Genius Doctor Black Belly Miss 1723 – 1724

ตอนที่ 1723  เจอเข้ากับหมาบ้า (1)
เนื่องจากความยุ่งเหยิงทั้งหมดที่เกิดจากคำพูดของจวินอู๋เสียทำให้จูเก๋ออินหงุดหงิดและนอนไม่หลับตลอดทั้งคืน ทุกคนจากวิหารอื่นที่เขาเจอตั้งแต่ออกจากห้องในเช้าวันนี้ ต่างพากันซุบซิบและชี้นิ้วมาที่เขา ทำให้จูเก๋ออินที่อารมณ์ไม่ดีอยู่แล้วยิ่งโมโหจนแทบคลั่ง กว่าศิษย์ร่วมวิหารจะชวนเขาออกมาเดินเล่นที่สวนเพื่อปรับอารมณ์ได้ ออกมาเดินที่สวนได้ไม่นาน ขณะที่เขากำลังคุยกับคนอื่นอยู่ เขาก็ชนเข้ากับใครบางคน
แล้วข้าวต้มร้อนๆก็ยังหกใส่เสื้อผ้าเขาอีก!
“เจ้าอยากตายรึไง?”จูเก๋ออินขบกรามแน่นขณะจ้องไปที่จื่อจิน
จื่อจินหวาดกลัวจนตัวสั่นและไม่กล้าส่งเสียงความโหดร้ายของจูเก๋ออินเมื่อวานได้ทิ้งความกลัวที่ฝังลึกไว้ในตัวนาง
“นายน้อยนั่นเด็กสาวจากวิหารเงาจันทราไม่ใช่หรือ?” เด็กหนุ่มตาไวคนหนึ่งมองเห็นเครื่องแบบที่จื่อจินสวมอยู่ทันที
จูเก๋ออินขมวดคิ้วเข้าหากันทันทีหลังจากสิ่งที่เขาเจอเมื่อวาน คำว่า “วิหารเงาจันทรา” ก็กลายเป็นเมฆดำที่ปกคลุมหัวใจเขา แค่ได้ยินคำนั้นก็ทำให้เขาหงุดหงิดได้มากมายแล้ว
“คนของวิหารเงาจันทรา?”เสียงของจูเก๋ออินแฝงความอันตราย
“ใช่แล้วเมื่อวานนี้นางก็อยู่ด้วย จริงสิ! ตอนที่นายน้อยกำลังต่อสู้อยู่บนเวทีประลอง ยัยนี่ดูเหมือนจะหายตัวไประหว่างนั้น ข้าจำได้ว่าตอนที่เจ้าเด็กจากวิหารเงาจันทรามาถึง ยัยนี่ก็ยืนอยู่ข้างเขาด้วย! ยัยเด็กนี่ต้องแอบออกไปตามมันมาแน่!”
จื่อจินยิ่งตื่นตระหนกมากขึ้น
เมื่อจูเก๋ออินได้ยินดังนั้นความโกรธในใจเขาก็ปะทุออกมาทันที เขาก้าวเข้าไปคว้าคอเสื้อจื่อจินและยกร่างเล็กๆของนางลอยขึ้นจากพื้น
“นังสารเลว!พูดมา! เจ้าไปตามไอ้เด็กนั่นมาใช่ไหม? บัดซบ! ข้าคิดอยู่แล้วว่าทำไมจู่ๆเจ้านั่นถึงวิ่งมา! เป็นเจ้านี่เอง นังสารเลวปากมาก!” เมื่อวานทุกอย่างดำเนินไปได้ด้วยดีจนกระทั่งจวินอู๋เสียปรากฏตัว ทำให้จูเก๋ออินต้องตกอยู่ในสภาพเข้าตาจน ถ้าไม่ใช่เพราะการมาของจวินอู๋เสีย เยว่อี้ก็คงตายด้วยน้ำมือเขาแล้ว และศิษย์จากวิหารอื่นก็คงไม่เกิดความรู้สึกเป็นศัตรูกับวิหารมังกรมากขนาดนี้
จูเก๋ออินเอาความโกรธทั้งหมดที่มีต่อจวินอู๋เสียมาลงที่จื่อจินดวงตาจ้องเขม็งไปที่จื่อจินราวกับว่าเขาไม่ปรารถนาอะไรมากไปกว่าการได้ถลกหนังนางทั้งเป็น
