Genius Doctor Black Belly Miss 1250

ตอนที่ 1250  ค่าชดเชย (1)

เมื่อเห็นผู้ช่วยชีวิตของเขาทอดทิ้งเขาและหนีออกไป  จักรพรรดิแคว้นจิ้วแทบใจสลาย  เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่ากลุ่มคนที่ยืนอยู่ข้างหลังจักรพรรดิแคว้นเหยียนจะมีพลังที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้  ตอนแรกจักรพรรดิแคว้นจิ้วตั้งใจจะใช้ความแข็งแกร่งของผู้อาวุโสหวงทำให้เขาวางมาดข่มต่อหน้าจักรพรรดิแคว้นเหยียนที่เขาต้องก้มหัวให้มาตลอดหลายปีได้

แต่ตอนนี้มันเป็นไปไม่ได้อีกแล้วที่เขาจะได้ย่ามใจ  ตรงกันข้ามมันถึงเวลาคิดบัญชีย้อนหลังแล้ว……

จักรพรรดิแคว้นจิ้วนั่งสั่นอยู่บนบัลลังก์  และคิดจะฉวยโอกาสหนีไปจากท้องพระโรง  แต่สายตาเย็นชาของจวินเสียก็หันมาจ้องเขาเขม็ง

“นั่นเจ้าคิดจะไปไหน?”  เสียงของจวินอู๋เสียเย็นชามากจนทำให้เลือดแข็งตัวได้เลย

นางยังไม่สามารถปะทะกับวิหารมังกรได้ในตอนนี้  จึงต้องปล่อยผู้อาวุโสหวงหนีไปก่อน  แต่สำหรับจักรพรรดิแคว้นจิ้วนั้น  นางไม่คิดจะปล่อยเขาไปง่ายๆ  นางจะทำลายแคว้นจิ้วและทำลายแผนการของวิหารมังกร  แม้ว่ามันจะไม่ก่อให้เกิดความเสียหายอย่างรุนแรงต่อวิหารมังกร  แต่มันก็ยังทำลายแผนการของพวกนั้นในอาณาจักรล่างและเฉือนเนื้อพวกนั้นได้ส่วนหนึ่ง!

จักรพรรดิแคว้นจิ้วรู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว  เขาทิ้งตัวกลับไปอยู่ที่เดิม

“ข้า……ข้า……ข้าผิดไปแล้ว  ขอจักรพรรดิแคว้นเหยียนโปรดอภัยให้ด้วย……”  ตอนนี้จักรพรรดิแคว้นจิ้วอยากร้องไห้จริงๆ  แต่ก็ไม่มีน้ำตาไหลออกมา  [ผู้อาวุโสหวงทิ้งไปแล้วพร้อมกับตบหลังเขาหนึ่งที  แล้วตอนนี้เขาจะทำอะไรได้?]

[จวินเสียหยาบคายไม่เป็นมิตรมาตั้งแต่ต้นแล้ว  บวกกับคำพูดที่เขาพูดไปเมื่อครู่  เขาจึงอดรู้สึกไม่ได้ว่าเขาจะตายในไม่ช้านี้]

“นั่งลง”  จวินอู๋เสียพูดอย่างเย็นชา

จักรพรรดิแคว้นจิ้วขาสั่นขณะที่ตะกายกลับขึ้นไปนั่งบนบัลลังก์  ดวงตาที่หวาดกลัวของเขาไม่มีวี่แววความหยิ่งยโสและวางอำนาจข่มอีกต่อไป

“การยกทัพไปบุกโจมตีแคว้นฉีเป็นความคิดของเจ้างั้นหรือ?”  จวินอู๋เสียถามพลางหรี่ตา  ขณะที่เฉียวฉู่กับคนอื่นๆก็เก็บพลังวิญญาณสีม่วงกลับเข้าร่าง

จักรพรรดิแคว้นจิ้วรีบพูดว่า  “ไม่……ไม่ใช่ข้า……เป็นผู้อาวุโสหวง!  เขาเป็นคนสั่งให้ข้ายกทัพไป!  ข้าไม่มีเรื่องอะไรกับแคว้นฉี  แล้วพวกเขาก็อยู่ไกลมากด้วย  ทำไมข้าจะต้องยกทัพไปบุกแคว้นฉีโดยไม่มีเหตุผลล่ะ?”  จักรพรรดิแคว้นจิ้วพูดเร็วปรื๋ออย่างตื่นตระหนก

“แคว้นฉีเป็นพันธมิตรกับแคว้นเหยียนของข้า  ไม่สำคัญว่าใครจะเป็นคนบอกให้เจ้าทำ  แต่เจ้าคือคนที่ลงมือทำ”  จวินอู๋เสียพูดต่อด้วยน้ำเสียงเย็นชา

จักรพรรดิแคว้นจิ้วกลัวจนหน้าซีด  [แคว้นฉีไปเป็นพันธมิตรกับแคว้นเหยียนตั้งแต่เมื่อไร?  ถ้าคำพูดนี้ไม่ได้ออกมาจากปากของจวินเสียเองล่ะก็  ใครจะไปเชื่อว่าแคว้นที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกอย่างแคว้นเหยียนจะถือว่าแคว้นเล็กๆอย่างแคว้นฉีเป็นพันธมิตรคนสำคัญ]

“ข้าไม่รู้จริงๆว่าแคว้นฉีเป็นพันธมิตรของท่าน  ถ้าข้ารู้……ข้าคงไม่กล้ายกทัพไปบุกแคว้นฉี……ข้า……ข้าสามารถชดเชยได้นะ!  ชดเชยความเสียหายทั้งหมดของแคว้นฉี!  อะไรก็ได้!  ข้าจะจ่ายให้เดี๋ยวนี้เลย!”  ขณะที่พูด  จักรพรรดิแคว้นจิ้วก็ควานหาพู่กัน, กระดาษ, และที่ฝนหมึกด้วยมือที่สั่นเทา  เขาเริ่มเขียนค่าชดเชยทุกอย่างที่นึกได้ลงบนกระดาษและให้ขันทีส่งเอกสารนั้นให้ถึงมือของจวินเสีย

จวินอู๋เสียมองเอกสารนั้นแบบผ่านๆ  แล้วเปลวไฟพลังวิญญาณสีม่วงก็ลุกพรึ่บขึ้นบนมือของจวินอู๋เสีย  เปลี่ยนกระดาษที่เขียนค่าชดเชยแผ่นนั้นให้กลายเป็นเถ้าถ่านในทันที!

จักรพรรดิแคว้นจิ้วจ้องมองอย่างไม่เชื่อสายตา  เขาคิดว่าจวินเสียแค่พึ่งผู้ใช้พลังวิญญาณสีม่วงที่อยู่ข้างหลังเขาเท่านั้น  ไม่คิดเลยว่าจวินเสียเองก็เป็นผู้ใช้พลังวิญญาณขั้นสีม่วงด้วย!

ในตอนนี้  จักรพรรดิแคว้นจิ้วอยากจะร้องไห้แบบไม่มีน้ำตาซะจริงๆ

[จักรพรรดิแคว้นเหยียนจำเป็นต้องแข็งแกร่งผิดปกติแบบนี้เลยหรือไง!?]

“ไม่พอ”  จวินอู๋เสียหรี่ตามองจักรพรรดิแคว้นจิ้วที่กำลังหวาดกลัวสุดชีวิต