัวใจเต็มไปด้วยความรู้สึกอิจฉา  ครอบครัวของพวกเขาถูกกำจัดไปหมดแล้ว  พวกเขาไม่มีโอกาสรู้สึกถึงความรักความอบอุ่นของครอบครัวอีกแล้ว

“โตแล้วยังจะเล่นไร้สาระอยู่อีก  รีบไปนั่งเร็ว  จะได้คุยกัน”  จวินเสี่ยนพูด