จื่อจินกัดริมฝีปากมองจูเก๋ออินความหวาดกลัวค่อยๆแผ่ขยายในใจนาง แต่นางไม่ชอบถูกคนปฏิบัติแบบนี้
“ข้าเป็นคนไปเรียกแล้วยังไง?ตอนที่วิหารมังกรใช้อำนาจข่มเหงผู้คน ห้ามคนพูดถึงรึไง? การประลองควรอยู่ในขอบเขตที่เหมาะสม แต่เจ้ากลับตั้งใจจะคร่าชีวิตคน! จิตใจเจ้ามันชั่วช้า คนอื่นไม่ได้โง่นี่ ถึงจะยอมให้เจ้าฆ่าฟันได้ตามใจ!” จื่อจินจ้องมองจูเก๋ออิน ใบหน้าน่าเกลียดของพวกศิษย์สิบสองวิหารทำให้นางรู้สึกคลื่นไส้
“ฮ่า!นังนี่ปากดีใช่ไหมล่ะ?” จูเก๋ออินหรี่ตามองไปรอบๆ ในสวนกว้างใหญ่แห่งนี้มีเพียงพวกเขาเท่านั้น ไม่มีวี่แววว่าจะมีคนอื่นอยู่รอบๆ ดวงตาของจูเก๋ออินฉายแววชั่วร้าย
“เจ้าพูดได้ใช่ไหม?พวกเจ้า จับนางไว้ให้ข้า” จูเก๋ออินหัวเราะเสียงเย็น ศิษย์ของวิหารมังกรเดินเข้ามาจับตัวจื่อจินเอาไว้ทันที
จื่อจินไม่มีพลังที่แข็งแกร่งไม่สามารถต้านทานคนจำนวนมากที่จับนางเอาไว้ได้ นางถูกจับเอาไว้แน่นจนไม่สามารถขยับได้ต่อหน้าจูเก๋ออิน
สายตาชั่วร้ายของจูเก๋ออินกวาดมองไปทั่วร่างกายของจื่อจิน“นังคนปากดี ข้าอยากเห็นนักว่าวันนี้จะมีใครมาช่วยเจ้าได้!”

ตอนที่ 1724  เจอเข้ากับหมาบ้า (2)
ลางสังหรณ์ไม่ดีผุดขึ้นในใจจื่อจินนางมองจูเก๋ออินด้วยความหวาดกลัว
จูเก๋ออินหัวเราะอย่างชั่วร้ายมือข้างหนึ่งยื่นมาสัมผัสเอวบางของจื่อจิน
“นังนี่หุ่นใช้ได้เลยเสียดายหน้าตานางเห็นแล้วกินไม่ลง” ดูเหมือนจูเก๋ออินจะพยายามทรมานจิตใจของจื่อจิน มือของเขาค่อยๆลูบไล้ไปที่สะโพกของจื่อจิน
ราวกับมีงูพิษเลื้อยอยู่บนร่างกายจื่อจินรู้สึกขยะแขยงเป็นอย่างยิ่ง นางพยายามดิ้นให้หลุด แต่ไม่สามารถเอาชนะความแข็งแรงของพวกเด็กหนุ่มที่จับนางเอาไว้ได้
“เจ้าไม่ไปขอความช่วยเหลือล่ะ?ไปพามาซิ ข้าอยากเห็นนักว่าเจ้านั่นจะพูดยังไงถ้ามันมา จะพูดแบบเดียวกับเมื่อวานรึเปล่า ทิ้งเจ้าให้ข้าจัดการได้ตามใจชอบ ฮ่าๆ!” จูเก๋ออินกล่าวอย่างมุ่งร้าย
จื่อจินตื่นตระหนกและลนลานมากนางหวังว่าจะสามารถกัดจูเก๋ออินให้ตายได้
“จูเก๋ออินเจ้านี่ไม่กลัวอะไรเลยจริงๆนะ” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลังของจูเก๋ออิน
จูเก๋ออินหันกลับไปทันทีและพบกู่อิ่งในชุดสีขาวปรากฏตัวขึ้นในสวน กู่อิ่งกำลังเอนกายพิงต้นหลิว กอดอกมองไปที่จูเก๋ออินที่เตรียมจะทำเรื่องรุนแรง
จูเก๋ออินตกใจแม้ว่าเขาตั้งใจจะเป็นเพื่อนกับวิหารมารโลหิต แต่ดูเหมือนว่าเขาจะเข้ากับกู่อิ่งไม่ได้ พวกเขาสองคนทะเลาะกันตั้งแต่วันแรกที่มาวิหารจิงหง พวกเขาเริ่มไม่ชอบหน้ากันและกัน
แม้ว่าจูเก๋ออินจะไม่อยากใส่ใจกู่อิ่งแต่เขาก็อดคิดถึงกู่ซินเยียนไม่ได้ ถ้าเขาปล่อยให้กู่อิ่งไปบอกกู่ซินเยียนเรื่องที่เขาจะทำในวันนี้ มันคงจะไม่……
“ไปกันเถอะ”จูเก๋ออินไม่อยากทำให้เกิดปัญหามากขึ้น จึงพูดเช่นนั้นกับศิษย์วิหารมังกรคนอื่นๆ
ศิษย์พวกนั้นรีบปล่อยมือทันทีจื่อจินที่ดิ้นสุดแรงเมื่อไม่มีคนจับไว้ก็ล้มลงกับพื้น นางมองจูเก๋ออินและศิษย์วิหารมังกรที่รีบจากไปด้วยดวงตาแดงก่ำ สายตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง
“เจ้ายืนไหวไหม?”จากนั้นเสียงที่อ่อนโยนก็ดังขึ้นเหนือหัวของจื่อจิน
จื่อจินเงยหน้าขึ้นและเห็นกู่อิ่งกำลังมองมาที่นางด้วยรอยยิ้ม ภายใต้พระอาทิตย์ที่เจิดจ้า เด็กหนุ่มผู้หล่อเหลายืนอยู่โดยมีแสงอาทิตย์ส่องอยู่ด้านหลัง แสงสีทองก่อตัวเป็นรัศมีวงกลมอันงดงามที่ด้านหลังของเขา
จื่อจินตะลึงพรึงเพริดในทันที
“ข้า……”จื่อจินพูดตะกุกตะกัก
กู่อิ่งยื่นมือมาตรงหน้านาง
จื่อจินหน้าแดงนางจับมือกู่อิ่งเพื่อลุกขึ้น
“ขอบคุณ”
นางจำเด็กหนุ่มคนนี้ได้เขาคือกู่อิ่งแห่งวิหารมารโลหิต ในวันงานเลี้ยง เขาทะเลาะกับจูเก๋ออิน และเป็นเขาที่ช่วยชีวิตนางในวันนี้
กู่อิ่งยิ้มขณะดึงจื่อจินให้ลุกขึ้น“เจ้าจูเก๋ออินนั่นไม่ใช่คนดีอะไร แถมยังมีความแค้นต่อวิหารเงาจันทราของพวกเจ้า จะดีกว่าถ้าเจ้าจะไม่ไปไหนมาไหนตามลำพังในวิหารจิงหงนี่” ขณะที่พูด เขาก็มองไปรอบๆ ก่อนจะพูดต่อว่า “แล้วนี่คนของวิหารเงาจันทราอีกคนอยู่ไหนล่ะ? ทำไมข้าไม่เห็นเขามากับเจ้าด้วย?”
จื่อจินรู้ว่ากู่อิ่งพูดถึงจวินอู๋เสียรอยยิ้มนางจึงฝืนเล็กน้อย
ดวงตาของกู่อิ่งเปล่งประกายขึ้นแวบหนึ่งแต่ใบหน้าของเขายังคงมีรอยยิ้มสดใสไร้เดียงสาเช่นเดิม
“เจ้าเจ็บตรงไหนรึเปล่า?อยากให้ข้าไปเป็นเพื่อนเจ้ากลับห้องไหม?”
ใบหน้าของจื่อจินยิ่งแดงขึ้นนางรีบส่ายหน้า
“ไม่ต้องข้าไม่เป็นไร”
กู่อิ่งหน้าตาหล่อเหลาหล่อกว่าเด็กหนุ่มคนอื่นๆที่นางเคยเจอมา ถูกเด็กหนุ่มที่เปล่งประกายเช่นนี้จ้องมองด้วยรอยยิ้ม หัวใจของจื่อจินจึงเต้นแรงอย่างช่วยไม่ได้